Jordan Robert - Koło Czasu Tom 6.2 - Czarna Wieża.pdf - Koło Czasu - ged14

R OBERT J ORDAN

CZARNA WIEŻA

(P RZEŁOŻYŁA K ATARZYNA K ARŁOWSKA )

SCAN- DAL

ROZDZIAŁ 1

POSELSTWO

Egwene odwróciła spojrzenie od muzykantów, grających na rogu

ulicy - spoconej kobiety dmuchającej w długi flet oraz mężczyzny o

czerwonej twarzy, który szarpał struny bitterny - i poszła dalej z lżejszym

sercem, przepychając się przez ciżbę. Słońce stało wysoko na niebie, lśniło

blaskiem stopionego złota, a kamienie chodnika były tak rozpalone, że

parzyły przez podeszwy miękkich butów. Kropla potu spłynęła jej po

nosie, szal zaciążył niby gruby koc, mimo tego nawet, że zsunęła go luźno

na ramiona, w powietrzu zaś wisiało tyle pyłu, że właściwie już teraz miała

ochotę wyprać swe rzeczy - a jednak, mimo wszystko, uśmiechała się.

Niektórzy mierzyli ją spojrzeniami z ukosa, kiedy zdawało im się, że tego

nie widzi, a to z kolei sprawiało, że miała ochotę roześmiać się w głos. Tak

właśnie bowiem patrzono na Aielów. Ludzie widzieli to, co spodziewali się

zobaczyć, a ponieważ mieli przed sobą kobietę w stroju Aielów, nawet nie

byli w stanie zauważyć, że jej wzrost i kolor oczu przeczą przynależności

do tego ludu.

Domokrążcy i sprzedawcy krzykiem ogłaszali swe ceny,

współzawodnicząc z wrzaskami rzeźników i wytwórców świec; z

warsztatów złotniczych i garncarskich dobiegał szczęk i grzechot, w

powietrzu unosił się skrzyp źle naoliwionych osi. Woźnice o

niewyparzonych gębach i chłopi prowadzący wozy zaprzężone w woły w

niewybredny sposób spierali się o pierwszeństwo przejazdu z tragarzami

dźwigającymi polakierowane na ciemno lektyki albo z forysiami powozów

z godłami rozmaitych Domów na drzwiach. Wszędzie, gdzie nie spojrzała,

widziała muzykantów, żonglerów i akrobatów. Minęła ją gromadka

bladych kobiet odzianych w suknie do konnej jazdy i z przypasanymi

mieczami; naśladowały sposób, w jaki ich zdaniem zachowują się

mężczyźni, śmiejąc się zbyt głośno i przepychając przez tłum. Wywołałyby

kilkanaście zwad na przestrzeni stu kroków, gdyby naprawdę były

mężczyznami. Młot kowalski dobywał z kowadła dźwięczne echa. A na to

wszystko nakładał się nieustający pomruk ludzkich głosów i szum

ulicznego ruchu, odgłosy miasta, które niemalże już zdążyła zapomnieć

podczas pobytu u Aielów. A za którymi, jak czuła, naprawdę zatęskniła.

Śmiała się więc, tutaj, na samym środku ulicy. Pierwszy raz w życiu,

kiedy usłyszała gwar wielkiego miasta, niemalże ją ogłuszył. Teraz

czasami wydawało jej się, że tamta wielkooka dziewczyna była zupełnie

kimś innym.

Kobieta na bułanej klaczy przeciskała się mozolnie przez tłum. W

pewnej chwili odwróciła się i spojrzała z ciekawością na Egwene. W długą

grzywę i ogon konia wplecione były liczne małe, srebrne dzwoneczki,

kolejne zaś zdobiły długie, czarne włosy właścicielki, sięgające jej aż do

połowy pleców. Była urodziwa i niewiele starsza od Egwene, ale na jej

twarzy gościł twardy wyraz, oczy patrzyły ostro, za pasem zaś tkwiło sześć

co najmniej noży; jeden był niemalże tak wielki jak te, którymi posługiwali

się w boju Aielowie. Uczestniczka Polowania na Róg, bez najmniejszych

wątpliwości.

Wysoki, przystojny mężczyzna w zielonym kaftanie, z rękojeściami

dwóch mieczy sterczącymi sponad ramion, przyglądał się jadącej kobiecie.

Najpewniej jeszcze jeden. Wydawali się być wszędzie. Kiedy tłum

pochłonął kobietę, odwrócił się i zauważył, że Egwene na niego patrzy.

Uśmiechnąwszy się na tak niespodziewany objaw zainteresowania,

wyprostował szerokie plecy i ruszył w jej stronę.

Egwene pospiesznie spojrzała na niego w tak lodowaty sposób, jak

tylko potrafiła, próbując stworzyć kombinację najgorszej miny Sorilei z

obliczem Siuan Sanche, z czasów, kiedy na jej ramionach spoczywała

jeszcze stuła Zasiadającej na Tronie Amyrlin.

Tamten przystanął, wyraźnie zaskoczony. Kiedy się odwracał,

usłyszała, jak warknął:

- Przeklęci Aielowie. - Znowu nie potrafiła stłumić głośnego

śmiechu; musiał ją usłyszeć mimo panującego wokół hałasu, ponieważ

zesztywniał i pokręcił głową. Jednak nie obejrzał się.

Jej dobry nastrój miał dwojakie źródło. Jedno stanowił fakt, że

Mądre ostateczne przystały na to, iż wędrówka po mieście stanowi równie

stosowne ćwiczenie jak spacer wokół jego murów. Chociaż wszystkie, a

zwłaszcza Sorilea, wydawały się nie pojmować, dlaczego miałaby chcieć

spędzić chociaż minutę dłużej niźli to konieczne wśród mieszkańców

mokradeł tłoczących się w obrębie murów miasta. Co więcej, i co znacznie

ważniejsze, czuła się dobrze, ponieważ wreszcie doszły do wniosku, że te

bóle głowy, które wprawiały je w taką konfuzję, w obecnej chwili zniknęły

właściwie bez śladu - niczego nie potrafiła skryć przed ich bacznym

spojrzeniem - a więc będzie mogła wkrótce powrócić do Tel’aran’rhiod.

Może nie podczas następnego spotkania, które przypadało za trzy noce od

dziś, ale z pewnością wcześniej, niźli miało nastąpić kolejne.

Poczuła prawdziwą ulgę, kiedy się o tym dowiedziała, i to z wielu

powodów. Nareszcie koniec z potajemnym zakradaniem się do Świata

Snów. Koniec z mozolnymi próbami rozwikływania wszystkiego na

własną rękę. I koniec z obawami, że Mądre przyłapią ją i odmówią

udzielania dalszych nauk. I nie będzie musiała już więcej kłamać. To

wprawdzie było konieczne - nie mogła sobie pozwolić na marnowanie

czasu; zbyt wielu rzeczy należało się nauczyć, a ona w pewnym momencie

prawie przestała wierzyć, że w ogóle starczy jej czasu na jakąkolwiek

naukę -jednakże one nigdy by tego nie zrozumiały.

W tłumie od czasu do czasu mignęła jej sylwetka jakiegoś Aiela,

odzianego w cadin’sor bądź też w biel gai’shain. Gai’shain udawali się

tam, dokąd ich posłano, za to wśród tych pierwszych mogli być tacy,

którzy w obrębie miejskich murów znaleźli się po raz pierwszy w życiu. I

być może po raz ostatni, sądząc z ich min. Aielowie najwyraźniej w ogóle

nie lubili miast, chociaż wielu ich przybyło do Cairhien sześć dni temu, by

obejrzeć egzekucję Mangina. Powiadano potem, że sam założył sobie pętlę

na szyję i wygłosił jakiś Aielowy żart na temat tego, że nie wiadomo, czy

to pętla skręci mu kark, czy to raczej kark skręci pętlę. Słyszała już, jak

wielu Aielów opowiada o tym, nikt jednak nawet słowem nie zająknął się

na temat przebiegu samej egzekucji. A przecież Rand lubił Mangina, tego

była pewna. Berelain poinformowała Mądre o wyroku, takim tonem, jakby

mówiła, że ich pranie będzie gotowe następnego dnia, one zaś przyjęły to

w podobnie lekki sposób. Egwene nie przypuszczała, by kiedykolwiek

miała zrozumieć Aielów. Coraz bardziej jednak obawiała się, że Randa

również za grosz nie rozumie. Jeśli zaś chodziło o Berelain, Egwene

pojmowała tamtą aż za dobrze - interesowali ją przecież wyłącznie żywi

mężczyźni.

Kiedy głowę wypełniają tego rodzaju myśli, to naprawdę trzeba

włożyć sporo wysiłku w zachowanie dobrego humoru. Z pewnością w

mieście nie było chłodniej niż poza jego murami - w rzeczy samej było

chyba jeszcze goręcej, bo ani podmuchu wiatru i tak wielu ludzi wokół-i

na dodatek w powietrzu wisiało tyle samo kurzu, ale przynajmniej nie

musiała brnąć bez celu przed siebie, nie widząc nic prócz zgliszczy

Podgrodzia. Jeszcze kilka dni i będzie mogła z powrotem wziąć się do

Jordan Robert - Koło Czasu Tom 6.2 - Czarna Wieża.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: