Jackson Lisa - Szept.pdf - Jackson Lisa - wassermi

Lisa Jackson

Szept

Prolog

Jezioro Arrowhead, Oregon

W miłości i na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone. Przynajmniej tak głosi stare

porzekadło. Kane nie był do końca przekonany, czy ma prawo posłużyć się tą maksymą,

kiedy w grę wchodziła przyszłość Claire. Ale – do licha! – przecież jej i tak nigdy na nim

nie zależało. Nigdy nie poświęciła mu nawet chwili... Może z wyjątkiem tego jednego

razu, kiedy pozwoliła sobie na moment słabości. Z całych sił nacisnął na hamulec i zgasił

silnik. Przypomniał sobie, że Claire jest mężatką. W separacji, co prawda, ale mężatką

i teraz nosi nazwisko St. John.

Deszcz bębnił o przednią szybę, zasłaniając ją krętymi strumykami. Kane wpatrywał

się w chatę, którą odziedziczył – trzypokojowy dom na brzegu jeziora Arrowhead.

W dachu brakowało niektórych dachówek, a okiennice dwóch okien ktoś udekorował

graffiti. Wieloletni brud, igliwie i liście przylepione do rynien zostawiły na nich rude

plamy rdzy. Ganek chylił się jak połamana dwukółka za koniem. Ponacinane piłą

łańcuchową i pociemniałe ze starości podpory ganku zwaliły się dawno, jeszcze zanim

ojciec zużył je na dzieła sztuki Północnego Zachodu. Okno na poddaszu – jedyne źródło

naturalnego światła w ciasnym pomieszczeniu, jakim był jego pokój – zostało rozbite,

a drobne kawałki stłuczonej szyby wciąż zaśmiecały dach ganku.

Witaj w domu, pomyślał z goryczą. Wygramolił się z auta i zarzucił na ramię worek

podróżny i śpiwór, kuląc się pod lodowatym podmuchem wiatru. Poczuł ostre ukłucie

bólu w biodrze. Była to pamiątka po zabłąkanym odłamku szrapnela, który go trafił

podczas ostatniej zamorskiej misji. Przymrużył oczy i podciągnął wyżej torbę na

ramieniu. Zaklął. Kulał i nie mógł przyśpieszyć kroku.

Na ganku włożył klucz do starego zamka i, o dziwo, zamek nie stawił oporu. Drzwi

się otworzyły, płaczliwie skrzypiąc, a z bezużytecznej starej zasuwy posypał się obłoczek

pyłu.

Ledwie przekroczył próg, sparaliżowało go zatęchłe powietrze, wieloletni kurz

i wszechogarniające poczucie straconych marzeń. Po raz pierwszy od chwili, kiedy

zdecydował się na tę misję, ogarnęły go wątpliwości. Może powrót do tego miasteczka to

był zły pomysł? Może facet, który wymyślił powiedzenie: „nie wywołuj wilka z lasu”,

wiedział więcej o życiu niż Kane?

Nie jest dobrze. Przeszedł ponad przewróconym stolikiem do kawy. Już nie było

odwrotu. Rzucił worek podróżny i śpiwór na zniszczoną składaną kanapę w rogu –

niegdyś różową, a teraz w nieokreślonym, burym kolorze. Na spróchniałych ramach

okiennych kruszyła się farba. W rogach szyb tkwiły resztki pajęczych posiłków –

zasuszone ciała owadów. Pod sufitem, w miejscu gdzie wykruszyły się dachówki, luźno

zwisało gniazdo os. Ściany z sękatej sosny były pokryte pleśnią, a woń stęchlizny unosiła

się w pomieszczeniu niczym cień cuchnącej przeszłości.

Przez te wszystkie lata obozował w jeszcze gorszych miejscach niż to, nocował

w ruderach Bliskiego Wschodu i Bośni, przy których ta stara chata wyglądała jak pałac.

Jednak żadnej z tych okropnych nor nie nazywał domem. Tylko to miejsce obnażało jego

krwawiącą duszę – ta waląca się chałupa, gdzie potykał się o buty matki z przetartymi

podeszwami, w których wydeptała tyle kilometrów pomiędzy ladą baru Westwind

i grillem.

– Uważaj na siebie, synku – powiedziała, delikatnie głaszcząc go po ramieniu

i wykrzywiając twarz w smutnym uśmiechu. – Wrócę późno, więc zamknij drzwi na

klucz. Tatuś niedługo do ciebie przyjdzie.

Kłamała. Jak zawsze. Ale nigdy się nie dopytywał o prawdę. Musnęła go ustami

w policzek. Alice Moran zawsze pachniała różami i dymem, mieszanką tanich perfum

i okazyjnie kupionych papierosów. Od lat górna szuflada jej komody wypełniona była

kuponami wyciętymi z tylnej strony pudełek po papierosach. Wciąż je zbierała, aby móc

wreszcie kupić coś specjalnego, coś więcej niż tylko artykuły pierwszej potrzeby.

Większość swoich gwiazdkowych i urodzinowych prezentów Kane zawdzięczał

nałogowi nikotynowemu matki.

Ale to było dawno temu, kiedy życie – choć ubogie – było proste dla ośmio – czy

dziewięciolatka. To wtedy zdarzył się wypadek ojca i ich niewesoła sytuacja jeszcze się

pogorszyła.

Nie było większego sensu zagłębiać się w przeszłość, więc Kane machnął ręką na

stare żale i ból biodra. Znalazł pożółkłą gazetę z 1980 roku ze zdjęciami Jimmy’ego

Cartera i Góry Świętej Heleny wystrzelającej w niebo obłok popiołu. Znów poczuł się tak

jak wówczas, gdy był nieopierzonym, buntowniczym nastolatkiem, niesfornym jak

wszyscy diabli, płonącym żądzą silniejszych doznań oraz potrzebą zasmakowania

lepszych rzeczy niż te, na które skazał go los. Pragnął dorównać Hollandom i Taggertom

– najbogatszym rodzinom nad jeziorem, elicie zarówno tego małego miasteczka na

wybrzeżu, jak i odległego o jakieś pięćdziesiąt kilometrów na wschód Portland.

I pragnął Claire. Do szaleństwa. Rozsadzała go młodzieńcza, nieokiełznana żądza,

która znajdowała ujście w odważnych fantazjach. Jakże boleśnie nieosiągalna była

wówczas Claire – bogata córka Dutcha Hollanda.

Zgniótł w pięści starą gazetę. Przypomniał sobie, ile razy nie mógł zasnąć przez tę

dziewczynę. Leżąc, obmyślał plany zdobycia jej. Żadnego z nich nie udało się

urzeczywistnić i pozostawała po nich tylko frustracja, której wyrazem były kropelki potu

na górnej wardze i sztywny maszt pod kołdrą.

Nie chciał myśleć o Claire. Ona by tylko wszystko skomplikowała, a zresztą i tak

nigdy nie byłby wystarczająco dobry dla niej.

Nie. Jej marzenia z okresu dorastania skupiły się na Harleyu Taggercie, synu

największego rywala jej ojca. Z wyjątkiem tego jednego razu. Jednego magicznego

poranka.

– Do licha! – jęknął, usiłując otrząsnąć się ze wspomnień o niej. Pomimo deszczu

otworzył okna na oścież. Silny powiew wilgotnego wiatru pachniał Pacyfikiem. Miał

nadzieję, że może zimny podmuch wy wieje nieutuloną rozpacz i utracone nadzieje, które

niby wszędobylskie pajęczyny przywarły do wyblakłych zasłon i zniszczonych, tanich

mebli.

Zostawiając otwarte drzwi, wybiegł do swego dżipa po aktówkę, laptop i pół litra

irlandzkiej whisky. Ulubiony tani trunek jego ojca. Jak na ironię, pił teraz ten sam

alkohol co jego stary, którego nie znosił. Jednak wydawało się, że ma to pewne

uzasadnienie. Hampton Moran był pożałowania godnym, zepsutym do szpiku kości

sukinsynem. Po wypadku, który na zawsze przykuł go do wózka inwalidzkiego, stał się

agresywnym pijakiem, użalającym się nad sobą i szalejącym z wściekłości. Przed tym

tragicznym upadkiem pił za dużo i bił żonę i chłopca. Potem już tylko Kane się nim

opiekował, a z Hamptona pozostał żałosny strzęp człowieka, który szukał pocieszenia

w butelce. Jego faworytką była whisky Black Velvet – oczywiście, kiedy mógł sobie na

nią pozwolić, Jack Daniel’s towarzyszył od święta, ale przeważnie był dla niego za drogi.

Najczęściej musiał się zadowolić lichą irlandzką whisky, która pozwalała wskrzesić

pogrzebane marzenia.

Nic dziwnego, że po pewnym czasie matka Kane’a wyjechała. Nie miała wyboru.

Jakiś bogaty mężczyzna obiecał jej lepsze życie – pod warunkiem, że zostawi Hamptona

i syna. Facet nie potrzebował dodatkowego bagażu w postaci postrzelonego chłopca, miał

własne, prawie już dorosłe dzieci. I żonę. Kane nigdy się nie dowiedział, jak się ten typ

nazywał, ale co miesiąc, jak w zegarku, w jego skrzynce pocztowej pojawiał się przekaz

na trzysta dolarów. Hampton, trzeźwy po raz pierwszy od trzydziestu dni, czekał na

listonosza, polecał Kane’owi poświadczać odbiór koperty bez listu i zmuszał go do

spieniężenia anonimowego czeku. Był hojny. Dawał Kane’owi pięć dolarów, a reszta

pozwalała mu przetrwać do następnego przekazu.

– Słyszałeś już o brudnej forsie, prawda, synu? Cóż, to właśnie są parszywe

pieniądze. Twoja matka zarobiła je, rozkładając nogi dla tego nadzianego sukinsyna.

Zapamiętaj raz na całe życie, Kane: żadna baba nie jest warta ani twego serca, ani twego

portfela. To są zakały świata. Kurwy. Ladacznice. – I zaczynał cytować urywki Pisma

Świętego zmieszane z własną bełkotliwą twórczością.

Kane pamiętał dzień, kiedy odeszła matka.

– Wrócę – obiecała. Łzy spływały jej po policzkach. Uścisnęła syna tak mocno,

jakby wiedziała, że nigdy więcej go nie zobaczy. – Wrócę, żeby cię od niego zabrać.

Ojciec chrapał po obficie zakrapianej nocy.

Kane nawet nie uniósł ramion, aby odwzajemnić uścisk, ani nie pomachał na

pożegnanie. Kiedy matka wsiadała do długiej czarnej limuzyny, w której siedział ponury

kierowca, wpatrywał się w nią, spojrzeniem potępiając za porzucenie i zdradę.

– Wrócę, kochanie, obiecuję.

Ale nie wróciła. Jej kłamstwo było jedynie kolejnym ogniwem zardzewiałego

łańcucha niespełnionych obietnic, które składały się na życie Kane’a. Nigdy więcej jej

nie zobaczył. Nigdy nie zadał sobie trudu, żeby się dowiedzieć, co się z nią stało. Aż do

tej chwili.

I prawda ukłuła jak żądło. Ugryzła jak wściekła suka.

Nie potrzebował szklanki, po prostu otworzył butelkę i pociągnął z niej potężnie.

Potem wytarł rękawem płaszcza wyszczerbiony blat ze sztucznego marmuru, podłączył

komputer i usiadł na stole o metalowych nogach, przy którym zjadł większość posiłków

w ciągu pierwszych dwudziestu lat życia. Najwyraźniej dostawca prądu już naprawił

stare kable i podłączył prąd, bo ekran zamigotał i laptop zabrzęczał, sygnalizując

gotowość do działania.

Szybko otworzył aktówkę, wyciągnął teczkę pełną notatek, wycinków z gazet i zdjęć

rodziny Hollandów. Rozłożył fotografie jak karty do gry z mocno podniszczonej talii.

Pierwszą odkrytą kartą był król karo – stary Dutch Holland, patriarcha rodu i pretendent

do tronu gubernatora stanu, który uważał się za prostego człowieka z ludu, ale Kane

wiedział, że Dutch był tak pokręcony jak węzeł marynarski.

Drugą kartą było zdjęcie byłej żony Dutcha, wciąż żurnalowo pięknej Dominique,

która teraz mieszkała za granicą. Kane liczył na to, że – za odpowiednią sumkę – będzie

skłonna udzielić cennych informacji.

Potem pojawiły się śliczne buzie dwóch córek Dutcha, Mirandy i Tessy.

W końcu odkrył ostatnią kartę: migawkowe zdjęcie Claire.

Szkoda, że była w to zamieszana, i to po same uszy, jak przypuszczał.

Zacisnął zęby, patrząc na dwie pary oczu ślepo wpatrzone w stronę anonimowego,

lecz bardzo drogiego fotografa. Upuścił na stół zdjęcia Mirandy i Tessy, najstarszej

i najmłodszej; niech dołączą do fotografii rodziców.

Ale twarzy Claire poświęcił znacznie więcej uwagi. Dawno temu uwiecznił jej

postać. Siedziała okrakiem na kucyku. Widać było tylko zad i szyję zwierzęcia. Ale

Jackson Lisa - Szept.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: