LUIGI PIRANDELLO-Wiersze.pdf

1934

LUIGI PIRANDELLO

Luigi Pirandello urodził się w 1867 roku w Agrigento na

Sycylii, w rodzinie właściciela kopalni siarki. W domu tym

gorąco kultywowano pamięć włoskich walk wyzwoleń-

czych. Pirandello całą swą młodość spędził na Sycylii. Stu-

diował w Palermo; potem podjął studia w Rzymie, a nastę-

pnie w Bonn, skąd wrócił zafascynowany kulturą niemiec-

ką. Kłopoty majątkowe i rodzinne zmusiły go do utrzymy-

wania się z pracy nauczycielskiej.

Zmarł w 1936 roku.

Rozpoczął swą karierę literacką jako poeta, ale sławę

przyniosły mu dopiero w okresie międzywojennym dra-

maty, m.in.: Sei personaggi in cerca d'autore (Sześć posta-

ci scenicznych w poszukiwaniu autora , 1921), i Enrico

IV (1929) oraz 41 pozostałych sztuk, zebranych w cyklu

Maschere nude. Pirandello napisał także 246 nowel, które

utworzyły cykl Nevelle per un anno.

Autor ten przeszedł do klasyki europejskiego dramatu.

Był mistrzem wyrafinowanego dialogu i przewrotnym

intelektualistą, umiejętnie posługującym się sarkazmem

i groteską. Przede wszystkim zajmowały go problemy eg-

zystencjonalnego relatywizmu, w jaki uwikłana jest osobo-

wość człowieka, rozdartego pomiędzy różnymi rzeczywi-

stościami życia; życia, którego fragmentaryczność i wzglę-

dność nie pozwalają na jednorodne definicje i oceny, ludzi

zaś stawiają wobec dramatów zagubienia i alienacji.

Utwory poetyckie Luigi Pirandello ogłaszał od 1889 ro-

ku; najważniejszy tom jego wierszy to Elegie renane.

Ostatnia kawa

Bezsenność

smutny fakt

starcom na ogół zwiastuje:

to znak,

że mechanizm życia

się rozregulowywuje.

Nad dachem

starego domu

po przeciwległej stronie

leciutka serpentyna

dymu z komina

wionie

w wilgoć

sinego poranka.

Tam, po przeciwnej stronie

mieszka stary człowiek.

Poczciwiec teraz w kuchni

zapewne parzy kawę.

(Śmierć

blisko jest tych, którzy rankiem

nie czują ciężaru powiek.)

Pochyla się nad żarem

i dmucha ze wszystkich sił.

Potem, codziennym zwyczajem,

sposobi filiżankę,

tę co zwykle, białą:

cukru aż trzy kostki,

bo kawy smak mu się zdaje

zawsze nadmiernie gorzki.

Iskra rozprasza ciemność.

(Staruszku,

choć na mnie nie czekasz,

niedługo

pójdziesz ze mną.)

Na rozległym placu

śpią jeszcze niskie cienie.

Mroczna postać

ucieka

pod jutrzenki schronieniem.

Na niebie ciągle migocą

gwiazdy na wpół omdlałe.

Koguty pieją

hejnały

na cześć

bladego poranka.

O, jest

za tamtą firanką.

Siorbie gorącą kawę

poczciwy starzec.

Dmucha, nim się napije,

przeciągle mruży oczy:

być może wspomina

niemądre

sny wyśnione tej nocy.

Znad białych

grobów w oddali

stadami

nadlatywały

gołębie.

Wypełznął

spod poduszki

wąż i ukąsił go czule

w serce

nie zadając mu bólu.

Napij się jeszcze, mój stary,

i niczym się nie przejmuj.

Rozglądasz się wokół siebie?

Cisza. Biją zegary.

Jest piąta. Nikt już na ciebie

nie czeka. Dnieje. Widzisz? Już biały

dzień.

Dopij kawę.

(Potem, kochany staruszku,

odwagi:

pójdziemy razem.)

Jarosław

Mikołajewski

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: