Wojciech Cejrowski - Podroznik WC.pdf - Podróżnicze - bogg

by Wojciech Cejrowski

„W. Cejrowski” Ltd.

Kociewie - Poland 1997

ISBN 83 - 908432 - 0 - X

projekt okładki i stron tytułowych

Łukasz Ciepłowski i Wojciech Cejrowski

korekta:

Małgorzata Górska

Wydawca:

„W. Cejrowski” Ltd.

00 - 958 Warszawa

Skrytka pocztowa 35

Druk:

Drukarnia Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie

„Bernardinum”, plac Mariacki 7

Babci Władysławie *

Dzięki niej jako sześcioletni dzieciak wyjechałem na moje pierwsze safari.

Polowaliśmy wtedy na tygrysy. Siedziałem ukryty pod wiklinowym stołem w

kuchni. Z blatu zwisał prawie do samej podłogi ceratowy obrus w kwiatki. Pod pachą

ściskałem kurczowo kij od szczotki ryżowej, którą Babcia wcześniej wyszorowała gu-

moleum - to był mój sztucer. (Strzelba najnowszej generacji, oczywiście produkcji

Winchestera. Prawdziwe cacko. Apogeum sztuki rusznikarskiej robione na zamówie-

nie.)

Kiedy tylko Babcia - tygrys zbliżała się do stołu, by kontynuować produkcję

klusek do pomidorówki, dźgałem ją w udo za pomocą „sztucera”. Krzyczała wtedy zu-

pełnie szczerze ałaaa, a ja puchłem z dumy jako świetny myśliwy.

Upolowałem w ten sposób całe stado tygrysów bengalskich. (Ile dokładnie

sztuk położyłem, wie Babcia - ona puchła od celnych trafień „sztucera”, które dawało

się policzyć jeszcze przez kilka następnych dni, ponieważ pozostawały na udach w for-

mie okrągłych siniaków. Było ich oczywiście tyle, ile tygrysich trupów. Babcia miała je

na pewno policzone, bo co jakiś czas nacierała każdy z osobna maścią przeciwbólo-

wą.)

Moje pierwsze safari skończyło się dosyć nieprzyjemnie, kiedy Dziadek wyraził

negatywną opinię na temat wyglądu babcinych ud, a na dodatek stwierdził, że wypra-

sza sobie takie zabawy, bo to jego uda. Wtedy nie potrafiłem zrozumieć jak to możli-

we. Jego uda???

Mimo to byłem pokorny, bo Dziadek pokazał mi swój pasek do ostrzenia brzy-

twy. Zadał też pytanie, które, w przeciwieństwie do prawa własności babcinych ud,

było dla mnie bardzo klarowne. Pytanie brzmiało:

- Chcesz, żebym ci z tyłka zrobił kajzerkę?!

Nie chciałem. Dlatego następnego dnia siedząc w mojej kryjówce pod stołem z

wikliny czekałem na Babcię już nie jako myśliwy, ale jako Tygrys Bengalski. Kiedy tyl-

ko Babcia zbliżała się do stolika, by kontynuować produkcję klusek, wyskakiwałem na

nią z rykiem. Babcia odskakiwała przerażona wrzeszcząc wniebogłosy ratuunkuuu ty-

gryyys!!! Potem była zazwyczaj pożerana. (Ile dokładnie Babć pożarłem nie wie na-

wet Babcia. Myślę, że kilka mendli albo nawet całą kopę.)

Dziadek był tego dnia nie w sosie, miał dokuczliwą podagrę, muchy w nosie

albo grał ze światem zewnętrznym w „Pana Wtrącalskiego”, więc zepsuł nam także i tę

zabawę - powiedział, że w takich warunkach nie może czytać gazety.

- Najpierw się czają jak myszy pod miotłą, a potem nagle oboje wrzeszczą jak

koty obdzierane ze skóry!!! Skaranie boskie!!! Zawału można dostać!!! Zagrajta se we

warcaby, a nie w te wasze safary!!! - wrzeszczał znacznie głośniej od nas.

Nie wytknąłem mu tego, bo ponownie padła propozycja zamiany mojego tyłka

w kajzerkę za pomocą wojskowego pasa do ostrzenia brzytwy. Wtedy Babcia powie-

działa do Dziadka:

- Franuś, daj spokój.

I Franuś dał spokój. Tak nagle jak biblijna nawałnica. Przedtem jeszcze tylko

trzasnął drzwiami mówiąc, że idzie do warstatu ostrzyć noże, a może nawet wyklepać

kosę.

Dziadkowi zawdzięczam choleryczny charakter, poczucie humoru, zmysł prak-

tyczny, zamiłowanie do drewna i całą masę innych rzeczy ze sfery fizycznej, namacal-

nej, mierzalnej.

Babci zawdzięczam niepowstrzymany rozwój fantazji i marzeń. To ona podle-

wała pnącza mojej dziecięcej wyobraźni. Pilnowała, by do bujnie i dziko zmierzwione-

go gąszczu pomysłów nie wkradł się ogrodnik z sekatorem przyziemnego realizmu i

nie zaczął porządkować - by nie poprzycinał moich nierealnych wizji w równiutkie i

symetryczne żywopłoty. Dzięki Babci mam w głowie nieokiełznaną, pełną życia pusz-

czę, a nie nudny park w stylu angielskim.

Człowiek cywilizuje i trzebi dzikość na całej naszej planecie oraz we własnym

wnętrzu. Jednocześnie ten sam człowiek czyni rozpaczliwe wysiłki, by ocalić enklawy

naturalnej przyrody tam, gdzie jeszcze są - np. Zielone Płuca Ziemi. Mojej Babci udało

się ocalić Zielone Płuca Mojej Wyobraźni. Dlatego mogłem zostać podróżnikiem i dla-

tego „Podróżnika WC” dedykuję:

Babci Władysławie

podpisano: WC z jednym płucem

 W drugiej części książki wyjaśnię to bardziej szczegółowo, na razie musi Państwu wystarczyć informacja, że

wszystkie ekspedycje tropikalne odbyłem pomimo braku prawego płuca - wycięto mi je, kiedy miałem 5 lat.

Skoro mnie nie powstrzymuje przed podróżowaniem nawet brak płuca, Państwa nie powinien powstrzymywać

brak pieniędzy, kolka w boku, krótkowidztwo, nieznajomość języka, podeszły wiek i tem podobne duperele.

Świat należy do odważnych, a nie do młodych, zdrowych i bogatych.

Wojciech Cejrowski - Podroznik WC.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: