Nicholson Peggy - Samo zdrowie.pdf - Nicholson Peggy - glinka7-1987

Peggy Nicholson

Samo zdrowie

Rozdział 1

Niektóre kobiety noszą kapelusze, aby być modne. Inne, aby chronić głowę

przed deszczem lub słońcem. Dla Kelly Bouchard kapelusz był nieodłączną częścią

ubioru, dzięki której maskowała lub obwieszczała swoje nastroje. Kiedy dziś, wraz

z innymi mieszkańcami West Dartmouth, wchodziła po schodach miejscowego

liceum, miała na głowie kapelusz bojowy.

Niespokojnie zerknęła przez ramię: tylu ludzi. Wykrzesała z siebie odwagę na

dzisiejsze wystąpienie, gdyż przekonana była, iż niewiele osób zainteresuje się

spotkaniem Komisji Szkolnej. Ileż bowiem ludzi może chcieć opuścić zaciszny

salonik tylko po to, by debatować nad przyszłorocznym budżetem szkoły?

Otóż w West Dartmouth co najmniej pół miasta.

Za drzwiami znowu stanęła stropiona. Jeśli połowa miasteczka tłoczyła się

przed drzwiami szkoły, to druga jego część była już w środku, napełniając hol

gwarem i zgiełkiem. W desperackim geście zerwała z głowy kapelusz, a potem

nasadziła z powrotem tak, że rondo dotykało teraz niemal jej małego, piegowatego

noska. To niemożliwe. Od czasu szkolnych przedstawień nie występowała przed

tak wielką publicznością. Ale wtedy wyglądało to przecież inaczej. Na scenie

stawała nie ona – otyła, zawstydzona Kelly-Słonica, jak nazywały ją złośliwe

koleżanki – lecz przedstawiane postacie matron czy żon.

Dzisiaj jednak nie było roli, za którą mogłaby się skryć. Nie, to niemożliwe.

Nagle zdała sobie sprawę z tego, że już od dłuższej chwili mnie w rękach kapelusz.

Przypomniała sobie ten, który miała na głowie Ingrid Bergman w finale

„Casablanki”. Kapelusz demonstrujący odwagę i stanowczość kobiety, która

postanawia zerwać z kochankiem i odjechać, zamiast stoczyć z nim kolejną

walkę... Nie, pomyślała Kelly, z pasją nakrywając głowę. Nie można się tak bez

końca wycofywać.

Tymczasem tłum w holu zaczął rzednąć, gdyż ludzie powoli znikali w sali

konferencyjnej. Przy wejściu para o szpakowatych włosach rozmawiała z

mężczyzną w sztruksowej marynarce. Kobieta przyjaźnie klepała go po ramieniu.

– Będziemy z pewnością głosowali za nową szkolą, panie Whittaker –

zapewniła. – Nasz najstarszy wnuk chodzi do ogólniaka i te lekcje na dwie zmiany

są okropne. Dzieciaki nie powinny wracać po ciemku do domu. – Kręcąc głową

podążyła za mężem.

Whittaker spoglądał za oddalającą się parą z wyraźną satysfakcją na twarzy.

Nagle odwrócił się w kierunku Kelly.

– Dobry wieczór – powiedział głosem niskim i miłym, a w opalonej twarzy

rozbłysły szare oczy. – Chyba nigdy jeszcze nie widziałem pani na naszym

spotkaniu.

– Nie... to znaczy tak. Nie mógł pan mnie widzieć.

Wraz z Nuki przeniosły się do West Dartmouth dopiero miesiąc temu.

Krzątanina wokół sklepu nie pozwoliła na żadne spotkania towarzyskie.

– David Whittaker. – Wyciągnięta dłoń zatrzymała ją w wejściu. –

Przewodniczę Komisji Szkolnej.

– Kelly Hol... – Przerwała; po sześciu miesiącach ciągle jeszcze się zapominała.

– Bouchard – poprawiła, czując uścisk mocnych palców.

Spojrzenie szarych oczu było natarczywe, chociaż może to brwi, gęste i

ciemniejsze od brązowych włosów, nadawały im taki wyraz.

– Bardzo mi miło. Mam nadzieję, że pani także popiera projekt budowy nowej

szkoły?

– Ale wtedy musi także chcieć, żebyśmy podnieśli podatki, prawda? – odezwał

się z boku głos Lelanda Howarda, właściciela domku, który wynajmowała Kelly i

przewodniczącego Rady Miejskiej West Dartmouth.

Whittaker nie odwzajemnił uśmiechu Howarda.

– Dobrze pan wie, że oznaczałoby to dodanie jednego dolara do każdej setki

płaconej jako podatek. To nikogo nie zrujnuje, a szkoła jest przecież miastu

niezwykle potrzebna.

– Wcale tego nie wiem i wcale nie jestem tego pewien, podobnie zresztą jak

pani Kelly i każdy inny podatnik z West Dartmouth. No, ale chodźmy, dopóki nie

zajęto wszystkich miejsc siedzących – powiedział Leland, ujmując kobietę za

łokieć.

Kelly zdążyła się jeszcze odwrócić i uśmiechnąć przepraszająco, na co

Whittaker odpowiedział wyrozumiałym rozłożeniem rąk, by zaraz zwrócić się do

kolejnych gości.

– Wspaniale, że zdecydowała się pani przyjść – szepnął jej do ucha Leland. –

Czy będzie pani chciała zabrać głos w tej sprawie?

– Ja... – Gdyby odpowiedziała „tak”, nie miałaby już drogi odwrotu.

– Naprawdę powinna pani – powtórzył już chyba po raz dziesiąty. – To bardzo

ważny problem.

– Tak, ważny – zgodziła się Kelly, myśląc zarazem: Ale dlaczego właśnie ja

mam go podnosić? Przecież Leland Howard z pewnością bardziej mógł wpłynąć na

opinię mieszkańców, jeśli zważyć na jego pozycję w Radzie.

– Przepraszam panią, ale znajomy ma do mnie jakąś sprawę. – Wskazał na

mężczyznę, który machał do niego z przeciwnego końca sali.

– Kelly skinęła głową i usiadła na najbliższym wolnym krześle. Leland Howard

był uprzedzająco grzeczny w stosunku do swej lokatorki, a przecież zawsze czuła

się przy nim skrępowana. Jest taki... gładki, pomyślała, ale natychmiast przyszło jej

do głowy, że to samo trzeba by powiedzieć o wszystkich politykach. Wtedy wzrok

jej padł na Davida Whittakera, który wchodził właśnie na podium, by dołączyć do

reszty Komitetu. Nie, o nim nigdy nie powiedziałaby gładki; raczej twardy.

Whittaker, który zajął miejsce pośrodku stołu, przysunął do siebie mikrofon i

powiedział:

– Dobry wieczór państwu. Jak czytaliście państwo z pewnością w „Dartmouth

Daily”, dzisiejsze spotkanie ma charakter informacyjny. W przyszłym tygodniu

zaczniemy opracowywać budżet na najbliższy rok szkolny, państwo zaś w maju

będziecie głosować za tym projektem lub przeciw niemu. Zanim jednak zaczniemy

żonglować liczbami, najpierw chcielibyśmy zasięgnąć porady u was, rodziców i

podatników.

Przez salę przebiegł szmer.

– Już ja ci doradzę – mruknęła sąsiadka Kelly.

– Wszyscy oczywiście wiedzą, jaki problem musimy przede wszystkim

rozstrzygnąć, . Potrzebne nam jest nowe liceum. Walka o nie trwa już od czterech

lat i od czterech lat niewielkiej, ale, hm, jakby to powiedzieć... bardzo głośnej

grupce oponentów udaje się pokrzyżować plany sfinansowania nowej szkoły.

– Co się udało dotąd, uda się i potem! – zawołał z rogu sali jakiś mężczyzna.

– Zamknij się, Joe! – rozbrzmiał tuż obok gniewny głos kobiecy.

– Wszyscy państwo będą mogli dać wyraz swoim opiniom podczas majowego

głosowania – przypomniał Whittaker. – Ja zaś chciałbym tylko przypomnieć, że to

wasze dzieci zmuszone są tłoczyć się po – czterdzieścioro w jednej klasie i na

dodatek w budynku wybudowanym czterdzieści lat temu, ani razu nie

remontowanym. To wasze dzieci od czterech lat muszą się uczyć na dwie zmiany,

co i tak nie zapobiegło konieczności skrócenia czasu lekcyjnego. Na przyszłą jesień

przypada, dokonywany raz na dziesięć lat przez Stowarzyszenie Szkół i

College’ów Nowej Anglii, przegląd wszystkich szkół średnich i półwyższych. Jeśli

nie otrzymamy pozytywnej oceny, wasze dzieci będą miały mizerne szanse, by

dostać się po liceum do dobrego college’u.

– Mój Boże, jakżeż on się troszczy o nasze dzieci!

– Sąsiadka Kelly teatralnym gestem położyła rękę na piersi.

Kelly tymczasem uważała, że Whittaker ma rację. Dzieci, własne czy cudze,

były przyszłością ich wszystkich i wszystkim powinno zależeć na poziomie ich

edukacji. Całe szczęście, że to nie dotyczyło jej ośmioletniej córeczki; zanim Nuki

osiągnie wiek licealny, problem szkoły średniej w West Dartmouth będzie już na

pewno rozwiązany.

– Fundusz budowy – ciągnął Whittaker – jest oczywiście oddzielony od

funduszu przeznaczonego na działalność starej szkoły, ale o jednej rzeczy chciałem

państwa zapewnić w imieniu Komisji Szkolnej.

Ponieważ chcemy mieszkańców nakłonić do wzięcia na siebie dodatkowych

ciężarów, zrobimy wszystko, żeby nie podwyższać innych kosztów i ani pensa nie

wydać niepotrzebnie. Dlatego też udało nam się nakłonić nauczycieli, aby zgodzili

się na zamrożenie płac na jeden rok.

Na sali rozległy się okrzyki radości. Whittaker gestem ręki uciszył zebranych.

– Niech chociażby to będzie dla państwa dowodem, że również nauczycielom

zależy na nowej szkole.

I dlatego bardzo proszę, byśmy zachowali podobny umiar i nie obciążali

budżetu szkolnego żadnymi nowymi wydatkami, nie występowali z żadnymi

dodatkowymi pomysłami. A teraz, kto z państwa chce zabrać głos?

Kelly westchnęła głęboko, spoglądając na pierwszego mówcę, który zbliżał się

właśnie do mikrofonu. Wszystko wyglądało jeszcze gorzej, niż to sobie

wyobrażała.

Za stołem niski grubas rozwodził się nad problemem uniformów dla orkiestry

szkolnej i marnego stanu instrumentów, tymczasem przed oczyma Kelly pojawił

się obraz matki sprzed dziesięciu lat, kiedy jej, zwykle rumiana i wesoła twarz,

teraz śmiertelnie blada, ledwie się odcinała od szpitalnej poduszki. Zawał w wieku

czterdziestu lat...

– Tego należało się spodziewać – powiedział lekarz – przy takiej nadwadze. –

Przelotnie zerknął na korpulentną sylwetkę Kelly. – Wyciągniemy ją z tego, ale

jeśli nie zadba o siebie, wróci do nas w przeciągu roku. Ona musi schudnąć...

Dziewczyna ukradkiem przesunęła dłonią po swoim smukłym, mocnym

ramieniu. Miała już to za sobą. Nie była już Kelly-Słonicą, a matka... matka nosiła

teraz odzież o rozmiarze trzydzieści, osiem i robiła codziennie ośmiokilometrowe

marsze.

Ale czy do tego rzeczywiście potrzebne są lata dziewczęcych upokorzeń, jak u

Kelly, lub spojrzenie w oczy śmierci, jak w przypadku jej matki? Jeśli udałoby się

Nicholson Peggy - Samo zdrowie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: