JONOFOREZA.docx

JONOFOREZA

              ZABIEG ELEKTROLECZNICZY POLEGAJĄCY NA WPROWADZANIU DO TKANEK SIŁAMI POLA ELEKTRYCZNEGO JONÓW DZIAŁAJĄCYCH LECZNICZO.

DO JONOFOREZY URZYWANE SĄ ZWIĄZKI CHEMICZNE ULEGAJĄCE DYSOCJACJI ELEKTROLITYCZNEJ.              ZWIĄZKI TE NAZYWAJĄ SIĘ ELEKTROLITAMI.

DYSOCJACJA ELEKTROLITYCZNA TO ZACHODZĄCY W ROZTWORACH WODNYCH PROCES SAMORZUTNEGO ROZPADU CZĄSTEK ELEKTROLITÓW, CZYLI SOLI, KWASÓW I ZASAD NA DODATNIO LUB UJEMNIE NAŁADOWANE CZĄSTECZKI LUB ATOMY ZWANE JONAMI.

ELEKTROLITY WYKAZUJĄ RÓŻNĄ ZDOLNOŚĆ DYSOCJACJI.

ELEKTROLITY MOCNE ( KWAS SOLNY – HCL , WODOROTLENEK SODU – NAOH,) DYSOCJUJĄ CAŁKOWICIE.

ELEKTROLITY SŁABE ( KWAS OCTOWY, KWAS WĘGLOWY,) ULEGAJĄ W MNIEJSZYM STOPNIU DYSOCJACJI.

ZGODNIE Z PRAWEM COULOMBA, JONY OBDARZONE ŁADUNKIEM DODATNIM  (KATIONY), PODĄŻAJĄ KU KATODZIE

JONY OBDARZONE ŁADUNKIEN UJEMNYM (ANIONY) KU ANODZIE.

ZGODNIE Z DRUGIM PRAWEM FARADAYA MASA SUBSTANCJI WYDZIELAJĄCA SIĘ NA ELEKTRODZIE W PROCESIE ELEKTROLIZY JEST WPROST PROPORCJONALNA DO CZASU PRZEPŁYWU I NATĘŻENIA PRĄDU

m = k·I·t

k – równoważnik elektrochemiczny

I – natężenie prądu

t – czas przepływu prądu

LICZBA JONÓW WPROWADZONYCH DO TKANEK W CZASIE JONOFOREZY POWINNA BYĆ WPROST PROPORCJONALNA DO CZASU TRWANIA JONOFOREZY I NATĘŻENNIA PRĄDU.

TKANKI LUDZKIE STANOWIĄ PEWNE ODSTĘPSTWO OD POWYŻSZEGO TWIERDZENIA.

ZARÓWNO WNĘTRZE KOMÓREK JAK I PLYN ZEWNĄTRZKOMRKOWY STANOWIĄ ROZTWORY O OKREŚLONYM STĘŻENIU ELEKTROLITÓW.

W CZASIE PRZEPŁYWU PRĄDU PRZEZ TKANKI NASTĘPUJĄ ZNIANY W ICH UKŁADACH JONOWYCH. ZAWARTE W TKANKACH JONY ULEGAJĄ W POLU ELEKTRYCZNYM PRZESUNIĘCIU, STWARZAJĄC STREFY GRUPUJĄCE JONY O TYM SAMYM ŁADUNKU DODATNIM LUB UJEMNYM.

STAN TAKI NAZYWA SIĘ POLARYZACJĄ.

POLARYZACJA TKANEK JEST JEDNAK OGRANICZONA PRZEZ BLONY KOMÓRKOWE ORAZ WARSTWOWE UŁOŻENIE KOMÓREK I INNYCH ELEMENTÓW TKANKKOWYCH, ZNAJDUJĄCYCH SIĘ W PRZESTRZENIACH MIĘDZYKOMÓRKOWYCH.

TKANKKI ŻYWEJ SKÓRY MAJĄ OKREŚLONĄ I OGRANICZONĄ ZDOLNOŚĆ GROMADZENIA WPROWADZANYCH DO NICH JONÓW.

WŁAŚCIWOŚĆ TĘ OKREŚLA SIĘ JAKO POJEMNOŚĆ JONOWĄ SKÓRY

DO SKÓRY MOŻNA WPROWADZIĆ TYLKO OKREŚLONĄ LICZBĘ JONÓW.

WYDŁUŻĄNIE CZASU JONOFOREZY CZY NATĘŻENIA PRĄDU JEST SKUTECZNE W GRANICACH, KTÓRE OKREŚLA POJEMNOŚĆ JONOWA SKÓRY.

STOSOWANIE ZBYT DUŻYCH NATĘŻEŃ MOŻE BYĆ PRZYCZYNĄ DOLEGLIWOŚCI BÓLOWYCH LUB USZKODZENIA SKÓRY.

              WNIKANNIE JONÓW DO SKÓRY

JONY WNIKAJĄ DROGĄ WYKAZUJĄCĄ NAJMNINEJSZY OPÓR DLA PRĄDU ELEKTRYCZNEGO: PRZEZ UJŚCIA I PRZEWODY WYPROWADZAJĄCE GRUCZOŁÓW POTOWYCH.

PRZEZ USZKODZONY NASKÓREK.

GLĘBOKOŚĆ NIE PRZEKRACZA 2 mm.

Wprowadzone leki wywierają działanie w miejscu podania, a następnie są rozprowadzane po całym ustroju przez naczynia krwionośne i limfatyczne.

METODYKA ZABIEGÓW

1.  DOBÓR APARATU

2.  OCZYŚCIĆ I ODTŁUŚCIĆ SKÓRĘ ALKOHOLEM, ZABIEG WYKONUJE SIĘ, CO NAJMNIEJ PO TYGODNIOWEJ PRZERWIE PO UPRZEDNIO STOSOWANYCH MAŚCIACH CZY LEKACH NA OKOLICĘ ZABIEGOWĄ

3.  ELEKTRODY UŁOŻONE NA PODKŁĄDZIE Z GAZY ( 1,5 – 2,0 cm), WIĘKSZEJ OD ELEKTROD. PODKŁAD LEKOWY UKŁADA SIĘ NA GAZIE I BEZPOŚREDNIO NA SKÓRZE, ELEKTRODY PRZYKRYWA SIĘ CERATKĄ I BARDZO DOKŁADNIE PRZYTWIERDZA DO CIAŁA

4.  DOBÓR ROZMIARU I WIELKOŚCI ELEKTROD W ZALEŻNOŚCI OD MIEJSCA ZABIEGOWEGO

5.  NATĘŻENIE PRĄDU JEST UZALEŻNINONE OD ROZMIARU ELEKTROD I OKOLICY ZABIEGOWEJ

6.  KONTROLA DOZNAŃ CHOREGO W TRAKCIE ZABIEGU

7.  JEŻELI JEST UBYTEK SKÓRY, OSŁONIĆ GO FOLIĄ

8.  PO ZABIEGU SPRAWDZIĆ ODCZYN SKÓRY

9.  PODKŁADY NASYCONE LEKIEM WOLNO UŻYWAĆ JEDNORAZOWO

10.                   UŻYWAJĄC LEKI MOGĄCE WYWOŁAĆ UCZULENIE TAKIE JAK LIDOKAINA, PROKAINA, JOD ANTYBIOTYKI, NALEŻY WYKONAĆ PRÓBĘ NA UCZULENIE

11.                   PEŁEN CYKL ZABIEGÓW OBEJMUJE 10 – 20 ZABIEGÓW CODZIENNIE LUB, CO 2-GI DZIEŃ.