Wolf Joan - We mgle pozorów.pdf - Wolf Joan - glinka7-1987

Joan Wolf

We mgle

pozorów

Rozdział pierwszy

B yła trzecia po południu, pięknego, ale wietrznego dnia w połowie

maja. Siedziałam jak zwykle w biurze zarządcy stajni hrabiego

Cambridge’a i rozmawiałam z jego głównym stajennym, rozpierając się

na krześle w sposób zupełnie nieprzystający damie. W pewnym

momencie usłyszałam odgłos powozu wjeżdżającego z pośpiechem na

podwórze.

Clark zerwał się na równe nogi.

- Drogi Boże, panienko, czyżby to był jego lordowska mość?

- Nie znam nikogo innego, kto mógłby tu wjechać z taką pompą -

powiedziałam bez emocji. - To musi być on.

Clark zniknął w drzwiach. Zsunęłam się jeszcze niżej na krześle i

zastanawiałam się leniwie, co mogło sprowadzać hrabiego

Cambridge’a do jego rodowej posiadłości w połowie sezonu.

Jasny promień majowego słońca wpadł ukośnie przez małe okno i

spoczął na czubku mojej głowy. Kwiecień był zimny, więc obecne

ciepło przynosiło rozkosz. Zamknęłam oczy, delektując się nim.

- Jesteś tu, Deb? - spytał znajomy głos.

Uniosłam powieki, by spojrzeć na mężczyznę, który właśnie wszedł.

Jaśnie pan George Adolphus Henry Lamberth, hrabia Cambridge,

Reeve baron Ormsby i Thornton baron Ware stał w drzwiach,

spoglądając na mnie swoimi osławionymi, ciemnymi oczami.

- Zawsze tu jestem - odpowiedziałam spokojnie. - Gdzież miałabym

być, pielić z mamą grządki w ogrodzie?

Błysnął zębami w uroczym uśmiechu.

- Jeśli tak stawiasz sprawę...

Wszedł do pokoju i usiadł na brzegu biurka.

- A ty czemu tu jesteś? - spytałam. - Przecież to pełnia londyńskiego

sezonu.

- Jutro jadę do Newmarket obejrzeć Highflyera - powiedział. - Derby

w Epsom już za kilka tygodni i chciałem się upewnić, że trening idzie

jak należy.

- Mogę pojechać z tobą? - spytałam, prostując się gwałtownie na

krześle.

- Wiesz, że nie mogę cię zabrać. To zbyt niestosowne, żeby młoda,

niezamężna dama przebywała cały dzień sam na sam w towarzystwie

dwudziestoczteroletniego kawalera.

- Co za bzdury - powiedziałam stanowczo. - Jesteśmy przyjaciółmi od

zawsze, Reeve. Nikt się nie zdziwi, jeśli pojadę z tobą obejrzeć konia.

- Czyżby? - parsknął. - Nie mam najlepszej reputacji, Deb, i nie

chciałbym zszargać też twojej. Przepraszam, po prostu nie mogę wziąć

cię ze sobą.

Spiorunowałam go wzrokiem.

- Ale tu jest tak nudno, Reeve. Miejscowe dziewczyny potrafią jedynie

rozmawiać o chłopcach i o tym, kto z kim weźmie ślub. Wystarczy,

żeby doprowadzić człowieka do szału. Gdybym nie mogła

porozmawiać sobie czasem z Clarkiem, chyba rzeczywiście bym

oszalała.

Siedząc na biurku, Reeve wyglądał jak ciemny anioł. Machał obutą

nogą i spoglądał na mnie enigmatycznie.

- Ty też powinnaś pomyśleć już o małżeństwie, Deb. Nie możesz

przecież spędzić reszty życia jako stara panna.

- Nikt nie chce się ze mną ożenić - powiedziałam, przybierając uparty

wyraz twarzy.

- Co za niedorzeczność.

- To prawda. Przede wszystkim, jestem za wysoka.

Zmarszczył czarne brwi.

- Nie jesteś za wysoka. Wstań, to ci udowodnię.

- Nie.

Chwycił mnie mocno za nadgarstki i podniósł z krzesła.

- Widzisz? - powiedział. - Czubek twojej głowy jest na wysokości

moich ust. To idealny wzrost dla kobiety.

- Reeve - fuknęłam zniecierpliwiona - masz ponad metr

dziewięćdziesiąt wzrostu. Nie wiem, czy zauważyłeś kiedykolwiek, że

większość mężczyzn nie jest aż tak wysoka. Większe powodzenie mają

dziewczyny, na które można patrzeć z góry.

Otaksował mnie szybkim spojrzeniem.

- Mężczyźni lubią też dziewczyny, które ubierają się bardziej kobieco -

powiedział. - W tych starych kurtkach i spódnicach do konnej jazdy

wyglądasz jak mieszkanka pobliskiego sierocińca.

Spojrzałam na niego gniewnie.

- Na Boga, przecież nie jesteś walkirią - powiedział. - Jesteś może

odrobinę za szczupła. Prawdopodobnie byłbym w stanie objąć cię w

pasie dłońmi.

- Tylko spróbuj - warknęłam. Odsunęłam się od niego i założyłam ręce

na piersi. - Dlaczego w ogóle zaczęliśmy o tym rozmawiać?

- To ty zaczęłaś.

- Nieprawda.

- Ależ tak. Narzekałaś, że wszystkie miejscowe dziewczyny polują na

męża.

Oparłam się o biurko, od którego on już odszedł, i wzruszyłam

ramionami. Nie chciałam przyznawać, że ma rację.

- To zupełnie naturalne, że dziewczyna chce wyjść za mąż -

kontynuował Reeve. - Nie rozumiem, dlaczego uważasz ten temat za

nudny.

- Te rozmowy są nie tylko nudne, ale też kompletnie bezsensowne -

powiedziałam. - Jestem zbyt wysoka, a na dodatek nie mam pieniędzy.

Nie zapominaj o tym. Panowie raczej nie są skłonni do ślubu z

dziewczyną praktycznie pozbawioną środków do życia. A właśnie w

takiej sytuacji znajdujemy się wraz z mamą. Całe szczęście, że

posiadamy dach nad głową. Nie, chyba jestem skazana na staropa-

nieństwo.

Muszę jednak przyznać, że sytuacja, w której się znajdowałam, nie

zasmucała mnie jakoś szczególnie. Może i moje długie nogi nie były

obiektem zachwytu miejscowych amantów, ale dawały mi znaczną

przewagę w siodle. Właściwie to poza Reevem trzymałam się w siodle

najlepiej z całego regionu. Z tego też powodu pozwalał mi on na

swobodne zarządzanie stajniami. Wiedział, że jego konie są w dobrych

rękach.

Reeve stwierdził chyba wreszcie, że rozmowa o małżeństwie donikąd

nie prowadzi.

- Wygląda na to, że Highflyer będzie faworytem na tegorocznych

derbach - powiedział z zadowoleniem. - Co o tym sądzisz?

- Myślę, że to wspaniale - odpowiedziałam. - A co na to lord Bradford?

Reeve zmarszczył brwi.

- Bernard zawsze psuje zabawę - powiedział. - Potrafi jedynie

wygłaszać nużące pogadanki na temat zgubnych skutków brania

udziału w wyścigach. Zupełnie nie rozumie, że jest to coś, czym

zajmują się wszyscy prawdziwi gentlemani. Mieszka w tej nudnej

posiadłości w Sussex i spędza czas, doglądając swoich owiec. Niech

tylko Highflyer wygra. Wtedy Bernard zobaczy, jaką wartość ma dobry

koń wyścigowy!

- Skąd masz pieniądze na trenowanie Highflyera? - spytałam

ostrożnie.

- Pożyczyłem od Bentona - odpowiedział beztrosko. - Oddam mu, jak

tylko Highflyer wygra derby.

- A co będzie, jeśli nie wygra? - spytałam, tknięta złym przeczuciem.

Rzucił mi swoje słynne gniewne spojrzenie.

- Oczywiście, że wygra. Jest najlepszym koniem biorącym udział w

tym wyścigu. Dlatego jest faworytem!

Reeve podniósł żelazny przycisk do papieru w kształcie konia i

uderzył nim w egzemplarz „Księgi stadnej”, którą wcześniej

przeglądałam razem z Clarkiem.

- Zresztą, do diabła z Bernardem. Dlaczego zawsze musi mi tak

utrudniać życie?

Na to pytanie nie umiałam odpowiedzieć.

Reeve przeczesał palcami długie, ciemne włosy.

- Uważasz, że nie powinienem był pożyczać pieniędzy od Bentona? -

spytał wyzywającym tonem.

Spojrzałam na niego z namysłem. Nawet gniewne spojrzenie nie było

w stanie zakłócić regularności rysów jego twarzy. Jedyną rzeczą, która

stanowiła dysonans w jego prawie perfekcyjnym wyglądzie, był guzek

na całkowicie kiedyś prostym nosie. Reeve złamał go w wieku

dwunastu lat. Ktoś jechał zbyt blisko niego i po przeskoku przez

ogrodzenie naparł na jego konia z taką siłą, że oboje upadli. Reeve leżał

Wolf Joan - We mgle pozorów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: