Palmer Diana - Magnolia.pdf - Palmer Diana - glinka7-1987

DIANA PALMER

MAGNOLIA

1900

Ulice Atlanty rozmokły od deszczu, a zaprzężone do powozów konie z trudem

przedzierały się przez Peachtree Street. Claire Lang przyglądała się zwierzętom,

żałując, że nie ma pieniędzy na wynajęcie bryczki, aby wrócić do domu, oddalonego o

dobre pięć mil od miasta. W jej powoziku złamała się oś, co przysporzy nowych

wydatków, a kłopoty finansowe już od miesięcy spędzały jej sen z powiek. Will Lang

nie mógł się doczekać części do samochodu, które zamówił w Detroit, więc Claire

przyjechała do Atlanty, aby odebrać ze stacji przesyłkę dla wuja. Jej stary powozik był

już i tak w kiepskim stanie, a ona, zamiast uważać na drogę, przyglądała się okazałym

klonom i topolom, wypatrując pierwszych oznak jesieni.

Chciała zobaczyć się jeszcze z Kennym, właścicielem sklepu odzieżowego w

Atlancie. Miała bowiem nadzieję, że przyjaciel odwiezie ją do Colbyville, gdzie

mieszkała razem z wujem. Z niechęcią spojrzała na powalane błotem trzewiki z

wysoką cholewką i zabrudzone brzegi swojej nowej niebieskiej sukni z białym

koronkowym stanikiem. Wprawdzie płaszcz i parasolka chroniły niemal całą jej

postać przed deszczem, a kapelusz osłaniał upięte w kok włosy, jednak ulewa nie

oszczędziła sukni, choć Claire unosiła ją na tyle, aby zbytnio nie przemokła.

Wyobraziła sobie teraz reakcję Gertie! Cóż, wygląd Claire zawsze pozostawiał wiele do

życzenia. Większość czasu spędzała bowiem w szopie wuja, pomagając mu przy

samochodzie. Żaden mieszkaniec Colbyville nie miał tak nowoczesnej maszyny. W

całym kraju zresztą niewiele było automobili, które miały przeważnie napęd

elektryczny albo parowy. Pojazd wuja Willa był natomiast napędzany benzyną, którą

sprzedawano w miejscowym sklepie.

Samochód był zjawiskiem jeszcze tak rzadkim, że gdy pojawiał się na drodze,

ludzie wybiegali z domów, aby go zobaczyć. Ten nowy wynalazek wzbudzał zarówno

podziw, jak i strach, ponieważ robił tak przeraźliwy hałas, że konie uciekały w

popłochu. Większość ludzi jednak uważała automobile za modę, która szybko

przeminie. Claire nie podzielała tej opinii. Widziała w samochodach przyszły środek

transportu, dlatego podniecał ją fakt, że wuj wtajemniczył ją w tajniki mechaniki.

Uśmiechnęła się z zadumą. Jakże szczęśliwe stało się jej życie, odkąd

zamieszkała z wujem. Jej rodzice zmarli na cholerę dziesięć lat temu, zostawiając

swoje jedyne dziecko zupełnie samo na świecie. Claire miała tylko jednego krewnego -

wuja Willa. On także żył samotnie, a do pomocy w gospodarstwie zatrudniał tylko

Murzynkę Gertie i jej męża Harry'ego, który wykonywał w domu niezbędne naprawy.

Odkąd Claire dorosła, pomagała w gotowaniu i innych pracach domowych, ale

największą przyjemność sprawiało jej zajmowanie się automobilem! To był wspaniały,

zupełnie nowy oldsmobile z zaokrąglonymi błotnikami i już sam widok auta

przyprawiał ją o dreszczyk podniecenia. Wuj Will zamówił go w Michigan pod koniec

zeszłego roku. Do Colbyville przewieziony został koleją. Jak większość samochodów

czasami się dławił i prychał, dymił i klekotał, a od czasu do czasu jego cienkie gumowe

opony dziurawiły się na nierównych, pokrytych głębokimi koleinami polnych drogach

Colbyville.

Mieszkańcy miasta modlili się, aby Bóg ich uwolnił od tego diabelskiego

wynalazku, jak go nazywali, na widok którego wystraszone konie uciekały w pole.

Dlatego też członkowie rady miejskiej złożyli wujowi wizytę już następnego dnia po

odebraniu automobilu. Wuj Will uśmiechnął się ze zrozumieniem i obiecał trzymać

swój mały elegancki pojazd z dala od dróg, po których jeździły powozy. Kochał tę

swoją zabawkę, choć omal nie doprowadziła go do bankructwa, poświęcając jej każdą

wolną chwilę. Claire podzielała jego zafascynowanie. Wuj uległ w końcu jej prośbom i

przestał wyganiać ją z garażu, dzięki czemu z czasem zdobyła fachową wiedzę o

chłodnicach, przekładniach, łożyskach, świecach zapłonowych i tłokach. Teraz

wiedziała niemal tak dużo, jak on. Poza tym miała zręczne ręce i nie przerażało jej

niespodziewane „kopnięcie” prądu, które zdarzało się, kiedy dotknęła niewłaściwej

części małego silnika spalinowego. Jedyna wada tej pracy to smary. Aby łożyska

pozostały sprawne, trzeba było je bez przerwy pokrywać grubą warstwą oleju, który

brudził wszystko, nie wyłączając Claire.

Nagle na ulicy pojawił się jakiś powóz. Claire przyglądała mu się z uwagą.

Kiedy ją mijał, wjechał akurat w wielką kałużę, obryzgując błotem suknię dziewczyny.

Jęknęła żałośnie, robiąc przy tym taką minę, że powóz natychmiast się zatrzymał.

Po chwili otworzyły się drzwiczki, a niecierpliwe ciemne oczy obrzuciły ją

wściekłym spojrzeniem.

- Na miłość boską! Wsiadaj, zanim przemokniesz do suchej nitki, ty nieznośny

dzieciaku!

Na dźwięk znajomego głosu serce Claire podskoczyło z radości. Starała się

jednak tego nie okazać. Od dawna bowiem skrywała uczucie, jakim darzyła bankiera

swojego wuja.

- Dziękuję, panie Hawthorn - odparła, uśmiechając się uprzejmie. Złożywszy

parasolkę, uniosła suknię i jak prawdziwa dama próbowała wsiąść do eleganckiego

powozu. Potknęła się jednak, przydeptując mokry rąbek spódnicy, po czym upadła jak

kłoda na siedzenie. Spłonęła rumieńcem ze wstydu, że na widok Johna Hawthorna

straciła głowę.

Bankier, dostojnie prezentujący się w swoim ciemnym garniturze, przesunął

się, robiąc jej miejsce, po czym zastukał laską w dach powozu, dając stangretowi znak,

żeby ruszał.

- Na miłość boską, Claire! Błoto lgnie do ciebie jak muchy do miodu! -

Wyglądał na nieco rozdrażnionego, kiedy ocenił poczynione przez nią szkody. - Nie

chciałbym się spóźnić do banku, ale każę stangretowi odwieźć cię do Colbyville -

powiedział, a jego ciemne oczy zwęziły się, przez co jego piękna, pociągła twarz

nabrała groźnego wyrazu. Hawthorne był z natury wybredny i nieczuły na wdzięki

kobiet. Choć pewnie wiedział, że może się podobać, to jednak udawał, iż tego nie

zauważa. Ale właśnie dlatego Claire zwróciła na niego uwagę, a ten chłodny sposób

bycia Johna potraktowała jak wyzwanie dla siebie. Przy niej jednak nigdy nie był

oziębły. Albo się z nią drażnił, albo jej pobłażał, jakby była małą dziewczynką. Jeszcze

dwa lata temu nie przejmowała się tym zbytnio. Teraz zaczynało ją to martwić.

Poznała go, kiedy objął posadę w banku, którego właścicielem był Eli

Calverson. John awansował na szefa działu pożyczek na rok przed wybuchem wojny

hiszpańsko amerykańskiej. Przy arenie międzynarodowej, w 1897 roku odszedł z

banku i zaciągnął się do armii. Dzięki wykształceniu, jakie zdobył w akademii

wojskowej w Citadel w Karolinie Południowej, otrzymał rangę oficera.

Kiedy w 1898 roku został ranny na Kubie, zwolniono go z wojska. Powrócił

więc do pracy w banku i dopiero wtedy Claire miała okazję dobrze go poznać. Przez

kilka lat widywali się za sprawą jej wuja, który dzięki Johnowi poczynił kilka

korzystnych inwestycji i teraz miał zabezpieczone pożyczki na kupno ziemi. Im lepiej

Claire poznawała Hawthorna, tym bardziej ją pociągał. Zdawała sobie jednak sprawę,

że jej ładna buzia, jasnoszare oczy szczupłe młode ciało nie wystarczą, aby wzbudzić

zainteresowanie takiego mężczyzny jak on.

John był nie tylko przystojny, ale także inteligentny. Po ukończeniu akademii

Citadel, kontynuował naukę na Harvardzie, gdzie otrzymał tytuł magistra ekonomii.

Teraz był zastępcą prezesa Peachtree City Bank i krążyły pogłoski, że Eli Calverson,

który nie miał własnych dzieci, wybrał go na swego następcę. Nie ulegało więc

wątpliwości, że John zrobi karierę bankowca w błyskawicznym tempie.

Ostatnio rozeszły się także pogłoski o romansie Johna Hawthorna z piękną

Diane, młodą żoną podstarzałego prezesa banku. Trzydziestojednoletni John był w

kwiecie wieku i miał urodę, której inni mężczyźni mogli mu tylko pozazdrościć. Eli

Calverson natomiast przekroczył już pięćdziesiątkę i nie był szczególnie atrakcyjny.

Diane Calverson, drobna niebieskooka blondynka o jasnej karnacji, otrzymała

dobre wykształcenie i była ponoć skoligacona z królewskimi rodami panującymi w

Europie. Krótko mówiąc, o takiej kobiecie mógł marzyć każdy mężczyzna. Z Johnem

łączyło ją coś więcej, niż mogłoby się wydawać. Dwa lata temu byli bowiem zaręczeni.

- Jest pan prawdziwym dżentelmenem, panie Hawthorne - powiedziała Claire,

zachowując uprzejmą powściągliwość, choć jej oczy błyszczały z podekscytowania.

Kąciki jego ust uniosły się gwałtownie. Nie ulegało wątpliwości, że go

rozbawiła.

Jej wzrok powędrował ku lasce, którą nosił wyłącznie dla ozdoby. John miał

bowiem świetną kondycję, był dobrze zbudowany i doskonale grał w tenisa. Z tego

zaś, co zdążyła zauważyć na zabawach, na które chodziła w towarzystwie wuja, John

tańczył znacznie lepiej niż inni mężczyźni. Claire poczuła teraz intensywny zapach

wody kolońskiej i serce zaczęło bić jej gwałtownie. Gdyby tylko zwrócił na nią uwagę.

Gdyby tylko...!

Wygładziła mokre spódnice i z dezaprobatą stwierdziła, że są zabłocone. Także

jej sznurowane trzewiki nie wyglądały lepiej. Trzeba będzie je długo czyścić szczotką,

żeby doprowadzić do poprzedniego stanu. A niech to, Gertie dopiero co przestała się

awanturować z powodu poplamionej smarem białej bluzki Claire!

- Wyglądasz bardzo nieporządnie - uprzejmie zauważył John.

Oblała się rumieńcem, ale dumnie uniosła głowę.

- Gdyby przeszedł pan trzy ulice w deszczu i miał na sobie długą suknię, to

przypuszczam, że wyglądałby pan podobnie. Zachichotał.

- Niech mnie Bóg broni! Kiedy ostatnio cię widziałem, byłaś cała w smarze,

mam rację?

Odchrząknęła.

- Zmienialiśmy z wujkiem olej w automobilu.

- Już ci mówiłem, Claire... To nie jest odpowiednie Zajęcie dla kobiety.

- A to dlaczego? Westchnął.

- O tym powinien porozmawiać z tobą twój wuj - odparł. -Masz już dwadzieścia

Palmer Diana - Magnolia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: