Fetzer Amy J. - Nie boję się ciebie.pdf - Książki Romanse Harlequin - anastazja352

A my J. Fetzer

Nie boję się ciebie...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Laura Cambridge podniosła wzrok na zamek z murami z sza-

rego kamienia. Ciekawe, kto czeka na nią w środku, książę

z bajki czy smok?

Raczej smok, jeśli choć odrobina prawdy tkwi w plotkach,

którymi chętnie dzielili się z nią mieszkańcy miasteczka pod-

czas rejsu promem na tę piękną wysepkę. Czy Richard Blackth-

orne zdaje sobie sprawę z tego, jaki wzbudza strach? Omiotła

wzrokiem kamienne mury i łukowate okna. Budowla miała wie-

życzki i krenelaż, a ponadto ogromną basztę.

Taksówka wioząca Laurę wspinała się po stromym

podjeździe.

- Przepraszam - odezwał się kierowca, gdy zatrzymali się

przed gmaszyskiem. - Czy jest pani pewna, że właśnie tutaj

miała się pani znaleźć?

Dlaczego wszyscy na wysepce zadawali jej to pytanie? Czyż-

by szła na egzekucję? Na litość boską, Blackthorne to tylko

człowiek.

- Och, tak. Jestem zupełnie pewna, że to tu, panie Pinkey

- powiedziała, nie patrząc na taksówkarza, mężczyznę w śred-

nim wieku.

- Wie pani, ten Blackthorne to niezbyt sympatyczny gość.

- Skoro wszyscy zachowują się tak, jakby miał ich ugryźć,

nie ma się czemu dziwić, nie uważa pan? - odpowiedziała py-

taniem.

Poczerwieniał odrobinę, a potem odwrócił wzrok w stronę

domu.

- Z powietrza się to nie wzięło - stwierdził, a potem wy

ciągnął jej bagaż.

Laura wysiadła i ruszyła za nim stromymi schodami.

Wezwano ją niczym królewską poddaną. Została zatrudnio-

na, żeby pomóc czteroletniej córce Richarda Blackthome'a

przyzwyczaić się do życia w tym miejscu. Do życia z odlud-

k iem. człowiekiem odciętym od świata. Och, to nie będzie łatwe.

Od razu poczuła współczucie dla małej dziewczynki, która stra-

ciła matkę, a ojca dotąd nic znała. Laura przyjechała nieco

wcześniej, żeby zapoznać się z otoczeniem przed przyjazdem

dziecka.

Pan Pinkey postawił torby na ziemi. Odwróciła się, żeby mu

zapłacić i zobaczyła, że zapisuje coś na skrawku papieru. Gdy

podawała mu pieniądze, on wręczył jej karteczkę.

- To numer mojego telefonu. Gdyby pani potrzebowała się

stąd wydostać albo coś innego, to proszę dzwonić.

Ujął ją tym, choć ucieczka nie wydawała jej się konieczna.

- To nie jest żaden potwór, panie Pinkey.

- Owszem, jest. Ten zamek zbudował wiele lat temu pewien

człowiek dla swojej narzeczonej. Chciała żyć jak księżniczka,

więc on zrobił projekt i zbudował tę twierdzę. Każdy kamień

przywiózł z lądu. Powiadają, że niektóre to aż z Anglii i z Ir-

landii. Ale dziewczyna zmarła, zanim skończył.

Jakie to smutne, pomyślała, po czym przechyliła głowę na bok.

- Zachowuje się pan, jakby to miejsce było obciążone klą

twą albo nawiedzane przez duchy.

Pinkey nic na to nie powiedział. Wpatrywał się tylko w sze-

rokie, drewniane wrota, jakby było to wejście do jaskini smoka.

Laura położyła rękę na chłodnej kołatce z brązu. Uśmiechnęła

się do siebie. Kołatka miała kształt smoczej głowy.

No, cóż, panie Blackthorne, jeśli chciał pan trzymać ludzi od

siebie z daleka, to świetnie się panu udało, pomyślała. Zastukała

do drzwi.

Z domofonu po prawej stronie wejścia natychmiast rozległ

się głos:

- Już otwieram.

Głos był głęboki, dość nieprzyjemny. Przeszył ją dreszcz.

- Widzi pani? - zapytał Pinkey. - O to mi chodziło.

- Bzdura - odpowiedziała stanowczo, popchnęła drzwi i

weszła do środka.

Mała lampa stojąca na rzeźbionym stoliku przy ścianie rzu-

cała cienie. Laura znalazła włącznik światła. Hol zalała jasność.

Stojący w progu Pinkey wzdrygnął się i cofnął o krok.

- Zobaczy pani, że przyda się mój numer telefonu - powie

dział, przeciągając z południowym akcentem głoski.

Jego zachowanie, podobnie jak wszystkich innych napotka-

nych w miasteczku ludzi - naśmiewanie się z człowieka, które-

go tak naprawdę nie znali - sprawiło, że z niewyjaśnionych

przyczyn gotowa była bronić Blackthorne'a.

- To nie będzie potrzebne - oznajmiła i zamknęła drzwi.

Westchnęła ciężko. Odwróciła się. Serce podskoczyło jej do

gardła, gdy zgasło światło, a na szczycie lśniących, rzeźbionych

schodów zamajaczyła sylwetka.

- Pan Blackthorne?

- Oczywiście.

- Dzień dobry, jestem...

- Laura Cambridge, wiem - przrwał jej w pół słowa. -

Trzydzieści lat, samotna. Absolwentka Uniwersytetu Południo

wej Karoliny, wychowana w Charleston, była Miss Południowej

Karoliny, Miss Hrabstwa Jasper, Miss Festiwalu Krewetek. -

Mogłaby przysiąc, że w jego głosie usłyszała ironię. - Zapo

mniałem o czymś?

Cóż, z miejsca wszedł w rolę pracodawcy, pomyślała. Stał

na podeście, skryty w cieniu.

- Zapomniał pan o posadach: attache w Departamencie Sta-

nu, a potem nauczycielki przy ambasadzie oraz że jestem ling-

wistką, biegle władającą włoskim, francuskim i perskim.

- A czy umie pani gotować? - zapytał po francusku.

- Gdybym nie umiała, to by mnie tutaj nie było - odpowie-

działa zaczepnie.

Nie spuszczała wzroku z olbrzymiego cienia W świetle docho-

dzącym z holu widziała jedynie ostre jak brzytwa kanty spodni męż-

czyzny. Ręce oparł o barierkę. Kilka razy błysnął ciężki, złoty sygnet.

Boże, ależ on ma wielkie dłonie, pomyślała, po czym powiedziała:

- Czyżbym miała własną stronę internetową, o której nie

mam pojęcia?

- Telekomunikacja to niesamowity wynalazek.

- No, tak, tylko niech mi pan oszczędzi informacji na temat

rozmiarów mojej bielizny i dnia, gdy straciłam ukochaną czapkę

z pomponami.

- Tylko to pani straciła? - Słowa te wypowiedziane zostały

w taki sposób, że przeszył ją dreszcz.

Rozzłościło ją to jeszcze bardziej.

- Niech pan poszuka w sieci i sprawdzi - odgryzła się.

Wcale się jej nie podobało, że Blackthorne tyle o niej wie,

a ona o nim nic. Nie miała czasu, żeby zebrać informacje. Wie-

Fetzer Amy J. - Nie boję się ciebie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: