Robards Karen - Cienie dawnych lat.pdf - R r - ja-agusia

- Odejdź ode mnie! Jezu, niech mi ktoś pomoże! - krzy¬czała Tara Mitchell, oglądając się przez ramię.

Biegła przez pogrążony w mroku dom; mężczyzna podążał za nią krok w krok, widziała jego niewyraźną

sylwetkę.

Szczupła, opalona blondynka, lat siedemnaście. Nie¬bieskie dżinsy, podkoszulek, długie włosy - w sumie

niczym nie różniła się od przeciętnej amerykańskiej nasto¬latki. I gdyby nie wykrzywiona strachem twarz,

zapewne przewyższałaby urodą wiele rówieśniczek.

- Lauren! Becky! Gdzie jesteście? - Okrzyk zabrzmiał piskliwie, odbił się echem od ścian i drżąc zawisł w

po¬wietrzu.

Jeśli pominąć mruknięcie napastnika, odpowiedziała jej głucha cisza. Mężczyzna był coraz bliżej,

odległość między nim a uciekającą dziewczyną zmniejszała się z każdą chwi¬lą, a nóż lśnił groźnie w

blasku księżyca, sączącym się przez firanki. Tara dopadła drzwi prowadzących na taras i z całej siły

szarpnęła za klamkę. Na próżno. Były zamknięte na klucz.

- Pomocy! - Z rozpaczą obejrzała się za siebie, rozpacz¬liwie drapiąc paznokciami framugę. - Niech mi

ktoś pomoże!

Drzwi nie ustąpiły ani o milimetr. Tara dała za wygraną i odwróciła się w stronę złoczyńcy. Jej twarz w

półmroku miała zszarzały odcień. Na jasnym rękawie podkoszulka z wolna rozkwitła ciemna plama.

Czyżby krew? Dziew¬czyna przywarła plecami do drzwi, z trwogą wlepiając wzrok w napastnika.

Mężczyzna zwolnił kroku i nieustę¬pliwie osaczał ofiarę. Przyspieszony oddech dziewczyny nabrał

chrapliwych tonów, Tara zrozumiała, że jest bez szans. Nie licząc zaryglowanego wyjścia na taras, jedyna

droga ucieczki prowadziła przez rozsuwane drzwi, który¬mi przed chwilą wbiegła do pokoju. Stały otwarte

na oścież i wpuszczały do środka nieco światła, na którego tle widniał zarys sprzętów i zwalistej sylwetki

bandyty.

Zastąpił jej drogę. Było już.pewne, że dziewczyna nie ma naj mniej szych szans na ucieczkę. Mężczyzna

też zda¬wał sobie z tego sprawę i wyraźnie delektował się swoją przewagą. Wymamrotał coś pod nosem,

a nóż zakołysał się w przód i w tył, nie pozostawiając wątpliwości co do zamiarów jego właściciela.

W ciągu kilku następnych uderzeń serca jej strach stał się prawie namacalny. Naraz nie wytrzymała. Z

krzykiem rzuciła się ku drzwiom, usiłując wyminąć napastnika. Lecz on okazał się szybszy: w mgnieniu

oka zagrodził drogę dziewczynie, chwycił ją i odwrócił ku sobie jednym szarpnięciem. Wrzask przerażenia

i rozpaczy ponownie rozdarł powietrze.

Wzniesiony nóż płynnym ruchem opadł w dół...

Joe Franconi siedział na kanapie wyprostowany jak struna, ponieważ przed sekundą coś po raz trzeci

hr~tal¬nie wyrwało go z drzemki. Poczuł, jak oblewa się zimnym potem.

- A nie mówiłem, że ci odbija? - Usłyszał z tyłu kąśli¬wy głos Briana Sawyera.

Trzydziestopięcioletni Brian miał sto osiemdziesiąt cen¬tymetrów wzrostu, był przystojny, jasnowłosy i z

całą pewnością nie żył. Mając w pamięci to ostatnie, Joe zignorował jego uwagę, skupiając się na słowach

reporterki, której twarz pojawiła się na ekranie telewizora. Przemoc, nawet inscenizowana, przestała go

interesować. Telewizja żerowała na niej ile wlezie, lecz dla faceta jego pokroju, który naoglądał się w życiu

bandytyzmu za wszystkie cza¬sy, zbrodnia bynajmniej nie zasługiwała na miano roz¬rywki ani niczego,

co by się kojarzyło z tą dziedziną.

A więc dlaczego to oglądał? Dobre pytanie.

Czyżby z powodu reporterki? Dwudziestoparoletni, szczupły, powabny rudzielec o wielkich, brązowych

oczach i rzeczowym sposobie bycia. Ładnie zarysowane kości policzkowe, porcelanowa skóra, wydatne

usta. Fakt, była niczego sobie. W dawnym życiu Joe nigdy nie przeja¬wiał zainteresowania gadającą

głową, choćby nie wiem jak atrakcyjną i teraz też doszedł do wniosku, że jego obo¬jętność wobec

przedstawicielek mediów pozostała nie¬zmienna.

Zdecydowanie nie chodziło o dziennikarkę. Było jed¬nak coś ... coś ...

Joe zmarszczył brwi i skupił się na jej słowach.

- Wkrótce minie piętnaście lat od dnia, kiedy w tym domu brutalnie zamordowano Tarę Mitchell - ciągnęła

kobieta. Ekran wypełniła biała rezydencja sprzed wojny secesyjnej, niegdyś imponująca, dziś mocno

zaniedbana i chyląca się ku upadkowi. Trzy piętra i przestronna we¬randa wsparta na żłobionych

kolumnach, nad którymi zwieszały się ciężkie, omszałe konary dębów przystrojone soczystą zielenią

młodych liści. Był początek maja, więc ten reportaż zrobiono niedawno, ewentualnie ubiegłej wiosny. Tak

czy inaczej, widok domu wzbudził w nim nie¬określony niepokój i Joe, usiłując dociec jego przyczyn,

wlepił spojrzenie w ekran. Cienie, które stały się dlań nie¬odłącznym aspektem rzeczywistości, raz po raz

przesła¬niały wizję, rozpraszając go i domagając się uwagi. Zignorował je; wychodziło mu to coraz lepiej,

podobnie jak ignorowanie Briana.

- Rebecca Iverson i Lauren Schultz znikły bez śladu¬mówiła dalej ruda. - Przed chwilą obejrzeli państwo

hipo¬tetyczną rekonstrukcję ostatnich chwil życia Tary, odtwo¬rzonych na podstawie zgromadzonych

dowodów. Wcze¬śniej tego wieczoru rodzice Lauren zabrali dziewczęta na kolację z okazji

siedemnastych urodzin córki, które przy¬padały następnego dnia. Szesnastoletnia Becky i Tara mia¬ły

nocować u Lauren. Rodzice tej ostatniej przywieźli je do domu około kwadrans po dwudziestej drugiej, po

czym udali się do babci Lauręn, mieszkającej w domu od¬dalonym o niespełna kilometr. Wrócili

dwadzieścia minut przed północą. Andrea Schultz, matka Lauren, opowie nam o tym, co zastali.

Na ekranie pojawiła się kobieta po pięćdziesiątce, o krótkich, jasnych włosach, wyblakłych, niebieskich

oczach i twarzy naznaczonej upływem czasu, cierpieniem bądź jednym i drugim. Siedziała na kanapie w

kolorze sta¬rego złota, ustawionej w elegancko urządzonym salonie. Obok niej przysiadł mężczyzna

mniej więcej w tym sa¬mym wieku. Siwe włosy i pokaźny brzuch nadawały mu wygląd szacownego

obywatela. Trzymał kobietę za rękę.

Pani Schultz odezwała się prosto do kamery.

- Zajeżdżając pod dom, zobaczyliśmy, że pali się tylko światło w łazience na dole, ale nie dostrzegliśmy w

tym nic dziwnego. Przyszło nam do' .•głowy, że wbrew naszym przewidywaniom dziewczęta po prostu

położyły się wcze¬śniej spać. Weszliśmy do śrQdka kuchennymi drzwiami. Mike ... mój mąż ... poszedł

schować mleko i pączki, które kupiliśmy na śniadanie, a ja skierowałam się na korytarz. Gdy zapaliłam

światło ... - zadrżał jej głos - ... zobaczyłam ślady krwi na podłodze. Niedużo, zaledwie parę kropel

wielkości dwudziestopięciocentówek; prowadziły w stro¬nę salonu. Pomyślałam sobie, że jedna z

dziewcząt musiała się skaleczyć. Zaczęłam wołać Lauren, po czym weszłam do salonu i zapaliłam

światło. Tara leżała na kanapie. Była martwa.

Pani Schultz zająknęła się, po czym urwała i spuściła głowę, a jej oczy wypełniły się łzami. Mężczyzna

Goe do¬myślił się, że to jej mąż) otoczył ją ramieniem. Następnie z ekranu ponownie wyjrzała chłodna

twarz dziennikarki, kontynuującej swoją opowieść.

- Tarę pchnięto nożem dwadzieścia siedem razy, z taką siłą, że nóż przebił tapicerkę kanapy przynajmniej

w kil¬kunastu miejscach. Część włosów została wyrwana z gło¬wy wraz ze skórą, a twarz była

zmasakrowana w stopniu, który prawie uniemożliwił identyfikację zwłok.

- O w mordę - bąknął w nagłym olśnieniu Joe. Zrozu¬miał, co nie dawało mu spokoju. Rano widział

zdjęcie do¬mu, w którym popełniono zbrodnię; znajdowało się w przeglądanych przez niego aktach.

Aktach tej właśnie sprawy. Szczegóły głęboko zapadły mu w pamięć.

- Pomyślałem, że chciałbyś to zobaczyć. - W głosie Briana pobrzmiewało zadowolenie. - Gdybym nie

rzu¬cił ci pilota na kolana, spałbyś jak suseł. Nie musisz dziękować.

Joe mimowolnie opuścił wzrok. Rzeczywiście, pilot tkwił między jego udami, gdzie zapewne wylądował

pod¬czas nagłej pobudki. Czyżby zasnął z nim na kolanach? Za cholerę nie mógł sobie tego

przypomnieć.

- Dave! - wrzasnął, z natężeniem wlepiając spojrzenie w ekran. Refleksje nad własną poczytalnością

stanowiły najkrótszą drogę do obłędu, oczywiście przy założeniu, że jeszcze był przy zdrowych zmysłach.

- Chodź no tu, ale migiem!

W programie nastąpiła przerwa na reklamy.

- Rany, Joe, trochę ciszej, dobra? Obudzisz małego - odpowiedział Dave O'Neil, stając w drzwiach

łączących

kuchnię z salonem.

J ego rozwlekły, południowy sposób mówienia skutecz¬nie pozbawił uwagę zamierzonego nacisku. O

piątej był w kościele na niedzielnym nabożeństwie (w prawie wszystkich miejscowych kościołach

odprawiano mszę o tej porze), ale już dawno zdążył się przebrać i zamiast marynarki i krawata miał na

sobie fartuch w niebieską kratkę. Zakasał rękawy białej koszuli, a w ręku trzymał szpikulec do mięsa. Był

raczej tęgi, miał trzydzieści dwa lata, około metra siedemdziesięciu wzrostu i przydługie, ciemnobrązowe

włosy, które zaczesywał na jedną stronę bezskutecznie usiłując przykryć łysinę. Na jego czole per¬liły się

krople potu, a krągłe policzki i czubek zadartego nosa poróżowiały wyraźnie, nasuwając przypuszczenie,

że właśnie dokonywał inspekcji kurczaka, który od dłuż¬szego czasu dogorywał w piekarniku bez

większych wi¬doków na rychły finisz.

Za sprawą niefortunnego triumfu hormonów nad zdrowym rozsądkiem Dave wpadł w sidła despotycznej

rozwódki, która niedawno wprowadziła się do jego domu (gdzie w tej chwili obaj przebywali) wraz z trójką

rozbi¬surmanionych smarkaczy. Na szczęście dwoje z nich jesz¬cze nie wróciło, bo ojciec zabrał je do

siebie na weekend. Trzecia, naj młodsza latorośl zasnęła tuż po przyjściu Jo¬ego, który zgodnie z umową

zjawił się o siódmej na kola¬cję. Obecnie dochodził kwadrans po ósmej, a posiłek wciąż nie był gotowy.

Amy Martinez, ukochana Dave' a i matka wyżej wspomnianej dżiatwy, przed dwudziesto¬ma minutami

pobiegła kupić brakujące drobiazgi, pozo¬stawiając go na posterunku. Wie żeby Dave stracił kontro¬lę

nad sytuacją, wręcz przeciwnie, odkąd się poznali, Joe nigdy nie widział, by tamten stracił kontrolę nad

czymkol¬wiek. Gdy pięć miesięcy wcześniej Joe został komendan¬tem policji na maleńkiej wyspie

Pawleys w Karolinie Połu¬dniowej, Dave miał pod sobą dwunastoosobowy oddział. Początkowo wywarł

na swym nowym przełożonym wrażenie wolno myślącego, nieruchawego niezguły, Joe po¬stanowił

jednak utrzymać dotychczasowy porządek rze¬czy, uciekając się tylko do drobnych zmian, bez względu

na to, jak tutejsze obyczaje działały mu na nerwy. Prawdę mówiąc, za bardzo zależało mu na tej pracy, by

siać zamęt, niedawno zaś stwierdził, że wszechobecna nie tylko na komendzie, ale i na całej wyspie

południowa mentalność działa nań wręcz kojąco. Na dodatek bardzo polubił Oa¬vel a, który nie szczędził

starań, by ułatwić szefowi funkcjo¬nowanie w środowisku równie obcym co życie na Marsie.

- Zapomniałem o małym. - Na wspomnienie wieczor¬nych harców dwulatka Joe poczuł wyrzuty sumienia.

Wska¬zał na telewizor i dodał ściszonym głosem: - Posłuchaj.

Na ekranie znów pojawiła się rudowłosa dziennikarka.

Stała przed domem, gdzie popełniono zbrodnię, czyli (o ile Joego pamięć nie myliła) Old Taylor Place.

Sprawa, której dotyczył program, stanowiła jedyne niewyjaśnione morderstwo w historii wyspy i z tego

powodu przykuła jego uwagę• Bacznie oglądał skąpane w słońcu otoczenie: przerośnięte, biało-różowe

oleandry wokół werandy i kę¬pę strzelistej turówki po lewej stronie dziennikarki, cały czas rejestrując

cichy szmer oceanu, ów wieczny akompa¬niament życia na wyspie Pawleys.

- Policja przeprowadziła dochodzenie - mówiła rudo¬włosa -lecz nigdy nie wpadła na trop mordercy. W

miarę upływu lat ginęły dowody, wspomnienia świadków zacie¬rały się coraz bardziej, a detektywi musieli

się zająć inny¬mi, bieżącymi sprawami. Jednakże rodziny dziewcząt nie zapomniały. Wciąż czekają, aż

sprawiedliwości stanie się zadość. Niektórzy mówią, że czekają na to również same dziewczęta. Podobno

ich duchy nadal błąkają się w miej¬scu, gdzie ostatni raz widziano trzy nastolatki żywe, czyli w tej oto

okazałej posiadłości w sercu wyspy Pawleys.

Ekran wypełniła panorama wyspy z lotu ptaka. Ujęto w niej wszystkie szczegóły, które czyniły Pawleys

idealną

miniaturą raju: szafirową przestrzeń oceanu, plaże z pia¬skiem białym jak śnieg, szybujące mewy i czaple

płynące po bezchmurnym, lazurowym niebie, a także soczystą zie¬leń niemalże tropikalnej roślinności,

małe, pastelowe bun¬galowy skupione pośrodku wyspy jak posypka na torcie oraz nieco okazalsze,

kilkukondygnacyjne letnie domki położone wzdłuż linii brzegowej, pamiętające czasy sprzed epoki

klimatyzacji, a w wielu wypadkach także wojny secesyjnej. Wkrótce po przyjeździe Joe ochrzcił to miejsce

mianem zakątka zapomnianego przez czas: we¬dług niego to określenie pasowało jak ulał.

A na dowód tego, co tutejsze życie robiło z człowie¬kiem, ów stan rzeczy budził w nim coraz mniejsze

zdzi-

wienie. .

Ruda rozgadała się na całego.

- Rodzina Schultzów sprzedała nieruchomość dwa la¬ta po śmierci Tary i zaginięciu Lauren oraz Becky.

Od tam¬tej pory w domu mieszkały cztery rodziny, lecz żadna z nich nie zagrzała długo miejsca. Żadna

też nie pozostała tu dłużej niż pół roku. Od trzech lat posiadłość jest wysta¬wiona na sprzedaż, ale dotąd

nie pojawił się żaden chęt¬ny. Dlaczego? Ponieważ okoliczni mieszkańcy twierdzą, że dom jest

nawiedzany przez ducha Tary Mitchell. I choć ciała pozostałych nigdy nie zostały odnalezione, a rodziny

wciąż żyją nikłą nadzieją na powrót dziewcząt, podobno straszą tu również duchy Lauren Schultz i Rebeki

Iverson.

Kamera pokazała wnętrze białej kuchni. Przy stole ustawionym pośrodku pomieszczenia siedziała para

czterdziestolatków wraz z dwójką nastoletnich dzieci. Wszyscy czworo intensywnie wpatrywali się w

obiektyw.

Ruda stanęła przy nich i dalej mówiła do kamery.

- Są ze mną Paul i Susan Cook oraz ich dzieci, dwuna¬stoletni Ben i czternastoletnia Elizabeth. Cztery

lata temu państwo Cook kupili Old Taylor Place i byli ostatnią rodzi¬ną, która w nim mieszkała. -

Dziennikarka zwróciła się do Cooków. - Spędziliście tam zaledwie sześć tygodni, praw¬da? Czy możecie

nam zdradzić, co zadecydowało o prze¬prowadzce?

- Stało się to za sprawą Elizabeth - powiedział Paul Cook.

Kamera pokazała dziewczynkę: była drobna i ujmują¬ca raczej niż ładna: ciemne włosy, piegowaty nos i

aparat na zębach. Włosy związała w kucyk nisko nad karkiem. Miała na sobie białą bluzkę zapinaną na

guziki.

- Nocą przychodziły do mojego pokoju - oznajmiła ci¬chym głosikiem Elizabeth. - Teraz wiem, że to były

one, tamte trzy dziewczęta. Ale wtedy nie miałam pojęcia, co się dzieje. Widzi pani, spałam, po czym ni

stąd, ni zowąd się budziłam, w sypialni było strasznie zimno i czułam, że nie jestem sama. Początkowo

słyszałam tylko kroki, jakby ktoś chodził po pokoju. I... czasem szafa się otwierała i za¬mykała, nawet gdy

zamykałam ją starannie przed snem. Parę razy usłyszałam, jak chichoczą. Kiedyś mi się wyda¬wało, że

jedna z nich przysiadła na łóżku. Materac ugiął się lekko i zakołysał, a do tego ta ... obecność. - Elizabeth

zadrżała. - Mówiłam o tym mamie, ale powtarzała, że pewnie miałam zły sen. Kazała mi tylko zamknąć

oczy i spać dalej. Wreszcie ... wreszcie je zobaczyłam. Był środek nocy. Usłyszałam ich głosy, otworzyłam

oczy i zobaczy¬łam, że stoją przy łóżku i na mnie patrzą. Widziałam za¬rys ich postaci. Były bardzo blade

i miały czarne plamy zamiast twarzy.

Urwała i zaczerpnęła tchu; kamera odjechała do tyłu i widzowie mogli zobaczyć, jak matka ujmuje

dziewczyn¬kę za rękę•

- Elizabeth bała się od pierwszej nocy - uzupełniła ko¬bieta. Susan Cook, atrakcyjna brunetka, drobna jak

córka, miała krótkie, postrzępione włosy i błękitne oczy; była ubrana w niebieską bluzkę. - Dochodziło do

tego, że kła¬dłam się z nią razem i czekałam, aż zaśnie. Przenieśliśmy się na wyspę Pawleys z Ohio i nie

mieliśmy pojęcia o wy¬darzeniach, które rozegrały się w tym domu. Dowiedzieli¬śmy się później, że pokój

Elizabeth należał dawniej do Lauren Schultz. Ale na początku nic o tym nie wiedziałam i gdy moja córka

zaczęła opowiadać te historie o duchach, uznałam, że ponosi ją wyobraźnia. Dokładnie pamiętam naszą

ostatnią noc. Około drugiej nad ranem usłyszałam przeraźliwy krzyk Elizabeth. Paul i Ben pojechali na

bi¬wak, byłyśmy same. Zerwałam się z łóżka i pobiegłam do jej pokoju, żeby sprawdzić, co się stało.

Rozhisteryzowana leżała w łóżku. Myślałam, że coś jej się przyśniło i położy¬łam się obok, próbując ją

uspokoić. Wtedy się zaczęło.

- Co takiego? - zapytała ruda.

- Łóżko się zatrzęsło - odpowiedziała pani Cook. Wraz z córką wciąż ściskały się za ręce, aż im kostki

zbielały. ¬Elizabeth i ja leżałyśmy obok siebie, a ono dygotało jak w czasie trzęsienia ziemi, tak strasznie,

że lustro nad ko¬modą stukało o ścianę. Nagle łóżko uniosło się nad podło¬gą. Zaczęło lewitować.

- Potem usłyszałyśmy, jak krzyczy - dodała Elizabeth.

- Kto? - spytała ruda.

- Tara Mitchell- odpowiedziała dziewczynka. Wstrząsnął nią dreszcz. - Wiem, że to była ona. To znaczy,

teraz już wiem. To brzmiało tak, jakby ktoś ją mordował, tu i teraz.

Jej matka potrząsnęła głową.

- Nie wiemy, czy to była Tara Mitchell. Nie wiemy, kto krzyczał. Nie mamy żadnej pewnośd: Wiemy tylko,

że to brzmiało jak krzyk młodej dziewczyny. I dosłownie mro¬ziło krew w żyłach. I... i zdawało się.

dobiegać z pierwsze¬go piętra, spod podłogi sypialni Elizabeth.

- Tam, gdzie zamordowano Tarę Mitchell- dodała Eli¬zabeth. Pobladła na twarzy i spojrzała

wytrzeszczonymi oczami na matkę, która mocniej ścisnęła jej palce.

- Zadzwoniłyśmy na policję - podjęła pani Cook. - Przyjechali, przeszukali dom, ale nic nie znaleźli. Oni

pierwsi opowiedzieli nam o tamtych wydarzeniach. Po¬dobno nie tylko my doświadczyłyśmy owych

dziwnych zjawisk. Wychodzi na to, że doświadczył ich każdy, kto za¬mieszkał w domu po Schultzach. I

wszyscy słyszeli krzyki.

Umilkła, biorąc głęboki oddech.

- Tak czy siak, to przesądziło sprawę - wtrącił pan Cook. - Żona z córką oznajmiły, że nie spędzą tam ani

jednej nocy dłużej. Musieliśmy się wyprowadzić. Nie chciały nawet zostać na wyspie i musieliśmy się

przenieść do Charlestonu. Po dłuższym czasie udało nam się sprze¬dać dom, ale sporo na tym

straciliśmy.

- Nic mnie to nie obchodzi - oświadczyła pani Cook. ¬Nie było mowy, żebyśmy tam zostali. W życiu się tak

nie bałam. To miejsce jest nawiedzone. Nic innego nie przy¬chodzi mi do głowy.

Na ekranie ponownie zjawiła się rudowłosa.

- Jak słyszeliście, państwo Cook nie są jedynymi świadkami nieco dziennych wydarzeń w Old Taylor

Place.

Kamera objęła szerszą perspektywę, dzięki czemu tele¬widzowie mogli zobaczyć, że dziennikarka znów

stoi na zewnątrz, na tle białego, oszalowanego budynku. Obok niej tkwił pryszczaty nastolatek w czapce

baseballowej i zielonym podkoszulku z reklamą firmy ogrodniczej.

- Jest ze mną Thomas Bell, który pracuje w firmie pie¬lęgnującej trawniki. - Podstawiła mikrofon

chłopakowi pod nos. - Tom, czy mógłbyś nam opowiedzieć, co ci się przytrafiło?

Nastąpiło zbliżenie i widać było, że chłopiec nerwowo przełyka ślinę.

- No, to było w sierpniu zeszłego roku, w czwartek. Pracowałem do późna, bo chciałem oblecieć wszystkie

trawniki, żeby w piątek wcześniej iść do domu. Dotarłem na miejsce, hm, około dziewiątej wieczorem.

Właśnie za¬czynało się ściemniać. To porządny kawał terenu, z mnó¬stwem drzew, ale uwinąłem się w

jakieś czterdzieści pięć minut. Kiedy skończyłem, było już prawie całkiem ciem¬no, ale jeszcze co nieco

widziałem i gdy przechodziłem i odchwaszczaczem koło garażu, zobaczyłem, że ktoś idzie w moją stronę.

Kamera odjechała w tył i okazało się, że biała ściana jest frontem wolno stojącego garażu na trzy

samochody. Sprawiał wrażenie starego i zrujnowanego, a automatycz¬ne drzwi wyglądały tak, jakby miały

lada chwila upaść.

- Najpierw widziałem tylko sylwetkę. W domu nikogo nie było, stał pusty, odkąd zacząłem kosić tutaj

trawę, więc zdziwiłem się, kto tu może łazić. - Kamera ukazała wąski podjazd, wijący się wśród sosen w

stronę ulicy. - Wtedy zobaczyłem, że to dziewczyna. Miała długie blond włosy i była ubrana w niebieskie

dżinsy i jasny podkoszulek. Szła w moim kierunku jak gdyby nigdy nic. Myślałem, że chce coś powiedzieć

i na wszelki wypadek wyłączyłem spryskiwacz. Była już wtedy bardzo blisko, dokładnie tam, obok tamtej

sosny.

Wskazał na strzeliste drzewko, rosnące w odległości niespełna dziesięciu metrów od garażu.

- Patrzyła prosto na mnie, daję słowo. I nagle ... znikła. Dosłownie rozpłynęła się w powietrzu. - Przełknął

ślinę. - To było strasznie dziwne.

- Co wtedy zrobiłeś, Tom? - spytała ruda.

Chłopak uśmiechnął się głupawo i wbił ręce w kie¬szenie.

- Wrzasnąłem, rzuciłem spiyskiwacz i dałem dyla, jak¬by się paliło. Przysiągłem, że moja noga więcej

tutaj nie postanie. I dotrzymałem słowa, aż do dzisiaj. Harvey ... nasz szef ... musiał kogoś przysłać po

moje rzeczy.

- Myślisz, że co widziałeś, Tom?

- Nie ma żadnego "myślę" - odpowiedział. - Niech się ze mnie śmieją ... niektórzy z kumpli uznali to za

przedni kawał... ale ja wiem, że widziałem ducha. I to tak wyraź¬nie, jak teraz widzę panią.

Nastąpiło ponowne zbliżenie twarzy dziennikarki i ru¬dowłosa odezwała się prosto do kamery.

- Pokazaliśmy Tomowi sześć zdjęć młodych, długo¬włosych blondynek, kilka z nich mieszka obecnie w

pobli¬żu GId Taylor Place. Byliśmy ciekawi, czy rozpozna w któ¬rejś widzianą przez siebie osobę. -

Kamera raz jeszcze odjechała w tył, obejmując chłopca i dziennikarkę. Wciąż stali przed garażem i Tom

Bell trzymał przed sobą fotogra¬fię. - Czy na tym zdjęciu znajduje się dziewczyna, którą widziałeś, Tom?

- Tak, proszę pani - padła odpowiedź.

- Jesteś pewien?

- Jak dwa razy dwa cztery, proszę pani.

- Rozumiem - odpowiedziała reporterka z lekkim uśmiechem. Nastąpiło zbliżenie fotografii i ekran

wypeł¬niła uśmiechnięta twarz nastoletniej blondynki. Joe rów¬nież pamiętał to zdjęcie. Poczuł lekkie

ukłucie litości, a może smutku, bo dziewczyna beztrosko uśmiechała się do obiektywu, nieświadoma

potwornych okoliczności, w jakich wkrótce zakończy się jej krótkie życie.

- To zdjęcie Tary Mitchell- powiedziała zza kadru ru¬dowłosa. - Zrobiono je tydzień przed śmiercią.

Trzasnęły drzwi kuchenne. Joe i Dave jednocześnie podskoczyli na swoich miejscach i obejrzeli się do

tyłu.

- Wróciłam! - zawołała Amy, z hałasem odstawiając siatkę z zakupami.

- Już do ciebie idę, skarbie - odkrzyknął Dave. Zadzwonił telefon. Jeden z aparatów stał na stoliku obok

kanapy iJoe skrzywił się mimowolnie, kiedy piskliwy dźwięk na chwilę zagłuszył słowa płynące z

telewizora.

- Czy ktoś może odebrać? - wrzasnęła Amy. - Mam za¬jęte ręce.

- Ja odbiorę. - Dave sięgnął po słuchawkę. - Halo? Joe usilnie próbował skupić się na programie.

Repor¬terka dalej stała przed domem, ale już bez chłopaka.

- Dziś wieczorem w programie "Na tropie tajemnic" spróbujemy rozwikłać zagadkę śmierci Tary i

tajemnicze¬go zaginięcia jej koleżanek - oznajmiła.

- To do ciebie, Joe. Burmistrz. - Dave podał mu słuchawkę•

Joe stłumił irytację.

- Cześć, Vince - powiedział.

Robards Karen - Cienie dawnych lat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: