Wyspiański Stanisław, Wyzwolenie.pdf

TANISŁAW W W YSPIAŃSKI

YSPIAŃSKI

WYZWOLENIE

S TANISŁAW

AKT I

..........................................................................................................................................

AKT II

.......................................................................................................................................

AKT III

...................................................................................................................................

106

AKT I

Gdzieś przed siódmą wieczorem,

Kościół kończył nieszporom,

bram teatru ledwo uchylono:

DEKORACJA:

Wielka scena otworem,

przestrzeń wokół ogromna,

jeszcze gazu i ramp nie świecono.

''Kto ci ludzie pod ścianą?

Cóż tu czynić im dano?

Czy to rzesza biedaków bezdomna?

Głowy wsparli strudzone,

cóż ich twarze zmarszczone?

Przecież pracę ich dzienną płacono.

Scena wielka otwarta:

Kościół Boga czy Czarta,

czym się stanie ta sztuki gontyna?

Choć kurtyny zaklęte,

widowisko zaczęte:

oto wszedł ktoś - puściła go warta.

(wszedł Konrad)

Weszedł - uszedł baczności. -

Czy raz pierwszy tu gości,

bo się dziwno rozgląda i bada.

Ci, co siedzą pod ścianą,

gdzie kulisy składano,

nasłuchują, jak on rozpowiada.

Słów słuchają zdziwieni,

czyli duchem pojeni,

skąd to idą te myśli Konrada?

Czarny płaszcz go okrywa,

ręce wiążą ogniwa,

na rękach ma kajdany.

To powolny, to rzutny,

to zapalny, to smutny,

w mowę własną dziwnie zasłuchany:

KONRAD

Idę z daleka, nie wiem, z raju czyli z piekła.

Błyskawic gradem

drży ziemia, z której pochodzę,

we krwi brodzę,

nazywam się Konradem.

Rozpacz za mną się wlekła

głową wężów, okropnym widziadłem,

wyjąc: ZEMSTA.

Byłem gwiazdą,

gwiazdą stałą, niebios niewolnicą.

Tam hen, ujęty łańcuchem,

z wyprężonymi ramiony,

uwięzgłem duchem,

gdzie gwiazd iskrzące skorpiony

świecą

w przestrzeni wieczystych głusz,

gdzie gniazda bogów i dusz - -

i spadłem.

Tę ziemię ukochałem

szałem

i w żądzy palącej posiadłem

ciałem! -

Jestem w każdym człowieku, żyję w każdym sercu

Po kwietnym łąk kobiercu,

po skalnych paściach, krzesanicach

jestem niesion skrzydłami

z płomieniem w licach.

Ogień, płomienie w piersi! -

Przyszedłem - wy najpiersi -

(wyciąga ręce ku tym, co siedzą w uboczach i mrocznych zakątkach sceny)

Przyszedłem - - - cyt - - przychodzę.

Myśli zmąciłem w drodze...

CHÓR

Czego żądasz?

KONRAD

Służby jedynej godziny.

CHÓR

Czego żądasz?

KONRAD

Przychodzę wprząc was do dzieła.

CHÓR

Czego żądasz - ?

KONRAD

Na was myśl moja spoczęła.

(jakby przypomnieć chciał rzecz, z dawna już jemu znaną)

Tam, kędyś trzeba dojść i wniść,

a mocą rozprzeć wrota - -

nie patrzeć pozad...

Nim zwiędnie kwiatu świeży liść,

zanim ptacy zaświergocą swój świt

nad śmiertelną mogiłą,

nim pojmie ich martwota,

i wznieść pochodnię ponad! -

Tam kędyś trzeba dojść i wniść

siłą!!

(patrzy się po otaczających go robotnikach)

Siła to wy.

CHÓR

Czego żądasz?

KONRAD

Poznałem w was siłę.

CHÓR

Czego żądasz - ?

KONRAD

Wiem: kościół, zamek, mogiłę.

Te postawię i zburzę.

(zrywając ręce w silnym ruchu, poszarpnął kajdan)

Zejmijcie mi kajdany.

CHÓR

U rąk je dźwigasz, u nóg;

drogą ty spracowany.

KONRAD

Przeszedłem ciemnie dróg. -

Zejmijcie z prawej ręki.

CHÓR

Znaki więzień i męki.

KONRAD

Zejmijcie z rąk i stop.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: