McSparren Carolyn - Karuzela.pdf - McSparren Carolyn - glinka7-1987

CAROLYN McSPARREN

KARUZELA

Prolog

Nick Kendall otworzył oczy, ale zobaczył tylko gęste jak smoła

ciemności. Przez głowę przemknęła mu myśl, że może stracił wzrok.

Dopiero po dłuższej chwili oprzytomniał.

To hotel w Seattle, zasłony w oknach nie przepuszczają ani

odrobiny światła, a jednostajny szum pochodzi z klimatyzacji.

Był zlany zimnym potem. Usiadł na łóżku i przeciągnął palcami

po wilgotnych włosach. Miał koszmarny sen, ale nie ten co zwykle, o

biletach na diabelski młyn. Teraz przyśniła mu się praca - przyjął

zlecenie na naprawę konika morskiego. Niby nic strasznego, zwykła,

codzienna robota, a jednak w tym śnie było coś przerażającego.

Spróbował sobie przypomnieć, co właściwie go tak przestraszyło,

lecz nie potrafił. Wyciągnął się z powrotem na łóżku, zamknął oczy i

przywołał w wyobraźni figurę konika morskiego. Wydawało mu się,

że przesuwa ręką po drewnianym korpusie, czuje chropowatą, spękaną

farbę na łuskach, poluzowane łączenia, a jego palce wpadają w szpary,

z których wykruszył się klej.

Zacisnął mocniej powieki i przed oczami stanęło mu czarno -

białe zdjęcie, które ilustrowało tamten artykuł w gazecie. Nigdy, ani

przedtem, ani potem, nie zdarzyło się już, by ktokolwiek napisał o

starodawnej karuzeli, która dawno temu stała na plaży, zanim ją

zniszczył, a raczej zasypał piaskiem huragan. Takie rzeczy zdarzają

się w New Jersey. Teraz nie robi się już karuzeli z końmi w trzech

rzędach. Rumaki w zewnętrznym szeregu kroczą w nich dostojnie, te

ze środka unoszą w górę przednie kopyta, a wewnętrzny szereg trwa

zawieszony w powietrzu w nie kończącym się skoku. Oprócz koni w

karuzeli na plaży były dwa powozy, lecz nikt tam nie widział żadnych

innych zwierząt.

Nie było strusi, lwów, prosiaków. Nie było także konika

morskiego.

Nick wciągnął powietrze i znowu usiadł. Odrzucił na bok koc i po

omacku doczołgał się do krzesła. Wieczorem, zanim padł na łóżko jak

kłoda, cisnął tam swoje zakurzone dżinsy. Poszukał przełącznika

lampki stojącej na małym biureczku. Trzecia rano. Cholera.

Wciągnął dżinsy i bluzę, wsunął stopy w zakurzone jak cała

reszta ubrania mokasyny i pochwyciwszy klucze od wynajętego

samochodu, wyszedł z pokoju. W drodze do magazynu nie spotkał

żywego ducha.

Musi to sprawdzić, i to teraz, nie może dłużej czekać. Nikt nie

wykopał tego konika morskiego z plaży w New Jersey. Może i jest

autentyczny, ale na pewno pochodzi z innej karuzeli.

Usiłował znaleźć jakieś racjonalne wytłumaczenie, lecz w głębi

duszy podejrzewał coś, o czym nawet bał się pomyśleć. Gdyby jego

podejrzenie okazało się prawdą, dobra opinia, na którą tak mozolnie

pracował, ległaby w gruzach.

Ktoś na pewno został oszukany, ale kto? Helmut Eberhardt,

sprzedawca figurki konika? Może Pete Marley, który kupił ją, nie

sprawdzając, skąd pochodzi? No cóż, ze świadectwem pochodzenia

kosztowałaby ponad pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Bez dokumentów

taki konik morski, autentyczny czy nie, wart jest o połowę mniej.

Nick poczuł nieprzyjemny ucisk w żołądku.

Zaparkował naprzeciw wejścia do magazynu, wyjął z kieszeni

pęk kluczy, otworzył drzwi i zatrzasnął je za sobą. Szczęknęły jak

drzwi do celi.

Konik morski, oświetlony reflektorem, stał na środku

pomieszczenia. Od spodu w jego korpus wbijał się metalowy pręt

wychodzący z solidnej, drewnianej podstawy. Głowę miał

przechyloną, jakby zwracał się w stronę oceanu i przez rozchylone

nozdrza łowił zapach wody. Niecierpliwie gryzł wędzidło, a uniesione

przednie kopyta zdawały się bić powietrze w bezsilnej walce o

uwolnienie.

Nick powiódł wzrokiem wzdłuż grzbietu konika, patrząc, jak

piękne krzywizny końskiego ciała przechodzą w kształt rybiego

ogona. Oto stał przed nim morski stwór, gotów w każdej chwili

porwać jakąś syrenę i rzucić się z nią w odmęty oceanu.

Głowa i kark zwierzęcia były w naturalnym kolorze drewna, bo

Nick zdążył już zeskrobać odpryskującą, starą farbę. Teraz stał obok i

z zamkniętymi oczami przesunął rękę po ich chropowatej

powierzchni. Przypominał sobie wyżłobienia źrenic, spiczaste uszy,

ciężkie płaty policzków. Powiódł dłonią wzdłuż grzbietu, aż dotarł do

rozdzielonego na dwie części ogona.

Zgadza się. Zna tę figurę. Powinien był od razu ją poznać. To nie

żaden antyk, tylko jego własne dzieło.

Tego konika morskiego wyrzeźbił dwadzieścia lat temu. Powinien

nadal stać w jego pracowni, w Rounders - pięć tysięcy kilometrów

stąd.

McSparren Carolyn - Karuzela.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: