Lyn Ellis - Anioł nadziei.pdf - Lyn Ellis - glinka7-1987

ELLIS LYN

Anioł nadziei

Michael’s Angel

Tłumaczyła: Marcin Stopa

PROLOG

Michael Weldon chciał umrzeć, tak jak umarło wszystko, co kochał. Jego

syn Josh nie Ŝył. Jego małŜeństwo naleŜało do nieodwołalnie minionej

przeszłości.

Ustawił swój jacht „Przeznaczenie” pod wiatr i spojrzał na rysujący się w

dali brzeg Florydy. Dzień był piękny, słoneczny, ale nie upalny. Po niebie

przesuwały się z rzadka rozsiane, kłębiaste chmury. Wiatr wiał z równą siłą z

południowego wschodu, fale były niezbyt wysokie. Czy moŜna było marzyć o

czymś więcej, niŜ Ŝeby płynąć w taki dzień jachtem dokąd dusza zapragnie?

KaŜdemu wystarczyłoby to do szczęścia. A jednak Michael nie był szczęśliwy.

Michael Weldon chciał umrzeć.

Łódź zakołysała się lekko. Rozległ się łopot Ŝagla. Wiatr zmienił

kierunek. Michael odruchowo poprawił ster i wrócił na kurs. Nie zastanawiał się

nad tym, co robi. śeglował od lat, a przez ostatni rok nie robił niczego poza tym.

Jego myśli, jak zwykle, skierowały się ku przeszłości. Wracały do niego

wydarzenia tragicznego dnia sprzed dwóch lat, dnia, w którym jego Ŝycie

dobiegło końca. To, Ŝe ciało Michaela jeszcze chodziło po ziemi, Ŝe jego serce

jeszcze ciągle biło, nie miało juŜ Ŝadnego znaczenia.

Ilekroć znalazł się nad oceanem, powracały wspomnienia. Głupiec.

Głupiec. Głupiec. Jak mógł być takim głupcem? Dlaczego się zgodził?

Dlatego, Ŝe Josh tak bardzo chciał spróbować.

Byli wtedy we trójkę, Terri, Josh i on. Wybrali się na trzydniowy rejs do

Rorida Keys. Po drodze zatrzymali się w niewielkiej przystani. Josh patrzył jak

zahipnotyzowany na starszych chłopców, którzy szaleli wśród fal na skuterach

wodnych. Michael czuł, Ŝe jego syn oddałby wszystko, by móc do nich

dołączyć.

Tato, proszę!

Dlaczego nie odmówił? Tragiczna świadomość nieodwracalności tego, co

się wydarzyło, i poczucie winy dławiły go jak Ŝelazna obręcz. Zgodził się, bo

niemal zawsze starał się spełniać marzenia Josha. Czemu nie mieliby wziąć

skutera i wypuścić się razem na morze? PrzecieŜ nic im się nie stanie, uspokajał

Terri, która była przeciwna pomysłowi.

Za pierwszym razem przewrócili się, poniewaŜ inny skuter minął ich

niemal o włos. Za drugim razem wpadli do wody, kiedy oddał Joshowi

kierownicę i chłopiec za ostro skręcił. Kończyło się jednak na śmiechu. Kąpiel

stanowiła część zabawy. Josh umiał pływać, a w dodatku miał na sobie

kamizelkę ratunkową.

Więc czemu za trzecim razem nakryła go fala? Dlaczego nagle przestał

się ruszać i unosił bezwładnie na wodzie z zanurzoną głową? Michael z trudem

zaczerpnął powietrza... Wspomnienie chwili, w której dopłynął do brzegu z

nieruchomym ciałem syna, nieodmiennie niosło ze sobą uczucie paraliŜującego

bólu. Był odpowiedzialny za śmierć Josha. I brzemię tej winy miał dźwigać juŜ

zawsze, aŜ po kres swych dni. Gdyby tylko było to moŜliwe, bez sekundy

wahania oddałby własne Ŝycie za Ŝycie swojego dziecka.

Nie musiałby wtedy znosić spojrzenia Terri. Nie musiałby stać bezradny z

boku i patrzeć, jak jego Ŝona, korzystając z całej swojej wiedzy pielęgniarki,

rozpaczliwie walczy o Ŝycie dziecka. Ale ani umiejętności Terri, ani jego

odmawiane w duchu modlitwy zdały się na nic. Kiedy przyjechał ambulans,

musiał siłą odciągać Terri od nieruchomego ciała. Krzyczała i szarpała się,

próbując mu się wyrwać. Właściwie był to ostatni raz, kiedy naprawdę jej

dotykał. Ostatni raz, kiedy patrzył jej w oczy.

Tego dnia wszystko się skończyło. Ich małŜeństwo, rodzina, przyszłość,

wszystko to przestało istnieć. Umarła miłość, a wraz z nią wszystkie jego

pragnienia, potrzeby, nadzieje. Teraz czekał go jeszcze rozwód, powrót do West

Palm Beach, formalności w sądzie, podpisywanie papierów. Ale to wszystko nie

miało juŜ Ŝadnego znaczenia. Nic juŜ nie miało znaczenia.

Nie miał pojęcia, jak długo był zatopiony we wspomnieniach. Kiedy

uniósł głowę, dostrzegł nad horyzontem ciemne, skłębione chmury. Wiatr z

kaŜdą chwilą przybierał na sile.

Myśl o nadciągającej burzy sprawiła, Ŝe na twarzy Michaela po raz

pierwszy od bardzo dawna zagościł lekki uśmiech. Zmienił kurs i ruszył

naprzeciw nadciągającej nawałnicy.

Michael Weldon chciał umrzeć.

ROZDZIAŁ 1

Terri Weldon właśnie słodziła kawę, kiedy rozległ się charakterystyczny

pisk pagera. Niech to diabli! Zawsze tak było. Gdy tylko miała nadzieję, Ŝe

wreszcie uda jej się na chwilę spokojnie usiąść, zaraz musiało się coś wydarzyć.

Pośpiesznie przełknęła łyk kawy i ruszyła do izby przyjęć. Po

dwunastogodzinnym dyŜurze ledwo trzymała się na nogach ze zmęczenia.

W obrotowych drzwiach zderzyła się z Anną.

– Zaraz tu będzie helikopter straŜy przybrzeŜnej. Znaleźli Michaela.

– Czy to na pewno on? – Terri z trudem wypowiedziała kilka słów przez

ściśnięte gardło.

Od trzech dni, odkąd przeczytała w gazecie, Ŝe podczas sztormu zaginął

jacht „Przeznaczenie” wraz ze sternikiem, ani na chwilę nie opuszczał jej lęk.

Znaleźli Michaela. A tak się bała, Ŝe... Wolała nawet nie myśleć, co się mogło

stać.

– Tak, to on. Przywiozą go za kwadrans.

– Czy... Michael Ŝyje?

– śyje, ale jest w bardzo cięŜkim stanie. Ma uraz głowy, połamane Ŝebra i

ramię.

Pod Terri ugięły się nogi.

– Zostań. Ja tam pójdę – zaproponowała Anna, widząc, Ŝe przyjaciółka

zbladła i wyglądała tak, jakby miała zemdleć.

– Nie. Chcę go zobaczyć. – Terri zebrała siły i wyszła na korytarz. –

Muszę na własne oczy przekonać się, Ŝe Michael Ŝyje.

Kiedy helikopter wylądował na dachu, wszyscy byli juŜ na miejscu.

Doktor Hubbard, trzy pielęgniarki, sanitariusz i Terri. Drzwi otwarły się, zanim

jeszcze śmigło przestało wirować. Z kabiny wyskoczył męŜczyzna w

pomarańczowej kamizelce straŜy przybrzeŜnej. Odwrócił się i chwycił nosze.

Terri widziała wszystko jak na zwolnionym filmie. Z mrocznego wnętrza

wyłoniły się nosze, na których leŜał Michael... jej mąŜ. Ledwie go poznała. Miał

zamknięte oczy i opuchnięte powieki. Pokryta zarostem, obrzmiała twarz była

spieczona od słońca. Ciało spowijały bandaŜe. Z ust Michaela sterczała

umocowana plastrami rurka podłączona do sztucznego płuca.

Terri stała jak skamieniała. Słowa lekarza straŜy przybrzeŜnej, który

opisywał stan Michaela, w ogóle do niej nie docierały. Nie mogła oderwać

wzroku od nieruchomej sylwetki i twarzy zastygłej w grymasie. Od roku nie

widziała męŜa na oczy, a teraz powrócił nieprzytomny, na wpół martwy.

– Ten facet musi mieć w sobie wielką wolę Ŝycia. Ze wstrząsem mózgu,

połamanymi Ŝebrami i prawym ramieniem zdołał się jakoś przywiązać do

masztu. Kiedy go znaleziono, węzły były tak zaciśnięte, Ŝe trzeba było ciąć liny.

To cud, Ŝe jeszcze Ŝyje.

To cud, Ŝe jeszcze Ŝyje. Terri z trudem zapanowała nad przeraŜeniem. Od

dwóch lat trawiła ją rozpacz z powodu śmierci Josha, ale nie przyszło jej na

myśl, Ŝe coś złego mogłoby się przydarzyć jej męŜowi. Ruszyła za specjalnymi

noszami na kółkach, na które przełoŜono Michaela. Cała grupa szybkim

krokiem zmierzała do windy, Ŝeby zjechać na oddział.

– Michael? – Pochyliła się nad nim i drŜącą dłonią dotknęła jego policzka.

– Michael...

Nie zareagował.

Anna zagrodziła Terri drogę w drzwiach prowadzących do bloku

operacyjnego.

– Muszę tam być.

– Nie.

Terri widziała przez szybę sali operacyjnej lekarzy i pielęgniarki

poruszających się gorączkowo wokół Michaela. Jedna z pielęgniarek przecinała

noŜyczkami strzępy ubrań okrywających nieruchome ciało. Inna podłączała

przewody respiratora, który miał umoŜliwić Michaelowi oddychanie. Doktor

Hubbard rzucił Terri krótkie współczujące spojrzenie, po czym kazał zaciągnąć

zasłonę.

– Twoja obecność w niczym mu nie pomoŜe. – Anna pociągnęła ją do

pokoju pielęgniarek. – Wiesz, Ŝe doktor Hubbard zrobi wszystko, co będzie

moŜliwe. Musisz cierpliwie czekać.

Terri wiedziała, Ŝe Anna ma rację. W tej chwili była tak roztrzęsiona, Ŝe

trudno byłoby jej wykonać jakąś zwykłą czynność. Jak mogłaby w tym stanie

zrobić cokolwiek, by pomóc Michaelowi?

– Terri?

– Tak?

Podniosła wzrok. Tyle razy była świadkiem rozmów Johna Hubbarda z

rodzinami pacjentów. Czasem przynosił im nadzieję, kiedy indziej ją odbierał.

Teraz ona czekała na jego słowa z zamierającym sercem, jak na wyrok. CóŜ z

tego, Ŝe chciała odejść od Michaela, by Ŝyć po swojemu, skoro we dwoje juŜ się

nie dało. Zamierzała się z nim rozstać, ale nie w ten sposób. Nie tak jak z

Joshem.

– Udało się nam przywrócić pracę płuc i ustabilizować pracę serca, ale

stan Michaela jest nadal bardzo powaŜny. Główne zmartwienie stanowi teraz

uraz głowy. Na razie Michael nie reaguje na Ŝadne bodźce. Posłałem go na dół,

na tomografię komputerową. Niedługo będziemy mieli wyniki. Poza tym ma

złamane ramię i połamane Ŝebra, jest odwodniony i ma poparzenia słoneczne,

Lyn Ellis - Anioł nadziei.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: