Brendan Mary - Dama i uwodziciel.pdf - słowo pisane - piesynka

Mary Brendan

Dama i

uwodziciel

Rozdział pierwszy

- Elizabeth! - krzyknęła Edwina Sampson, stając w przestronnym holu swojej

eleganckiej miejskiej rezydencji.

Lady Elizabeth Rowe zerknęła w stronę, z której dobiegał podniesiony głos i

zobaczyła swoją babkę, która z wyrazem obrzydzenia na twarzy, zaciskając palcami

nos, szybkim krokiem podążała w jej kierunku.

Od razu zrozumiała, o co chodzi, i z zakłopotaniem popatrzyła na podejrzanie

poplamioną dolną krawędź swojej spódnicy. Przepraszająco wzruszyła ramionami i

westchnęła. Oczywiście mogło to być błoto, przez które przeszła w drodze z powozu

pastora Clemence'a do domu. Ale prawdę mówiąc, tak samo jak Edwina,

podejrzewała, że był to raczej brud z rynsztoka w Wapping, gdzie pomagała

pastorowi prowadzić niedzielną szkółkę.

- Jak ty wyglądasz! - krzyknęła Edwina Sampson, załamując pulchne ręce

skrzące się od klejnotów. - Zawsze wiem, kiedy wracasz do domu. Czuję to po

zapachu!

- Przestań, babciu. Są gorsze rzeczy niż odrobina łajna - powiedziała spokojnie

Elizabeth. - Znam nieszczęśników, którzy całe życie spędzają w gnoju.

- Przyzwoici, ciężko pracujący ludzie nie żyją w gnoju! - najeżyła się Edwina i

krzyknęła na stojącego nieruchomo wysokiego mężczyznę, by zamknął drzwi.

- Rusz się! Całe ciepło ucieka na zewnątrz! Wiesz, ile kosztuje worek węgla?

Harry Pettifer, który do tej pory bez słowa kontemplował smugę brudu, jaką

zostawiła na nieskazitelnie czystej marmurowej posadzce holu spódnica Elizabeth,

popatrzył na panią Sampson.

- Wiem, i to dokładnie, proszę pani, bo dopiero co regulowałem rachunek za

opał.

- Starasz się być bezczelny, Pettifer?

- Nigdy nie jestem bezczelny, proszę pani - odparł kamerdyner i z

nieprzeniknionym wyrazem twarzy oddalił się godnym krokiem. Mijając Elizabeth,

mrugnął do niej porozumiewawczo, a ona ledwo powstrzymała uśmiech.

Elizabeth wiedziała, że Harry Pettifer służy u rodziny Sampsonów od ponad

trzydziestu lat, a odkąd sama zamieszkała u babki, w spokojnej i cichej części

Marylebone słyszała niejedną, dużo zabawniejszą niż ta, wymianę zdań, do jakiej

dochodziło między niziutką, sześćdziesięcioletnią Edwina a jej posągowym

kamerdynerem.

Zsuwając z nóg zabrudzone pantofle, Elizabeth zauważyła, że kilka osób ze

służby z dużym zainteresowaniem przygląda się całemu zamieszaniu.

- Szczotka i szmata. Do holu. Natychmiast. - Pettifer strzelił szczupłymi,

długimi palcami, z władczą miną wydając służbie instrukcje.

- Za to, co mu płacę, mogłabym wynająć dwóch lokajów albo zapłacić

rzeźnikowi za cały rok.

- Nie masz racji, babciu. Myślę, że pensja Pettifera nie pokryłaby nawet

twojego rachunku u cukiernika. - Elizabeth uśmiechnęła się, znacząco zerkając na

obfite kształty babki, której słabość do słodyczy, a szczególnie do marcepanu była

powszechnie znana.

Na ustach kamerdynera pojawił się cień uśmiechu, co nie pozwoliło Edwinie

pozostawić słów wnuczki bez odpowiedzi.

- Lubię słodycze - przyznała - i nie widzę powodu, dla którego miałabym sobie

ich odmawiać. Całe życie ciężko pracowałam, więc chociaż na starość coś mi się

należy.

- Dobrze wiesz, że potrzebujemy Pettifera bardziej niż on nas. Słyszałam, że

pani Penney znów go namawia, by przyjął posadę w jej domu w Brighton - ostrzegła

babkę Elizabeth.

- Naprawdę? Skąd to wiesz? - Edwina zacisnęła wargi. Elizabeth zdjęła czepek

i machinalnie poprawiła jasne włosy.

- Chętnie poplotkuję o popularności, jaką cieszy się nasz kamerdyner, ale

pozwól, że najpierw się odświeżę. A na wypadek, gdyby tym razem naprawdę chciał

nas zostawić, powiedz mu coś miłego, zanim zejdę do salonu. - Elizabeth uśmiechnęła

się i, unosząc zabrudzoną spódnicę, co odsłoniło zgrabne kostki nóg, pobiegła

schodami na górę.

Po chwili była już w swojej pachnącej lawendą przebieralni, gdzie czekała na

nią Josie. Młodziutka pokojówka, marszcząc mały zadarty nosek, szybko pomogła

swojej pani pozbyć się skromnej sukni, którą wkładała na wizyty w niedzielnej

szkółce.

Babcia ma rację, że najtrudniej jest znieść odór, pomyślała Elizabeth, myjąc

twarz w pachnącej wodzie z płatkami kwiatów. Nawet przebrana i umyta nadal czuła

w nozdrzach smród slumsów.

Już ponad rok pomagała w niedzielnej szkółce przy Barrow Road i nie

zauważyła, by choć raz powietrze było tam czystsze i mniej śmierdzące. Bez względu

na porę roku odór niemytych ludzkich ciał, zapach gnoju, smoły i bliskość portu

pozostawały niezmienne. Jedynie muchy czasami znikały, podobnie jak i uczniowie.

Co jakiś czas na twardej ławce, na której siadały dzieci, pojawiało się puste

miejsce, a kiedy Elizabeth pytała, gdzie podziewa się nieobecny, na ogół słyszała, że

w pracy, choć bywało i tak, że dziecko umierało.

Niedzielne spotkania odbywały się w pustym kącie hurtowni, który właściciel

udostępniał nieszczęsnym, małym istotom, by choć raz w tygodniu mogły oderwać się

od nędzy i okropności swojej egzystencji i posłuchać Pisma Świętego. Wychudzone

dzieciaki walczyły o miejsce na ławce z zaciekłością równą tej, z jaką zdobywały

pożywienie i pracę. Ci, dla których zabrakło miejsca musieli zadowolić się zimną,

kamienną podłogą.

Siedząc przy toaletce na miękkim pluszowym taborecie, Elizabeth przyglądała

się w lustrze swoim zaróżowionym od spaceru policzkom i blond lokom,

spływającym po obu stronach owalnej twarzy i szczupłej szyi.

Wapping nie było miejscem, gdzie ktoś mógł mieć ochotę zatrzymać się na

pogawędkę. Nie robił tego nawet szanowany przez tamtejszą społeczność duchowny.

A mimo to Elizabeth i pastor Clemence co niedziela zapuszczali się w labirynt

wąskich uliczek, by dotrzeć do Barrow Road. Bez względu na porę roku slumsy

zawsze wyglądały tak samo odpychająco i smutno. Na sznurach suszyły się szare

szmaty, rachityczne dzieci grzebały w śmieciach, a kobiety o pustych oczach stały

grupkami przy wejściach do obskurnych ruder.

Oparła się wygodnie o krzesło i zamykając oczy, skupiła się na przyjemności,

jaką sprawiały jej płynne, delikatne ruchy szczotki we wprawnych rękach Josie.

Wróciła myślami do dzieci ze slumsów. Naprawdę chciała im pomóc, ale czy te

krótkie chwile oderwania od życia, jakie dawała im w niedziele, były wystarczające?

Ciekawe, o czym naprawdę myślały, trąc wiecznie zakatarzone nosy i wpatrując się w

nią szklistym wzrokiem? Może o tym, że są głodne? Albo o obowiązkach, do których

muszą wrócić, kiedy skończy się niedzielna szkółka? Może wiecznie głodnym i źle

traktowanym dzieciom słuchanie opowieści o dobrym pasterzu wydawało się

nonsensowne?

Przypomniały się jej słowa pastora Clemence'a, który powiedział jej kiedyś, że

umrze szczęśliwy, jeśli dzięki swojej pracy zdołają uchronić od domu uciech albo od

harówki w kieracie choćby jedno dziecko. Wyłożył jej wtedy całą swoją filozofię, a

ona zrozumiała, że cotygodniowa wizyta w cuchnących slumsach nie jest

wygórowaną ceną za uratowanie nawet tylko jednej duszyczki. W uniesieniu

zadeklarowała wtedy swoją pomoc, a kiedy pastor ujął jej dłoń, pozwoliła mu cieszyć

się tym dotykiem przez kilka długich sekund.

- Dużo lepiej. Teraz pachniesz i wyglądasz jak moja Lizzie - pochwaliła

Edwina, kiedy Elizabeth ubrana w różową suknię z krepy pojawiła się w salonie.

Upięte na czubku głowy jasne loki dodawały jej wzrostu, dzięki czemu wydawała się

wyższa niż niecałe sto sześćdziesiąt centymetrów, które mierzyła.

- Skoro już mówimy o zapachu, babciu... Czyżbyś znowu paliła? - Elizabeth

zmarszczyła zgrabny nosek. - Śmierdzi tu jak w pokoju, gdzie panowie grają w karty -

dodała, wachlując się drobną dłonią.

- Skąd ty w ogóle wiesz o istnieniu takich miejsc? Czyżbyś ostatnio w jakimś

była? - odparła babka, dyskretnie wsuwając nogą niedopałek pod krzesło.

- Umiem rozpoznać zapach dymu tytoniowego. Dobrze wiesz, jak bardzo ojciec

i jego przyjaciele potrafili nadymić, kiedy w błękitnym salonie Thorneycroft grali w

faraona.

- A już myślałam, że zaczęłaś spędzać czas z prawdziwym mężczyzną zamiast z

tym pastorem o ziemistej twarzy, który ciągle za tobą kuśtyka.

- Hugh jest przyzwoitym człowiekiem i prawdziwym dżentelmenem. To dobry

przyjaciel i za to go cenię - odparła lady Elizabeth Rowe, rzucając babce

ostrzegawcze spojrzenie.

Edwina zbyła słowa wnuczki jednym ruchem pulchnej dłoni i sięgnęła do

srebrnej misy po kawałeczek marcepanu. Żując z przyjemnością, przyglądała się

badawczo Elizabeth.

- Oświadczył ci się? - zapytała w końcu.

Elizabeth usiadła z gracją w fotelu na wprost babki i wyciągnęła dłonie w

stronę płonącego na kominku ognia.

- Nie i nie zrobi tego - odparła. - Dobrze wie, że moja sympatia do niego jest...

innego rodzaju.

- Dzięki Bogu! - mruknęła pod nosem Edwina i dodała: - Ciągle się boję, że

pewnego dnia wrócisz z tanim pierścioneczkiem na palcu i oświadczysz, że

przeprowadzasz się na przedmieścia, na jakąś plebanię o przeciekającym dachu. Nie

sądź jednak, że przestałam myśleć o wydaniu cię za mąż, choć dawno minął właściwy

po temu czas. Niedługo skończysz dwadzieścia dziewięć lat i nie możesz w

nieskończoność mieszkać ze mną. Jestem stara i niedużo mi już życia zostało. Zanim

jednak umrę, chcę wiedzieć, że masz zapewnioną przyszłość.

- Jesteś zdrowa i masz przed sobą jeszcze wiele lat. Poza tym dobrze wiesz, że

nigdy nie wyjdę za mąż - oświadczyła Elizabeth i szybko zmieniła temat. - Chcesz

usłyszeć, skąd wiem o zakusach pani Penney na Pettifera?

- Nie uda ci się mnie tak łatwo zagadać, moja panno. Mówiłam poważnie. Mam

już sześćdziesiąt lat i często mnie tu boli. - Edwina pokazała miejsce poniżej żeber. -

To może być poważna choroba, kto wie, czy nie śmiertelna?

- To zwykła niestrawność i na pewno zniknie, jeśli przestaniesz jeść... choć

przez godzinę dziennie. - Elizabeth uśmiechnęła się i od razu odmłodniała.

- Jesteś piękną kobietą i potrzebny ci mąż. Nie możesz pozwolić, by tragedia

sprzed dziesięciu lat przekreśliła całe twoje życie. To już przeszłość. Ludzie o tym

zapomnieli.

- Ale ja nie zapomniałam! I nie mam zamiaru wychodzić za mąż... szczególnie

za dżentelmena z towarzystwa. Jeśli już miałabym kogoś poślubić, to wybrałabym

mężczyznę troskliwego i łagodnego jak Hugh. Oczywiście byłabyś wściekła z takiego

mezaliansu, bo ja jestem przecież córką markiza, a biedny Hugh pochodzi ledwie z

zubożałego duchowieństwa. W tej sytuacji lepiej zmieńmy temat.

Edwina, teatralnym gestem dłoni wyrażając rozpacz, sięgnęła do srebrnej misy,

aby poszukać ukojenia w ulubionych słodyczach.

- Powiedz, czego ta kocica, Alice Penney chce od Pettifera? - zapytała tonem

męczennicy i ciężko westchnęła.

- Pettifer jest przystojnym mężczyzną. Myślę, że jej się podoba.

- Też coś! To staruszek. Jest rok starszy ode mnie - parsknęła Edwina z ustami

pełnymi marcepanu.

- Ale nadal jest przystojny. Jeśli wierzyć słowom Sophie, niejedna z

przyjaciółek pani Penney chętnie widziałaby go

wśród swojej służby. Słyszałam, że założyły się o to, która zdoła ci go

sprzątnąć sprzed nosa. Zwyciężczyni zgarnie pewno niemałą sumkę.

- Założyły się? O to, która ukradnie mi kamerdynera? Pettifer jest u mnie ponad

trzydzieści łat, i tak zostanie. Jeśli odejdzie, nigdy, przenigdy... nie dam mu referencji.

- Wątpię, by były mu niezbędne. - Elizabeth się zaśmiała. - Pani Penney z

radością przyjmie go i bez nich.

Edwina odrzuciła z twarzy poprzetykane siwizną loki i ze złością zacisnęła

usta. W jej błękitnych oczach pojawił się błysk. Kochała dobre jedzenie i kochała

wyzwania. Już ona pokaże tym paniusiom na co się porwały!

Harry Pettifer był postawnym mężczyzną, a w jego żyłach płynęła szlachecka

krew. Niestety, jego ojciec, sir Roger Pettifer przez swoje zamiłowanie do hazardu

wpędził rodzinę w nędzę. Gdyby nie to, Harry nie musiałby się poniżyć i przyjąć

posady kamerdynera u swojego przyjaciela.

Nieżyjący już mąż Edwiny i Harry Pettifer byli przyjaciółmi, mimo że w

pewnym okresie Harry bywał karcony przez rodzinę za utrzymywanie stosunków z

kimś tak pospolitym, jak pan Daniel Sampson, który dorobił się fortuny na handlu.

Brendan Mary - Dama i uwodziciel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: