Vicente Aleixandre-Wiersze.pdf

1977

VICENTE ALEIXANDRE

Vicente Aleixandre urodził się w 1898 roku w Sewilli.

Wychowywał się w Maladze i Madrycie, gdzie później stu-

diował i prowadził praktykę adwokacką. Choroba odsunę-

ła go jednak od życia zawodowego i stosunkowo wcześnie

zaczął zajmować się wyłącznie literaturą. Z biegiem lat

Aleixandre został uznany w swoim kraju za niekwestiono-

wany autorytet moralny, dostąpił wielu zaszczytów jako

poeta i obywatel, między innymi został członkiem Hiszpań-

skiej Akademii Królewskiej. Zmarł w 1982 roku.

Był — obok Lorki, Albertiego, Guillena i Alonsa — jed-

nym z czołowych przedstawicieli tzw. pokolenia '27, uz-

nanego za przełomowe dla najnowszej poezji hiszpańskiej.

U początków jego twórczości legło zafascynowanie fran-

cuskim surrealizmem, które potem ustąpiło miejsca umiło-

waniu klasyki hiszpańskiej, gongoryzmowi, aż wreszcie na

pierwszy plan w liryce Aleixandre'a wysunęła się filozofia

apoteozy życia i natury, w okresie powojennym wzboga-

cona refleksją historiozoficzną i etyczną.

Ważniejsze tomy poetyckie: Pasion de la tierra ( 1929),

La destrucción o el amor (1933), Sombra del paraiso

(1944), Mundo a solas (1950), Historia del Corazón

(1954), En un vasto dominio (1962), Poemas de la con-

sumación (1968), Dialogos del conocimiento (1974).

Yicente Aleixandre uprawiał także eseistykę.

Do ciebie żywej

Dotknąć ciała ludzkiego

to dotknąć nieba

Novalis

Gdy wpatruję się w płynną linię twego ciała,

jak w rzekę, która nigdy nie ustanie w biegu,

jak w lustro jasne, gdzie śpiewają ptaki,

gdzie rozkoszą jest odczuć, że świt się przybliża,

Gdy patrzę w twoje oczy, bezdenna jest śmierć,

lub stamtąd dopiero wezwało mnie życie,

śpiew głębin, które zaledwie przeczuwam.

Gdy widzę twoją postać, twe pogodne czoło,

świetlisty kamień, z którego krzeszę pocałunki,

on jest jak skały, od których odbija się słońce, lecz w nich

nie zatonie.

Gdy wargami oswajam tę kruchą muzykę,

te odgłosy czegoś, co zawsze jest młode,

upał ziemi, co śpiewa wśród zieleni,

ciało, które wilgotne, musi się rozprysnąć

jak szczęśliwa miłość, grająca w chowanego, by się znów

ujawnić,

Czuję jak świat wiruje pod mymi stopami

z właściwym sobie darem bycia gwiazdą,

radośnie szczodrobliwą gwiazdą o poranku,

co nawet morza nie chce, by w nim się podwoić.

Wszystko jest niespodzianką. Świat cały w rozbłyskach,

czuję, że morze nagle drży z zimna nagości,

że jego chciwe wnętrze już drąży gorączka

i błaga bodaj o muśnięcie światła.

Stwarzanie iskry miota. Błogość wyjednana

przesila się jak rozkosz, co nigdy nie sięgnie spełnienia,

jak nieoczekiwane wzburzenie miłości,

której wiatr się zaciska na czołach najbardziej bezbronnych.

Patrzeć na twoje ciało i w jego blasku nie zapalać światła,

być blisko tej muzyki, co współbrzmi z ptakami,

z czystością wód, z lasami, z tym cielesnym pulsem

pełni, której smak teraz poznałem na wargach.

Krystyna Rodowska

Zmarły

Pod ziemią dzień

jest mroczny. Ptaku przedziwny,

ptaku na gałązce, umarłemu śpiewasz.

Pod ziemią zaspałem

jak trochę inny korzeń tego drzewa,

które sam jeden całym sobą żywię.

Nie ciążysz mi, drzewo potężne, rozbłysłe w powietrzu,

zrodzone w mojej piersi, z rozpędem zieleni

wyglądające na świat koroną radosnych gałęzi,

gdzie teraz ptak ćwierka, żywy na mym sercu.

Widome, jasne życie wspina się tym drzewem

na tej samej ziemi, gdzie dawniej był ktoś.

Niezniszczalne ciało wciąż żyje i nie śpi,

ono nigdy nie śpi.

Dziś czuwa w drzewie światłym, objętym przez słońce.

Nie jestem pamięcią ani zapomnieniem. Beztrosko się

wznoszę,

lekki, szumiący, wnętrzem pnia ku życiu.

Przyjaciele, zapomnijcie o mnie.

Korona moja zawsze rozśpiewana,

zwiewna w przestrzeni, w nieskończoność wzięta.

Krystyna Rodowska

Ślad stopy

Ten ślad nie jest od pocałunku.

Nie wspomina o jęku, łzach, ani ucieczce.

Nie jest żywym świadectwem, które ktoś zostawił.

To ślad stopy: odcisk człowieka!

Stopa czy kwiat, stopa czy motyw piany, stopa czy smak

przyciągania

wszystkiego, co ma ciężar i chrzęści.

W tym odciśnięciu jest kruchość rośliny. Najsubtelniejsza

struktura wapienia,

delikatność płatków, pięć palców, które w pewnej chwili

wszystkie razem utworzyły kwiat i odleciały. Tu się

przeglądają.

Tutaj róża cielesna tętniła na piasku.

Pulsował świat — i już jest daleko.

Tu jeszcze jest naga stopa, wyciśnięta jak pocałunek

na ziemi.

Tu kształt szczupły wyrwano z chwilowym korzeniem;

zdążył jak kwiat rozwinąć się w ciało, wydać zapach

i zniknąć w powietrzu.

Zakwitł gdzieś wyżej, swą gładką chyżością...

Przeszło tędy stworzenie wymierne,

które się urodziło, wzrosło, zabłysło i pierzchło

w niepowtarzalnej chwili odciśnięcia stopy.

Krystyna Rodowska

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: