GrabarzPolski003.pdf

# 3

THE MIDNIGHT MEAT TRAIN

GRAHAM MASTERTON - TENGU

KOSTUCHA, TOTENKOPF, DENATURAT...

HARRY ADAM KNIGHT - GEN

RESIDENT EVIL: DEADLY SILENCE

THE STRANGERS

PRZEKLĘTE LATA 50

RELACJA Z HORROR FESTIWALU 2008

THE REAPING

KAMIL SKOLIMOWSKI - MŁYN (OPOWIADANIE)

THE MIDNIGHT MEAT TRAIN

NOCNY POCIĄG Z MIĘSEM

USA 2008

DYSTRYBUCJA: VISION

Głównym bohaterem ilmu jest szukają-

cy sławy fotograf Leon Kauffman (Bra-

dley Cooper), który mieszka ze swoją

narzeczoną Mayą (Leslie Bibb). Jest

człowiekiem przebojowym, ale z natury

spokojnym. Podczas nocnej wycieczki

po Nowym Jorku Leon ratuje napadniętą

przez zbirów modelkę Erikę. Dziewczy-

na wsiada do wagonu metra i... znika.

Następnego dnia w gazecie Leon prze-

czyta o jej zaginięciu.

REŻYSERIA:

RYUHEI KITAMURA

OBSADA:

BRADLEY COOPER

VINNIE JONES

LESLIE BIBB

BROOKE SHIELDS

Siłą obrazu Kitamury jest świetna reży-

seria, dynamiczny montaż i innowacyj-

nie pokazane sceny morderstw. Mimo

że krwawe i brutalne, przedstawione są

w ciekawy sposób, z czym rzadko mamy

do czynienia przy współczesnym horro-

rze. Twórcy wykorzystali efekty specjal-

ne, by stworzyć coś nowego - bez po-

wielania oklepanych schematów.

Opowiadanie Clive’a Barkera z 1985

roku „Nocny pociąg z mięsem”, mimo że

samo w sobie jest świetne, nie stanowi

bogatego materiału na pełnometrażowy

ilm. Tym trudniej twórcom było podjąć

wyzwanie - musieli dołożyć do głównej

osi fabuły nowe postacie, wydarzenia,

a także wzbogacić tło.

Okazuje się, że Erika padła oiarą mor-

dercy, który w brutalny sposób eliminuje

swoje oiary w podziemnej kolejce. Mor-

derca staje się obsesją Leona, co z cza-

sem zamieni się w brutalną grę w kotka

i myszkę, prowadzącą do elektryzujące-

go inału. Okazuje się, że „Rzeźnik z me-

tra” nie zabija bez powodu, a Kauffman

może znaleźć się w nieodpowiednim

miejscu o nieodpowiedniej porze.

Kolejnym plusem ilmu jest świetne ak-

torstwo. Wszyscy aktorzy grają przeko-

nująco i bardzo naturalnie, co rzuca się

w oczy i sprawia, że historię ogląda się

przyjemnie. Absolutną perełką jest rola

Vinnie’ego Jonesa, znanego głównie

z ról w gangsterskich ilmach Guya Rit-

chie’ego. Debiut Jonesa w pełnopraw-

nym horrorze jest niezwykle mroczny

i diaboliczny, mimo że aktor nie wypo-

wiada w nim ani jednej kwestii (!).

Wszystkim fanom twórczości Barkera,

a także miłośnikom dobrego horroru po-

lecam wybrać się do kin ostatniego dnia

października, by sprawdzić jakie wraże-

nia zapewnia „Nocny pociąg z mięsem”.

A tych, którzy chcą wcześniej zapoznać

się z literackim oryginałem, odsyłam do

pierwszego tomu „Księgi krwi” Clive’a

Barkera, wydanego u nas w 1991 roku

przez nieistniejące już wydawnictwo

Phantom Press.

Wszystkich tych, którzy obawiali się, że Ryhei

Kitamura nie poradzi sobie z interpretacją Barkera,

z radością informuję, że stało się inaczej. Japończyk,

który widzom w Polsce znany jest jedynie z ilmu akcji

z elementami fantasy „Azumi”, swoje zadanie odrobił

na piątkę.

GRAHAM MASTERTON - T engu (Tengu)

--- ---------- ---------- ---------- -----

Wyda wca: Amber l99l Tłumaczen ie: Barbara Cend rowska

Ilość stron: 400

Jak informuje nas okładka tego

wydania jednej z najlepszych

powieści Grahama Masterto-

na, jest to powieść o demo-

nicznej zemście nuklearnej.

Dosłownie.

Osoby odpowiedzialne za

ataki wciąż żyją, chociaż ich

życie to pasmo udręk, kosz-

marów i wyrzutów sumienia.

Nie może jednak znieść tego

japońska organizacja nazy-

wana „Kręgiem Spalonych

Gołębi”. Jej członkowie to

osoby bezpośrednio związa-

ne z Hiroszimą, zdeformowa-

ne, chore, skrzywdzone. To właśnie oni

formują armię opętanych przez demony

ochotników, którzy mają zlikwidować

ostatnich pozostałych przy życiu żoł-

nierzy USA odpowiedzialnych za ataki,

a także dopełnić zemsty na całym naro-

dzie amerykańskim.

„Gdy budzik Sherry Cantor

zadzwonił o 7.27 rano 9 sierp-

nia, pozostały jej jeszcze dwadzieścia

trzy minuty życia” – to pierwsze zdanie

powieści, która nie tylko przykuwa uwa-

gę, ale też udowadnia, że Masterton

zawsze pozostanie mistrzem grozy.

Rozdział pierwszy to opis życia młodej,

atrakcyjnej dziewczyny, nieuchronnie

prowadzący nas do jej niezwykle bru-

talnej, nieuzasadnionej śmierci. Master-

ton, mieszając opisy rozwoju jej życia

osobistego i zawodowego, nieustannie

- niczym budzik - przypomina, że zostało

jej już tylko ...dziewiętnaście... ...jedena-

ście... ...jeszcze minuta...

Ciekawy pomysł, gama charakterystycz-

nych i zapadających w pamięć postaci,

sugestywne opisy przemocy i seksu

(z których Masterton słynie) to siła tej

powieści. Pod koniec powieści akcja gna

trochę za szybko, jednak zakończenie

jest bardzo solidne i nieprzewidywalne.

Czy zastanawialiście się kiedykolwiek,

jak do ataków atomowych na Hiroszimę

i Nagasaki podchodzą teraz Japończy-

cy? Czy wybaczyli Amerykanom, czy też

może cały czas przygotowują zemstę,

którą większość z współcześnie żyją-

cych ludzi uznałaby za niewyobrażalną?

Masterton zadał sobie to pytanie, zmie-

niając całkowicie historię i przyczyny

zrzucenia bomby atomowej. Zrzucenie

ładunku wybuchowego miało na celu

zniszczenie tajnej broni Japończyków,

która mogła przechylić szalę zwycięstwa

na ich stronę. Broni niezniszczalnej,

niezwyciężonej i nieskończenie niebez-

piecznej. Demonicznej.

Tengu to powieść, która trzyma w na-

pięciu od początku do końca, w której

zdarzyć może się wszystko, w której nie

ma miejsca na cukierkowy happy end.

Fabuła jestzłożona i intrygująca, pełno

tu niezapomnianych postaci (wrażenie

robi zwłaszcza sam Tengu!), a pierwszy

rozdział to prawdziwy popis umiejętno-

ści pisarskich Mastertona. Niektórym

czytelnikom może jednak przeszkadzać

brutalność omawianej książki, a koń-

cówka wydaje się być poprowadzona

zbyt szybko.

W EEK OF TH E DEA D 2

kostucha, totenkopf, denaturat...

Czacha przez stulecia, na zewnątrz i od środka

W E EK O F TH E D EA D 2

Czaszka - jeden z najbardziej uniwersalnych sygnałów grozy

i śmierci. Towarzyszy historii ludzkości od dawna, w różnych

kulturach bywając obiektem czci, religijnej troski, wnikliwych

badań, ilozoicznej releksji lub lęku. Przy okazji zamknięcia

„Czachopisma”, warto przypomnieć inne wykorzystania

makabrycznego fragmentu anatomicznego w kulturze.

Oto pobieżny przegląd niektórych z nich.

Na przełom 27 października - 1 listopada

serwis ZombieZone.pl zaplanował cie-

kawy online event zatytułowany „Week

of the Dead”. W momencie, w którym pi-

szę ten tekst „Week” jeszcze trwa. Jeśli

teraz odwiedzicie www.zombiezone.pl to

załapiecie się jeszcze na ostatnie 2 dni.

Trzeba dodać, że jest to już jego druga

odsłona.

ek” na specjalnie do tego przygotowa-

nym serwerze. Dzięki ZZ mogliśmy mię-

dzy innymi posłuchać ścieżek z ilmów o

zombie, dowiedzieć się jak bardzo tanim

kosztem zrobić trupią charakteryzację

lub przygotować sztuczną krew. Orga-

nizatorzy obiecali zapewnili nam też

ilmowe seanse online takich klasyków

jak „White Zombie” z Belą Lugosi oraz

„I Walked With a Zombie”.

Oblicze śmierci

Przez cały tydzień poprzedzający Świę-

to Zmarłych na odwiedzających stronę

czekały codzienne aktualizacje, audycje

radiowe, prezentacje wideo, dla graczy

przeznaczone były wspólne sesje gry

„Land of the Dead: Road to Fiddler’s Gre-

Muszę przyznać, że jest to bardzo fajna

i ciekawa inicjatywa, warta kontynuacji

i rozszerzenia zasięgu. A jak zapewniają

twórcy - „WotD 3” już za rok o tej samej

porze.

Fascynacja czaszką jest wynalazkiem

nowożytności, podobnie jak większość

ciemnych wyobrażeń wokół trupów i roz-

kładu (upiory, wampiry, danse macabre

etc.). Czasem można odnieść wrażenie,

że Grecy i Rzymianie w grobach nie gnili,

jedynie śnili swój nieprzespany sen. Już

w najstarszych odkrywanych mogiłach

szczątki ułożone są na boku, w pozycji

typowej śpiącym. Grecki bóg śmierci Ta-

natos był przecież bratem Hypnosa, tego

od snu. Śmierć w wyobrażeniach antyku

była raczej spokojna i łagodna.

Jak by nie było, symboliczna śmierć

porzuciła twarz pięknego, smagłego

bożka i przyjęła oblicze najpierw trupa

w zaawansowanym rozkładzie, a potem

– czaszki. Około XV wieku upowszech-

nia się obraz Upiornej Żniwiarki. Wcze-

śniej żęła ona jedynie mieszkańców

Bretanii i Skandynawii – jako ponury

żniwiarz Ankou – szkielet z kosą, uciele-

śnienie ostatecznego losu człowieka.

Zapraszamy na wieczór poświęcony antologiom grozy

TRUPOJAD

POKÓJ DO WYNAJĘCIA

W tym wymiarze czaszka stała się wy-

razistym i sugestywnym emblematem,

który zrobił zawrotną karierę w kulturze.

Była powszechnym elementem estetyki

funeralnej od późnego średniowiecza.

Jako „memento mori” („pamiętaj o śmier-

ci” lub w wersji bardziej osobistej: „tym

byłem, kim ty jesteś, tym będziesz, czym

ja jestem”) pojawia się na licznych gro-

bach i tablicach, epitaiach i kaplicach

cmentarnych. Ponurym przypomnieniem

zdobiąc pulpit ilozofa, eremity, pokutni-

cy, stała się atrybutem wielu świętych

(m.in. Franciszka z Asyżu, Hieronima,

Marii Magdaleny). U stóp krzyża wska-

zuje na ziemski aspekt oiary Zbawiciela

- jako uniwersalny znak i jako metonimia

Golgoty (hebr. „gulgolet” znaczy „czasz-

ka”).

Trudno powiedzieć, co stało się powo-

dem tej bezprecedensowej ekspansji

śmierci gwałtownej i agresywnej, gniją-

cej lub kościstej, uzbrojonej w arsenał

ostrych narzędzi: kosę, sierp, żądło lub

grot? Stało się to około XI wieku, w cza-

sach upowszechnienia chrześcijaństwa

wśród ludów europejskich. Być może

nowa religia, wraz ze swą gwarancją

zmartwychwstania, rozbudziła nieopa-

nowany sprzeciw wobec doczesnych

przemian, jakim podlegają ludzkie zwło-

ki? Na to zaś nałożyły się, nie do końca

wyparte, pogańskie przekonania o de-

monicznych zmarłych i ich zagrażającej

żywym egzystencji?

z udziałem

ŁUKASZA ORBITOWSKIEGO

ROBERTA CICHOWLASA

ŁUKASZA RADECKIEGO

KAZIMIERZA KYRCZA JR

Spotkanie odbędzie się 10 listopada o godz. 18.00 w mrocznych piwnicach Dworku

Białoprądnickiego, - Kraków ul. Papiernicza 2.

Wśród programowo rozlicznych atrakcji przewidziano straszenie, ćwiartowanie

i torturowanie przybyłych na miejsce horrormaniaków.

Tydzień z trupami, czyli...

Czaszka jest – wedle wielu badaczy

– zakończeniem egzystowania zmarłe-

go w świadomości danej wspólnoty, jako

istoty obcej, niepokojącej i zagrażają-

cej żywym. Gdy pojawia się kościotrup,

ustaje rozkład, przemiana najbardziej

niepokojąca ludzkość. Czaszka traci

cechy indywiduum, nie przeobraża się

już, przywodzi na myśl trwałość kamie-

nia. Lecz chyba nie sen kamienny? Gdy

otworzymy grób po odpowiednim czasie,

nie znajdziemy tam zmarłego ułożonego

na wieczny spoczynek z zamkniętymi

powiekami. Głowa szkieletu ma prze-

pastne spojrzenie pustych oczodołów,

oczu już nie ma - gałki oczne, „okna du-

szy”, rozkładają się najszybciej. Szybko

znika też nos, również związany z izycz-

ną indywidualnością człowieka („odpadł

ci jej czubek nosa...” – głosiła „Rozmowa

mistrza Polikarpa ze śmiercią”, a „Ca-

marde” – „Płaskonosa” brzmiało jedno

z pierwszych francuskich określeń

kostuchy). Kolejnym rzucającym się

w oczy atrybutem stały się wyekspono-

wane zęby układające się w uśmiech -

jest to grymas pełen sarkazmu, drwiny

- element, który znalazł odbicie w tym,

co nazywamy czarnym humorem lub

makabreską.

teckiej. Demon podziemi Mictlantecuthli

miał wygląd olbrzymiego szkieletu i nie-

pohamowany apetyt na ludzkie mięso.

Zwłaszcza na oczy, które na przystawkę

wydłubywał oiarom. Groźny władca Mic-

tlanu staje się potworem nawiedzającym

ponurą osadę w powieści Grahama Ma-

stertona „Wyklęty” („The Pariah”, wyd.

polskie Amber, Warszawa 1992). Angiel-

ski pisarz zintensyikował jego złowrogi

image, przedstawiając jako wielki szkie-

let złożony z wielu ludzkich kości, które-

go głowa składała się z setek zwykłych

czaszek. Maska tegoż bożka pojawia się

też zapewne na azteckich medalionach,

które są powodem klątwy nałożonej na

okręt w ilmie „Piraci z Karaibów. Klątwa

Czarnej Perły”. Powtarzają zaś jego zło-

wrogi uśmiech nie tylko zmieniające się

pod wpływem uroku oblicza załogantów

tytułowego okrętu, ale też powiewająca

na najwyższym z masztów piracka ban-

dera, Jolly Roger.

ka”), w wersji potrójnej (u Christophera

Condent), z klepsydrą (Emanuela Wyn-

ne), z motywem serca (lagi Johna Quel-

cha i Steda Bonneta) i wielu innych.

jąc wrogów: z nami lub przeciwko nam.

Taki zaś los czeka (rzeczywistych lub

wyobrażonych) przeciwnych.

Ze względu na konsekwentne spełnianie

tych obietnic czaszka zakończyła egzy-

stencję formacyjnego emblematu wraz

z SS. Powróciła w łagodniejszym kon-

tekście przy schyłku lat siedemdziesią-

tych i w latach osiemdziesiątych - po-

przez plastykę towarzyszącą muzyce

hardrockowej i heavymetalowej. Uciele-

śniła - być może - ideę muzyki odartej ze

wszystkiego, co dotychczas akceptowal-

ne, a także pewną tanatoilę charaktery-

styczną dla jej fanów. Nawet jeśli nadal

funkcjonowała jako ostrzeżenie, to tylko

przed nadmiarem dźwięków i decybeli

dla uszu innej wrażliwości.

Maska z kości

Ale formacje lądowe, bardziej lub mniej

oicjalne, nie czuły się gorsze. Te o przy-

pisanej aurze „najbitewniejszych”, żyją-

cych ze śmiercią za pan brat, przydały

sobie sugestywny emblemat do różnych

części munduru. Były to m.in. niektóre

z oddziałów czarnosecińców, a także

pruska i niemiecka kawaleria (sławni

„huzarzy śmierci”, także w wersji rodzi-

mej biorący udział w wojnie polsko–bol-

szewickiej), której tradycje - łącznie ze

złowieszczym godłem - przejęły potem

wojska pancerne Wehrmachtu (czaszka

na patkach kołnierzy). Najsławniejszą

stała się oczywiście trupia głowa na

otokach czapek SS, a w dywizji Waffen

- SS „Totenkopf” także na patkach. Ro-

ześmiana czaszka z piszczelami pojawi-

ła się już u samego początku hitleryzmu

w Niemczech, używana najpierw przez

SA (oddział Kurta Ludecke - w centrum

swastyki na opasce naramiennej). Osła-

wione insygnium mocowała u czapek

grupa gwardzistów Hitlera - Stabswa-

che, w czasie puczu monachijskiego

w 1923 roku przemianowana na osobi-

sty oddział szturmowy (Stosstrup) przy-

szłego wodza. Twórca oddziałów SS

(w 1925 roku), ochroniarz i kierowca Hi-

tlera, Julius Schreeck wprowadził trupią

główkę na czarną czapkę marynarską,

jakiej początkowo używały formacje

Schutzstaffeln. Jednak najodpowied-

niejsze tło uzyskała po modernizacji od-

działów przez wielkiego Reichsfuehrera

Heinricha Himmlera: na otoku charakte-

rystycznej („siodłatej”) czapki jednolicie

czarnego munduru, z modnymi brycze-

sami i czarnym krawatem do brunatnej

lub (w wersji dla oicerów) białej koszuli.

Czerń znakomicie wyeksponowała sre-

brzyste insygnium „Totenkopf”, informu-

„Wesoły Roger” oraz „Totenkopf” to pro-

gnozowane oblicze wroga - więc drugie-

go człowieka. Jednak jakiego człowie-

ka? Czy czaszka mimo swych znaczeń

uniwersalnych pozostaje czyjąś twarzą?

A może jest tego dawnego oblicza śla-

dem? Zagadką zatartego „ja”? Patrząc

na nas ze starego grobowca, z dziury

w podłodze zrujnowanego domu albo

w biologicznym gabinecie zadaje nam

nieustannie pytania dotyczące swojej

tożsamości i egzystencji.

To właśnie morscy rozbójnicy obrali

sobie za godło emblemat agresywnej

śmierci – czaszkę. Około XVI wieku jej

wyszczerzone oblicze zaczyna zdo-

bić okręty piratów i kaprów. Co prawda

najpowszechniejsza nazwa zbójeckiej

bandery wzięła się z francuskiego „joli

rouge” („ładny czerwony” - początkowo

w użyciu była laga krwistej barwy), ale

już wkrótce - dzięki powszechności an-

gielskich piratów - mogło utrwalić się

jakże adekwatne zniekształcenie „Jolly

Roger”. Odtąd wesoły i wszechwładny

Roger tuż przed atakiem wstępował na

maszt, by powiadomić załogę napada-

nego statku: natychmiastowa kapitulacja

albo brak szans na przeżycie. Jakże uni-

wersalny i czytelny sygnał! Dzięki temu

czaszka zyskała ogromną popularność

na niebezpiecznych wodach i pojawiała

się w rozmaitych wersjach: ze skrzyżo-

wanymi piszczelami (najpowszechniej-

szej) lub z orężem (bandera „Calico Jac-

Dawny zmarły stał się anonimowym

przedstawicielem świata podziemi.

Jego oblicze oddaje samą ideę zgonu.

Śmierć jest dzięki szeroko otwartym

oczom wszystkowidząca, wciąż aktywna

i bardzo groźna (zęby), a także wieczna

(czaszka nie rozkłada się). Śmieje się,

bo jest powszechna i wszechwładna,

nikt nie ujdzie jej ostrzu.

Godło wojownika

Taka zagadka jest osią wielu opowie-

ści - w tym klasycznej powiastki grozy

„Wrzeszcząca czaszka” Francisa Marion

Crawforda , gdzie głowa szkieletu oka-

zuje się byłą głową zamordowanej daw-

nej znajomej bohatera. Odgrywa tu ona

rolę upiora-powrotnika, wyobraża nie do

końca uświadomione poczucie odpowie-

dzialności za czyjąś śmierć.

Obraz kostuchy, agresywnej trupiej gło-

wy odbierającej ludziom twarz i zamie-

niającej ich w sobie podobnych, zyskał

najpełniejsze rozwinięcie w mitologii az-

Na pytania dotyczące „zanikłej” indy-

widualności czaszki stara się odpowie-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: