DeMille Nelson - Córka generała.pdf - DeMolle Nelson - regis2004

Nelson

DeMille

Córka

generała

Dla Mamy, Taty, Dennisa

i Lillian, Lance i Joanie

Wielkie podziękowania dla moich consiglieri,

Dave'a Westermanna, Mike'a Tryona,

Lena Ridibni, Toma Eschmanna, Steve'a Astora,

Johna Bettsa i Nicka Ellisona.

Mille grazie.

A to, czego zmarli nie umieli wyrazić póki żyli,

Mogą powiedzieć tobie teraz, gdy są martwi:

obcowanie zmarłych językiem ognia wyraża się

ponad językami żywych.

T. S. Eliot „Little Gidding”

(tłum. Krzysztof Boczkowski)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Czy to miejsce jest wolne? - zapytałem atrakcyjnej, młodej kobiety siedzącej samotnie

w sali klubowej. Podniosła na mnie wzrok znad gazety, ale nie odpowiedziała. Usiadłem po

drugiej stronie koktajlowego stołu, na którym postawiłem piwo. Powróciła do gazety i swego

drinka. Był to bourbon z colą.

- Często tu przychodzisz?

- Zmiataj.

- Jaki jest twój znak zodiaku?

- Nie twój interes.

- Czy my się czasem nie znamy?

- Nie.

- Jednak tak. Dowództwo NATO w Brukseli. Spotkaliśmy się na koktajlu.

- Może masz rację - ustąpiła. - Upiłeś się i strąciłeś wazę z ponczem.

- Świat jest mały - stwierdziłem. I naprawdę był. Cyntnia Sunhill, kobieta, która siedziała

w tej chwili naprzeciw mnie, była kimś więcej niż tylko przygodną znajomą. Prawdę mówiąc,

pamiętałem czasy, kiedy byliśmy ze sobą - jak się to mówi - związani. Najwyraźniej wolała o

tym nie pamiętać.

- To ty ją zrzuciłaś. Zawsze źle na ciebie działał bourbon z colą.

- Raczej ty na mnie źle działasz.

Z jej zachowania można by wnioskować, że to ja ją zostawiłem, a było dokładnie

odwrotnie.

Siedzieliśmy w sali klubu oficerskiego Fortu Hadley w Georgii. Była właśnie pora dnia

nazywana w wojsku Czasem Wolnym i wszyscy poza nami wydawali się wolni i swobodni.

Ja miałem na sobie niebieski cywilny garnitur, ona dżersejową różową sukienkę,

podkreślającą jej opaleniznę, kasztanowe włosy, piwne oczy i wdzięcznie wspominaną przeze

mnie anatomię.

- Dostałaś tutaj przydział? - zapytałem.

- Tajemnica służbowa.

- Gdzie mieszkasz?

Brak odpowiedzi.

- Jak długo tutaj zostaniesz?

Pogrążyła się znowu w czytaniu.

- Wyszłaś za tego faceta, z którym spotykałaś się na boku?

Odłożyła gazetę i spojrzała na mnie.

- To z tobą spotykałam się na boku. Z nim byłam zaręczona.

- Niech będzie. Czy nadał jesteś zaręczona?

- Nie twój interes.

- Mógłby być.

- Nie w tym życiu - poinformowała mnie i znowu ukryła się za zadrukowaną płachtą

papieru.

Nie widziałem na jej dłoni ani zaręczynowego pierścionka, ani obrączki, ale w naszych

zawodach nie znaczyło to wiele. Tego nauczyłem się jeszcze w Brukseli.

A tak przy okazji, Cyntbia Sunhill ma pod trzydziestkę, ja zaś skończyłem niedawno

czterdzieści lat. Nasz romans nie był szalonym przeżyciem nastolatków, lecz raczej dojrzałym

romansem. No, prawie.

Przez rok oboje stacjonowaliśmy w Europie, podczas gdy jej narzeczony, major sił

specjalnych, przebywał w Panamie. Takie życie nie sprzyja bliskim związkom, a obrona

zachodniej cywilizacji dla wielu wojskowych kończy się rogami.

Od naszego ostatniego spotkania z Cynthią, trzeba przyznać, dość burzliwego, minęło

trochę ponad rok. Najwyraźniej żadne z nas nie uporało się jeszcze z przeszłością. Ja wciąż

byłem urażony, ona wściekła jak wszyscy diabli. Zdradzony narzeczony, kiedy widziałem go

ostatnim razem w Brukseli z pistoletem w dłoni, też wyglądał na nieco rozgniewanego.

Klub oficerski w Hadley utrzymany jest trochę w stylu hiszpańskim albo może

mauretańskim i pewnie dlatego przyszła mi na myśl „Casablanka”. Nawet wyrwało mi się: -

Na wszystkie szklaneczki dżinu tego świata, ona do mnie idzie. Albo nie złapała, albo nie

była w nastroju do śmiechu, nadal bowiem wpatrywała się w gazetę. Był to Gwiaździsty

Sztandar, którego nikt nigdy nie czyta, przynajmniej publicznie. Ale Cynthia jest takim

prostodusznym, oddanym, lojalnym i pełnym entuzjazmu żołnierzem bez śladu cynizmu i

znużenia, którymi zazwyczaj skażeni są mężczyźni po kilku latach pracy.

- Serca wypełnione namiętnością, zazdrością i nienawiścią - podpowiedziałem.

- Odejdź, Paul - rzekła Cyntbia.

- Przykro mi, że zniszczyłem twoje życie - oznajmiłem poważnie.

- Nie jesteś w stanie zniszczyć nawet jednego dnia mojego życia.

- Złamałaś mi serce - oświadczyłem z jeszcze większą powagą.

- Z chęcią skręciłabym ci kark - rzuciła z nie ukrywanym entuzjazmem.

Widać było, że budzę w niej jakieś uczucia, ale nie o taką namiętność mi chodziło.

Przypomniałem sobie wiersz, który zwykłem jej szeptać w bardziej intymnych

momentach. Pochyliłem się teraz ku niej i powiedziałem cicho:

Nie ma milszego widoku dla mych oczu niż Cynthia

Nic nie jest milsze mym uszom niż Cynthia

Nikt nie włada mym sercem, tylko Cynthia

Zapomniałem o wszystkim,

co mogło przynieść mi szczęście

i stoję tu teraz,

gotów na śmierć,

jeśli jej to sprawi przyjemność.

- Dobrze. Więc umrzyj. - Wstała i odeszła.

- Zagraj to jeszcze raz, Sam. - Skończyłem piwo, podniosłem się i poszedłem do baru.

Przeciskałem się pomiędzy mężczyznami, którzy wyglądali na takich, co przeszli trochę

w życiu. Ich piersi ozdobione były medalami i bojowymi odznakami piechoty, baretkami

znaczącymi kampanie w Korei, Wietnamie, Grenadzie, Panamie i w Zatoce. Facet po mojej

prawej ręce, pułkownik o siwej czuprynie, powiedział:

- Wojna to piekło, ale prawdziwe piekło poznasz, kiedy wzgardzisz kobietą.

- Amen.

- Widziałem całą scenę w lustrze nad barem - poinformował mnie.

- Lustra w barach zazwyczaj pokazują interesujące scenki - odparłem.

- Co prawda to prawda. - W tej chwili też przyglądał się mojemu odbiciu w lustrze.

Widząc cywilne ubranie, zapytał:

- Zwolniony ze służby?

DeMille Nelson - Córka generała.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: