Buck Carole - Melodia na czas kochania.pdf - Buck Carole - glinka7-1987

CAROLE BUCK

Melodia na czas kochania

PrzełoŜyła Agnieszka Kobylińska

Tytuł oryginału Simply Magic

ROZDZIAŁ 1

Noc była upalna. Z apartamentu poniŜej dobiegały natarczywe

dźwięki muzyki.

Bębny, które naśladowały rytm uderzeń serca.

Fleyt swoimi nie skoordynowanymi dźwiękami chciały

przyspieszyć krąŜenie krwi słuchaczy.

Muzyka nie była głośna, ale jej niepokojący, egzotyczny rytm

wybijał ją ze snu. Codzienne hałasy; syreny straŜy poŜarnej czy ryk rock

and rolla z głośno nastawionego radia, były znajome i nie przeszkadzały

jej. Ale to…

Śpiew? Czy ktoś teraz śpiewał?

Brooke odwróciła się na plecy i zatkała uszy. Niewiele to jednak

pomogło. Wprawdzie muzyka była przytłumiona, lecz wciąŜ natarczywa.

Brooke miała wraŜenie, jakby wsączała się w nią wszystkimi porami

ciała!

Spojrzała w sufit, próbując opanować zdenerwowanie, wywołane

tą niesamowitą melodią. Muzyka rozbrzmiewała dopiero pół godziny, a

irytacja, jaką wyzwalała, narastała z kaŜdą minutą.

Brooke wiedziała, Ŝe nie uda jej się zdrzemnąć. Po pierwsze była

przemęczona po pełnym napięcia weekendzie u rodziny w Connecticut.

Na domiar złego w Bostonie, podobnie jak i w pozostałej części Nowej

Anglii, panował niezwykły jak na tę porę roku upal, a klimatyzacja w

sypialni nie działała. Ten fizyczny i psychiczny dyskomfort był trudny do

przezwycięŜenia. Do tego wszystkiego jeszcze ta niepokojąca muzyka…

Brooke spojrzała na budzik, stojący na małym stoliku przy łóŜku.

Minęła północ, a następnego ranka musiała, jak zwykle, być w pracy!

Wiedziała, Ŝe jej szef w Instytucie Wildinga do spraw Badań Ziemi

(WIWE) był bardzo wyrozumiały, lecz nawet on nie tolerował

pracowników, którzy w godzinach pracy zasypiają za biurkiem.

Siedem miesięcy temu, kiedy przyjechała do Bostonu, właśnie szef

zaproponował jej mieszkanie w tym przepięknym apartamencie w

Cambridge. Kiedyś był to dom jednorodzinny, lecz właściciel

(prawdopodobnie to on włączył tę muzykę) dokonał w nim przeróbek i

wynajął pierwsze piętro, zatrzymując dla siebie mieszkanie na parterze.

Od pierwszej chwili Brooke podobał się ten elegancki, utrzymany

w starym stylu dom. Wysokość czynszu mile ją zaskoczyła. Wiązały się z

tym jednak pewne obowiązki. W czasie nieobecności właściciela, osoba

wynajmująca piętro musiała opiekować się całym domem, wraz z

przylegającym doń urokliwym dziedzińcem.

Nawet przy takiej klauzuli Brooke nie wahała się ani przez

moment. Jak się okazało, jej obowiązki związane z domem nie były w

ogóle uciąŜliwe. Musiała wprawdzie dbać o zajmowane przez siebie

mieszkanie, lecz raz w tygodniu przychodziła sprzątaczka, która

sprawnie radziła sobie z utrzymaniem czystości w pozostałej części

domu. Gdy zachodziła potrzeba, dwaj kilkunastoletni chłopcy z sąsiedz-

twa kosili trawę, grabili uschnięte liście lub odgarniali śnieg - wszystko

to za umiarkowaną opłatą.

Jedynymi obowiązkami Brooke były wizyty na poczcie i odbiór

listów nadchodzących do właściciela. Otrzymała klucze do drzwi

frontowych, więc mogła zostawiać przesyłki w mieszkaniu na parterze.

Początkowo Brooke zastanawiała się, dlaczego korespondencji do

doktora Archimedesa Xaviera „Meade” O’Malleya nie dostarczano

bezpośrednio do domu. Po pierwszej wizycie na poczcie przestało ją to

dziwić.

Właściciel domu otrzymywał tygodniowo więcej listów niŜ

niejedna osoba w ciągu całego Ŝycia. Wyglądało na to, Ŝe O’Malley

prowadził korespondencję w wielu językach z wieloma osobami z

róŜnych państw. Prenumerował równieŜ około tysiąca gazet i czasopism,

wśród których znajdowały się zarówno powaŜne pisma naukowe, jak i

popularne brukowce. Te ostatnie, zapewne dla ochrony przed

ciekawskimi, pakowane były w brązowy papier.

Po siedmiu miesiącach sortowania poczty nadchodzącej do pana

O’MaIleya, której nie mogła przecieŜ zostawiać bezładnie pod drzwiami,

Brooke miała wraŜenie, Ŝe trochę poznała juŜ tego człowieka.

Oczywiście w Instytucie słyszała o nim wiele plotek, z których moŜe

jedna czwarta była prawdziwa. Ale gdyby choć część z tych opowieści o

jego niesamowitych wyprawach była prawdą…

Wiedziała, Ŝe specjalizował się w etnobotanice, wiedzy łączącej

antropologię z nauką o roślinach. Spędził wiele lat w Amazonii, badając

znajomość roślin leczniczych wśród Indian i zastosowanie ich we

współczesnej terapii. Kiedy się wprowadzała, powiedziano jej, Ŝe Meade

przebywa właśnie w amazońskiej dŜungli, skąd miał powrócić pod

koniec sierpnia.

Brooke usiadła i zniecierpliwiona odgarnęła kosmyk blond

włosów, opadających jej na ramiona. Do końca sierpnia w amazońskiej

dŜungli, tak? Według kalendarza do sierpnia pozostały jeszcze dwa

miesiące.

Właściwie moŜna się tego było po nim spodziewać.

Najprawdopodobniej właściciel wrócił przed oznaczonym terminem. I

był teraz na dole i włączył tę muzykę, jakby celowo chcąc doprowadzić

ją do szału.

Niespodziewanie dźwięki bębna i fletu przeszły w tonację inną,

bardziej… erotyczną.

* * *

Miała tego dość! Odrzuciła prześcieradło, tłumacząc sobie, Ŝe

nagłą nadwraŜliwość skóry wywołał wyłącznie upał i nic innego.

Długimi szczupłymi nogami dotknęła dywanu. Nie miała zamiaru

całą noc wysłuchiwać najnowszej listy przebojów jakiejś prymitywnej

kultury. Postanowiła zejść na dół i powiedzieć swemu gospodarzowi, co

o tym myśli. Dobry BoŜe, ten człowiek był chyba źle wychowany, Ŝe

nawet nie przyszło mu do głowy przyjść, przedstawić siei poinformować

o swym powrocie! Nie była nawet w stanie wyobrazić sobie przyczyny,

dla której wrócił w środku nocy. MoŜe zbyt długo przebywał w

towarzystwie łowców głów?

Brooke ponownie odgarnęła włosy. Doznała szczególnego,

przyjemnego wraŜenia pieszczoty na szyi i ramionach.

Nie! Świadomie przełamała ogarniające ją rozleniwienie. Gorąco

potęgowało jej zmęczenie. Jasne, Ŝe czuła się trochę niedysponowana.

Absurdem byłoby doszukiwać się w tym jakichkolwiek doznań

erotycznych.

To było więcej niŜ absurd. Brooke Livingstone,

dwudziestoośmioletnia kobieta, która nie potrafiła zaspokoić tęsknoty

męŜa przez ostatnie pół roku małŜeństwa! Przez cały ten czas nie czuła

pogłębiającego się uczucia fizycznej oziębłości, które było przyczyną

niepowodzenia. To niemoŜliwe, aby jakaś muzyka mogła ją tak

odmienić.

To, czego teraz potrzebowała, to mocny, długi sen.

Brooke sięgnęła po seledynowe kimono, leŜące na podłodze przy

łóŜku. Wiedziała dokładnie, jak rozmawiać z doktorem A.X.

O’Malleyem. Zamierzała być szalenie uprzejma, lecz stanowcza. Miała

zamiar wyraźnie dać mu do zrozumienia, Ŝe…

Muzyka zmieniła się ponownie. O, nie! Flety zamilkły i ktoś - coś?

- zaczął śpiewać. Brooke nie próbowała nawet odgadnąć, w jakim

języku. Bez względu na to, o czym opowiadała pieśń, była pewna, Ŝe nie

ma w niej rymów „gniew”, „śpiew”, „drzew” i „zew”. Była to najbardziej

niepokojaca melodia, jaką słyszała. Musiała przerwać tę niesamowitą

muzykę.

Archimedes Xavier „Meade” O’Malley krąŜył po pełnym ksiąŜek i

dzieł sztuki salonie swego mieszkania jak uwięziona dzika pantera.

Prymitywna muzyka z nowoczesnego magnetofonu świetnie oddawała

ogarniające go uczucie niepokoju.

MoŜe nawet zbyt dobrze. MoŜe powinien włączyć coś bardziej

uspokajającego. Na przykład Mozarta. Świętej pamięci Sebastian

Browning, nauczyciel i osoba, po której odziedziczył zarówno ten dom,

jak i wiedzę, wielokrotnie powtarzał, Ŝe słuchanie Mozarta jest

lekarstwem na prawie wszystkie emocjonalne dolegliwości.

Meade był w pełni świadomy odczuwanego zdenerwowania.

Zawsze po powrocie z podróŜy miał wraŜenie pewnego

nieprzystosowania. Było to wynikiem zmęczenia, częściowo szoku

kulturowego i czegoś jeszcze, czego nawet nie próbował określić.

Wiedział, Ŝe za dzień lub dwa poczuje się znów jak w domu, a

przynajmniej będzie mu znów wygodnie we własnej skórze. Do tego

czasu musi po prostu pogodzić się z uczuciem obcości i niedopasowania.

Meade przybył na lotnisko Logan sześć godzin temu. Tym razem

nie uprzedzał nikogo o swym powrocie. Przy odprawie celnej trafił na

wyjątkowo podejrzliwego urzędnika. Przewidując, Ŝe zarówno jego

wygląd, jak i zawartość bagaŜy niejednokrotnie powodowała trudności

na kaŜdym duŜym lotnisku świata, nie powinien być zaskoczony takim

przyjęciem. Mimo wszystko było to irytujące.

W końcu, dzięki interwencji pewnego kontrolera, który pamiętał

go z jednej z poprzednich podróŜy, zaoszczędzono mu upokarzającej

rewizji osobistej i pozwolono wreszcie przekroczyć granicę. Po

pospiesznym wrzuceniu rzeczy do toreb i oziębłym „do widzenia” ze

strony celników, złapał taksówkę do Bostonu.

Po krótkim namyśle zrezygnował z wizyty u rodziców. „Będzie na

to czas rano” - pomyślał. Nie chodziło nawet o to, Ŝe rodzina nic go nie

obchodziła, ani teŜ on ich; wręcz przeciwnie. W tym stanie ducha nie był

przygotowany na czułe powitanie rodziny.

Meade wiedział z wielokrotnych doświadczeń, Ŝe jego pojawienie

się na progu rodzinnego domu zapoczątkowałoby huczne przyjęcie. Jego

matka najpierw by się rozpłakała i przytuliła go do piersi, po czym

ruszyłaby do telefonu, aby zaprosić jego siostry - bliźniaczki Kathleen i

Mary Marga-ret, a takŜe kaŜdego kogo by sobie przypomniała. Ojciec

równieŜ by się rozpłakał i przytulił go, a potem zaproponowałby mu coś

do picia. Po kilku minutach rozległyby się dzwonki do drzwi i w domu

zaroiłoby się od osób z klanów Petrakis i 0’Malley. I znów kolejne

pocałunki, uściski, drinki i jedzenie...

Drinki. O, BoŜe. JuŜ sama konieczność picia wystarczyła, by

odwlec moment spotkania z rodziną. Podczas pobytu w dŜungli zdarzało

mu się pić jeden z najsilniejszych trunków świata, ale była to tylko

ciekawość badacza. No dobra, moŜe nie tylko. Zdarzyły się dwie, no

moŜe trzy sytuacje, gdy skosztował podsunięty napój w obawie, Ŝe

odmowa mogłaby śmiertelnie urazić gospodarzy, co łączyło się z nie-

bezpieczeństwem.

W kaŜdym bądź razie, zdarzyło mu się próbować alkohol, w

Buck Carole - Melodia na czas kochania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: