Campbell Judy - Świat za szybą.pdf - ewa.agata5

JUDY CAMPBELL

Świat za szybą

PROLOG

Pod wpływem silnych podmuchów wiatru drzwi

prowadzące do ogrodu raz po raz uderzały z trzaskiem o

framugę. Dziesięcioletni Michael przyglądał się im z rosnącą

irytacją. Najchętniej zamknąłby je na klamkę, ale Margery za

karę zabroniła mu ruszać się z miejsca.

Z ogrodu dobiegały głosy innych dzieci, bawiących się

wesoło na trawniku. Za chwilę, pomyślał, wrócą do środka, bo

wychowawczyni właśnie obiecała przeczytać wszystkim

bajkę. Ktoś, śmiejąc się w głos, biegł już dróżką prowadzącą

do wejścia.

- Madeline! Wracaj tu szybko! Zaczekaj na innych! To

Margery, dyrektorka domu dziecka Oaklands Home, karciła

jedną z podopiecznych.

Michael podniósł głowę i zobaczył, jak mniej więcej

pięcioletnia dziewczynka pędzi w kierunku drzwi z

wyciągniętymi przed siebie dłońmi. Na jej ramionach

podskakiwały splecione z ciemnych włosów warkoczyki.

Chłopiec zamarł z przerażenia, bo przeszklone drzwi, otwarte

kolejnym silnym podmuchem, właśnie zamykały się znowu.

Jeśli mała natychmiast się nie zatrzyma, nie uniknie zderzenia

ze szklaną taflą.

- Uważaj na drzwi! - krzyknął.

Za późno! Obrazy zaczęły przesuwać się przed oczami

Micheala niczym nakręcony w zwolnionym tempie film. Ręka

dziewczynki przebiła szybę, posypało się szkło, drobna postać

upadła na podłogę, a w powietrze trysnęła fontanna krwi,

tworząc na podłodze wielką, czerwoną kałużę.

Chłopca sparaliżował lęk. Serce waliło mu jak oszalałe.

Wpatrywał się przerażonym wzrokiem w skuloną na

podłodze, łkającą dziewczynkę, leżącą pośród odłamków

szkła. Miał wrażenie, że jeszcze chwila, a cały pokój utonie

we krwi.

- Na pomoc! Niech ktoś tu przyjdzie! - wołał.

Z nagłym przypływem energii zerwał się z miejsca i

ukląkł przy rannej. Była tak blada, że zrozumiał, iż musi coś

zrobić, by nie dopuścić do dalszego upływu krwi.

Przypomniał sobie film, w którym ktoś tamował krwotok

rannemu w nogę gangsterowi. Niestety, niewiele pamiętał z

jego treści, ale instynktownie wyjął z kieszeni zmiętą chustkę

do nosa, uformował z niej tampon i z całej siły przycisnął do

rany.

Dziewczynka podniosła głowę i spojrzała na niego

wystraszonymi, wielkim oczami o barwie opadłych jesiennych

liści.

- Nie bój się. To tylko małe skaleczenie. A kiedy leciałaś

przez tę szybę, wyglądałaś jak prawdziwa supermenka. -

Wolną ręką delikatnie uścisnął jej dłoń.

- Chyba byłam niegrzeczna, co? - szepnęła i

przymknąwszy powieki, wsparła głowę na ramieniu Michaela.

W pokoju nagle zrobiło się tłoczno. Przestraszone

widokiem krwi maluchy szeptały między sobą z przejęciem.

Dopiero pojawienie się Margery unormowało nieco sytuację.

Dyrektorka wyprosiła wszystkich do ogrodu, a sama

przykucnęła przy dwójce dzieci na podłodze.

- Madeline, biedactwo, coś ty narobiła? Jak to dobrze, że

Michael był w pokoju, prawda? Na szczęście doktor

Burford akurat jest na górze przy jednym z chłopców.

Zaraz go zawołam.

Lekarz był szczupłym, młodym mężczyzną o miłej twarzy.

Przyklęknął przy dzieciach na podłodze i delikatnie podniósł

rękę rannej, po czym przeniósł spojrzenie na chłopca.

- Masz na imię Michael, tak? Muszę przyznać, że

świetnie się spisałeś. Mógłbyś jeszcze przytrzymać rękę tej

młodej damy, żebym mógł ją dokładnie obejrzeć?

Michael skinął głową. Rozpierała go duma. Doktor

Burford nie tylko go pochwalił, ale w dodatku, nie zważając

na to, że Mike miał dopiero dziesięć lat, poprosił o pomoc. Z

przejęciem przyglądał się teraz, jak lekarz ostrożnie zdejmuje

przesiąkniętą krwią chustkę ze skaleczenia.

- Obawiam się, że jest do wyrzucenia. - Lekarz

uśmiechnął się do chłopca. - Madeline będzie musiała

pojechać do szpitala, bo ranę trzeba będzie oczyścić i zaszyć.

Ale nie ma powodów do niepokoju. Dzięki tobie nic już jej nie

grozi.

Rzeczywiście, krwawienie zdawało się słabnąć. Lekarz

wyjął z torby spory opatrunek z gazy i przycisnąwszy go do

rany, obandażował rękę dziewczynki.

- To ty przyłożyłeś jej chustkę? - zapytał chłopca.

- Tak. Nie wiedziałem, jak inaczej zatamować krew.

- Zasłużyłeś sobie na medal. Świetna robota. Musimy

tylko utrzymać zacisk i nie opuszczać ręki, żeby zapobiec

dalszemu krwawieniu.

Michael promieniał ze szczęścia. Jego nieposkromiona

natura mało kiedy zjednywała mu przychylność dorosłych,

zwłaszcza że miał dziwny talent do pakowania się w kłopoty.

Ale dzisiaj, choć raz, coś mu się udało!

Niebawem nadjechało pogotowie. Dwóch ubranych w

zielone uniformy sanitariuszy wtoczyło do pokoju wózek na

kółkach.

- Co z nią, doktorze? - zapytał jeden z mężczyzn. Lekarz

właśnie zakończył osłuchiwanie dziewczynki.

- Jest lekko zszokowana - wyjaśnił spokojnie. - Ciśnienie

sześćdziesiąt na czterdzieści i częstoskurcz. W drodze do

szpitala podawajcie jej tlen. Pojadę za wami.

Michael przyglądał się doktorowi Burfordowi z rosnącym

podziwem. Imponował mu jego spokój i łatwość, z jaką

opanował sytuację.

Otoczona troskliwą opieką Madeline chyba poczuła się

lepiej, bo kiedy owinięta w ciepły koc opuszczała pokój w

ramionach jednego z sanitariuszy, zdobyła się nawet na słaby

uśmiech. Przed wyjściem lekarz podszedł do Michaela i

poklepał go przyjaźnie po ramieniu.

- Świetnie się dzisiaj spisałeś chłopcze. Większość ludzi

na twoim miejscu straciłaby głowę. Masz naturalny dar

radzenia sobie w kryzysowych sytuacjach.

Właśnie wtedy Michael Corrigan, dziesięcioletni urwis z

Oaklands Home, postanowił zostać lekarzem.

Campbell Judy - Świat za szybą.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: