- słuchaj dziecka spokojnie i z uwagą
- zaakceptuj jego uczucia słowami
- określ te uczucia
- zamień pragnienia dziecka w fantazję
Uwaga: dzieci potrzebują akceptacji i doceniania ich uczuć; akceptować można wszystkie uczucia, jednak pewne działania należy ograniczyć.
- opisz, co widzisz lub przedstaw problem
- udziel właściwych informacji
- opisz, co sam czujesz
- napisz liścik
- wyraź swoje uczucia, nie atakując charakteru dziecka
- określ swoje oczekiwania
- wskaż dziecku, jak może naprawić zło
- zaproponuj wybór
- przejmij inicjatywę
- wspólnie z dzieckiem ustal sposób rozwiązania problemu
- pozwól dziecku dokonywać wyborów
- okaż szacunek dl dziecięcych wysiłków i zmagań
- nie zadawaj zbyt wielu pytań, pozostaw dziecku margines tajemnicy, swobody
- nie spiesz się z udzielaniem odpowiedzi
- zachęć dziecko do korzystania z cudzych rozwiązań
- nie odbieraj nadziei
- opisz, co widzisz
- opisz, co czujesz
- podsumuj godne pochwały zachowanie dziecka słowami
- wykorzystuj okazje do pokazania dziecku, że stać je na „dorosłe” zachowanie
- twórz sytuacje, w których dziecko spojrzy na siebie inaczej (Kasiu, śrubokręt działa także w rękach dziewczynek, przekonaj się)
- pozwól dziecku „podsłuchać”, gdy mówi się o nim pozytywnie
- zademonstruj zachowanie godne naśladowania (Przegrałam w warcaby, byłeś lepszy, gratuluję)
- przypominaj dziecku jego zachowania z wcześniejszych okresów
- kiedy dziecko nadal postępuje według starych nawyków, wyraź swoje uczucia i sprecyzuj oczekiwania
Źródło: Adelle Faber, Elaine Mazlish, Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły, Media Rodzina of Poznań, 1998, wydanie siódme.
longin1983