1.Projektowa strata ciepła przez przenikanie
Φ T,i = (H T,ie + H T,iue + H T,ig + H T,ij) ⋅( θ int,i −θ e) [W]
HT,ie – współczynnik straty ciepła przez przenikanie z ogrzewanej przestrzeni (i) do otoczenia (e)
przez obudowę budynku, W/K
HT,iue – współczynnik straty ciepła przez przenikanie z ogrzewanej przestrzeni (i) do otoczenia (e)
przez przestrzeń nieogrzewaną (u), W/K
HT,ig – współczynnik straty ciepła przez przenikanie z ogrzewanej przestrzeni (i) do gruntu (g) w
warunkach ustalonych, W/K
HT,ij – współczynnik straty ciepła przez przenikanie z ogrzewanej przestrzeni (i) do sąsiedniej
przestrzeni (j) ogrzewanej do znacząco różnej temperatury, tzn. przyległej przestrzeni
ogrzewanej w tej samej części budynku lub w przyległej części budynku, W/K
θint,i – projektowa temperatura wewnętrzna przestrzeni ogrzewanej (i), oC
θe – projektowa temperatura zewnętrzna, oC
2. Projektowa wentylacyjna strata ciepła pojedynczej przestrzeni ogrzewanej „i” -
dla doboru grzejników - (dla całego budynku ⇒ należy obliczać wg punktu 8.2)
Dokładną metodę określania strumienia objętości powietrza w budynku podano
w PN-EN 13465:2006 - Wentylacja budynków - Metody obliczeniowe do wyznaczania wartości
strumienia objętości powietrza w mieszkaniach.
Norma PN–EN 12831 zawiera zależności uproszczone, które przytoczono poniżej.
Φ V,i = H V,i ⋅ (θ int,i −θ e) [W]
Współczynnik projektowej wentylacyjnej straty ciepła:
[W/K] H V,i =V i ⋅ρ ⋅ c p
V i – strumień objętości powietrza wentylacyjnego przestrzeni ogrzewanej, m3/s
ρ – gęstość powietrza w temperaturze θint,i, kg/m3
cp – ciepło właściwe powietrza w temperaturze θint,i, kJ/(kgK)
Powyższą zależność można zapisać jako (przy założeniu stałości ρ oraz cp):
[W/K] H V,i =0,34 ⋅V i
przy czym Vi wyrażone jest w [m3/h].
Procedura obliczeniowa do określania odpowiedniego strumienia powietrza zależy od
rozpatrywanego przypadku, tzn. od tego, czy jest instalacja wentylacyjna, czy jej nie ma.
6. Zawory równoważące - zawory nadmiarowo - upustowe
Celem ich stosowania na pionach i gałęziach jest zabezpieczenie przed nadmiernym wzrostem ciśnienia różnicowego mogącego spowodować głośna pracę termoregulatorów (zaworów termostatycznych). W przypadku montażu tych zaworów w pobliżu pomp, kotłów lub elementów chłodzących umożliwiają one działanie tych urządzeń przez utrzymywanie minimalnego przepływu czynnika przy zamkniętych termoregulatorach. Działanie zaworów nadmiarowoupustowych polega na równoważeniu ciśnienia po obu stronach grzybka. Zawór ten utrzymuje w przybliżeniu stałą wartość spadku ciśnienia w pionie lub w gałęzi jedynie w warunkach zamykania termoregulatorów.
Działanie zaworu
nadmiarowo-upustowego:
1 – charakterystyka pompy o stałej prędkości obrotowej
2 – charakterystyka pionu w warunkach nominalnych (obliczeniowych)
3 – charakterystyka zaworu nadmiarowo-upustowego
4 – charakterystyka pionu wraz z częściowo zamkniętymi termoregulatorami bez zaworu nadmiarowo upustowego
5 – charakterystyka pionu z częściowo zamkniętymi termoregulatorami i częściowo otwartym zaworem nadmiarowoupustowym
6 – charakterystyka pionu z całkowicie otwartymi termoregulatorami
-automatyczne zawory równoważące (współpracują z termoregulatorami)
Ich zadaniem jest utrzymywanie ciśnienia dyspozycyjnego w regulowanym obwodzie
na zadanym poziomie. Utrzymują różnicę ciśnień przeważnie z przedziału 5 kPa do 40
kPa. Wyposażone są one w dodatkowy zawór – satelitę. Zawór dodatkowy montuje się
na rurze zasilającej, a zawór równoważący na rurze powrotnej. Zawory połączone są
ze sobą za pomocą rurki kapilarnej o długości 1,5 lub 5 m. Zawór dodatkowy może być
zaworem odcinającym („M”) lub regulacyjnym („I”).
7.
16.
• Metoda regeneracyjna, w której stosuje się masy akumulujące. Ciepło i/lub wilgoć
pobierane są z jednego strumienia powietrza i oddawane do strumienia drugiego.
W przypadku rotacyjnych wymienników ciepła masa akumulująca jest ciałem stałym,
natomiast w wymiennikach z zastosowaniem czynnika pośredniczącego – cieczą.
• Metoda rekuperacyjna, w której stosowane są stałe powierzchnie wymiany ciepła,
przy czym zazwyczaj przekazywane jest tylko ciepło jawne (przeponowe wymienniki
ciepła).
• Metoda pomp ciepła, w której stosuje się czynnik ziębniczy, który w wyniku
doprowadzenia energii przekazuje ciepło.
Ponieważ wyższe koszty urządzeń do odzysku ciepła przeciwstawia się niższym
kosztom urządzeń grzewczych i chłodniczych, celowe jest przeprowadzenie kalkulacji
ekonomicznej.
Odzyskiwanie ciepła za pośrednictwem pomp ciepła przynosi większe efekty niż
stosowanie innych wymienników. Wymaga jednak większego nakładu energii. Z tego
powodu, jak również ze względu na wysokie koszty inwestycyjne, stosowanie tej
metody jest wskazane jedynie wtedy, gdy urządzenia ziębnicze wymagane są dla celów
chłodzenia.
18.
19.
20.
21,22.
23.
Instalacje wentylacyjne w budynkach o więcej niż dwóch kondygnacjach oraz instalacje wentylacyjne, które omijają ściany przeciwpożarowe, należy wykonać w taki sposób, aby ogień i dym (w razie pożaru) nie mogły przedostawać się na
pozostałe piętra lub pomieszczenia. Aby wymóg ten był spełniony, między poszczególnymi przegrodami muszą być zainstalowane klapy przeciwpożarowe (ppoż.) w przewodach wentylacyjnych lub w elementach konstrukcyjnych.
Z wyjątkiem zaworów przeciwpożarowych - stosowanych na zakończeniach przewodów
- (rys. 4), klapy przeciwpożarowe w tego typu instalacjach nie służą do regulacji
wentylacji, lecz montuje się je ze względów bezpieczeństwa. Wykorzystując wyzwalacz
termiczny (lut, rys. 3), w temperaturze θ > 72oC zamyka się automatycznie kanał
wentylacyjny. W razie pożaru klapy te w czasie odporności ogniowej (spełniając
kryteria klasyfikacyjne szczelności ogniowej, izolacyjności i dymoszczelności w czasie
np. 120 minut) uniemożliwiają przedostawanie się ognia i dymu w sieci przewodów
wentylacyjnych do innych obszarów w budynku.
Sposoby realizacji wymogów zawartych w rozporządzeniach o ochronie ppoż.:
• Zgodnie ze sposobem 1, przewód wentylacyjny (powietrza doprowadzanego lub usuwanego)
przecina dwie strefy pożarowe, tj. korytarz - pomieszczenie, przy czym nie zaplanowano
usytuowania żadnych otworów wentylacyjnych na korytarzu. W tym przypadku wystarczający
jest sufit podwieszony F90 lub przepust L90 (sposób 2). Klasa odporności ogniowej F90 to
REI90 wg PN-EN 13501-2+A1:2010 (Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów
budynków – Część 2: Klasyfikacja na podstawie wyników badań odporności ogniowej,
z wyłączeniem instalacji wentylacyjnej). Wartość odporności ogniowej REI90 oznacza, że
znajdujące się poniżej miejsca występowania pożaru drogi ewakuacyjne chronione są do 90
minut. Dokładnie tak samo długo chronione są przewody instalacyjne, jeśli pożar powstanie
w pomieszczeniu.
• W sposobie 3 przedstawiono trzy strefy pożarowe, tj. biuro – korytarz – pomieszczenie,
z funkcją wentylacyjną na korytarzu. Przewód wentylacyjny nie ma odporności ogniowej,
niezbędne są zatem dwie klapy ppoż. o klasie odporności K90 (oznaczenie wg DIN 4102).
• W sposobie 4 zakłada się redukcję liczby klap ppoż. do jednej, o ile odcinek przewodu na
korytarzu jest klasy odporności ogniowej L90 (wg DIN) – EI90 wg PN.
• W sposobie 5 nie wymaga się klap ppoż., jeżeli przewód wentylacyjny jest klasy L90,
a nawiewniki mają postać zaworów ppoż.
PRZECIWDYMNE:
Zabezpieczenia przeciwdymne
Dym zimny nie może spowodować zamknięcia klap przeciwpożarowych.
W przypadku dodatkowego sterowania poprzez sygnalizatory dymu, zamknięcie klap następuje już przy pojawieniu się tzw. zimnego dymu (temp. poniżej 72°C), tj. jeszcze przed rzeczywistym wybuchem pożaru.
24.
Obliczenia na podstawie współczynnika jednoczesności (metoda Sandera)
Obliczając godzinowe zapotrzebowanie na c.w.u. należy znać liczbę punktów
czerpalnych ciepłej wody jednocześnie wykorzystywanych lub znać współczynnik jednoczesności działania ϕ. Współczynnik ten uzyskuje się doświadczalnie. Maksymalne zapotrzebowanie na ciepłą wodę użytkową jest wyznaczane dla budynków mieszkalnych w oparciu o liczbę wanien lub natrysków. Przy założeniu, że podczas normalnej kąpieli w wannie zużywa się 200 dm3 wody o...
maniekchomikuj