Clancy Tom, Blackwood Grant - Poszukiwany żywy lub martwy.pdf - Kryminał i sensacja(2) - kociak.k

Clancy Tom, Blackwood Grant

Poszukiwany żywy lub martwy

Żołnierz piechoty lekkiej - specjalność wojskowa numer 11B - powinien prezentować się schludnie, nosić

regulaminowy mundur i świecić dokładnie ogoloną twarzą. Chorąży* Sam Driscoll jednak już od

dłuższego czasu nie spełniał tych wymagań. Sztuka kamuflażu nie polega tylko na wrzuceniu na grzbiet

plamiastej panterki BDU... Zaraz, oni to teraz inaczej nazywają, nie? Teraz nosimy ACU**. Jak zwał, tak

zwał. Bzdura bez znaczenia...

Broda Driscolla miała dziesięć centymetrów długości i była tak suto okraszona siwizną, że jego ludzie

zaczęli nazywać go Świętym Mikołajem. Dość irytujące przezwisko dla faceta, który niedawno skończył

trzydzieści sześć lat - mogło jednak być gorzej, zważywszy na to, że większość jego podkomendnych miała

o jakieś dziesięć lat mniej. Mógł zostać „tatkiem" albo nawet „dziadkiem"...

Jeszcze bardziej drażniła go kudłata, dawno niestrzyżona i wiecznie przetłuszczona czupryna - był to

jednak równie niezbędny element kamuflażu jak zarost. W tym kraju mężczyźni nie chadzają do fryzjera...

Zamiast przepisowego umundurowania Driscoll i jego czternastu żołnierzy odziani byli na lokalną modłę.

Ich kapitan złamał nogę - w tym cholernym terenie wystarczy raz źle postawić stopę i szlus - i teraz

siedział na wzgórzu, czekając na ewakuację śmigłowcem. Chorąży musiał

* W oryginale first sergeant - w polskim wojsku odpowiada to stopniu chorążego. (Wszystkie przypisy

pochodzą od tłumacza).

** BDU (ang. Battle Dress Uniform), ACU (ang. Army Combat Uniform) - oba terminy oznaczają „mundur

polowy".

zostawić przy nim jednego z dwóch sanitariuszy i samemu przejąć dowodzenie na czas trwania akcji.

Bynajmniej mu to nie przeszkadzało. Prochu się w życiu nawąchał więcej niż kapitan Wilson, wymuskany

absolwent college'u. Driscoll magisterki nie miał - na razie. Jeszcze ją zrobi... Ale wszystko po kolei,

najpierw trzeba przeżyć tę misję, a dopiero potem myśleć o powrocie do sal wykładowych Uniwersytetu

Georgii. Zabawne, pomyślał. Trzydzieści lat musiało minąć, żebym polubił szkołę. .. Lepiej późno niż

wcale, nie?

Był zmęczony. Ten rodzaj wyczerpania znają tylko rangersi - otępiające, totalne, przenikające do szpiku

kości. Potrafił spać na skale z karabinem zamiast poduszki, umiał też jednak zachowywać czujność, mimo

że każda komórka jego ciała krzykiem domagała się odpoczynku. Problem w tym, że bliżej mu było do

czterdziestki niż trzydziestki i fizyczne zmęczenie odczuwał dotkliwiej niż kiedyś; doprowadzenie rano

mięśni do pełnej formy zajmowało mu teraz dwa razy więcej czasu. Z drugiej strony, te dolegliwości

równoważyły nabyte przez lata służby wiedza i doświadczenie. Zdążył się przekonać, że w oklepanym

powiedzeniu o triumfie ducha nad materią jest sporo prawdy. Nauczył się blokować ból, co jest

zdolnością nie do przecenienia, gdy ma się pod komendą zgraję młodziaków, którym bez wątpienia

plecaki nie ciążą tak jak jemu. Coś za coś, stary...

Byli w górach od dwóch dni. Maszerowali niemal bez przerwy i spali tylko po dwie lub trzy godziny na

dobę. Należeli do grupy operacji specjalnych 75. Pułku Rangersów z kwaterą główną w Fort Benning w

Georgii. Przy odrobinie skupienia Driscoll umiał sobie wyobrazić smak zimnego piwa beczkowego w

tamtejszym kasynie podoficerskim. Takie chwile szybko jednak mijały; tu w każdej sekundzie musiał być

w pełni skoncentrowany. Znajdowali się pięć tysięcy metrów nad poziomem morza w Hindukuszu, szarej

strefie w teorii podzielonej między Afganistan i Pakistan, a w praktyce niepodlegającej nikomu poza

tubylcami. Chorąży wiedział, że czarna przerywana linia na mapie nic naprawdę nie znaczy - szczególnie

zaś tutaj na ziemiach Indian, jak w żołnierskim żargonie określa się terytorium nieprzyjaciela. Nie było

nawet sensu sprawdzać pozycji na odbiorniku GPS, gdyż w tej misji liczyły się nie współrzędne

geograficzne, lecz cel, do którego zmierzali.

Miejscowa ludność nie zna się na granicach administracyjnych. Dla niej ważne jest, z jakiego pochodzisz

plemienia, do którego rodu należysz i jaką wersję islamu wyznajesz. Tutaj wspomnienia przechowuje się

przez stulecia, opowieści krążą jeszcze dłużej, a najtrwalsze w ludzkiej pamięci są urazy. Hindukuscy

górale do dzisiaj się przechwalają, że ich przodkowie odparli Aleksandra Wielkiego, a bywa, że potrafią

nawet wymienić imiona wodzów, którzy pokonali niezwyciężonych dotąd macedońskich najeźdźców.

Najwięcej jednak mówi się tu o Rosjanach: kto ilu zabił i w jaki sposób (najczęściej strzelając z zasadzki

lub podkładając miny, ale wcale nierzadko nożem w walce wręcz). Te wojenne historie budzą wesołość i

dumę, stają się legendami przekazywanymi z ojca na syna. Driscoll wątpił, czy rosyjscy żołnierze, którzy

przeżyli Afganistan, też się śmieją z tych doświadczeń. Co tu dużo gadać, Afgańcy to nie są mili faceci. To

budzący strach twardziele, zahartowani przez klimat, wojny i głód, starający się po prostu przetrwać w

krainie, która jakby się zawzięła, żeby zabić każdego, kto postawi w niej stopę. Właściwie powinien im

trochę współczuć. Pan Bóg rozdał im kiepskie karty i to pewnie nie ich wina — ale jego, chorążego

Driscolla, też nie. Nic go to też nie obchodzi. To wrogowie jego ojczyzny, a ona wskazała mu ich i

powiedziała: „Naprzód!". No to poszedł. Taka była podstawowa prawda i taki był powód, dla którego

trafił w te pieprzone górzyska.

Drugą taką prawdą było hasło: „Byle za następne wzgórze". Zwłaszcza tutaj. Odkąd wyskoczyli z chinooka

CH-47 w wersji Delta - jedynego śmigłowca US Army, który daje sobie radę na tych wysokościach -

zaliczyli dwadzieścia cztery kilometry marszu. Dwadzieścia cztery tysiące metrów, z których niemal każdy

wiódł stromo w górę lub w dół, po ostrych skałach i piargach.

No, zaraz szczyt. Jeszcze pięćdziesiąt metrów...

Zwolnił kroku. Jako najstarszy stopniem szedł w szpicy; jego ludzie ciągnęli sto metrów za nim, czujnie

rozglądając się na boki, w górę i w dół, z karabinkami szturmowymi M4 gotowymi do strzału. Spodziewali

się, że na grzbiecie mogą być nieprzyjacielskie czujki. Tubylcy może są zacofani w tradycyjnym

rozumieniu tego słowa, ale nie głupi - i właśnie dlatego rangersi wykonywali to zadanie nocą. Minęła

właśnie pierwsza czterdzieści cztery. Noc była bezksiężycowa, a gruba

warstwa chmur zgasiła wszystkie gwiazdy. Dobra pogoda na polowanie, pomyślał. Częściej też patrzył

pod nogi niż w górę. Trzeba się było wystrzegać najmniejszego hałasu, a w tych stronach jego głównym

źródłem są stopy. Jeden cholerny potrącony kamyk mógł zdradzić ich obecność i obrócić na marne

dwadzieścia cztery kilometry i dwie doby.

Dwadzieścia metrów do grzbietu. Osiemnaście. Oczy wbite w ciemniejszą od nocy linię szukają ruchu. Na

godzinie dwunastej nic. Kilka kroków dalej, rzut oka w lewo i prawo, karabinek z tłumikiem trzymany tuż

przy piersi, palec delikatnie dotyka spustu - ot tak, żeby czuć, że jest na swoim miejscu.

Trudno wytłumaczyć ludziom, jakie to trudne, jakie męczące i otępiające - znacznie, o niebo bardziej niż

tej samej długości marsz na przykład przez dżunglę - gdy się wie, że tuż powyżej może się czaić ktoś z

kałasznikowem ustawionym na ogień ciągły, gotów przeszyć ci tyłek na wylot. Jasne, jego ludzie zaraz by

gościa zdjęli, Driscoll to wiedział, ale jemu to już by wisiało, no nie? Pocieszał się tylko, że gdyby przyszło

co do czego, to pewnie nic by nawet nie zdążył poczuć. Wysłał na tamten świat dostatecznie dużo

wrogów, by wiedzieć, jak to działa: w jednej chwili stawiasz krok, wytężasz wzrok i słuch, by w porę

dostrzec niebezpieczeństwo, a w następnej koniec, kropka, nie istniejesz. Po tobie.

W dzikim terenie, ciemną nocą, niczym w jakimś odmiennym układzie odniesienia, obowiązuje

przewrotne prawo fizyczne: im wolniej, tym szybciej. Poruszaj się powoli, stawiaj stopy jak mucha w

smole i uważaj, na co je stawiasz. Stosował się do niego z powodzeniem już tyle lat. Nie dalej jak pół roku

temu chorąży Driscoll zajął trzecie miejsce w zawodach o tytuł najlepszego rangersa, mistrzostwach

pierwszej ligi sił specjalnych. Startował razem z kapitanem Wilsonem jako zespół numer dwadzieścia

jeden. Kapitan musi teraz być nieźle wkurzony na swój kulas... Świetny z niego rangers, ale złamanie to

złamanie i nie ma na to rady. Naderwany mięsień boli jak cholera, ale szybko się goi. Kość musi się

zrosnąć, a do tego trzeba parę tygodni poleżeć plackiem w szpitalu, zanim łapiduchy pozwolą

człowiekowi znowu ją obciążyć. Później trzeba się na nowo uczyć chodzić, potem biegać. Ależ to by było

upierdliwe!... Driscoll miał w życiu wiele szczęścia - żadnych poważniejszych

kontuzji; ot, zwichnięty staw skokowy, złamany mały palec, stłuczona kość biodrowa. Żaden z tych

wypadków nie wyjął go z obiegu na dłużej niż tydzień. Ani jednego postrzału, ani jednego odłamka. Bóg

rangersów mu sprzyjał.

Jeszcze pięć kroków.

Aha, tu jesteś, bratku...

Tak jak się Sam spodziewał, na szczycie był wartownik. Dokładnie tam, gdzie być powinien: dwadzieścia

pięć metrów na prawo od niego, w miejscu wymarzonym na posterunek. Tylko że nie przykładał się do

roboty; siedział, patrzył częściej za siebie niż na stok, zapewne znudzony do szpiku kości i senny i liczył

minuty dzielące go od zmiany. Tak, nie darmo się mówi, że można umrzeć z nudów... Tego Afgańca za

chwilę spotka taki właśnie los, choć nawet się nie zorientuje, co go zabiło. Chyba że spudłuję, pomyślał

chorąży, wiedząc zarazem, że to niemożliwe.

Jeszcze raz rozejrzał się po okolicy, odmalowanej fosforyzującą zielenią w jego goglach noktowizyjnych

PVS-17. W pobliżu nie było nikogo innego. W porządku. Driscoll przyklęknął na jedno kolano i podniósł do

ramienia karabinek. Wycelował w prawe ucho wartownika, wstrzymał oddech...

Z prawej strony, gdzieś od wąskiej ścieżki, dobiegł go odgłos tarcia czegoś skórzanego o skałę.

Zamarł w bezruchu. Błyskawicznie sprawdził w myślach ustawienie swoich ludzi. Czy to mógł być któryś z

nich? Nie. Wszyscy powinni być za nim, niżej na zboczu. Bardzo powoli odwrócił głowę w tamtą stronę.

Nic nie widać. Opuścił M4 i obejrzał się przez lewe ramię. Trzy metry za nim przykucnął pod osłoną głazu

Collins. Driscoll gestem zasygnalizował: „Dźwięk z prawej. Weź dwóch ludzi". Collins skinął głową i rakiem

wycofał się poza pole jego widzenia. Sam poszedł w jego ślady i położył się za dwoma rachitycznymi

krzaczkami. Od strony ścieżki rozległ się nowy odgłos: chlupot płynu na kamieniach. Chorąży się

uśmiechnął: kogoś przycisnęło... Po chwili dźwięk ustał, dały się słyszeć kroki. Ktoś nadchodził ścieżką.

Jakieś sześć metrów, za zakrętem, oszacował Sam. Po chwili w noktowizorze zajaśniała czyjaś sylwetka.

Afganiec wlókł się noga za nogą, z kałasznikowem przewieszonym przez plecy. Driscoll

obserwował go nieporuszony. Cztery metry... trzy... Z cienia podniosła się druga zielonkawa figura i

podkradła się od tyłu do idącego. Szybki ruch, błysk noża... Collins podtrzymał upadające ciało i

odciągnąwszy parę metrów poza ścieżkę, bezgłośnie złożył na ziemi.

Podręcznikowa akcja, pomyślał Driscoll. Wbrew filmowym legendom w ich fachu mało kto jeszcze

posługuje się majchrem; co nie znaczy, że to ginąca sztuka...

Chwilę później Collins zajął stanowisko po jego prawej ręce i chorąży skupił uwagę na wartowniku, który

siedział dalej bez ruchu, nieświadomy dramatu, jaki rozegrał się przed dziesięcioma sekundami. Broń do

ramienia, celownik na skroń Afgańca, powolne zwiększanie nacisku palca na spust...

Wystrzał. Ledwo słyszalne „pop". Pocisk przebił głowę na wylot, ciągnąc za sobą ulotną, acz dobrze

widzialną w noktowizorze zielonkawą mgiełkę rozpryśniętej ciepłej krwi. Kolejny wojownik wyprawiony

w ramiona Allaha. Kolejne młode, może dwudziestoletnie życie przecięte bez uprzedzenia, bez litości.

Mężczyzna padł bezwładnie na ziemię.

Miałeś pecha, turbanie, pomyślał Driscoll. Nam dziś chodzi o większą zwierzynę od ciebie.

- Wartownik zdjęty - szepnął do mikrofonu ukaefki. - Szczyt czysty, idziemy. Oczy i uszy otwarte!

Ta ostatnia uwaga nie była potrzebna. Obejrzał się i zobaczył, jak jego żołnierze ruszają żwawszym

krokiem, podekscytowani, ale czujni, gotowi w każdej chwili do działania. Widać to było po ich postawie,

oszczędnych ruchach, jakie odróżniają prawdziwych wojaków od oferm i amatorów, którzy tylko czekają

końca służby i powrotu do cywila.

Do prawdziwego celu zostało nie więcej jak sto metrów. Trzy miesiące ciężko pracowali, żeby dopaść

tego sukinsyna. Łażenie po górach to może przyjemność dla tych wariatów, co marzą o Evereście i K2, ale

nie dla normalnego faceta; tylko że to po prostu wchodzi w zakres obowiązków, więc nie ma co marudzić

- zaciska się zęby i robi swoje.

Pora dokonać przegrupowania. Driscoll podzielił swoją czternastkę na trzy drużyny. Pierwszą postanowił

zostawić na szczycie z ciężką artylerią - dwoma erkaemami M249 SAW - jako odwód i osłonę.

Nigdy nie wiadomo, ilu złych ludzi może się kręcić w okolicy, a SAW wspaniale wyrównuje siły. Satelity

nie są w stanie dostarczyć wszystkich niezbędnych informacji; niektóre zmienne trzeba uwzględniać na

bieżąco, kiedy wrogowie na ciebie wyłażą ze swoich kryjówek. Tu każdy musi mieć oczy dookoła głowy,

bez przerwy się rozglądać po skałach w poszukiwaniu jakiegokolwiek ruchu czy choćby turbana, który

wylazł za potrzebą. W tym kraju dobre jest tylko jedno: ma się dziewięćdziesiąt procent pewności, że

napotkany tubylec jest wrogiem. To cholernie upraszcza robotę, pomyślał Sam.

Ruszył naprzód jeszcze wolniej niż dotychczas, nieustannie wodząc wzrokiem po ziemi lub po ciemnej

przestrzeni przed sobą. To jedna z ważnych umiejętności - efekt doświadczenia: umieć stłumić

podniecenie na myśl o tym, jak blisko już do celu. To najczęstszy błąd nowicjuszy i poległych:

przeświadczenie, że najgorsze za nimi i reszta to już drobnostka. Właśnie wtedy do delikwenta podkrada

się od tyłu stary Murphy, ten od praw, klepie go -w ramię i sprawia paskudną niespodziankę.

Przewidywanie zdarzeń i wmawianie sobie ich wymarzonego przebiegu to dwie strony tej samej monety

- ale biada ci, jeśli wyrzucisz reszkę. Jedna niewłaściwa decyzja we właściwym momencie i nie żyjesz.

Ale nie tym razem, pomyślał chorąży. Nie na mojej szychcie. I nie z tymi chłopakami. Dobrzy są, te moje

skurczybyki.

Do grzbietu zostało nie więcej jak trzy metry. Sam pochylił się nisko, aby jak najdłużej nie wystawiać

głowy ponad krawędź, a tym samym na cel jakiemuś czujnemu turbanowi. Ostatni metr pokonał na

czworakach, przywarł do ziemi i ostrożnie wyjrzał.

Jest! Przed nim czerniało wejście do jaskini.

Rezerwa paliwa... buuu... buuu... Rezerwa paliwa! - zaalarmował swoim mechanicznym głosem komputer

pokładowy.

Cicho, wiem! - odburknął pilot.

Główna lampka sygnalizacji alarmowej migała na pulpicie już od kwadransa. Przed dziesięcioma

Clancy Tom, Blackwood Grant - Poszukiwany żywy lub martwy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: