Lee Rachel - Miejsce na ziemi.pdf - Lee Rachel (Civil-Brown Sue) - glinka7-1987

Rachel Lee

MIEJSCE NA ZIEMI

Poświęcam wszystkim małym dziewczynkom które nauczyły mnie, że

dom nie zawsze jest tak bezpiecznym miejscem, jakim powinien być. Życzę wszystkim, żeby znaleźli

prawdziwy dom, swoje miejsce na ziemi.

ROZDZIAŁ 1

A nna Fleming była pewna, że nikt jej nie widzi.

Stała na samym końcu kościoła Dobrego Pasterza w słabo oświetlonym rogu, przyglądając się

ceremonii ślubnej. O takim ślubie zawsze marzyła, ale stanowił on ucieleśnienie wszystkich jej

straconych złudzeń. Wyrwało jej się ciche westchnienie, jednak prawie natychmiast upomniała

się w duchu. Nie trzeba się użalać nad sobą. Dużo rozsądniej jest dopatrywać się dobrych stron

życia.

Anna była kobietą o nijakim wyglądzie. Miała na sobie brązową suknię o nieokreślonym

fasonie, buty zaś były raczej solidne niż eleganckie. Ciemne włosy ściągnęła do tyłu, a duże,

piwne oczy spoglądały na świat zza okularów w pozłacanej, metalowej oprawce.

I właśnie taką siebie lubiła, wmawiała sobie, patrząc, jak córka szeryfa Tate’a poślubia

policjanta z Los Angeles. Nikt, absolutnie nikt nie zwracał na nią uwagi i ta anonimowość oraz

niepozorny wygląd dawały jej poczucie bezpieczeństwa w całym dotychczasowym życiu.

Pastor Fromberg, dobrotliwy mężczyzna pod pięćdziesiątkę, odczytywał słowa przysięgi

dźwięcznym głosem, który bez trudu dobiegał do krańca kościoła. Słuchając, Anna usiłowała

postawić się na miejscu osoby, która zawierzyła drugiemu człowiekowi aż tak, by składać takie

przyrzeczenia. Nie mogła sobie tego wyobrazić. Życie już dawno nauczyło ją, że obietnice

znacznie częściej się łamie, niż spełnia.

Tłumiąc westchnienie, wycofała się cicho i przeszła do kruchty, skąd zeszła po schodach do

kościelnych podziemi. Tu, w jasno oświetlonej i udekorowanej teraz sali, miała odbyć się uczta

weselna. Szybkim krokiem obeszła całe pomieszczenie, sprawdzając, czy wszystko jest w

porządku. Nie należało to do jej obowiązków, gdyż wynajęta obsługa dokonywała już ostatnich

poprawek, ale wolała sama mieć oko na wszystko. To był jej kościół, Anna pracowała w

kancelarii parafialnej, opiekowała się też grupą młodzieży.

Zadowolona ze stanu przygotowań, zamierzała znowu schronić się w półmroku kościoła na

górze, gdy zauważyła, że drogę zastępuje jej mężczyzna, znany jako Kowboj. Nie był wysoki, lecz

mocno zbudowany, o ciemnych włosach i oczach. Z jego twarzy można było wyczytać, że

przeszedł już niejedno. Anna lękała się go wyłącznie dlatego, że go nie znała i niczego o nim nie

wiedziała.

To niespodziewane spotkanie sam na sam - zupełnie zapomniała o obsłudze na drugim końcu

sali - przeraziło ją i wytrąciło z równowagi. Odskoczyła i potknęła się. Błyskawicznie, niczym

atakujący wąż, chwycił ją pod łokieć i pomógł utrzymać się na nogach. Anna zastygła, uniosła ku

niemu wzrok, niepewna, co będzie dalej. Zdawała sobie, oczywiście, sprawę, że właśnie uchronił

ją przed upadkiem, lecz przede wszystkim zareagowała na to, że jej dotyka. Nienawidziła

cudzego dotyku. Natychmiast strząsnęła z siebie jego rękę.

- Przepraszam - powiedział z wolna, głosem głębokim i spokojnym. - Nie chciałem pani

przestraszyć.

- Ja ... - Nagle poczuła się zażenowana swoim zachowaniem. Uznała, że powinna jakoś się

wytłumaczyć. Ale jak?

Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu.

- Nic się nie stało. Widziałem, jak pani tu schodzi, i pomyślałem, że może źle się pani poczuła.

Zazwyczaj nie wychodzi się w czasie składania małżeńskiej przysięgi. Przyszło mi do głowy, że

może przyda się pani pomoc. Nie miałem pojęcia, że są tutaj ci wszyscy ludzie.

Zanim zdążyła się zastanowić nad odpowiedzią, mężczyzna odwrócił siei poszedł na górę.

Hugh Gallagher, z jakichś zupełnie niezrozumiałych dla siebie powodów zwany Kowbojem,

zajął miejsce w tylnych ławkach kościoła. Nieprzerwany strumień gości kierował się już ku tyłowi

świątyni i schodom, prowadzącym do podziemi. Nim ten dzień dobiegnie końca, będzie jeszcze

wiele śmiechu, fotograf pstryknie mnóstwo zdjęć, a weselnicy pochłoną spore ilości jedzenia,

lecz Kowboj odwrócił się ku drzwiom, gotów do wyjścia.

Został zaproszony na przyjęcie - tam do diabła, szeryf zaprosił chyba całe hrabstwo - ale Hugh

stronił od towarzystwa.

Zawahał się jednak na myśl o pannie Fleming. Jaka była przerażona, gdy nieoczekiwanie

wpadła na niego. Robiło mu się przykro, gdy ludzie w ten sposób reagowali na jego widok.

Przywodziło mu to na myśl sprawy, o których zdecydowanie wolał zapomnieć.

Gdyby zmusił się do pójścia na dół, może miałby okazję chwilę z nią pogadać. Z drugiej strony,

w podziemiu z pewnością da o sobie znać klaustrofobia, jak również inne fobie, a byłoby lepiej

pozostawić je w uśpieniu.

A niech to diabli!

Wahał się jeszcze przez chwilę, po czym postanowił wyjść na zewnątrz i zapalić papierosa. Jeśli

zacznie drążyć temat ich niefortunnego spotkania, Anna Fleming wcale nie poczuje się przy nim

swobodniej. Musi po prostu poczekać na lepszą sposobność.

Zszedł ze ścieżki na trawę i zapalił, zaciągając się z prawdziwą przyjemnością. Wiedział, że musi

rzucić nałóg, jeżeli ma zrealizować swe marzenie o zorganizowaniu na ranczu schroniska dla

młodzieży, ale na razie rozkoszował się każdym dymkiem.

Nie on jeden wymknął się na papierosa. Po paru minutach podwójne drzwi otworzyły się, by

wypuścić grupkę roześmianych mężczyzn. Rozpoznawał ich wszystkich. Hrabstwo liczyło tylko

pięć tysięcy mieszkańców, wielu znał z widzenia. Skręcił za róg, by go nie zobaczyli. Nie był zbyt

towarzyski. Przyszedł na ślub tylko dlatego, że nie chciał urazić szeryfa ani jego rodziny. W

końcu, zachowywali się wobec niego bardzo przyzwoicie.

W kościelnym podziemiu wrzało jak w ulu. Weselni goście pili, śmiali siei rozmawiali.

Zamknięte, nisko sklepione pomieszczenie sprawiało, że gwar zmienił się w ogłuszający hałas i

choć otwarto wszystkie okna, panowało dokuczliwe gorąco.

Annie doskwierała ciasnota, zaczęła się też pocić w zbyt ciepłej, wełnianej sukni. Nie lubiła

tłumnych zgromadzeń, a mszę niedzielną znosiła tylko dlatego, że wierni zachowywali się w

sposób spokojny i zdyscyplinowany. Ale teraz, po szampanie podawanym w smukłych

kieliszkach, wyraźnie się rozochocili. Zewsząd dochodziły rozbawione głosy i głośne śmiechy.

Gdy tylko doszła do wniosku, że nie urażając gospodarzy, może dyskretnie wyjść, chwyciła

żakiet i wymknęła się bocznymi drzwiami.

Szła pospiesznie, nie chcąc, by ktoś zdążył ją zatrzymać. Głowę trzymała, jak zwykle,

pochyloną, toteż nie zauważyła Hugh Gallaghera, póki na niego nie wpadła.

Szybko wyciągnął dłonie, by uchronić ją przed upadkiem na zimną kamienną podłogę. Poczuła,

jak ją obejmuje, i usłyszała jego rozbawiony głos:

- Mam nadzieję, że ostatni raz spotykamy się w ten sposób.

W jednej chwili ogarnęła ją panika. Potrząsnęła rękami, usiłując oswobodzić się z

podtrzymujących ją ramion, a gdy tylko ją puścił, cofnęła się gwałtownie. W rezultacie omal

znowu się nie przewróciła.

- Nie chciałem pani przestraszyć - powiedział zaniepokojony i speszony Hugh.

- To nie chodzi o pana - zapewniła drżącym głosem, w którym jednak dźwięczała szczerość. -

Nie o pana... - Urwała. - Po prostu się przestraszyłam - dodała, lękając się, że zapyta, co ją tak

przeraziło.

Po chwili kiwnął głową.

- Pani też ucieka, co?

- Jak to, uciekam?

- Z przyjęcia. Wiem, że to głupie, ale podziemia przyprawiają mnie o klaustrofobię, zwłaszcza

kiedy zgromadzi się taki tłum.

- Rozumiem, o co panu chodzi - odparła już pewniejszym tonem.

- Pani też to przeżywa, co? Czy pani wychodzi?

- Pomyślałam, że już chyba pójdę do domu. Nikt nie zauważy mojego wyjścia.

Przytaknął, jakby doskonale orientował się w jej stanie ducha.

- Mojego też nie. Odprowadzę panią do samochodu.

- Nie przyjechałam samochodem.

- W takim razie odprowadzę panią do domu. - Zawahał się. - Ze mną będzie pani bezpieczna.

Zastępcy szeryfa bawią się na tym przyjęciu, na ulicach może być więc dość niespokojnie.

Nie przyszło jej to do głowy, toteż noc wydała jej się nagle bezmierna i pusta. Przerażająca.

Rozważywszy, co ma do wyboru, rzekła w końcu:

- Dziękuję.

Szli główną ulicą, mijając najelegantsze rezydencje w okolicy. Mały domek Anny, który

wynajmowała od kościoła, stał dalej, w mniej zamożnym sąsiedztwie. Co prawda mieszkała już i

w dużo gorszych dzielnicach.

- Zawsze chodzi pani pieszo do kościoła? - zapytał Hugh.

- Gdy tylko pogoda pozwala. W ten sposób oszczędzam samochód. - Nadal szła ze spuszczoną

głową, wpatrując się w chodnik.

- Rozumiem - rzekł. - Sam też chodzę pieszo.

- Ach, tak? A gdzie pan mieszka? - Natychmiast pożałowała, że zadała to pytanie. Nie chciała,

by uznał ją za wścibską.

- Po drugiej stronie, koło Snider’s Crossing.

Przy torach kolejowych, pomyślała. Jeden z najmniej przyjemnych rejonów Conard City.

- Niezbyt atrakcyjna okolica - powiedział, jakby czytając w jej myślach. - Ale tania. A ja

oszczędzam każdego centa, żeby włożyć go w ranczo.

- W ranczo? - Wyczuła, że na nią patrzy, ale nie uniosła oczu. Już od bardzo dawna nie

odwzajemniała męskich spojrzeń. Ogarniał ją irracjonalny lęk.

- Kupiłem kawałek ziemi przy Conard Creek. Nie nadaje się do hodowli bydła, ale do moich

celów pasuje jak ulał.

- To znaczy?

- Właściwie z nikim jeszcze na ten temat nie rozmawiałem z wyjątkiem Nata i Dana.

Zamierzam założyć ranczo dla dzieci i młodzieży z zagrożonych środowisk. Takie miejsce, do

którego będą mogły przyjść, żeby się wyrwać z tych swoich zakazanych domów i dzielnic. Tam

będą miały szansę się pozbierać.

- To doskonały pomysł - powiedziała szczerze. Zupełnie nie tego spodziewała się po owym

steranym życiem mężczyźnie o niejasnej przeszłości. - Wychował się pan w złej dzielnicy?

- O, tak. - Zaśmiał się cicho. - Kiedy poszedłem do wojska, po prostu zmieniłem jedno pole

bitwy na inne. Pracuje pani z dziećmi, na pewno więc widzi pani, jak bardzo odbijają się na nich

kłopoty domowe.

- Z pewnością.

- Pomyślałem sobie, że byłoby dobrze odseparować je od tych zgubnych wpływów, stwarzając

im miejsce, w którym mogłyby się schronić.

- Wielu dzieciom wystarczy tylko stworzyć możliwości.

- Właśnie.

- Zaprosiłby pan tylko dzieci z okolicy?

- Przynajmniej na początku. Nie mogę od razu przyjąć zbyt wielu, bo będę tam tylko ja i

ewentualnie jeszcze paru wolontariuszy.

Anna skinęła głową, ciągle ze wzrokiem wbitym w chodnik. - Znam parę dzieciaków, którym

takie przytulisko bardzo by się przydało.

- Szeryf uważa, że ranczo to dobry pomysł. Chyba zacznę od kilkorga dzieci i zobaczę, jak mi

pójdzie. Chciałbym zaopiekować się też dziewczynkami.

- Naprawdę?

- Oczywiście. Wszyscy tak się przejmują przestępstwami popełnianymi przez chłopców, że nikt

nie zwraca uwagi na dziewczęta. Nie naruszają prawa tak często jak chłopcy, ale mają tyle samo

problemów, w domu i na ulicach. Nimi też ktoś powinien się zająć.

- Ale czy koedukacja zda egzamin?

- Uważam, że tak, jeśli dobrze to zorganizuję.

Przeszli w milczeniu parę kroków. Po chwili Hugh znowu się odezwał.

- Nie wiem, skąd Nat bierze pieniądze na posagi dla córek, na każde wesele sprasza całe

hrabstwo.

- To zdumiewające, prawda? Ale zna wszystkich. A poza tym to przyjęcia na stojąco, więc może

aż tak bardzo się nie wykosztowuje.

- Może i nie.

Dotarli w końcu do jej domu, weszli po schodkach na werandę i zatrzymali się przed drzwiami.

- Poczekam tu, aż wejdzie pani do środka, panno Anno - powiedział. - Życzę miłego wieczoru.

Weszła do mieszkania, zapaliła światło i zamknęła za sobą drzwi. Potem pobiegła do ciemnego

saloniku, żeby zobaczyć przez okno, jak odchodzi. Szedł powolnym, swobodnym krokiem jak

człowiek, który nie spiesząc się, przeszedł wiele mil, zanim dotarł do celu.

Zaciągnęła zasłonę i zapaliła kolejne światło. Była w domu i czuła się samotna.

Nic nowego. Takie jest jej życie. Samotność zapewnia jej bezpieczeństwo.

W nocy dręczył ją koszmar. Zdarzyło się to po raz pierwszy od lat, ale aż nadto dobrze

pamiętała wszystkie szczegóły, gdy obudziła się, zlana zimnym potem i drżąca ze strachu.

Usiadła szybko i sięgnęła do wyłącznika nocnej lampki. Zaświeciła się natychmiast, po czym, z

nagłym błyskiem, zgasła. Anna roztrzęsiona, oddychając urywanie, po omacku wydobyła się

spod koców, a potem najszybciej jak tylko mogła, pobiegła do kuchni. Tu trzęsącymi się rękami

zapaliła lampę. Światło przywróciło otoczeniu dobrze znajome kształty.

Nalała sobie szklankę mleka, starając się nie patrzeć na wiszący na ścianie telefon, ale

nadaremnie. Niezależnie od tego, ile razy odwracała wzrok, spojrzenie biegło do niego z

powrotem.

Może już nie żyje. Czepiała się kurczowo tej myśli. Nie dzwoniła już od lat, a on musi być teraz

po sześćdziesiątce, więc mógłby już nie żyć. Miała nadzieję, że tego drania przykrywa ziemia.

Popijając mleko, znowu zadrżała, tym razem z zimna. Choć w domu nie było chłodno,

zapragnęła wrócić do łóżka, i przykryć się aż po głowę. Ale wiedziała, że nie może już pójść spać.

Znowu przyśni jej się ten koszmar. Skoro raz ją naszedł, będzie ciągle powracał.

Wędrowała po domu, zapalając wszędzie światła. W tej chwili nie obchodziła jej wysokość

rachunku za elektryczność. Usiadła w dużym, wyściełanym fotelu, który zeszłej zimy kupiła w

sklepie z używanymi meblami, i usiłowała czytać kryminał. Przewróciła cztery strony, zanim

zorientowała się, że niczego nie zrozumiała.

Dała sobie z tym spokój i spróbowała powrócić myślami do ślubu. I do Hugh Gallaghera, który

okazał się taki miły i uprzejmy. Uświadomiła sobie, że za mocną posturą kryje się łagodność. Ten

brak agresji przywracał jej pewność siebie. Mówił powoli, zachowywał się naturalnie i spokojnie,

szybko odgadywał stan jej uczuć. Pomyślała, że może mu zaufać. Dotychczas tylko szeryf Nat

Tate i pastor Dan Fromberg zdołali zyskać jej zaufanie.

Stroniła od mężczyzn nie tylko dlatego, że napełniali ją lękiem. Obawiała się też jak jej

przeszłość może wpłynąć na stosunki z innymi ludźmi. Gdyby ktoś odkrył jej tajemnicę, całe jej

życie ległoby w gruzach.

Samotność stanowi jej fortecę, przebywa w niej z własnej woli. Musi o tym pamiętać.

Ale telefon nieodmiennie przyciągał jej uwagę. A nuż nie żyje? Miło byłoby wiedzieć, że już nie

zaśmieca swoją osobą tego świata.

Ta myśl budziła w niej niepokój, wydawała się taka grzeszna, lecz przecież ten mężczyzna

wyczyniał z nią grzeszne rzeczy. Przekonywała samą siebie, że właściwie nie pragnie jego

Lee Rachel - Miejsce na ziemi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: