Sala Sharon - Pamiętaj.pdf - STOPROCENT1000

Sharon Sala

Pamiętaj

Tytuł oryginału: Remember Me

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Denver, Kolorado

– Pozwól tutaj, Francesco…

Głos męża wyrwał Frankie LeGrand z zamyślenia. Odwróciła się od okna.

– Zbiera się na deszcz – powiedziała.

– Nie wzrusza mnie to specjalnie.

Frankie uśmiechnęła się. Od jej ślubu z Clayem LeGrandem minął dokładnie

rok i jeden dzień. Clay był człowiekiem nieprzewidywalnym, sam sobie sterem,

żeglarzem… we wszystkim kierował się własnym widzimisię, niewiele robiąc sobie z

tego, co inni pomyślą – między innymi właśnie dlatego go kochała.

Popatrzyła na niego troskliwym okiem żony: czy odpowiednio się ubrał na

niepogodę. Stał w drzwiach – gotów do wyjścia – w niebieskich roboczych dżinsach,

flanelowej koszuli, dżinsowej kurtce i wysokich butach; brakowało mu tylko kasku,

który powinien być w ciężarówce. Clay pracował jako kierownik robót w firmie

budowlanej swojego ojca.

Od gwałtownego uderzenia wiatru zadrżały szyby w oknach i Frankie mimo

woli drgnęła. Październikowa plucha. Niedługo zima. Nienawidziła chłodów.

– Ejże, widzę, że trzeba cię ogrzać. Niech cię przytulę.

– Przytul. – Frankie otworzyła ramiona i przymknęła powieki. Jak dobrze czuć

bezpieczną bliskość Claya, być w jego objęciach.

– Ładnie pachniesz – szepnęła.

– Francesco… – mruknął niskim, gardłowym głosem.

– Mam się bać?

Clay uśmiechnął się szeroko.

– Dlaczego?

– Bo kiedy zaczynasz tak mruczeć, to znaczy, o jesteś na mnie zły.

– Wiesz doskonale, że nigdy nie jestem na ciebie zły.

Uniosła lekko brwi na te słowa.

– Może zirytowany byłoby lepszym określeniem. Tylko nie próbuj zaprzeczać.

W zeszłym tygodniu okropnie się zirytowałeś, kiedy zobaczyłeś, że chłopak w

sklepie spożywczym robi do mnie oko.

– A jakże – mruknął i pociągnął Frankie w stronę sypialni.

– Spóźnisz się do pracy – zbeształa go żartobliwie.

Puścił mimo uszu uwagę żony.

– Clay, co powie ojciec?

– Zapewne: „Gdzie, do cholery, jest moje śniadanie?!” albo coś w tym stylu.

Przy Frankie on, silny mężczyzna, stawał się miękki jak wosk. Kochał ją tak

bardzo, że niekiedy siła tej miłości napawała go lękiem.

Ona czuła podobnie: Clay był treścią i sensem jej życia. Wychowana w domu

dziecka, była sama jedna na tym świecie. Dopóki nie spotkała Claya. Był dla niej nie

tylko mężem: był wszystkim, absolutnie wszystkim.

Przerywając pieszczoty, ujęła jego twarz w dłonie.

– Clay?

Uniósł się na łokciu.

– Tak, kochanie?

– Kiedy stałam w oknie…

Patrzył z zachwytem, jak człowiek w transie, na jej piękną twarz okoloną

ciemnymi włosami i chyba nie bardzo słuchał tego, co mówiła.

– Co z tym oknem? – zapytał po dłuższej chwili.

– Kiedy stałam w oknie, zacząłeś coś mówić. O co chodziło?

– Chciałem ci tylko powiedzieć, że cudownie wyglądasz w mojej koszuli. –

Uśmiechnął się, patrząc czule w lekko przymknięte, zasnute mgiełką oczy żony. –

Ale jeszcze lepiej wyglądasz bez niczego.

Dłoń Claya wznowiła swoją wędrówkę po ciele żony, ale Frankie chwyciła go

za nadgarstek.

– Co?

– Rozbierz się i kochaj się ze mną, zanim umrę z pożądania.

Clay nie dał sobie dwa razy powtarzać, tę prośbę zawsze gotów był spełnić

natychmiast i bez ociągania.

Za oknem na dobre rozszalała się jesienna ulewa, deszcz bębnił o szyby,

zawodził wiatr, ale kochankowie nie zwracali na to uwagi: zajęci sobą, zapomnieli o

bożym świecie.

Dzień dłużył się niemiłosiernie, godzina za godziną. Co prawda roboty

prowadzone były akurat pod dachem, ale deszcz utrudniał dowóz materiałów. Ojciec

Claya w południe pojechał do domu, na placu budowy została tylko niewielka ekipa

pracująca pod okiem Claya. O czwartej Clay postanowił puścić ludzi do domu. Firma

mogła sobie pozwolić na niewielkie spóźnienie, zresztą przy takiej ulewie niewiele

dało się zdziałać: z kładzeniem dachu nad północnym skrzydłem budynku musieli się

wstrzymać, aż deszcz ustanie.

Z przyjemnością myślał o tym, że sam też za kilkanaście minut znajdzie się we

własnym domu. Jeśli nadal będzie tak zimno i wilgotno, może rozpali ogień na

kominku, a potem zamówią sobie z Frankie pizzę.

W drodze powrotnej zatrzymał się przy supermarkecie. Omijając wielkie

kałuże, szybko przebiegł do sklepu i zaczął się rozglądać za automatem

telefonicznym: zapyta Frankie, co ma kupić.

Otarł krople deszczu z czoła, wrzucił monetę i cierpliwie czekał, kiedy żona

wreszcie podniesie słuchawkę. Na darmo. Rozłączył się, machinalnie schował do

kieszeni zwrócone przez automat monety, po czym ruszył w głąb sklepu. Frankie

najwidoczniej musiała brać prysznic i przez szum wody nie słyszała natrętnego

dzwonienia telefonu.

Kilka minut później wrócił do samochodu z dużym pojemnikiem lodów Rocky

Road.

Kiedy parkował na podjeździe pod domem, była za kwadrans piąta. Prawie nic

nie widział przez ścianę deszczu, tak gęstą, że zdawała się oddzielać go od domu.

Ogarnęło go dziwne, nieprzyjemne uczucie. Otrząsnął się i zaczął zbierać swoje

rzeczy. Zwykle nie ulegał chwilowym nastrojom. Clay włożył pojemnik z lodami za

pazuchę, wysiadł z ciężarówki i biegiem, z pochyloną głową, ruszył w kierunki

drzwi, rozśmieszony tym dziecinnym wyścigiem z ulewą.

– Jestem, Frankie! – zawołał, ciągle jeszcze się śmiejąc. Zdjął przemoczoną

kurtkę i buty. – To ja, kochanie! Mam dla ciebie niespodziankę.

Niosąc lody do kuchni, oczekiwał, że lada moment z któregoś pokoju wyjdzie

żona. W bawialni zatrzymał się, odwrócił. Poczuł ciarki przebiegające po plecach.

Drzwi wejściowe…

Nie były zamknięte na klucz!

I ta grobowa cisza. Żadnych znajomych odgłosów, dochodzących z radia czy

telewizora. Tylko głuche bębnienie kropli deszczu o dach. Zacisnął mocniej palce na

pojemniku z lodami.

– Frankie… Francesco… Jesteś tam?

Brak odpowiedzi.

Spojrzał na lody, jakby dziwił się, że nadal ściska je w dłoni, i ruszył w

kierunku kuchni.

Kiedy stanął w progu, zagrzmiało, aż zadzwoniły naczynia w szafkach. Clay

podskoczył niczym na odgłos wystrzału.

– Cholera – mruknął pod nosem, podchodząc do lodówki. Znowu się

zatrzymał, ale tym razem nie z powodu szalejącej za oknami burzy: na podłodze w

kałuży kawy leżał rozbity kubek. Rozlana kawa, zdawałoby się nic wielkiego,

drobiazg, ale dlaczego Frankie nie posprzątała? Claya ogarnęła panika, z trudem

chwytał powietrze w płuca.

Rzucił się jak oszalały szukać żony, nawołując ją głośno po imieniu.

Bawialnią.

Hol.

Sypialnia.

Nie pościelone łóżko wyglądało tak jak rano, kiedy wychodził do pracy.

Patrzył na nie, jakby nie mógł uwierzyć, że jeszcze kilka godzin temu kochał się tutaj

z Frankie.

Na podłodze koło szafy leżała koszula: być może Frankie ją zrzuciła, może

zamierzała się przebrać… Nie, to do niej niepodobne. Była pedantką aż do przesady,

czasami zżyma! się na nią o to zamiłowanie do porządku. Potrząsnął głową i wszedł

do łazienki. Serce mu stanęło, gdy zobaczył ślady krwi na umywalce.

– Chryste – szepnął, chwytając się futryny, żeby nie upaść. – Chryste, błagam,

nie.

Na miękkich nogach wrócił do holu. Palce miał tak zlodowaciałe, że stracił w

nich czucie. Dopiero teraz zorientował się, że wciąż ściska pojemnik z lodami.

Chciał schować go do lodówki, ale instynkt, a może przeczucie

podpowiedziało mu, że nie powinien niczego ruszać. Poza telefonem.

Postawił pojemnik na stole i sięgnął po leżącą na szafce słuchawkę telefonu

bezprzewodowego. Cały czas powtarzał sobie, że przesadza, że niepotrzebnie się

denerwuje, robi wiele hałasu o nic. Coś podobnego nie mogło się przecież przydarzyć

właśnie jemu i Frankie. Tego dnia miała co prawda wolne, ale być może któraś z

bibliotekarek zachorowała i Frankie musiała ją zastąpić. Wyszła w pośpiechu,

zapomniała zostawić mu wiadomość…

Wystukał numer, po czym zamknął oczy i wziął

głęboki oddech.

Sala Sharon - Pamiętaj.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: