Meg Cabot - Markiz.pdf - Future_Past

PATRICIA CABOT

MARKIZ

Dla Benjamina

CZĘŚĆ PIERWSZA

Londyn, kwiecień 1870

Nie jadę. - Dziewczyna wiła się w uścisku starszego od niej mężczyzny. - Mówiłam ci

już. Puść mnie!

Był już zmęczony przekonywaniem jej. Czasami wydawało mu się, że jedyne, czym

zajmował się przez ostatnie siedemnaście lat, to przekonywanie i kłócenie się z nią.

- Jedziesz - oświadczył tak groźnie, że stojący obok powozu lokaj wyprostował się i

kierował wzrok wszędzie, byle nie w stronę pracodawcy.

- Nie jadę! - krzyknęła ponownie starając się wyszarpnąć nadgarstek z silnych męskich

dłoni. - Powiedziałam, żebyś mnie puścił.

Mężczyzna westchnął. A więc w taki sposób miało się to potoczyć. No cóż, powinien był

przewidzieć. Wszystko na to przecież wskazywało. Przed godziną wiązał przed lustrem na

nowo fular. Duncan był doskonałym lokajem, to prawda, ale starzał się, stawał zupełnie

niepodatny na subtelne zmiany w męskiej modzie, które zresztą niezmiernie go irytowały.

Fular chlebodawcy wciąż wiązał tak, jak robił to od ponad dwudziestu lat, zmuszając tym

samym Burke'a do wiązania go po kryjomu na nowo. Gdy właśnie to robił godzinę temu. do

salonu całkowicie bez zapowiedzi wpadła panna Pitt, najwyraźniej silnie poruszona.

- Mój panie! - zawołała starsza pani. Po jej okrągłych policzkach spływały strumienie

łez. - Ona jest niemożliwa! Niemożliwa, słyszy pan? Od nikogo, powtarzam, od nikogo nie

można oczekiwać, że pogodzi się z tak obraźliwym zachowaniem... - Przycisnęła trzęsącą się

dłoń do ust i opuściła pomieszczenie.

Burke nie miał całkowitej pewności, ale wyglądało na to, że panna Pitt właśnie złożyła

wymówienie. Z westchnieniem dokończył wiązanie fularu. Teraz już nie było potrzeby, żeby

świetnie wyglądał. Tego wieczoru nie będzie, jak wcześniej planował, cieszył się towarzystwem

niezrównanej Sary Woodhart. Nie, będzie musiał zastąpić pannę Pitt i towarzyszyć Isabel na

balu kotylionowym u lady Peagrove.

Niech to wszyscy diabli!

A teraz to wijące się w jego uścisku bezczelne dziewczynisko próbowało go ugryźć - tak,

ugryźć - żeby tylko się uwolnić. Miał szczerą nadzieję, że nie widział tego żaden z sąsiadów.

Takie publiczne okazywanie złości zaczynało się stawać nieco krępujące. Jeszcze kilka lat

temu, gdy córka była młodsza i mniejsza, nie miałoby to w ogóle miejsca, ale teraz...

Burke przyłapał się na marzeniach o fajce i cieple, płynącym z kominka w bibliotece.

Tak, pragnął tego bardziej nawet niż towarzystwa godnej poszanowania pani Woodhart.

Dobry Boże! Czy to możliwe? Czyżby zaczynał się starzeć? Duncan już kilka razy dał mu

to do zrozumienia. Oczywiście, nie w bezpośredni sposób. Dobry lokaj zawsze uważa, że jego

pan jest w najdoskonalszej formie. Ale któregoś ranka miał czelność przygotować dla niego

flanelową kamizelkę. Flanelową! Tak jakby Burke miał prawie pięćdziesiąt siedem lat, a nie

swoje wciąż przecież młodzieńcze trzydzieści sześć. Tak, jakby był już zniedołężniałym

starcem, a nie mężczyzną w kwiecie wieku, za którego się uważał i co potwierdzało wiele

atrakcyjnych kobiet w Londynie, nie wyłączając błyskotliwej pani Woodhart. Jedno było

pewne - tego dnia Duncan otrzymał dobrą lekcję. Taką samą dostanie teraz Isabel. Zobaczy,

że z ojcem nie ma żartów. Tym bardziej że pragnął tylko jej dobra.

- A ja - schylił się i z łatwością, nabytą poprzez długą praktykę, przerzucił jej ciało przez

ramię, jakby było workiem pszenicy - powiedziałem, że jedziesz.

Isabel wydała z siebie pisk tak przenikliwy, iż wydawało się, że dociera przez gęstą mgłę

do najdalszych zakątków Park Lane, a zapewne słychać go było i w całym Londynie. W tej

mgle miną godziny, nim uda im się przedrzeć ulicami miasta i stanąć w drzwiach domu lady

Peagrove. To właśnie Burke'owi było najbardziej potrzebne: gęsta, dusząca mgła i

rozhisteryzowana Isabel. Jedyne, co mogło mu się przydać bardziej, to kula w łeb. Albo sztylet

prosto w serce.

Po chwili wydawało się, że jego drugie życzenie zostanie spełnione. Tyle że intruz, który

wyłonił się nieoczekiwanie z mgły, zamiast sztyletu dokładnie skierował w stronę jego serca

czubek parasolki. Albo tam, gdzie być powinno serce, którego, według krzyczącej co sił w

płucach Isabel, jej ojciec w ogóle nie miał.

- Pani wybaczy - zwrócił się Burke do właścicielki parasolki, właściwie całkiem

spokojnie jak na mężczyznę o reputacji gwałtownika - ale czy mogłaby pani łaskawie opuścić

tę rzecz? Przeszkadza mi w dostaniu się do powozu.

- Jeszcze jeden krok, a poważnie zagrożę pana nadziejom na spłodzenie spadkobiercy -

odrzekła właścicielka ostro zakończonego przedmiotu głosem zadziwiająco twardym jak na

stworzenie tak... cóż, drobne.

Burke zerknął na lokaja. Czy to tylko wyobraźnia, czy też naprawdę został zaczepiony

na progu własnego domu - i to w dodatku w Park Lane, najbardziej ekskluzywnej dzielnicy

Londynu - przez zupełnie obcą osobę? Gorzej nawet, przez zupełnie obcą osobę, należącą do

kobiet dokładnie tego pokroju, których tak wytrwale unikał w czasie wszelkiego rodzaju

towarzyskich spotkań.

No tak, ale któż mógł go za to winić? Przecież zawsze w samym środku konwersacji z

którąś z takich istot - które, prawdę powiedziawszy, nie były zazwyczaj zbyt błyskotliwymi

Meg Cabot - Markiz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: