Puszkin Aleksander - Rusłan i Ludmiła.pdf - ALEKSANDER PUSZKIN - koni86

Jan Brzechwa

PRZEKŁADY

RUSŁAN I LUDMIŁA

OFIAROWANIE

Dla was, władczynie mojej duszy,

Dla was, dziewczęta pełne krasy,

Baśń, którą wieków pył przyprószył,

Dziś, przeżywając złote wczasy,

Pod szmer przeszłości gadatliwej

Pisałem oto wierną dłonią;

Przyjmijcie dar mój błyskotliwy!

Nie chcę pochwały. Nie dbam o nią -

Słodka nadzieja z czułym niepokojem

Zechce, być może, potajemnie

Spojrzeć na grzeszne pieśni moje.

Jest nad zatoką dąb zielony,

Na dębie złoty łańcuch lśni;

I całe noce, całe dni

Wędruje po nim kot uczony;

Zwróci się w prawo - śpiewa pieśni,

A w lewo - bajki opowiada.

Tam dziwy są: jest upiór leśny,

Siedzi wśród drzew rusałka blada;

Tam zwierz, widziany tylko z rzadka,

Wyciska ślady ciężkim krokiem;

Na kurzych nóżkach stoi chatka,

Co nie ma wcale drzwi ni okien;

Tam las i jar są pełne widm,

A kiedy przypływ fal uderzy

O piach nadbrzeżnych pustych wydm,

Trzydziestu zjawia się rycerzy,

Z wód wyłaniają się na piasku,

A z nimi wraz ich morski piastun;

Królewicz tam przechodzi obok

I potężnego cara mami;

Tam w oczach ludu, prując obłok,

Ponad lasami i morzami

Czarownik niesie bohatera;

W lochu królewna obumiera,

A bury wilk jej wiernie służy;

Tam z Babą Jagą moździerz duży

Samochcąc w drogę się wybiera;

Tam Kościej złotem swym się krztusi;

Tam ruski duch - tam zapach Rusi!

I ja tam byłem, piłem miód,

Tam zobaczyłem dąb zielony;

Siedziałem pod nim; kot uczony

Swe bajki prawił tak jak wprzód.

Pamiętam jedną z nich: i oto

Światu przekaże ją z ochotą.

PIEŚŃ PIERWSZA

Odległe dzieje dni minionych,

Klechdy zamierzchłej już przeszłości.

Gromadą synów otoczony,

Pośród przyjaciół swych i gości

Do uczty siadł Włodzimierz-słońce;

Szła jego córka ukochana

Za maż za księcia, za Rustana,

Więc zdrowie ich nieustające

Pił ciężkim miodem z roztruchana.

Jeść długo kazał zwyczaj stary,

Stół obiegały zwykle długo

Szklanice, dzbany, srebrne czary

I płynąl trunek złotą strugą.

Pienił się w kubkach, szumiał w głowie,

Napełniał serca wesołością,

Godnie go leli podczaszowie

I nisko się kłaniali gościom.

Słów odgłos w jeden gwar się zlewa,

Tłum gości szemrze rozbawiony,

Lecz nagle miły śpiew rozbrzmiewa

I płyną gęśli składne tony.

Umilkli wszyscy. Głos Bojana

Dźwiękami słodkiej pieśni mówił

Sławiąc Ludmitę i Rustana,

I wieniec, który Lel im uwił.

Lecz namiętnością już znękany,

Nie pije Rustan zakochany:

Przygląda się swej młodej żonie

I niecierpliwi się, i płonie,

I szarpie wąs niepostrzeżenie,

I liczy każde okamgnienie.

Posępni, z zachmurzonym czołem,

Za gwarnym, za weselnym stołem

W milczeniu trzej rycerze młodzi

Siedzą; przed nimi puste dzbany

I kubek stoi zapomniany,

I już ich trunek nie obchodzi;

Głusi na wieszczy śpiew Bojana,

Wzrok opuścili w niemej złości:

Są to rywale trzej Rusłana;

W icb zawiedzionych duszacb gości

Jad nienawiści i miłości.

Pierwszy z nich - Rogdaj, dzielny wojak,

Co mieczem swoim w krwawych bojach

Obręb kijowskich pól rozszerzył;

Drugi - to Farlaf, samochwała -

Na ucztach sława jego grzmiała,

Lecz nie zabłysnął wśród rycerzy;

Wreszcie ostatni - Ratmir młody,

Chan, co chazarską ziemią włada;

Nie bawią ich weselne gody,

Biesiada dla nich - nie biesiada.

Lecz goście wstają już od stołu,

Do młodej pary więc po społu

Zbliża się ciżba pomieszana:

Spuściła skromnie wzrok Ludmila,

Jakby się w sercu zasmuciła,

I radość bije od Rusłana.

Ale ogarnął mrok przyrodę

I północ rzuca swą zasłonę:

Bojarzy, upojeni miodem,

Senni, wynieśli się z pokłonem.

Pan młody czeka zachwycony,

Już w myślach pieści wdzięki żony,

Wstydliwą pojąc się urodą;

A wielki książę z cichym smutkiem

I z rozrzewnieniem, w słowie krótkim,

Pnbłogosławił parę młodą.

Wreszcie Ludmiłę poczet dworzan

Prowadzi do ślubnego łoża;

Pogasły światła w pustych salach

I lampkę nocną Lel zapala.

Serce nie zazna już zawodu,

Już miłość niesie dar bogaty

I na kobierce z Carogrodu

Opadną wnet zazdrosne szaty...

Słyszycie? Oto szept miłości

Na całowane płynie wargi,

Oto ostatniej nieśmiałości

Brzmią ciche, przerywane skargi:

Małżonek rozkosz już przeczuwa,

Tę rozkosz, która wnet się stanie...

Wtem grom uderzył, smuga jasna

Strzeliła dymem, lampka zgasła,

Dokoła wszystko mrok zasnuwa,

Wszystko zadrżało niespodzianie

I z grozy struchlał duch w Rusłanie...

Ucichło. W ciszy tej ponurej

Rozległ się dziwny głos dwukrotnie,

Ktoś wzbił się czarnym dymem w górę

I we mgle zniknął bezpowrotnie...

W łożnicy pusto; narzeczony

Zerwał się z łoża przerażony,

Twarz zimnym potem się pokryła...

Przebóg! Gdzie jest kochanka miła?

Cały dygoce, chłodną dłonią

Nocnego mroku pyta o nią...

Ręce powietrze puste gonią,

Chwytają... Nie ma! Gdzie Ludmiła?

Porwała ją nieznana siła.

Ach, gdy się kocha nadaremnie,

A żądza niesie cierpień wiele,

Choć żyć jest źle i nieprzyjemnie,

Żyć jednak można, przyjaciele!

Ale po długicb, długich latach

Objąć kochankę upragnioną,

Poza nią nie dostrzegać świata,

I kiedy już się stała żoną,

Na zawsze stracić... o, rozpaczy,

Wolałbym chyba umrzeć raczej!

A Rusłan jednak żyje nadal.

Wnet zabrzmi głos wielkiego księcia,

Który nad córką swoją biada,

Na los pomstuje i na zięcia,

Dwór cafy i Rusłana wzywa:

"Gdzie jest Ludmiła nieszczęśliwa?"

Woła i twarz mu płonie żarem.

Nie słyszy Rusłan. "Przyjaciele,

Pamiętam, biliście się śmiele,

Zmiłujcie się nade mną, starym!

Kto z was mi zwróci radość duszy,

Kto za mą córką w pogoń ruszy?

Czyj będzie trud nienadaremny,

Temu - rozpaczaj, cierp, nikczemny!

Miałeś jej losy powierzone! -

Temu - Ludmiłę dam za żonę,

Dziedzictwo dziadów z nim podzielę.

Kto z was jest gotów, przyjaciele?..."

"Ja" - rzekł nieszczęsny narzeczony.

"Ja, ja!" - krzyknęli wraz z Rogdajem

Farlaf i Ratmir ucieszony:

"Siodłamy konie, wszystkie kraje,

Świat cały chętnie przebiegniemy,

Na krótko z nami się rozstajesz;

Nie miej obawy: już jedziemy."

Starzec w boleści słuchał niemej

I do nich - roniąc łzy - w podzięce

Wyciągoął drżące swoje ręce.

Wychodzą razem wszyscy czterej;

Rusłan śmiertelnie jest zgnębiony,

Pogrąża go w rozpaczy szczerej

Myśl o straconej narzeczonej.

Dosiedli rączych swoich koni;

Już hufiec brzegiem Dniepru goni,

Pędzi w kłębiącej się kurzawie,

Puszkin Aleksander - Rusłan i Ludmiła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: