Przełożyła Elżbieta Zawadowska-Kittel
DC
Wydawnictwo Da Capo Warszawa 1996
Tytuł oryginału JUST ONE KISS
jpyright © 1996 by Sandra Kleinschmit
Prolog
Redaktor Anna Zagredyńska
Ilustracja na okładce Robert Pawlicki
Projekt okładki,
skład i łamanie
FELBERG
For the Polish translation Copyright O 1996 by Wydawnictwo Da Capo
For the Polish edition Copyright © 1996 by Wydawnictwo Da Capo
Wydanie I ISBN 83-7157-045-7
Printed in Germany by ELSNERDRUCK-BERLIN
Boston, 1830
TL ciężkim sercem wdychała intensywny zapach morza. Wiedziała, że już nie może się dłużej oszukiwać.
Umierała.
W pokoju byli jej dwaj ukochani synowie. Przeszył ją ostry ból, nie tak jednak ogromny jak rozpacz, która gościła w jej sercu. Wstrząsnął nią kolejny paroksyzm strachu - jakże mogła im powiedzieć, że już wkrótce utracą ją na zawsze? Wszakże ich ojciec nie dbał ani o ich brudne ręce, ani o poszarpane ubrania.
Cierpiała w milczeniu. Patrick 0'Connor nie troszczył się o rodzinę, czas spędzał w barze na dole pijąc do upadłego w towarzystwo swych klientów. Na samą myśl o takiej niesprawiedliwości zbierało się jej na płacz. Co stanie się z chłopcami, gdy ona odejdzie już z tego świata? Ojciec ledwo ich zauważał.
Ogarnęło ją drżenie. Co za okrutny los sprawił, że ona pożegna się z życiem, a jej dzieci - z matką? Krzyk rozpaczy i gniewu uwiązł w jej krtani, wydobyła z siebie tylko charczący szept. Poczuła, jak czyjeś maleńkie paluszki obejmują jej wychudzoną dłoń. Loretta 0'Connor uścisnęła słabo dziecięcą rączkę i już jej nie puściła. Nie mogła znieść myśli o nieuchronnym rozstaniu.
Patrick 0'Connor wkroczył nagle do pokoju i stanął obok łóżka, ale w jego spojrzeniu nie było śladu ciepła. Prychnął tylko pogardliwie, obrócił się na pięcie i zdjął koszulę z wieszaka. Nie
5
Samantha James
zaszczycił umierającej małżonki ani słowem, na dzieci nie spojrzał. Tak, jak zwykle - pomyślała Loretta z rozpaczą. I nic się już nie zmieni.
Jej serce rozdzierał płacz. Nie zwracała uwagi na podniesione głosy i rubaszny śmiech mężczyzn, jaki dobiegał z dołu. Patrzyła tkliwie tylko na swoich synów - Morgana i Nathaniela. Na jej spierzchnięte wargi wypłynął cień uśmiechu. Nikt by się nie domyślił, że ci chłopcy są braćmi. A jednak nimi byli.
Nathaniel, malec o włosach jak len i buzi aniołka, przyszedł na świat zaledwie przed czterema laty. Morgan, jego starszy brat, brunet o smagłej cerze - zawsze poważny i zamyślony - już w dziesiątej wiośnie swego życia odznaczał się spostrzegawczością i sprytem. Loretta nie mogła się nadziwić, że jej dzieci tak bardzo się od siebie różnią.
Poczuła bolesny ucisk w sercu.
Dobry Boże - myślała w niemej udręce - kto poprowadzi ich przez życie, kto im wskaże właściwą drogę? Dziękowała w duchu Stwórcy, że jej trzecie maleństwo umarło, bo jakże okrutny los czeka tych dwoje, gdy jej już nie będzie. Chwała Panu za to, że obdarzył Morgana rozumem i siłą. Obawiała się jednak poważnie o Nathaniela. Żywy i pogodny, wykazywał czasem upór i nieodpowiedzialność swego ojca (niech diabli wezmą łajdaka!), co mogło przysporzyć mu kiedyś ogromnych kłopotów.
Usłyszawszy szelest w nogach łóżka, Loretta przycisnęła chusteczkę do piersi i zobaczyła, że Nathaniel zerka na nią niepewnie. Ucichł - ach, jakże to do niego nie pasowało - a jego spokój zdawał się sięgać niebios. Choć był jeszcze taki maleńki, wyczuwał nieomylnie, że dzieje się coś złego. Spróbowała się uśmiechnąć, lecz nie mogła.
Zbliżał się koniec.
Ledwo oddychała. Zapragnęła nagle tyle powiedzieć, ale nie było już czasu.
Przeniosła wzrok na Morgana. Gdyby starczyło jej sił, wykrzyczałaby cały ból, jaki ściskał jej serce. Chłopiec miał czerwone obwódki wokół pięknych szarych oczu, w których kręciły się łzy, jednak nie płakał. Nigdy zresztą nie płakał, choćby spotkała go największa krzywda.
Drżąc na całym ciele Loretta uścisnęła dłoń syna, a ten
Pierwszy raz
wysiłek wyssał z niej resztki życia. Rozchyliła usta i przywołała go wzrokiem.
Morgan pochylił się nad łóżkiem.
Popatrzyła z miłością na jego wychudzoną bladą twarz.
- Mój dzielny chłopcze - szepnęła - jakże ja będę za tobątęsknić... Jakże bardzo bym chciała zostać przy tobie.
Łzy napłynęły mu do oczu, lecz nie zapłakał.
- Kochanie, musisz teraz opiekować się młodszym braciszkiem. - Wiem, że wiele od ciebie wymagam, ale na pewnopodołasz.
Chłopiec, oszalały z przerażenia, potrząsnął przecząco głową.
- Nie, mamo, ja...
- Podołasz... - zapłakała cicho Loretta. - Jesteś starszy. Nathaniel to jeszcze mały chłopiec. Brak mu twej siły i odwagi.
Morgan znowu zaprzeczył.
- Ależ tak, kochanie. Jestem z ciebie bardzo dumna. - Chcącpodtrzymać syna na duchu, Loretta przycisnęła jego rękę do swejwychudzonej piersi. - Proszę cię, Morganie... Musisz zrobić dlaniego to wszystko, czego nie mogę oczekiwać od twego ojca.Nie chcę, by twój maleńki braciszek stał się do niego podobny.Nathaniel potrzebuje kogoś takiego, jak ty. Prowadź go. Chrońgo - dyszała ściskając dłoń chłopca, a na jej twarzy malowałasię udręka. - Błagam cię. Nie zawiedź mnie. Obiecaj, że się nimzaopiekujesz, bo w przeciwnym wypadku nigdy nie zaznamspokoju.
Morgan przełknął ślinę.
- Przyrzekam - powiedział, usiłując powstrzymać drżenie głosu. - Zrobię to. Dla ciebie, mamo.
- Nie, synku. Nie dla mnie. Dla Nathaniela - mówiła coraz ciszej. - Moje ty kochanie... Bądź dzielny. Musisz być silny i odważny - za was obu... Wierz w siebie i w Pana Boga Najwyższego. A On niech błogosławi was obu, najdrożsi.
Uciekły z niej resztki sił. Przymknęła oczy, palce obejmujące dłoń Morgana osłabły i zwiotczały. Chłopiec przywarł do jej ręki, jakby chciał na zawsze zatrzymać życie, które się właśnie skończyło.
Walczył ze łzami, ale coś paliło go w gardle i wzbierał w nim gniew tak silny, że niemal rozsadzał mu pierś.
Chciał krzyczeć i wrzeszczeć, by znaleźć jakieś ujście dla
6
7
tego gniewu i smutku, a przede wszystkim - strachu. Zamiast krzyczeć, stał jednak sztywno przy łóżku, wyprostowany jak żołnierz na warcie.
Nathaniel podszedł do brata i spojrzał z lękiem na matkę.
- Czy mama śpi? - spytał cichutko.
Morgan milczał. Nie mógł wydobyć z siebie głosu. Czuł, że już nigdy nie będzie tak bardzo cierpiał.
Usłyszał echo ostatnich słów matki. Bądź dzielny. Musisz być silny i odważny.
Przełknął ślinę.
Ale jak mam to zrobić? - myślał. - Jak?
- Nie - odparł w końcu ochrypłym szeptem. - Mama umarła.Umarła. - Zamilkł na chwilę; w pokoju zaległa przerażającacisza. - Tak jak te kotki, które utopił ojciec.
Młodszy chłopczyk zaczął szlochać.
- Co my teraz zrobimy? - łkał. - Nikt już nas nie będziekochał. Nikt się o nas nie zatroszczy. Tata...
Morgan niezręcznie, z wahaniem, poklepał malca po ramieniu.
- Nie martw się - powiedział. - Masz jeszcze mnie. A janigdy cię nie opuszczę.
Jak powiedział, tak się też miało stać.
Mijały miesiące. Maleńki Nathaniel nie cierpiał zbyt długo po stracie matki i wkrótce o niej zapomniał.
Morgan jednak wciąż pamiętał o tej, która dała mu życie.
Dochował również swej obietnicy.
Ojciec chłopców nie zmienił się. Był tak samo małoduszny i nikczemny, jak przedtem. Wciąż ponury niby chmura gradowa, coraz częściej zaglądał do kieliszka. Morgan, skończywszy dwanaście lat, nie miał już czasu dla siebie - przebywał głównie w barze i kuchni. Nathaniel często pozostawał bez opieki i nic dziwnego, że wyrósł na małego, przebiegłego nicponia, który często dopuszczał się różnych wybryków.
Właśnie wybiła północ, gdy Patrick 0'Connor wrócił do domu owej nocy. Pchnął mocno drzwi i wtoczył się do pokoju jak pijak, którym w istocie był. W mięsistej dłoni dzierżył ogryzek świeczki. Chłopcy zadrżeli na twardych siennikach umieszczonych w głębi pokoju. Wstrzymali oddech i zamarli w bezruchu, by się nie zdradzić, że nie śpią.
Ale i tak nic im to nie pomogło. Patrick 0'Connor zachwiał się, zrobił kilka niepewnych kroków w stronę stołu, powiódł przekrwionymi oczami po blacie, po czym przymrużył nagle powieki. Wrzasnął wściekle, zerwał brutalnie synów z posłania i wrócił na miejsce.
- Rano leżało tu jeszcze sześć złotych monet, a teraz widzętylko pięć!
Nathaniel spojrzał na ojca swymi ogromnymi, niebieskimi oczami i zwilżył językiem wargi.
- Może spadły na podłogę? - spytał nieśmiało.
Patrick 0'Connor pochylił swe zwaliste cielsko nad podłogą, przeszukując wzrokiem wyszczerbione deski.
- Chyba nie - warknął, prostując się z trudnością.
- W takim razie pewnie się mylisz.
- Wcale się nie mylę! - ryknął, a na jego twarzy pojawił się wyraz wściekłości. - Nie po raz pierwszy brakuje pieniędzy! Ale obiecuję wam, że ostatni. Odpowiadajcie natychmiast: który z was zabrał monetę?
Milczeli, ale Morgan nie uląkł się ojca. Przeciwnie, wysunął podbródek i patrzył mu w oczy z podziwu godnym spokojem.
- Odpowiadajcie, nicponie! - wrzasnął 0'Connor. - Któryz was ukradł monetę?!
Podłoga zaskrzypiała, choć pijany łajdak zrobił tylko jeden krok naprzód. Nathaniel stał tuż obok brata i ciężko oddychał. Morgan przypomniał sobie wyraźnie, że tego popołudnia widział w jego brudnej rączce kilka cukierków. W oczach Nathaniela błysnął strach. Malec zadrżał i przypadł do ziemi.
Morgan uniósł dumnie podbródek, modląc się w duchu, by ojciec nie zauważył, że trzęsą mu się kolana
- Ja ją wziąłem.
- Niech cię diabli! - krzyknął Patrick. - Jak śmiałeś? Morgan wyprostował plecy.
- Haruję tak samo jak twoi kelnerzy, a nie zarabiam ani...
- Bo karmię twój kałdun i daję ci ubranie na grzbiet, tyniewdzięczny łajdaku! Sam Pan Bóg widzi, że w zamian niedostaję prawie nic, a ty mimo wszystko śmiesz mnie okradać.Nikomu na to nie pozwolę... nikomu. A teraz - podejdź nobliżej!
Morgan nie ruszył się z miejsca na tyle szybko, by zadowolić
8
9
ojca. Patrick chwycił go brutalnie za chude ramię i przyciągnął do siebie, zdzierając mu koszulę z pleców z taką łatwością, jakby została uszyta z najdelikatniejszej tkaniny. Z grymasem okrucieństwa na ustach zaplątał postrzępione resztki odzienia wokół nadgarstków syna, związał mu ręce na plecach i popchnął tak mocno, że chłopiec upadł na podłogę.
Usłyszawszy, że ojciec zdejmuje laskę z wieszaka, Morgan zesztywniał.
Ten dźwięk był mu aż nadto dobrze znany.
Pierwszy cios przeszył go jak ogień. Przymknął oczy. Jestem starszy - mówił do siebie, jak niegdyś mówiła do niego matka. Muszę być silny i odważny.
Obiecał przecież, że będzie chronił brata.
Przygotował się na kolejny cios.
Świst laski jeszcze wielokrotnie wdzierał się w panującą w pokoju ciszę, lecz chłopiec nie wydał z siebie żadnego dźwięku - nie zajęczał i nie zapłakał. Potrafił znieść wszystko, bo cierpiał, aby oszczędzić brata.
I tak już miało pozostać.
...
daluk