2010_3_w.pdf

Psalm Manueli Nazaruk

Twoja moc, mi³oœæ

I niebo pe³ne anio³ów, Twych pos³añców

To tam wiecznie wielbi¹ Twoje Imiê.

Budzisz we mnie Panie radoœæ i zarazem strach,

Bo tak potê¿nym Bogiem jesteœ.

Gdy modlê siê do Ciebie, to mnie s³yszysz

Gdy œpiewam Ci pieœñ pochwaln¹, Ty siê radujesz,

Tyœ m¹ ska³¹ i opok¹ mój wieczny Bo¿e.

Dodatek dzieciêcy DP¯ 3/2010

Mo¿e wczoraj, mo¿e nie…

Za miasteczkiem, któ¿ wie gdzie…

Prosto z domku tu¿ przy lesie

Wiatr historiê tak¹ niesie.

Wysoka wyprawa

- Tomuœ, Tomuœ a wiesz co bêdzie nied³ugo? – Ola wpad³a do mojego pokoju, gdy

wybiera³em strój pi³karski na dzisiejszy mecz.

- Obiad?

- Taaa, obiad. – Burknê³a. – Jaki dzieñ bêdzie nied³ugo, mia³am na myœli.

- Dzieñ? – Zapyta³em nieprzytomnie, bo od kilku minut usi³owa³em znaleŸæ drugiego

korkotrampka. Przekopywa³em po raz czwarty szafkê z butami, a zniecierpliwiona

siostra zaczê³a podskakiwaæ w miejscu.

- Czy ty mo¿esz pomyœleæ przez chwilê?!

Spojrza³em na ni¹ jak na natrêtn¹ muchê.

- No to mi powiedz, skoro tak bardzo chcesz.

- A… a wcale, ¿e nie chcê. Sam siê domyœl. Nic a nic ci nie powiem. – I za³o¿y³a

r¹czki obra¿onym gestem. Ale po dwóch minutach, kiedy nie zwraca³em na ni¹

uwagi, nie wytrzyma³a i wypali³a:

- No dzieñ dziecka bêdzie, no! Prezentowy dzieñ! – Znów zaczê³a podskakiwaæ.

- A to wiem. – I zanim zd¹¿y³a nabraæ powietrza, ¿eby siê oburzyæ, ¿e wcale nie

pamiêta³em, pokaza³em jej samotnego korka. – W tamtym roku w³aœnie na dzieñ

dziecka dosta³em te buty, œwietnie siê w nich gra w pi³kê. Ale nie mogê znaleŸæ

drugiego.

- No, a ja dosta³am moje rolki, - pokiwa³a g³ow¹ Ola i siêgnê³a za kaloryfer – ju¿ siê

prawie nie wywalam jak jeŸdzimy z kole¿ankami. – I wyci¹gnê³a stamt¹d drugiego

korka. – Masz. - Zatka³o mnie.

- Ale jak… sk¹d… - patrzy³em to na buta, to na kaloryfer, - w ¿yciu bym nie wpad³, ¿e

on tam by³.

- Siê jest czujnym, to siê wie wszystko. – Wzruszy³a ramionami.

- A wie siê te¿, ¿e szykuje siê wyprawa w dolinê?

- Jak¹ dolinê? – Zakrzyknê³a. – Nic nie wiem, sk¹d wiesz?

- No… nie wiem dok³adnie jak¹, ale pods³ucha³em jak wujkowie w zborze

rozmawiali, ¿e siê wybierzemy na dzieñ dziecka.

Ola zaczê³a przebieraæ nó¿kami i polecia³a siê zapytaæ taty.

- Tak, zgadza siê. – Us³ysza³em, wchodz¹c za ni¹ do kuchni. – W sobotê wybieramy

siê wszyscy do Doliny Piêciu Stawów. – Oznajmi³ tato. Spojrzeliœmy po sobie, a mi

nagle coœ zaœwita³o.

- Eee, to ja wiem co to jest, to ten park w Katowicach, gdzie s¹ te ma³e bajorka. Ja

tam ju¿ by³em z klas¹, ale tam nie ma co robiæ, bêdziemy chodziæ po tych wszystkich

marketach? – Rozczarowa³em siê. – Nuuuda.

Ola spogl¹da³a niespokojnie na mnie i na rodziców, a oni popatrzyli na siebie i po

chwili rozeœmiali siê.

- Tomciu, te stawy, o których mówisz s¹ trzy, ale my nie chcemy zabieraæ was do

sklepów, tylko pokazaæ malownicz¹ dolinê wysoko w górach. Pamiêtasz jak wysoko

byliœcie w górach?

- Pewnie – odetchn¹³em z ulg¹ – ostatnio na Klimczoku by³o dok³adnie 1117 metrów

nad poziomem morza, a góra gdzie Ola nie znalaz³a baranów, czyli Barania Góra

ma 1220 metrów.

- No to teraz wybierzemy siê na wysokoœæ prawie 1700 metrów w Tatry Wysokie.

- Czyli jedziemy do Zakopanego! – Krzykn¹³em zachwycony.

- Gdzie?! Do „Zasypanego”?! – Zdziwi³a siê Ola, która nie dos³ysza³a ca³ej naszej

rozmowy, bo w³aœnie ³apa³a Gryzonia, który chcia³ porwaæ na dwór miskê kota

Pluszaka, pe³n¹ jedzenia. – Ja uprzedzam, ja nigdzie nic nie bêdê odkopywaæ.

Ostatnio w przedszkolu robiliœmy zamki z piasku na czas i ja mam doœæ. A co tam

zakopali w tym „Zasypanym”? Te stawy?

- Dziewczyno, Zakopane to miasto w górach, zawsze coœ przekrêcisz.

- W ka¿dym razie bêdê potrzebowa³a waszej pomocy przy pakowaniu plecaków. –

Odezwa³a siê mama, zanim zd¹¿yliœmy siê z Ol¹ pok³óciæ.

Pomimo i¿ by³o to ju¿ prawie lato i grza³o s³onko, mama przygotowa³a ciep³e

ubrania i mocne buty, jakbyœmy mieli walczyæ z zamieci¹ œnie¿n¹.

- Ale ja siê w tym spocê. – Ola tr¹ci³a grub¹ kurtkê, le¿¹c¹ na ³ó¿ku.

- Bez obaw, przyda siê. – Uspokoi³a j¹ mama. – Mamy za sob¹ wiele wypraw i

doœwiadczenie podpowiada co zabraæ.

Gdy ubrania by³y ju¿ w plecaku, zosta³o najprzyjemniejsze – pakowanie prowiantu.

Batoniki, czekoladki, owoce i soczki w kartonikach sprawi³y, ¿e lepiej poradzi³em

sobie z myœl¹ o ciê¿arze na plecach.

- Ale ja siê i tak spocê. – Trwa³a przy swoim Ola i pokiwa³a zrezygnowana g³ow¹.

¯eby spokojnie móc przejœæ zaplanowan¹ przez naszych rodziców trasê,

musieliœmy wyjechaæ z domu bardzo wczeœnie. Tak wczeœnie ¿e a¿ za wczeœnie.

Nasze oczy jeszcze spa³y, gdy wsiadaliœmy do samochodu. Tylko Maciuœ broi³ w

najlepsze, no ale

o n w c z e œ n i e

c h o d z i s p a æ .

W i e r c i ³ s i ê w

swoim foteliku,

ci¹gn¹³ Olê za

w³osy, rzuca³ we

mnie smoczkiem i

w c i ¹ ¿ g u g a ³ i

guga³, a nasze

oczka nie chcia³y

p a t r z e æ p r z e d

siebie. Tak trudno

b y ³ o n i e s p a æ ,

k i e d y n a w e t

s³oneczko jeszcze

spa³o...

Gdy dojechaliœmy do parkingu, gdzie mieliœmy siê spotkaæ z reszt¹

wycieczki, okaza³o siê ¿e ju¿ wszyscy stawili siê w komplecie i ka¿dy by³

zaopatrzony w solidny plecak, wiêc nie byliœmy sami

- Ty, jakie one ogromniaste… - Ola a¿ sapnê³a z wra¿enia, spogl¹daj¹c na góry. – I

jakieœ takie… ³yse, znaczy nie rosn¹ na nich ¿adne roœlinki.

- Noo, - przytakn¹³em, zak³adaj¹c plecak, - ciekawe jak mama da sobie radê z

Maciusiem na tej trasie…

Ale wkrótce moje obawy siê rozwia³y; zosta³y utworzone dwie grupy - jedna

to turyœci w twardym obuwiu, a druga to turyœci spacerowi w laczkach. Nawet

zacz¹³em trochê ¿a³owaæ, ¿e mia³em na nogach porz¹dne buty, bo turyœci laczkowi

zapakowali siê na furmankê i dwa koniki poci¹gnê³y ich w stronê Morskiego Oka, a

nam przysz³o pieszo dreptaæ w górê, no i gdzie tu sprawiedliwoœæ?

Pierwszy odcinek trasy nie by³ bardzo trudny. Wygodna, asfaltowa droga

zaprowadzi³a nas do Wodogrzmotów Mickiewicza.

- ¯e jakie grzmoty? – Ola nie dos³ysza³a, bo sz³a z ty³u.

- Wodogrzmoty, czyli ten wodospad, którym na dno Doliny Roztoki opadaj¹

w trzech kaskadach wody Roztoczañskiego Potoku.

- A sk¹d to-to p³ynie? – Chcia³a wiedzieæ moja siostra.

- Potok ten, momentami ca³kiem spora rzeka, odprowadza wody z Wielkiego Stawu,

jednego z jezior znajduj¹cych siê w Dolinie Piêciu Stawów Polskich. Zobaczymy go

dzisiaj. – Doda³ tato.

- A czemu Mickiewicza? – Zainteresowa³em siê, ogl¹daj¹c szumi¹cy wodospad.

– W 1891 roku do Polski sprowadzono zw³oki Adama Mickiewicza, poety, o którym

jeszcze bêdziecie siê du¿o uczyæ w szkole. – Wyjaœni³ tata. - Mickiewicz wprawdzie

nigdy w Tatrach nie by³ i dlatego górale chcieli w ten sposób trwale powi¹zaæ jego

imiê z górami. No, a teraz zacznie siê prawdziwy szlak. – I wkroczyliœmy na strom¹

œcie¿kê, któr¹ mieliœmy siê wspinaæ a¿ do Doliny Piêciu Stawów.

Wspinaliœmy siê dzielnie zewsz¹d otoczeni górami, które widzieliœmy tylko

momentami, bo szlak prowadzi³ przez piêkny œwierkowy las.

- Ale te choinki wysoookie i takie proste! – Ola zadziera³a g³ówkê, maszeruj¹c równo

ze mn¹.

- Górale nazywaj¹ je smrekami, niektóre s¹ bardzo stare, maj¹ po 300 – 400 lat. –

Wyjaœni³ nasz wujek przewodnik. – Spójrzcie w lewo, ta góra to Czuba, a po prawej

mamy Wo³oszyn. Obie s¹ ostoj¹ dzikich

zwierz¹t, szczególnie niedŸwiedzi, które

w³aœnie tutaj maj¹ swoje gawry, czyli

legowiska. - Doda³.

- Oj… tu s¹ niedŸwiedzie? – Pisnê³a Ola i

z³apa³a mnie za rêkê, rozgl¹daj¹c siê

strachliwie.

- Nie widzia³aœ tablicy informacyjnej? Tam

by³o napisane, ¿e gdy siê spotka misia, to nie

wolno z dzikim wrzaskiem uciekaæ ile si³ w

nogach, tylko spokojnie, o ile to mo¿liwe,

odejœæ. – Wyrecytowa³em.

- Spokojnie! Jak taki bestyj ci siê patrzy w

oczy i mo¿e jeszcze niucha po plecaku! – Oburzy³a siê.

- W ka¿dym razie na pewno nie wolno rzucaæ mu naszego jedzenia, bo mo¿e mu

zasmakowaæ i wtedy upomni siê o wiêcej,… a biega szybciej od nas. – Wyjaœni³ tato.

Wœród uczestników wycieczki rozleg³ siê szmer i wszyscy rozejrzeli siê

wokó³, czy jakiœ miœ nie wychynie zza drzewa.

- ¯yj¹ tu tak¿e jelenie i rysie, ale one raczej unikaj¹ szlaków turystycznych. –

Powiedzia³ wujek Henryk, maszeruj¹cy teraz obok nas. - Do Doliny Piêciu Stawów

mamy ok. 6 km marszu i bêdzie nam towarzyszy³ wspomniany ju¿ Roztoczañski

Potok, który bêdziemy kilkakrotnie przekraczaæ po turystycznych mostkach.

W miarê up³ywaj¹cego czasu i rosn¹cego, b¹dŸ co b¹dŸ, naszego zmêczenia,

coraz bardziej ods³ania³y nam siê góry.

- Spójrzcie, – wujek wskaza³ na lewo – to Orla Ska³a, a po prawej Wo³oszyñskie

Turnie z licznymi ¿lebami. Zim¹ i wczesn¹ wiosn¹ czêsto schodz¹ têdy

lawiny - pamiêtacie te olbrzymie g³azy, skalny piarg, czyli rumowisko skalne i resztki

drzew, które widzieliœmy ju¿ kilka razy? To w³aœnie pozosta³oœci po takich lawinach.

A ten g³az, który mijamy teraz to Dziadula; przypomina siedz¹c¹ ¿ebraczkê.

- O, jakoœ inaczej szumi teraz woda – zauwa¿y³a Basia, która te¿ z nami sz³a.

- To ju¿ nie potok, ale kilka ma³ych wodospadów; nazywaj¹ siê Siklawice

Buczynowe, bo opada nimi woda z piêknej i bardzo surowej krajobrazowo

Buczynowej Dolinki.

- Siklawice, hi hi! – Dziewczynki zachichota³y. – Œmieszne tu te nazwy wodospadów.

- No, szkoda, ¿e siê nie mówi Siklawica Niagara, albo Wodogrzmot Niagara. By³oby

ciekawiej. – Stwierdzi³em.

- A tam wysoko jest fragment Orlej Perci, czyli najbardziej wysokogórskiego

szlaku turystycznego w polskich Tatrach. – Tato wskaza³ skaliste wierzcho³ki na tle

b³êkitnego nieba.

- Oj, za wysoko. – Jêknê³a Ola, zadzieraj¹c g³ówkê. – Bym tam nie wylaz³a.

Widzimy ca³¹ grañ a¿ do Koziego Wierchu i po chwili ju¿ wiemy, ¿e s¹ tam takie

szczyty jak Orla Baszta, czy Wielka Buczynowa Turnia i jest te¿ kawa³eczek

stromego trawnika nazwany Poœciel¹ Jasiñskiego, bo "mieszka³" na niej kilka dni

zbójnik tatrzañski o tym imieniu, by³o to bardzo dawno temu... ale to prawda!

- A czemu tu tyle nazw od

or³ów? Orla Ska³a, Orla Peræ

i Orla Baszta? Na ka¿dej

m i e s z k a o r z e ³ ? –

Dopytywa³a siê Basia.

- E, chyba dlatego, ¿e to

takie wysokie, ¿e jak ktoœ nie

j e s t o r z e ³ , t o s i ê n i e

wyskrobie – musi mieæ

s k r z y d ³ a . – W y j a œ n i ³ a

szeptem Ola.

- Acha. – Pokiwa³a g³ow¹

Basia i nagle wyszliœmy z

lasu.

- Tomuœ, Tomuœ patrz! Ale

krzaki! I jak ich du¿o!

Obrastaj¹ kawa³ ziemi.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: