Dolores Cannon - Kosmiczni Ogrodnicy.pdf - Dollores Canon Kosmiczni ogrodnicy - roman6922

Dolores Cannon

Kosmiczni Ogrodnicy

( Keepers of the Garden / wyd. orygin. 1993)

Istoty pozaziemskie żyją na Ziemi wokół nas.

Nie możemy już uważać ich za Obcych

zamieszkujących odległe gwiazdy, czy też krążących wokół

naszej planety w statkach kosmicznych.

Są tutaj pośród naszych przyjaciół, sąsiadów,

nawet wśród naszych krewnych.

Wszyscy jesteśmy spokrewnieni, ponieważ to właśnie

istoty pozaziemskie były naszymi przodkami.

* * *

Odnaleźliśmy tajemniczy odcisk stopy

na obrzeżach nieznanego.

Tworzyliśmy zawiłe teorie,

jedną po drugiej, by ustalić jego pochodzenie.

W końcu odnieśliśmy sukces.

Zrekonstruowaliśmy stworzenie,

które pozostawiło ślad swej stopy.

I co? To był nasz ślad.

Sir Arthur Stanley Eddington (1882-1944)

„Przestrzeń, czas i grawitacja”, rozdział 12 (1920)

Spis treści:

O autorce

Rozdział 1: Odkrycie gwiezdnego dziecka

Rozdział 2: Utracona kolonia

Rozdział 3: Statek kosmiczny

Rozdział 4: Obce miasto

Rozdział 5: Struktura społeczeństwa na obcej planecie

Rozdział 6: Operator energii

Rozdział 7: Czterowymiarowe miasto

Rozdział 8: Pamięć wdrukowana

Rozdział 9: Śmiercionośna igła

Rozdział 10: Przejście ku trzem szczytom

Rozdział 11: Misja pomocy Ziemi

Rozdział 12: Gwiezdne ziarno

Rozdział 13: Badacze

Rozdział 14: Chwasty w ogrodzie

Rozdział 15: Dinozaury

Rozdział 16: Powtórny zasiew

Rozdział 17: Miejsce dla dygnitarzy

Rozdział 18: Różne typy istot

Rozdział 19: Obcy są między nami

Rozdział 20: Nocny terror

Rozdział 21: Odkrywanie wcześniejszych kontaktów

Rozdział 22: Utrata kontaktu z rzeczywistością

Rozdział 23: Odmowa dostępu

Rozdział 24: Tajemnica czarnej skrzynki

O Autorce

Dolores Cannon urodziła się w 1931 roku, w St. Louis, stan

Missouri. Mieszkała tam do 1951 roku, kiedy to wyszła za mąż za

żołnierza marynarki wojennej. Następne 20 lat upłynęły Dolores na

wychowaniu dzieci i ciągłych podróżach od portu do portu, od

jednego miejsca służby jej męża do następnego.

W 1968 roku po raz pierwszy zetknęła się z zagadnieniem

regresji hipnotycznej. Wówczas to jej mąż, hipnotyzer-amator,

wprowadził w stan transu koleżankę z pracy. Poprzez sugestię

hipnotyczną chciała ona pozbyć się nadwagi. W trakcie seansu, mąż

Dolores odkrył poprzednie wcielenia swej pacjentki. W tamtych

latach temat „przeszłych wcieleń” był bardzo kontrowersyjny i

niewiele osób zajmowało się regresją hipnotyczną. Sprawą tą

zainteresowała się Dolores. Nie mogła ona jednak poświęcić się

nowej fascynacji. Przedłożyła nad nią życie rodzinne.

W 1970 roku jej mąż, jako weteran, został zwolniony ze służby. Rodzina przeniosła się do

Arkansas. Wówczas to Dolores zapoczątkowała swą karierę pisarską. Pisała artykuły do rozmaitych

czasopism oraz magazynów. Kiedy dzieci dorosły i poszły własną życiową drogą, Dolores

powróciła do zainteresowań związanych z regresją hipnotyczną. Studiowała różne metody hipnozy

i rozwinęła indywidualną, unikatową i bardzo efektywną technikę pracy. Od 1979 roku

skompletowała archiwum zawierające informacje uzyskane od setek pacjentów. Sama określa się

mianem badacza psychiki ludzkiej, który poszukuje „zaginionej” wiedzy. Przez kilka lat Dolores

pracowała także w Mutual UFO Network (MUFONIE).

Opublikowała następujące prace: „Rozmowy z Nostradamusem” (3 tomy); „One szły z

Jezusem”; „Jezus i Esseńczycy”. Napisała też kilka książek (złożone do publikacji) na temat

najciekawszych przypadków, z jakimi spotkała się w pracy nad reinkarnacją.

Dolores Cannon ma czworo dzieci i dwanaścioro wnucząt, co pozwala jej zachować równowagę

między „rzeczywistym” światem rodziny i „niewidzialnym” światem jej pracy.

Rozdział 1

Odkrycie Gwiezdnego Dziecka

Istoty pozaziemskie żyją na Ziemi, wśród nas. Nie możemy już uważać ich za Obcych

zamieszkujących odległe gwiazdy, czy też krążących wokół naszej planety w statkach

kosmicznych. Są tutaj, pośród naszych przyjaciół, sąsiadów, nawet wśród naszych krewnych.

Wszyscy jesteśmy spokrewnieni, ponieważ to właśnie istoty pozaziemskie były naszymi

przodkami. Ich krew płynie w naszych żyłach. Jesteśmy braćmi istot z gwiazd, tak samo jak

jesteśmy braćmi zwierząt i wszystkich istot żyjących na Ziemi.

Do powyższych wniosków doszłam po roku intensywnej pracy, prowadzonej właśnie z taką

gwiezdną istotą. Nawiązałam z nią kontakt dzięki hipnozie. Zajmuję się bowiem regresją

hipnotyczną. W swej pracy regularnie podróżuję w czasie i przestrzeni, by poznać przeszłość Ziemi

oraz jej historię. Jednak do momentu rozpoczęcia pracy z Philem D. nie odwiedzałam – w trakcie

regresji hipnotycznej – innych planet. Muszę przyznać, że zawsze tego pragnęłam. Wydawało mi

się, że taka podróż jest nie mniej prawdopodobna niż to, czego już doświadczyłam w mej pracy.

Byłam niemal pewna, iż niektórzy ludzie żyli kiedyś gdzieś indziej, poza Ziemią, i że pamiętają

tamte wcielenia. Ta idea fascynowała mnie. Niestety, na mej drodze poznania nie pojawił się obiekt

badań, do którego tęskniłam. Sądziłam zresztą, że ludzie z doświadczeniami życia pozaziemskiego

to rzadkość.

Nie rezygnowałam jednak ze swych dążeń. Zakładałam, iż pracując z wieloma osobami wreszcie

trafię na tę dla mnie właściwą albo to ona mnie odnajdzie (to przypuszczenie okazało się trafne).

Niełatwo bowiem rozpoznać gwiezdną istotę. Ludzie tego typu są doskonale zakamuflowani. Sami

nie zdają sobie sprawy ze swej prawdziwej natury. Chroni ich (i maskuje) własna podświadomość.

W momencie rozpoczęcia mej niezwykłej i zaskakującej podróży byłam negatywnie nastawiona

do istot pozaziemskich. Zakładałam, jak my wszyscy zresztą, że Obcy są istotami złymi i

przerażającymi. Taki sposób myślenia jest dla nas naturalny. Boimy się bowiem wszystkiego, czego

nie możemy zrozumieć. W trakcie pracy jednak, z zaskoczeniem odkryłam, iż obraz Obcych

wykreowany przez kino, telewizję, prozę fantastycznonaukową jest z gruntu fałszywy. Po prostu,

przez lata byliśmy poddawani praniu mózgów. Zrozumiałam to i przezwyciężyłam strach oraz

negatywne emocje. Powinniśmy bowiem zrozumieć, że tak naprawdę, w naszych wnętrzach, w

duchu i umyśle, nie ma różnic między ludźmi i istotami pozaziemskimi. Nie ma różnic, jest tylko

brak zrozumienia.

Moja praca z Philem rozpoczęła się przez przypadek, o ile oczywiście cokolwiek można nazwać

przypadkiem. Jako specjalistka w sferze regresji hipnotycznej, spotykałam się z wieloma osobami,

które w trakcie seansu hipnozy pragnęły poznać swe życie w przeszłych wcieleniach. Z

doświadczenia wiem, iż nie istnieje jakiś szczególny typ ludzi, z którym pracuje się najlepiej.

Prowadziłam sesje z bardzo różnymi osobami, wywodzącymi się z różnych środowisk oraz warstw

społecznych. Łączyło ich pragnienie zweryfikowania możliwości reinkarnacji, – choć każdy miał

ku temu własne powody. Seanse hipnozy urządzam zazwyczaj w domach moich pacjentów. Czynię

tak z prostej przyczyny – ludzie czują się pewniej i bezpiecznie w znanym im środowisku.

W związku z pracą bywałam w najrozmaitszych miejscach: okazałych rezydencjach, skromnych

mieszkaniach, pokojach hotelowych, a nawet w biurach oraz sklepach – po godzinach urzędowania,

oczywiście. Gdybym musiała, zgodziłabym się nawet na prowadzenie sesji pod wodą – jeśli mój

pacjent czułby się tam najpewniej. Poczucie komfortu psychicznego pacjenta jest bowiem

podstawowym warunkiem zdobycia jego zaufania.

Specyfika mojej pracy i zasady, które sama ustaliłam, zaczęły w końcu mi ciążyć. Zapraszano

mnie bowiem do tak dziwnych i odległych miejsc, że sama podróż zajmowała mi więcej czasu, niż

konkretna praca. Zmęczona taką sytuacją, zmieniłam zasady. Postanowiłam, że będę jeździć jedynie

do miejsc leżących w promieniu 50 mil od mojego domu. Jeśli ktoś chciał przeprowadzić sesję, a

mieszkał dalej niż 50 mil ode mnie, musiał zaaranżować spotkanie w domu przyjaciół lub innym

lokum, znajdującym się w zasięgu mojej działalności. Oczywiście, nie chciałam zniechęcać

kogokolwiek do kontaktu ze mną. Być może, ten „ktokolwiek” okazałby się osobą, na którą

czekałam od lat. Dlatego właśnie dopuszczałam możliwość prowadzenia sesji nie w mieszkaniach

pacjentów, lecz – jeśli byli z daleka – w miejscu przez nich wskazanym.

Przez cały czas mojej działalności czekałam na tę jedną osobę, która zabierze mnie w

ekscytującą podróż w nieznane, na inne planety. Takiej osoby nie można znaleźć kierując się

wyglądem ludzi czy ich zachowaniem. Gwiezdne dzieci nie posiadają żadnych zewnętrznych cech

charakterystycznych. Są normalnymi ludźmi, spotykanymi codziennie na ulicy, bez zewnętrznych

oznak tego, że ich dusze doświadczyły innego życia, w innym miejscu i czasie.

Pewnego dnia pojechałam na spotkanie z młodą rozwódką, energiczną i zaradną kobietą

interesu. Umówiłyśmy się w jej domu, który ledwo mieścił się w ustalonych przeze mnie granicach

(leżał idealnie 50 mil od mego domu). Kobieta ta już dwukrotnie wyznaczała mi spotkanie i

dwukrotnie je odwoływała. Zawsze w ostatniej chwili. Podejrzewałam, że nie jest jeszcze gotowa

na regresję hipnotyczną. Wielu moich pacjentów zachowywało się podobnie. Może podświadomie

bała się tego, co znajdzie, jeśli zagłębi się w ukrytą przeszłość? Nie ponaglałam jej. Zresztą, miałam

wielu innych pacjentów. Jadąc tego dnia do jej domu w małym miasteczku sądziłam, że wreszcie

przełamała wszelkie bariery, bo nie odwołała spotkania.

Kiedy jednak dojechałam do jej domu, nie zauważyłam przed nim samochodu mojej pacjentki.

Stała tam natomiast jakaś żółta furgonetka oznakowana emblematami lokalnego punktu napraw

sprzętu elektronicznego. Pomyślałam, że kobieta zapomniała o naszym spotkaniu i zawezwała

ekipę naprawczą do zepsutego telewizora. Byłoby to dla niej typowe. Zdenerwowałam się, gdyż nie

chciałam i nie mogłam prowadzić sesji w nie sprzyjającej atmosferze gwaru, dyskusji i pośpiechu.

Zaparkowałam samochód i podeszłam do drzwi domu. Zauważyłam na nich kartkę. Pacjentka

napisała na niej, że wezwano ją w pilnej sprawie zawodowej, ale zaaranżowała mi spotkanie z

kimś, kto chciałby poddać się hipnozie. Przepraszała mnie i zapewniała, że powinnam być

zadowolona z tej zastępczej sesji. Nadmieniła też, że mój pacjent, Phil D., czeka wewnątrz domu.

Właściwie nie byłam zaskoczona. Ta kobieta wszystko odkładała na ostatnią chwilę. Taką miała

naturę.

Tak więc, miałam prowadzić sesję z obcym mi człowiekiem. Zazwyczaj staram się poznać

osoby, które decydują się na regresję hipnotyczną. Rozmawiam z nimi przed spotkaniem, czasem

zaprzyjaźniam. Ale teraz nie miałam wyjścia. Chociaż nie była to idealna sytuacja, postanowiłam

spróbować. Nie oczekiwałam po tej sesji zbyt wiele. Trudno pracuje się z nowymi pacjentami,

zwłaszcza jeśli nie mają pojęcia o hipnozie. W czasie sesji stają się spięci i czujni, więc przez

większość spotkania muszę ich uspokajać, wzbudzić ich zaufanie, bez którego nie ma mowy o

sukcesie seansu. Stojąc przed drzwiami niedoszłej pacjentki sądziłam, że spotkanie z Philem będzie

jednorazowym doświadczeniem i że prawdopodobnie nie zobaczymy się więcej.

Phil okazał się przystojnym, ciemnowłosym, 28-letnim mężczyzną. Był spokojny i – jak

przypuszczałam – raczej nieśmiały. Później przekonałam się, że ta pozorna nieśmiałość jest po

prostu spokojną pewnością siebie. Zajmował się naprawami sprzętu elektronicznego. Prowadzi

własny warsztat, na który przeznaczył garaż przy domu rodziców. Pochodził z rodziny

wielodzietnej, był jednym z pięciorga dzieci, i mieszkał z rodzicami. Wyjątkowe w nim było tylko

to, że miał brata bliźniaka. Później, w trakcie naszych spotkań, dowiedziałam się o nim znacznie

więcej. Nie interesował się dziewczętami i nie wszedł w żaden poważny, stały związek partnerski.

Dziwiło mnie to, gdyż był atrakcyjnym mężczyzną. Jakiś czas służył w marynarce wojennej, gdzie

poznał tajniki elektroniki.

Większość ludzi pyta mnie, jaki system wierzeń wyznaje ten niezwykły pacjent. Niektórzy

twierdzą, iż osoba o tak zadziwiających możliwościach musi być nieortodoksyjna. Jest to dalekie od

prawdy. W mej pracy zetknęłam się z ludźmi różnych wyznań. Rodzaj religii pacjenta ma niewielki

wpływ na informacje, które uzyskuję w trakcie regresji hipnotycznej. Na przykład Phil został

wychowany w tradycji katolickiej. W dzieciństwie był ministrantem w kościele parafialnym,

aktywnie uczestniczył w mszach świętych, pogrzebach oraz uroczystościach religijnych. Do

czternastego roku życia uczył się w katolickiej szkole prowadzonej przez siostry zakonne i świetnie

poznał katechizm. Trzeba przyznać, że tak ukształtowanemu człowiekowi dość trudno jest myśleć o

reinkarnacji jako o realnej idei. Phil jednak interesował się sprawami duchowymi, był otwarty na

nowe idee, dużo czytał i z czystej ciekawości chciał spróbować regresji hipnotycznej. Był dla mnie

bardzo miły i pozytywnie nastawiony do hipnozy.

Pierwsza sesja z Philem przebiegła dokładnie tak, jak przypuszczałam. Dosyć łatwo wszedł w

trans, średniej głębokości, ale nie był zbyt komunikatywny. Mówił, a właściwie mamrotał,

niewyraźnie. Nie mogłam nawet zrozumieć, czy na moje pytanie odpowiada „tak” czy „nie”. Nie

byłam tym zaskoczona, gdyż taka sytuacja powtarzała się w mojej pracy bardzo często.

Zrelaksowani pacjenci mówią wolno i niewyraźnie, jakby we śnie. Są zaabsorbowani tym, co widzą

i czują. Trzeba na siłę wyciągać z nich informacje. Dlatego wolę pracować z somnambulikami,

którzy są bardziej komunikatywni i chętni do współpracy.

W czasie pierwszej sesji Phil doświadczał nudnego i monotonnego życia człowieka wędrującego

po pustyni w poszukiwaniu wody. Kiedy wyszedł z transu powiedział, że naprawdę czuł pragnienie,

upał, uciążliwości suchego klimatu. Dla mnie, były to typowe cechy pierwszej sesji. Pacjenci

odkrywają wspomnienie zwykłego, prostego życia, jakie kiedyś prowadzili. Według słów Phila,

jego wrażenia podczas transu były bardzo żywe, realistyczne, ale był tak zrelaksowany, że

mówienie do mnie sprawiało mu trudność. Po seansie stwierdził też, iż wie, co oznacza starość,

ponieważ czuł zbliżający się koniec życia, wielkie zmęczenie, swój podeszły wiek.

Phil był zafascynowany swymi doświadczeniami i chciał powtórzyć sesję. Skłamałabym,

jeślibym powiedziała, że równie entuzjastycznie chciałam kontynuować tę współpracę. Trudno było

Dolores Cannon - Kosmiczni Ogrodnicy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: