Guccione Leslie Davis - Derek.pdf - Guccine Leslie Davis - glinka7-1987

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Teah Brewster w poŜegnalnym geście uniosła kubek z kawą. Na niebie stadko kanadyjskich gęsi

zatoczyło krąg nad stocznią. Pomachały ciemnymi skrzydłami i z krzykiem ruszyły z Cape Cod

w stronę Massachusetts.

- Przyjemnej podróŜy - zawołała . .:.. Central Park to taka wielka zielona plama, którą

zobaczycie, lecąc nad Manhattanem.

Westchnęła, wspominając Nowy Jork: park, mieszkanie przy Upper West Side, wynajęte teraz

studentce od Julliarda, a nawet krajobraz pełen szkła i stali, widziany z jej gabinetu przy Wall

Street.

Za nią, w hangarze z falistej blachy, John Kempski, pomocnik mechanika, po dwudziestu

minutach dyskusji wreszcie uruchomił wiertarkę. Ustąpił, mruknąwszy:

- To pewne, pani nie jest taka jak stary.

- Niewielu jest takich ludzi - odparła tylko, zostawiając go samego z narzędziami.

Wystarczył miesiąc, by zatęskniła za gwarem miejskich ulic i rzeczowymi rozmowami, w czasie

których współpracownicy szanowali jej opinię.

Miała juŜ dość tego, Ŝe jej się przyglądają, dość tego, Ŝe musiała bronić swej pozycji, dość tego,

Ŝe była tutaj, gdy chciała być tam. A najgorsze, czego nikomu by nie wyznała, było to, Ŝe dzień

po dniu setki drobiazgów przypominały jej, jak bardzo tęskniła za starą stocznią.

Bud wymarzył sobie dla córek przyszłość, która sięgała dalej niŜ ogrodzenie i mokradła. Mimo to

Stocznia Brewstera była źródłem poczucia bezpieczeństwa i rozwoju wcale niemałego talentu, o

którym wiedziała, Ŝe go posiada.

Spojrzała ponad kubkiem na słoną wodę, na klatki na homary ułoŜone w chwiejne stosy i na

Grega Delano, stoczniową złotą rączkę, który właśnie wózkiem widłowym przewoził poznaczone

leŜa łódek. Zmarszczyła nos, czując ostry, znajomy zapach błota, ryb i paliwa, który taki zamęt

wywołał w jej głowie. Nie do takich rzeczy Bud Brewster wychowywał swoje córki. O nie.

śadna z córek Brewstera nie musiała wracać do stoczni i Ŝadna tego nie planowała, zwłaszcza

Teah. Teresa "Teah" Brewster, podobnie jak jej siostry, została wychowana dla lepszego Ŝycia,

które miało jej zapewnić wykształcenie, godziwe dochody i rozsądne małŜeństwo. Dziewczęta

Brewsterów były chowane do Ŝycia, które większość mieszkańców Skerrystead przyjmowała

jako naturalne.

Dni walki o to lepsze Ŝycie miała juŜ za sobą. Z trzech sióstr tylko ona o własnych siłach

osiągnęła sukces, choć jak i tamte chętnie opuściła stocznię, zresztą z błogosławieństwem Buda.

A jednak była tu znowu, zamieniwszy jedwabne bluzki i szyte na miarę kostiumy na dŜinsy i

flanelowe koszule. Musnęła świeŜo przycięte włosy, ostatnią z ofiar poniesionych dla

Skerrystead.

Podmuch wiatru dzwonił blachami hangarów, porywał piasek i ziemię, tworząc niewielkie trąby

powietrzne, sunące po bruku stoczni. Za dobrych czasów ten plac pełen był eleganckich jolów,

keczów, slupów, łodzi wszelkiego rodzaju. Wyciągano je z wody i opuszczano na leŜa na czas

martwego sezonu, który przy Cape Cod trwał od jesieni do wiosny.

Jednak teraz czasy były cięŜkie. Wszyscy zaciskali pasa, od Bostonu do Nowego Jorku i

Chicago. Wielu mieszkańców Skerrystead musiało zrezygnować z jachtów ze względu na koszty

holowania, hangarowania i serwisu. Niektóre rodziny w ogóle opuściły Skerrystead. Lista

klientów stoczni Buda Brewstera zmniejszyła się o połowę. Dwudziestoośmioletnia Teah nie

mogła trafić na gorszy okres.

Drgnęła i ruszyła do biura, po drodze popijając kawę i wspominając dawne czasy. Dziś miała

zamiar skończyć remanent. Mimo swego jankeskiego uporu Bud Brewster ustąpił jej naleganiom

i zgodził się skomputeryzować firmę. A przecieŜ starała się jedynie ułatwić mu Ŝycie.

- Gdybym mogła przewidzieć - mruknęła, idąc przez wysypany Ŝwirem dziedziniec.

Główny budynek, gdzie mieściło się biuro, niewielki skład i magazyn, był budowlą typową dla

Skerrystead: ściany z desek, drewniany ganek, a po obu stronach wejścia duŜe okna

poprzedzielane kamiennymi słupkami. "Stocznia Brewstera, Właściciel Ethan Brewster" wciąŜ

głosiła tablica na froncie.

Stanęła na ganku i obejrzała się, słysząc warkot silnika. Opływowy, ciemnozielony, sportowy

samochód podskoczył na nierównym podjeździe, zarzucił na piasku i zahamował tuŜ przed

wejściem. Jasnowłosy męŜczyzna otworzył drzwi i wysiadł z kubkiem w ręku. Ruchem biodra

zatrzasnął drzwiczki, jednocześnie wypił zawartość kubka i wrzucił go do wozu.

Teah znieruchomiała. Rozpoznała język ciała, nim rozpoznała twarz męŜczyzny. Młodzieńcze

kołysanie bioder przeszło w pewny krok. Minione lata nie przerzedziły ani nie przyciemniły jego

włosów: wciąŜ miały kolor słomy. Lecz szczupła sylwetka zmęŜniała nieco. Był elegancko

ubrany. A pamiętała go w przedziwnych dŜinsach i szortach, koszulkach polo albo w

wiatrówkach. Miał świetne nogi i reputację, którą dziewczęta komentowały ściszonym głosem.

,Serce zabiło Teah szybciej. Chciałaby znów być nastolatką z Skerrystead.

Teah miała słabość do panów w koszulach w prąŜki i skórzanych półbutach, najlepiej

wypolerowanych do połysku. MęŜczyzna, który szedł w jej stronę, był niezwykle przystojny;

ubrany w niebieską, zamszową koszulę, sweter z surowej wełny i stare spodnie khaki przykuwał

jej uwagę. Jej reakcja była równie nieoczekiwana, jak nagły krzyk odlatujących gęsi. W umyśle

Teah rozległ się ostrzegawczy dzwonek.

Derek Tate przeczesał palcami włosy, by odgarnąć je z oczu. Zapomniał juŜ, jak dmucha wiatr

między hangarami. W tej chwili uderzał go prosto w plecy, popychając w stronę kobiety na

ganku. Zresztą nie potrzebował zachęty.

Było w niej coś niepokojąco znajomego. Obserwował ją dość długo, by uznać, Ŝe jej nie

rozpoznaje, a jednak coś zwracało jego uwagę. Nie tylko fakt, Ŝe kobiety w stoczniach były

rzadkością. Ta przyglądała mu się, a jej spojrzenie raczej nie wyraŜało aprobaty. Poczuł dreszcz

na karku. Wyprostowała się, gdy podszedł. Była prawie tak wysoka jak on, a figurą przynosiła

chlubę swej matce. Jednak w jej pozie nie było arogancji czy zakłopotania. Stała rozluźniona na

ganku i ani nie wchodziła do środka, ani nie próbowała zejść po schodach.

Wszystko w niej było świeŜe. Kiedy ostatni raz widział kogoś w zupełnie nowych, jeszcze

sztywnych, niebieskich dŜinsach? Miała na sobie kraciastą, flanelową koszulę w kolorze

czerwieni tak głębokiej jak rumieniec na policzkach i tak nową, Ŝe zmarszczki po złoŜeniu wciąŜ

jeszcze biegły od szwów na ramionach przez piersi aŜ do pasa. Musiał walczyć z pokusą, by

zbytnio nie wpatrywać się w te zagięcia.

Zamiast tego spojrzał na jej twarz. Pochlebiał sobie, Ŝe rumieniec na jej policzkach wywołało

jego przybycie, a nie chłodny jesienny wiatr.

Ciemne włosy okalały jej twarz. Bryza rozwichrzyła loki i kobieta zdecydowanym ruchem

odsunęła je z czoła. Gdyby dzieliła ich większa odległość, Derek przypatrywałby się jej dłuŜej.

Rozkoszowałby się swoją fizyczną reakcją. Dzień zapowiadał się całkiem nieźle.

Pochwycił jej wzrok. Mierzyła go dyskretnym spojrzeniem. CzyŜby się za bardzo na nią gapił?

- Dzień dobry - powiedziała.

- Dzień dobry.

Poprzez ostry, słony zapach odpływu pochwycił delikatną woń czegoś przyjemniejszego. Woda

toaletowa? Lakier do włosów? Przepuściła go w drzwiach.

Sklep w Stoczni Brewstera przywołał falę wspomnień i Derek stał nieruch om o, by się nimi

nasycić . Wędki, kamizelki ratunkowe, mapy pływów, krzesła pokładowe, odbijacze ... W

oszklonych szafkach leŜało dość Ŝeglarskich drobiazgów, by zatopić kaŜdy z joli ojca. Wszystko

pachniało pokostem, wiatrem, czasem. Podłoga osiadała tam, gdzie sosnowe deski były niema i

ze szczętem wytarte. Derek rozpoznał człowieka za ladą.

- W czym mogę pomóc?

Kobiecy głos tuŜ przy jego uchu wzbudził dreszcz.

Głęboki ton zaskoczył go tak samo, jak jej obecność. Odwrócił się. Stała przed nim, popijając

kawę. Miała niesamowite oczy, ciemne, otwarte szeroko i zaciekawione. Rozbawione! Tak, dzień

zdecydowanie zapowiadał się całkiem nieźle.

- To zadziwiające, jak mało zmieniło się to miejsce przez lata.

- Proszę się rozejrzeć. - Odsunęła się.

- Szczerze mówiąc, przyszedłem zobaczyć się z Budem Brewsterem. Jest na zapleczu? .

- Nie. T o jedyne, co się zmieniło. Bud zmarł ostatniego lata. JeŜeli go szukasz, to powinieneś się

zobaczyć właśnie ze mną. - Wyciągnęła rękę. - Jestem Teah Brewster.

- Teah? Kiwnęła głową.

- Co mogę dla ciebie zrobić? Ujął jej dłoń, ciepłą jak głos. - Jestem Derek Tate.

Uśmiechnęła się, jakby znała jakiś sekret, którąś z jego tajemnic.

- Tak, wiem.

ROZDZIAŁ DRUGI

Teah uścisnęła mu dłoń.

- Spotkaliśmy się kiedyś? - Derek zmarszczył brwi.

- Zderzyliśmy się byłoby odpowiedniejszym określeniem. W przeszłości.

- Córka Buda Brewstera. Proste włosy prawie do pasa?

- To była Molly.

- Miałaś poobijaną, starą furgonetkę?

- Dana miała samochód.

- Bardzo mi przykro. Jestem naprawdę zakłopotany. - Pstryknął palcami. - Teah. Oczywiście.

Jesteś tym dzieciakiem, który nakładał pokost.

- To była moja specjalność. Mahoń, tek ...

- Stąd to przezwisko?

- Tak. Pracowałam tu w weekendy i podczas wakacji.

- Czy kiedyś w sierpniu nie potrąciłem cię na Bay Road, jak jeździłaś na deskorolce? - pogroził

jej palcem. - Złamałaś nadgarstek.

- Zwichnęłam. I .było to na Harbor Street. Zaśmiał się, spoglądając na jej dłoń.

- Chyba ręka juŜ się zagoiła?

- Bez problemów, jakieś czternaście lat temu.

Ciepło jego dotyku podziałało tak, jakby wciąŜ była zakochaną nastolatką. Weszła do biura.

- Chciałeś się widzieć z tatą w sprawie słuŜbowej? - Tak. Przykro mi, Ŝe zmarł. Nic o tym nie

wiedziałem. Nie było mnie w Skerrystead przez jakiś czas.

- Dziękuję· Straciliśmy go nagle w sierpniu. - Przerwała, czując ucisk w gardle.

Dotarli na zaplecze, gdzie na staroświeckim, dębowym biurku Brewstera 'leŜały stosy

rachunków, korespondencji i katalogów sprzętu Ŝeglarskiego. TuŜ obok; na stoliku, stał komputer

i brzęczała drukarka, wypluwając perforowany papier.

- Niech mnie licho porwie. Bud się skomputeryzował?

- Teah Brewster się skomputeryzowała.

- Inwentaryzacja? - Derek podniósł papier z drukarki.

Patrzyła, jak papierowa wstęga przesuwa się w jego ręku.

- AŜ po ostatnią mapę pływu i pędzel.

- To twój pomysł?

- Wymusiłam to na ojcu parę lat temu. Ale nie wykorzystał w pełni tego systemu.

Derek uniósł brwi.

- A więc to twoje dzieło.

- Aha.

- Pamiętam Buda Brewstera jako wspaniałego faceta. Znał łodzie jak własną kieszeń. - Derek

spojrzał na komputer.

- To prawda.

Obojętne rozmowy, przyjemne pogaduszki. Teah wypiła łyk kawy, usiłując ocenić własną

reakcję. Ucisk w Ŝołądku i przyspieszone bicie serca nie naleŜały do jej typowych zachowań.

- Ty utrzymujesz tę twierdzę? - Spoglądał na nią o sekundę za długo j poczuła się niepewnie.

Guccione Leslie Davis - Derek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: