Kurt Vonnegut - Tabakierka z Bagombo.pdf - Kurt Vonnegut - marcin23.14

1805

Kurt Vonnegut

"Tabakiera z Bagombo"

Z angielskiego przełoŜyła ElŜbieta Zychowicz

Przedmowa

Kurt Vonnegut zyskał szerokie uznanie jako jeden z najlepszych pisarzy amerykańskich drugiej połowy

dwudziestego wieku powieściami Rzeźnia numer pięć, Kocia kołyska, Śniadanie mistrzów i Sinobrody. Jego

talent twórcy krótkich form był mniej doceniony. W pierwszej dekadzie jego kariery pisarskiej i później

opowiadania Vonneguta cieszyły się powodzeniem u szerokiej rzeszy czytelników w najpoczytniejszych

czasopismach.

W latach pięćdziesiątych oraz na początku lat sześćdziesiątych napisał wiele opowiadań, które zostały

opublikowane w "Collier's", "The Saturday Evening Post", "Cosmopolitan", "Argosy", "Redbook" oraz innych

magazynach. Dwadzieścia trzy opowiadania zostały zebrane w Witajcie w małpiarni, a teraz inne znalazły się

w obecnym zbiorze.

Nowele Vonneguta trafiły na podatny rynek, poniewaŜ ukazywały się w najlepszych ilustrowanych

czasopismach o szerokim zasięgu, i cieszyły się powodzeniem, gdy te periodyki się rozwijały. Były

pomysłowe, zróŜnicowane i świetnie napisane. Zebrane w Witajcie w małpiarni, nadal miały ogromną rzeszę

czytelników. Były pełne Ŝycia, humoru i mądrości. Jest rzeczą nader waŜną, Ŝe dwadzieścia kilka znanych

opowiadań, które nie znalazły się w Witajcie w małpiarni, będzie wydanych w formie ksiąŜkowej, poniewaŜ

mieszczą się w kanonie Vonneguta tak niezawodnie, jak jego uznane powieści. Właśnie w tych

opowiadaniach, gdzie doskonalił swoje pisarskie umiejętności, widzimy dojrzewanie talentu Vonneguta oraz

tematy i techniki, rozwinięte w jego późniejszej pracy.

Vonnegut zaczął pisać opowiadania pod koniec lat czterdziestych, pracując w biurze prasowym General

Electric w Schenectady, w stanie Nowy Jork. Wcześniej ostrzył swoje pióro, stawiając pierwsze kroki w pracy

dziennikarskiej, gdy uczęszczał do liceum Shortridge High School w Indianapolis (19361940). Był stałym

autorem tekstów i naczelnym redaktorem ukazującej się codziennie szkolnej gazetki "The Shortridge Echo", a

w college'u pisał dla "Cornell Daily Sun". W swych rubrykach tworzy wyraziste postacie i zaczynamy

dostrzegać humor i dowcipne społeczne obrazoburstwo w pełni widoczne w jego dojrzałej twórczości.

Przeszkodziła mu wojna, stwarzając dramatyczne okoliczności, które posłuŜyły za kanwę arcydzieła Rzeźnia

numer 5, jednakŜe podwaliny pod jego pisarstwo zostały połoŜone.

Po wojnie nastąpił w Stanach Zjednoczonych rozkwit popularnych czasopism, drukujących opowiadania. Pod

koniec lat czterdziestych i na początku pięćdziesiątych telewizja wciąŜ jeszcze była w powijakach, istniał więc

ogromny popyt na zabawne teksty do czytania. W 1949 roku Vonnegut wysłał Raport w sprawie efektu

Barnhouse'a do "Collier's". Knox Burger, będący tam redaktorem literackim, zwrócił uwagę na nazwisko

autora, którego znał z Cornell, gdzie Burger był redaktorem satyrycznego czasopisma campusu, "The Widow",

i zainteresował się opowiadaniem. Po wprowadzeniu kilku zmian zostało ono przyjęte jako pierwsze

opowiadanie Vonneguta do druku. Burger przedstawił równieŜ Vonneguta Kennethowi Littauerowi i Maxowi

Wilkinsonowi, dwóm agentom o duŜym doświadczeniu w kierowaniu młodymi ambitnymi pisarzami. Ich

rady w dziedzinie pisania dobrze skonstruowanej prozy były wręcz nieocenione (i nawet zostały

uwzględnione przez Vonneguta

w jego ośmiu zasadach, które przedstawił we wstępie do niniejszego zbioru). Po wydaniu większej liczby

opowiadań i wyraźnym popycie na jego utwory Vonnegut zrezygnował z pracy w General Electric, przeniósł

się na Cape Cod i poświęcił się całkowicie pisarstwu.

Niniejszy zbiór zawiera kilka opowiadań, w których znalazły odzwierciedlenie doświadczenia Vonneguta

Strona 1

1805

z okresu drugiej wojny światowej. Wydarzenia, na których została oparta Rzeźnia numer 5, są obecnie ogólnie

znane jak Vonnegut został wzięty przez Niemców do niewoli podczas kontrofensywy niemieckiej w

Ardenach pod koniec 1944 roku, był przetrzymywany jako jeniec wojenny w Dreźnie, znalazł schronienie w

podziemnym magazynie mięsa, gdy miasto płonęło wskutek zmasowanych ataków powietrznych, a po klęsce

nazistów wędrował krótko z uciekinierami niemieckimi, dopóki nie przyłączył się do wojsk amerykańskich.

Der Arme Dolmetscher, Pamiątka i Rejs "Wesołego Rogera" opowiadają o następstwach wojny z humorem, ale

i przejmująco.

Wiele z opowiadań daje nam fascynujący wgląd w zachowanie i obsesje Amerykanów w latach

pięćdziesiątych. Motto obowiązujące w General Electric brzmiało: "Postęp jest naszym najwaŜniejszym

produktem". Był to slogan, który stanowił sumę optymizmu tamtej dekady i przedłuŜenia wojennego nastroju

"potrafię zrobić". Panowała wówczas ogólna wiara w wielkie moŜliwości nauki i techniki w dziedzinie

ulepszania Ŝycia codziennego. Koncepcja stabilnego społeczeństwa, które moŜe zaoferować przeciętnej

rodzinie szczęśliwy dom, coraz lepsza sytuacja finansowa, łatwiejsze warunki Ŝyciowe i coraz bardziej

fascynujące sprzęty mechaniczne, dostarczyła pomysłu na wspomniane niŜej opowiadania. Vonnegut

podwaŜa tę świetlaną wizję, wykazując, Ŝe taki rzekomy postęp moŜe być przeprowadzany ludzkim kosztem.

A zatem bohaterowie Pakietu odkrywają, Ŝe nie odpowiada im blichtr ich nowego, wyposaŜonego w

wymyślne urządzenia domu w drogiej eleganckiej podmiejskiej dzielnicy, i dochodzą do wniosku, Ŝe woleli

solidność swego dawnego Ŝycia. Podobnie mieszkańcy Biednego bogatego miasteczka przedkładają dawne

sposoby nad nowe, a skromne środki nad dostatek, obiecywany przez inwestorów. Ten sam temat powtarza

się w pierwszej powieści Vonneguta, pisanej równocześnie, Pianoli (1952), oraz w wielu późniejszych

utworach.

Vonnegut ostro rozprawia się w tych historyjkach z pozorami. Ludzie, którzy wynoszą się ponad innych, są

zwykle demaskowani, często przez dzieci. Dzieciaki demaskują gangsteraegotystę w Prezencie dla Wielkiego

Świętego Nicka, a dziewięciolatek przyłapuje na błędzie popisującego się akwizytora w Tabakierze z

Bagombo. Czasami pozory stają się sposobem na uporanie się z Ŝyciowymi problemami, jak w przypadku

męŜa sławnej gwiazdy w Bezpłatnym konsultancie, który wynajduje sobie wyimaginowaną rolę, by zachować

poczucie własnej wartości. Kitty Cahoun z Panny młodej na zamówienie buntuje się przeciwko występowaniu

w roli Falloleen,

w którą wtłoczył ją mąŜ projektant. A młody Kiah z Niebieskoszarego smoka zostaje odarty ze złudzeń, gdy

próbuje udawać przynaleŜność do bardziej wyrafinowanego świata, kupując egzotyczny sportowy samochód.

Te opowiadania zapowiadają ostrzeŜenie zawarte w Matce nocy: "Jesteśmy tym, za kogo chcemy uchodzić,

toteŜ musimy być bardzo ostroŜni, kogo udajemy".

Podobnie jak w powieściach, zajęcie często określa toŜsamość przynajmniej w przypadku męŜczyzn. Stosunki

ojciecsyn, który to wątek powtarza się często takŜe w powieściach, mogą pomóc w określeniu toŜsamości

zarówno ojca, jak i syna patrz: Ten mój syn. Owe stosunki rzadko bywają łatwe, częściowo z powodu

skłonności ojców, by narzucać synom, kim mają zostać, a częściowo dlatego, Ŝe ojcowie boją się tego, jak są

odbierani przez swoje dzieci.

Jest pewien aspekt tych opowiadań, który bardziej niŜ cokolwiek innego sprawia, Ŝe wydają się trochę

przebrzmiałe, a mianowicie chodzi o rolę kobiet. PrzecieŜ w tamtych czasach wiele zamęŜnych kobiet nie

pracowało poza domem i często kierowały się przy wyborze tego, jak mają się ubierać, gotować, urządzać

mieszkanie, z jakich korzystać rozrywek, jak postępować z dziećmi, lekturą czasopism, w których ukazywały

się te opowiadania. ChociaŜ trudno oczekiwać od opowiadań pisanych w latach pięćdziesiątych, by

wykazywały wraŜliwość na sprawy kobiet, tak silnie wyraŜoną w powieściach Galapagos i Sinobrody, dąŜą

juŜ w tym kierunku. Nawet romantyczne historie, Noc dla miłości i Znajdź dla mnie marzenie, pokazują

uciąŜliwe oczekiwania świata męŜczyzn wobec kobiet. Nowela Anonimowi kochankowie, opublikowana w

1963 roku, traktuje z humorem społeczne zakłopotanie, spowodowane nowo powstałym ruchem "wyzwolenia

kobiet".

Krótkie formy literackie wymagają szybkiego nakreślenia postaci i właśnie one ujawniają biegłość Vonneguta

w zarysowaniu indywidualnej osobowości w kilku akapitach. Ta umiejętność widoczna jest równieŜ

w powieściach, gdzie postać częstokroć wydaje się podporządkowana przesłaniu. I rzeczywiście, bardziej

skomplikowane psychologicznie postacie, jak na przykład Howard Campbell w Matce nocy czy Rabo

Karabekian w Sinobrodym, są tworzone niemal z pominięciem opisu ich cech fizycznych. Niektóre portrety z

opowiadań przychodzi mi tu na myśl dyrygent szkolnej orkiestry, George M. Helmholtz, występujący w

trzech nowelach moŜe być prototypem tych powieściowych bohaterów.

Strona 2

1805

W niektórych opowiadaniach występuje narrator, na przykład sprzedawca zimowych okien czy doradca

finansowy, który ma dostęp do rozmaitych środowisk społecznych. Taka osoba odwiedza domy bogatych

znakomitości, jak to się dzieje w Pannie młodej na zamówienie i Bezpłatnym konsultancie, i czyni rzeczowe

uwagi. Owi narratorzy nadają większą autentyczność relacji dzięki bezpośredniości przekazu. Często bywają

głosem zdrowego rozsądku, który neutralizuje dziwactwa dnia codziennego, a ich ironiczny komentarz lub

drwiący ton są źródłem humoru.

Zabawne opowiadania Vonneguta pasują do amerykańskiej tradycji nieprawdopodobnych historii, których

reprezentantem był Mark Twain. Pies Edisona, nowela zawarta w Witajcie w małpiarni, jest klasycznym

przykładem tej formy. Zarówno Mnemonika, jak i KaŜda godziwa propozycja w niniejszym zbiorze kończą się

niespodziewaną Ŝartobliwą puentą. Nowatorskie u Vonneguta jest zastosowanie humoru w opowiadaniach

science fiction. W swoisty sposób wykorzystuje zabawne sytuacje pozaziemskich układów i dziwnych

wydarzeń typowych dla science fiction. Thanasfera naleŜy do kategorii humorystycznej prozy fantastycznej,

opowiada o podróŜy kosmicznej (w tamtych czasach była to jedynie podniecająca perspektywa) w połączeniu

z konwencjonalnymi wyobraŜeniami duchów przebywających "tam w górze". Fakt, Ŝe humor opowiadania ma

cierpki posmak, jest równieŜ charakterystyczny dla Vonneguta. Fabuła Pianoli i Syren z Tytana, powieści

napisanych w konwencji science fiction, obfituje w wydarzenia, które są jednocześnie zabawne i przykre,

podobnie jak klasyczne opowiadanie Epicac, wchodzące w skład antologii Witajcie w małpiarni.

Telewizja przyczyniła się do zakończenia kariery Vonneguta jako autora krótkich form literackich.

Czasopisma, które chętnie kupowały jego opowiadania, zaczęły skarŜyć się na brak czytelników i dochodów z

reklam. Dotychczasowi odbiorcy coraz częściej szukali rozrywki w telewizji, a zleceniodawcy reklam, którzy

stanowili główne źródło zysków dla owych periodyków, uznali to nowe medium za nieodparte. Niektóre

czasopisma zrobiły klapę, inne zmieniły szatę zewnętrzną, jeszcze inne objętość. Vonnegut przestawił się na

pisanie powieści najpierw wydawane w miękkich okładkach, jak Syreny z Tytana (1959) i Matka noc (1961), a

następnie

w twardych, począwszy od Kociej kołyski (1963). Wszystkie jego powieści, obecnie w liczbie czternastu, są

ciągle w sprzedaŜy.

Jak juŜ wspomniałem wcześniej, antologia Witajcie w małpiarni (1968) zawierała dwadzieścia trzy

opowiadania. Jedenaście z nich ukazało się we wcześniejszym zbiorze Canary in a Cat House (1961), ale

obecnie nakład jest wyczerpany. Cudowna lampa Hala Irwina, która była zawarta w tamtym zbiorze, ale nie

ukazała się w Witajcie w małpiarni, znajduje się równieŜ w niniejszym zbiorze, choć w wersji znacznie

róŜniącej się od oryginału. Pozostałe opowiadania nigdy dotąd nie były publikowane w wydaniu

ksiąŜkowym. Pisząc studium The Short Fiction of Kurt Vonnegut.(Greenwood Press, 1997), trafiłem do

stęchłych archiwów i odszukałem publikacje Vonneguta w takich periodykach, jak: "The Saturday Evening

Post" czy "Collier's". Wydało mi się oczywiste, Ŝe te rozproszone opowieści zasługują na osobne wydanie, nie

mniej od zebranych w Witajcie w małpiarni. Naturalnie, byłem zachwycony, Ŝe Kurt Vonnegut podzielił mój

entuzjazm w tej materii.

Chciałbym zdradzić pewną ciekawostkę tym, którzy interesują się szczegółami literackimi. Opowiadanie Der

Arme Dolmetscher figuruje na stronie copyrightowej Witąjcie w małpiarni, ale nie znalazło się w zbiorze. Ze

wzmianki dowiadujemy się, Ŝe zostało zamieszczone w "The Atlantic Monthly" pod tytułem Das Ganz Arm

Dolmetscher, choć w rzeczywistości "Atlantic" uŜył krótszego, gramatycznie poprawnego tytułu. I jeszcze

jedna ciekawostka. Aczkolwiek opowiadanie ukazało się dopiero w lipcu 1955 roku, mogło być przyjęte

znacznie wcześniej; w przedmowie bowiem jest mowa o tym, Ŝe Vonnegut pracuje w General Electric, gdy

tymczasem odszedł stamtąd w 1950 roku.

Peter Reed

Wstęp

Strona 3

1805

Mój długoletni przyjaciel i krytyk, profesor Peter Reed, wykładowca na wydziale filologii angielskiej

University of Minnesota, uznał za swój obowiązek zebranie tych opowiadań z odległej przeszłości. W

przeciwnym razie nigdy nie ujrzałyby światła dziennego. Ja sam nie zachowałem nawet skrawka papieru z

tamtego okresu mojego Ŝycia. W najśmielszych marzeniach nie przypuszczałem, Ŝe do czegoś dojdę. Chciałem

jedynie utrzymać rodzinę.

Peter podszedł do swoich poszukiwań w sposób naukowy. Mimo to poprosiłem go, Ŝeby zrobił dla mnie coś

więcej, a mianowicie opatrzył nieoficjalnym wstępem to, co w gruncie rzeczy jest raczej jego niŜ moim

zbiorem.

Niech cię Bóg błogosławi, doktorze Reed.

Te opowiadania, jak równieŜ dwadzieścia trzy opowiadania podobnego rodzaju, wydane w zbiorze Witajcie w

małpiarni, powstały pod koniec złotego wieku literatury drukowanej w czasopismach w naszym kraju. Przez

mniej więcej pięćdziesiąt lat, powiedzmy aŜ do 1953 roku, podobne historyjki stanowiły łagodną, acz

popularną formę rozrywki w milionach domów, nie wyłączając mojego.

Stary człowiek musi mieć nadzieję, Ŝe niektóre, jeśli nie wszystkie jego najwcześniejsze opowieści, mimo swej

łagodności i niewinności, mogą wciąŜ bawić w tych trudnych czasach.

Nie byłyby teraz wznowione, gdyby powieści, które napisałem mniej więcej w tym samym okresie, nie

zyskały, lepiej późno niŜ wcale, zainteresowania krytyków. Moje dzieci były juŜ wówczas dorosłe, a ja w

średnim wieku. Spodziewałem się, Ŝe te opowiadania, drukowane w czasopismach pękających w szwach od

tego typu utworów i najrozmaitszych reklam, czasopismach, które obecnie w większości juŜ nie istnieją, będą

miały równie długie Ŝycie jak robaczki świętojańskie.

To, Ŝe wszystko, co napisałem, nadal znajduje się w sprzedaŜy, zawdzięczam staraniom jednego wydawcy,

Seymoura "Sama" Lawrence'a (1927 1994). Gdy w 1965 roku, kompletnie spłukany, nie drukowany,

prowadziłem warsztaty pisarskie w University of Iowa, gdzie pojechałem sam, zostawiwszy rodzinę na Cape

Cod, po to by zarobić na jej utrzymanie, Sam kupił za bezcen od wydawców prawa do moich ksiąŜek,

zarówno tych w twardych, jak i miękkich okładkach, i przelał je na mnie. To Sam podsunął z powrotem moje

ksiąŜki pod krótkowzroczne oczy czytelników.

Sercowopłucna reanimacja autora, który był juŜ prawie martwy!

Tak to podniesiony na duchu Łazarz napisał dla Sama Rzeźnię numer 5. Ta ksiąŜka uczyniła mnie znanym.

Jestem humanistą, nie mam więc prawa spodziewać się Ŝycia pozagrobowego dla siebie ani dla kogokolwiek.

JednakŜe podczas naboŜeństwa Ŝałobnego Seymoura Lawrence'a w New York City's Harvard Club

powiedziałem z pełnym przekonaniem: "Sam jest teraz w niebie".

Nawiasem mówiąc, 7 października 1998 roku wróciłem do Drezna, miejsca akcji Rzeźni numer S.

Zaprowadzono mnie do piwnicy, w której, wraz z setką innych amerykańskich jeńców wojennych,

przetrwałem straszliwą poŜogę powstałą w wyniku zrzucenia bomb zapalających, kiedy to udusiło się lub

spłonęło około stu trzydziestu pięciu tysięcy osób. Florencja nad Łabą przypominała po niej księŜycowy

krajobraz.

Gdy znalazłem się jeszcze raz w tamtej piwnicy, przeszła mi przez głowę następująca myśl: "PoniewaŜ Ŝyję tak

długo, jestem jednym z niewielu ludzi na Ziemi, którzy widzieli Atlantydę, zanim pogrąŜyła się na zawsze w

falach".

Krótkie formy literackie bywają naprawdę wspaniałe. Niektóre opowiadania zrobiły na mnie ogromne

wraŜenie jeszcze w czasach, gdy byłem w szkole średniej. Myślę tutaj o Krótkim szczęśliwym Ŝyciu Franciszka

Macombera Ernesta Hemingwaya, Otwartym oknie Sakiego, Mirrze, kadzidle i złocie O'Henry'ego i Przy

moście nad Sowim Potokiem Ambrose'a Bierce'a. Ja natomiast nie pretenduję do wielkości ani jeśli idzie o

opowiadania zamieszczone w niniejszym zbiorze, ani w innym.

Mimo to jednak moje nowele mogą być interesujące, jako relikty epoki "przedtelewizyjnej", kiedy autor mógł

utrzymać rodzinę dzięki pisaniu opowiadań, które podobały się bezkrytycznym czytelnikom, i w ten sposób

zyskiwał dość wolnego czasu na pisanie powaŜnych powieści. Gdy w 1950 roku stałem się "pełnoetatowym"

wolnym strzelcem, spodziewałem się, Ŝe będę to robił przez resztę mojego Ŝycia.

Strona 4

1805

Cieszyła mnie ta perspektywa, znajdowałem się bowiem w doborowym towarzystwie. Hemingway pisywał

dla "Esquire", F. Scott Fitzgerald dla "The Saturday Evening Post", William Faulkner dla "Collier's", John

Steinbeck dla "Woman's Home Companion"!

Mówcie sobie o mnie, co chcecie, nie napisałem nigdy niczego dla czasopisma o nazwie "Woman's Home

Companion", ale był czas, kiedy uczyniłbym to z najwyŜszą przyjemnością. Chciałbym jeszcze dodać tę myśl:

to, Ŝe kobieta tkwi z konieczności w domu wtedy, gdy jej mąŜ jest w pracy, a dzieci w szkole, nie oznacza

bynajmniej, Ŝe jest imbecylem.

Publikacja niniejszej ksiąŜki skłania mnie do rozwaŜań na temat dobroczynnego wpływu, jaki wciąŜ moŜe

wywierać na nas lektura opowiadań, co czyni je tak róŜnymi od powieści, filmu, sztuki teatralnej czy

przedstawienia telewizyjnego.

Jeśli mam jednak przedstawić mój punkt widzenia, musicie wyobrazić sobie najpierw razem ze mną dom z

mojego dzieciństwa i młodości w Indianapolis, w samym środku wielkiego kryzysu. Poprzedni wielki kryzys

trwał od krachu na giełdzie dwudziestego czwartego października 1929 roku aŜ do momentu, gdy Japończycy

wyświadczyli nam przysługę, bombardując naszą znajdującą się w stanie śpiączki flotę wojenną w Pearl

Harbor, siódmego grudnia 1941 roku. Małe Ŝółte sukinsyny, jak ich nazywaliśmy, były śmiertelnie znudzone

wielkim kryzysem. My równieŜ.

Wyobraźmy sobie, Ŝe jest znowu 1938 rok. Mam szesnaście lat. Wracam do domu po kolejnym okropnym dniu

w Shortridge High School. Matka, która nie pracuje poza domem, mówi mi, Ŝe na małym stoliku leŜy nowy

numer "The Saturday Evening Post". Na dworze pada deszcz, a ja czuję się nie lubiany. Ale nie mogę włączyć

czasopisma, tak jak się włącza odbiornik telewizyjny. Muszę wziąć je z blatu stolika albo będzie tam nadal

leŜało, martwe jak kamień. Bez mojego udziału nie funkcjonuje.

Gdy juŜ je podniosłem, muszę usadowić wygodnie osiemdziesiąt kilogramów Ŝywej wagi młodego męskiego

ciała w fotelu klubowym. Następnie muszę przewracać strony, by trafić na opowiadanie o inspirującym tytule

i ciekawych ilustracjach.

W złotym wieku amerykańskiej prozy drukowanej w czasopismach graficy otrzymywali tyle samo pieniędzy

co autorzy, których opowiadania ilustrowali. Częstokroć byli równie albo nawet bardziej znani od autorów.

Ich Michałem Aniołem był Norman Rockwell.

Gdy rozglądam się za opowiadaniem, moje oczy trafiają równieŜ na reklamy samochodów, papierosów,

kremów do rąk i tak dalej. To zleceniodawcy reklam, nie czytelnicy, płacili prawdziwe koszty takich nęcących

publikacji. I niech ich Bóg za to błogosławi. Ale pomyślcie tylko, jaką niewiarygodną rzecz ja sam z kolei

muszę zrobić. Włączam mój mózg!

A to przecieŜ dopiero początek. Gdy mój mózg pracuje juŜ na pełnych obrotach, przystępuję do niemal

niemoŜliwej rzeczy, którą ty w tej chwili robisz, drogi czytelniku. Nadaję sens idiosynkratycznym układom w

linii horyzontalnej, liczącym zaledwie dwadzieścia sześć fonetycznych symboli, dziesięć cyfr arabskich i moŜe

osiem znaków przestankowych, na wybielonej i spłaszczonej miazdze drzewnej!

Ale kiedy zaczynam czytać, puls mi się uspokaja, oddech staje się wolniejszy. Szkolne kłopoty gdzieś

odpływają. Znajduję się w przyjemnym stanie, czymś pośrednim między snem a odpoczynkiem.

Co wy na to?

A potem, po jakimś czasie ile moŜe zająć czytanie opowiadania, dziesięć minut? zrywam się z fotela.

Odkładam "The Saturday Evening Post" z powrotem na stolik, dla kogoś innego.

Co wy na to?

Wtedy mój tata architekt przychodzi do domu po pracy, a raczej po braku pracy, albowiem małe Ŝółte

sukinsyny nie zbombardowały jeszcze Pearl Harbor. Mówię mu, Ŝe przeczytałem opowiadanie, które moŜe

mu się spodobać. Zapraszam go, by usiadł w fotelu klubowym, którego miękkie poduszki wciąŜ jeszcze są

wgłębione i ciepłe od mojego młodzieńczego tyłka.

Tata siada. Biorę czasopismo i otwieram je na tamtym opowiadaniu. Tata jest zmęczony i przygnębiony.

Zaczyna czytać, puls mu się uspokaja, oddech staje się wolniejszy. Kłopoty gdzieś odpływają. I tak dalej.

Tak! I co udowadnia, drogi czytelniku, nasza mała domowa jednoaktówka, odgrywana w latach

trzydziestych? OtóŜ udowadnia, Ŝe opowiadanie, z powodu swego fizjologicznego oraz psychologicznego

wpływu na człowieka, jest bliŜej związane z buddyjskimi stylami medytacji niŜ z jakąkolwiek inną formą

narracyjnej rozrywki.

A zatem, przy lekturze niniejszego zbioru, podobnie jak kaŜdego innego zbioru opowiadań, znajdziesz

Strona 5

Kurt Vonnegut - Tabakierka z Bagombo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: