David Morrell - Krwawa Przysięga.pdf - David Morrell - marcin23.14

KRWAWA PRZYSIĘGA

David Morrell

pamięci ojca,

którego nigdy nie znałem

Dotarli tam, gdzie stary przewoźnik przemierzał swą łodzią rozległe wody. To był

Charon. Ci nieszczęśnicy, których nie przyjął do łodzi, nie zostali należycie

pogrzebani. Ich przeznaczeniem była trwająca setki lat bezkresna wędrówka, w

czasie której nigdy nie mieli znaleźć miejsca na spoczynek.

Edith Hamilton

Część I

Rzędy białych krzyży ciągnęły się bez końca. Ustawione w idealnych szeregach, każdy

krzyż i każdy ich rząd w równych między sobą odstępach. Poziomo, pionowo — linie

ułożone w wyważoną sieć.

Houston poczuł nagle wywołujący drżenie chłód. To tylko wiatr wiejący poprzez wzgórze,

wmawiał sobie bez przekonania. Jego wynajęty citroen zaparkowany był w najwyższym

punkcie okolicy. Oparł się o wóz, spoglądając na wojskowy cmentarz położony o pół mili

niżej. Porywy wiatru szarpały jego włosy i mroziły policzki. Musiał zmrużyć oczy. W

prawym oku kręciła się łza. To tylko wiatr, pomyślał znowu, choć ciągle bez wiary. Tak, to

tylko wiatr.

Krzyże lśniły, jak gdyby każdego ranka oddziały smętnych żołnierzy przechodziły wśród

nich, wycierając kurz i polerując je. Ich jasność dręczyła Houstona, spokojny szyk

wzbudzał niepokój. Trzydzieści siedem lat temu dziesięć tysięcy żołnierzy oddało tu swoje

życie. Zastanawiał się, czy dowodzący nimi generał stał tu, gdzie on stoi teraz oparty o

citroena. Dolina musiała być istnym piekłem: ogień, dym, eksplozje i leje po nich, ciała

rozrźticone po całej tej przerażającej okolicy, chaotyczny grzmot. Zawładnęła nim

wyobraźnia. Wiatr robił swoje sztuczki. Zajęczał przeraźliwie, a Houstonowi wydało się, że

to odgłosy dalekich wystrzałów. Był pewien, że słyszał wysokie zawodzenie, błagalne

lamenty i...

Otrząsnął się. Gdy przetarł łzę, dolina wróciła do poprzedniego wyglądu; doskonała sieć

krzyży na tle bujnej, gęstej trawy, tak ciemnozielonej, że prawie oliwkowoczarnej — las

mogił, w oddali skłębione chmury, zakrywające głęboki błękit nieba, jakiego nigdy nie

widział.

— Będzie burza — powiedziała stojąca obok Janice.

Drżąc z zimna, otuliła się ciasno swym tweedowym, brązowym blezerem. Jej długie,

kasztanowe włosy porywał do tyłu wiatr. Policzki miała zmarznięte i zaczerwienione.

Zielone oczy, tak jak i jego, zmrużone i załzawione, spoglądały błagalnie.

— Czy nie moglibyśmy oglądać tego z samochodu? Zmarzłam. Uśmiechnął się do niej.

— Chyba byłem gdzieś daleko.

— Wykorzystaj każdą chwilę. Czekałeś na to trzydzieści siedem lat, ale, dobry Boże, czy

nie jest ci zimno?

— Włączymy ogrzewanie. Możemy pojechać tam na dół. Odwrócił się i otworzył drzwi,

by wsiąść do citroena. Poprzez

sportowe buty poczuł twardy opór na pedałach. Janice wsunęła się z drugiej strony.

Zamknęli drzwi. Jego policzki były bez czucia. Ręce lodowate. Przygłuszony wiatr

pojękiwał za oknem.

— Czuję... pustkę w żołądku... jakiś niepokój — odezwał się Houston.

— To naturalne. Mogłeś się tego spodziewać. W końcu był twoim ojcem.

— Był.

Houston włączył silnik, wyjechał z „turystycznego punktu widokowego" (tak informował

po francusku znak) i skierował się w dół krętą dwupasmową szosą na spotkanie, którego

oczekiwał przez całe życie.

— To dziwne — powiedział. — Jako dziecko zastanawiałem się, jak to miejsce wygląda.

Wyobrażałem sobie cmentarze takie jak u nas. A to jest... nie wiem.

— Higieniczny, homogenizowany, bezduszny i zapakowany w celofan.

Uśmiechnął się.

— Nigdy nie wyrwiesz się z lat sześćdziesiątych. Kiedy zamykam oczy, widzę cię

przemawiającą na frontowych stopniach siedziby związku studentów. „Spalcie wasze karty

kredytowe! Zajmijcie gmach administracji!"

Janice ukryła twarz.

— Nie byłam taka straszna.

— Jasne, byłaś dobra. Ale muszę powiedzieć ci prawdę. Nie spaliłem mojej karty.

— Przecież widziałam.

— Bilet parkingowy.

— Ty cwany...! Wszystko, czego chciałeś, to...

— Znaleźć się w twoich myślach.

— Ty zatwardziały hipokryto.

— Zatwardziały pragmatyku, mówiąc precyzyjnie.

Śmieli się aż do chwili, gdy wyrosły przed nimi rzędy krzyży. Pomyślał, że zachowywali

się tak, jak gdyby pogwizdywali obok przejeżdżającego karawanu.

— Jesteś naprawdę niesamowity — powiedziała.

— Nie ma tu żadnych drzew. Zauważyłaś?

— Zniszczyłyby całą koncepcję. Armia lubi prostotę i ład. Jak na okręcie.

— Tak mówią w marynarce.

— Przestań, wiesz, co mam na myśli. Wojsko zabija, a potem gloryfikuje śmierć.

— Chcesz powiedzieć, że ta wojna była niepotrzebna? To nie był Wietnam.

— Była konieczna, to nie ulega wątpliwości. Jednak stojąc tam wysoko i spoglądając na te

krzyże, nigdy nie dowiemy się, ile cierpień w sobie kryją.

— Nie jestem pewny, czy w ogóle chciałbym wiedzieć. Poczuł, że Janice obserwuje go.

— Przepraszam — powiedziała. — Naprawdę tak nie myślałam.

— Trzydzieści siedem lat. — Pokręcił głową. Ścisnął mocniej kierownicę. — Czy wiesz,

że nigdy nie widziałem jego zdjęcia?

Janice zdziwiła się.

— Co? Żartujesz.

— Mama spaliła wszystkie fotografie. Powiedziała, że nie mogła znieść tych wspomnień.

Później żałowała, że to zrobiła, ale nie było sposobu na ich odtworzenie.

— Musiała go bardzo kochać.

— Wiem tylko, że miała szansę na powtórne małżeństwo, ale tego nie zrobiła. Ciągle

pamiętam — to musiało być wiele lat później — jak popłakiwała sobie przed zaśnięciem.

Budziłem się i słuchałem. Szedłem do niej i pytałem, co się stało. „To wspomnienia, Peter

— mówiła, mając zaczerwienione oczy i pociągając nosem. — To tylko wspomnienia o

twoim ojcu."

— Boże.

— Tyle krzyży. Pod którym został pochowany?

Janice położyła rękę na jego kolanie i ścisnęła uspokajając go. Przetrząsnąwszy swoją

torebkę, znalazła paczkę papierosów, zapaliła jednego i podała mu.

Skinął głową zaciągając się głęboko. Amerykański. Z niewielką ilością smoły i nikotyny.

Miał spore kłopoty, by je tutaj znaleźć, i zapłacił cztery razy więcej niż w Stanach. Te

francuskie żagwie, które próbował, wywoływały kaszel. Ponadto miał nadzieję, że

wyjątkowo wysoka cena zmusi go do ograniczenia nałogu.

Citroen wypełnił się dymem. Opuścił szybę i poczuł na sobie powiew wiatru. Dym uleciał

przez okno. Houston wpatrywał się w wysoką i przerośniętą chwastami trawę, pochylającą

się" nisko po obu stronach drogi. Szosa opadała w lewo, wzdłuż wzniesienia. Z tej

perspektywy spoglądał w kierunku rozległych sadów po zachodniej stronie doliny. Wiatr

jednak tak popędził chmury, iż dolinę ogarnął cień. Minął zakręt. Teraz patrzył w prawo, na

wschód. Cmentarz wypełniał całą szybę samochodu — bliski, wyraźny i jaskrawy — białe

krzyże na tle nieoczekiwanego cienia, bezkres.

Houston patrzył na wyłaniający się, coraz wyraźniejszy kamienny mur. Wjechał przez kutą

żelazną bramę i zatrzymał się na parkingu. Wysiedli z citroena. Drżeli na wietrze, stojąc

przed rozłożystym, niskim, białym budynkiem, który przypominał Houstonowi centrum

administracyjne w wielkim mieście, gdzieś w Stanach. Budynek cały ze szkła i metalu.

Bezduszny. Instytucja — pomyślał. Wydawało się, że krzewy są wykonane z plastiku, a

trawnik przypominał jakiś kosmiczny twór.

— To okropne — odezwał się Houston. — To nic nie zmieni. Nic się nie zmieni, mimo że

tu jestem. Do diabła, nawet nie znałem tego człowieka. — Jego głos brzmiał ostro.

— Chcesz się rozejrzeć? Zaprzeczył ruchem głowy.

— Nie mogę. Nie myślałem o ojcu przez lata, ale jako dziecko obiecałem sobie, że

któregoś dnia ujrzę jego grób. Teraz śmierć matki. Przyjechaliśmy tu, do Francji, abym

przestał o tym myśleć. Jednak nie mogę. Jeśli odwiedzę jego grób, to może zaakceptuję i

jej. A może tylko chcę mu powiedzieć, że jego żona nie żyje.

Jan wsunęła swoją rękę w jego dłoń i mocno zacisnęła. Houston poczuł ucisk w gardle.

— Spełnimy twoją obietnicę.

Skinął potakująco głową. Przeszedł pod napisem — AMERYKAŃSKI POMNIK

WOJENNY — a dalej zakrzewionym z obu stron chodnikiem w kierunku szklanych drzwi

wejściowych. Popchnął je do środka. Wewnątrz poczuł duszne powietrze i usłyszał echo

swych kroków, odbite od sztucznego marmuru. Dookoła długiego pomieszczenia zrobiono

wystawę: fotografie i mapy przedstawiające przebieg bitwy; karabiny, hełmy, mundury i

inne drobne przedmioty; modele, dioramy, obrazy, flagi. W pomieszczeniu było wyjątkowo

jasno. Usłyszał syk zamykających się za nim drzwi. Z tyłu wyczuwał obecność Janice.

Swą uwagę skupił na znajdującym się dokładnie naprzeciw kontuarze. Urzędnik o szczupłej

twarzy, wąskich ustach i krótkich włosach, ubrany w ciemny garnitur uniósł się w

oczekiwaniu. Houston podszedł wprost do niego.

— W czym mogę pomóc?

Houston dostrzegł w jego klapie znaczek Amerykańskiego Legionu Urzędników.

— Nie jestem pewien, jak... mój ojciec zginął tutaj — powiedział. — Nie wiem, jak

odnaleźć jego grób. Czy są ułożone alfabetycznie? — Głos Houstona brzmiał tubalnie w

muzealnym echu pomieszczenia.

— Nie, proszę pana. — Urzędnik pochylił się do przodu tak gorliwie zainteresowany, że

przypominał Houstonowi dyrektora zakładu pogrzebowego. — Są ułożeni regimentami i

kompaniami. Gdybym miał jego nazwisko, mógłbym odszukać ten grób.

— Nazywał się Stephen Houston.

— Czy miał drugie imię? Gdyby nazwiska się powtarzały.

— Proszę?

— Mogło być kilku poległych o tym nazwisku.

— Ach tak, rozumiem. Samuel.

Urzędnik, w którego głosie czuć było południowy akcent, spojrzał na niego z

zainteresowaniem.

— Czy pan pochodzi z Teksasu? — wycedził.

— Nie, dlaczego pan tak sądzi?

— Przepraszam pana. To drugie imię. Sam Houston.

— Tak, rzeczywiście. Pochodzimy jednak z Indiany.

— Czy mógłby pan chwilę poczekać. — Urzędnik pochylił się nad konsolą znajdującą się

poniżej kontuaru.

Houston spojrzał na Jan. Jasne, fluoryzujące światła brzęczały nieprzyjemnie. W skroniach

czuł pulsowanie.

— Zapaliłbym jeszcze jednego papierosa — powiedział.

Poza nim palce stukały w klawiaturę konsoli. Jan szperała w swojej torebce. Wtem Houston

usłyszał zdziwiony teksański głos.

— To było Stephen Samuel Houston, proszę pana?

— Tak. — Wziął papierosa od Jan. Zapalił go i odwrócił się do urzędnika. Nie lubił takich

spojrzeń, jakie zobaczył. Serce mu przyśpieszyło. — O co chodzi?

— Gdyby mógł pan przeliterować, proszę pana.

— Hou

— Nie, nazwisko znam. Pierwsze imię, proszę pana. Ja piszę je przez „ph" w środku.

Czasami zamiast tego występuje „v".

— Pisze je pan właściwie. — Żołądek Houstona płonął.

David Morrell - Krwawa Przysięga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: