Bahai.doc

'Abdu'l-Baha i Baha'u'llah czyli muzułmańska sekta Bahai

Przyjęło się utożsamiać tego pięknego starszego pana, 'Abdu'la Baha z sekta jego jak się sadzi imienia. Tymczasem jest to nieporozumienie wynikające z nieznajomości języka. Baha oznacza splendor, wspaniałość, blask i nie jest w tym wypadku nazwiskiem, ale przydomkiem Abbasa Efendi a sam Abbas nie jest w żadnym razie założycielem tej muzułmańskiej sekty. Założycielem bahaizmu był Mirza Ali Mohammed urodzony około roku 1800 w Shiraz. W czasie swojej wędrówki do Karbali, zapoznał się z naukami Sayeda Kazim Rashti'ego i stal się jednym z jego uczniów. Po śmierci swojego mistrza, wraz z Haji Mohammed Karim Khan'em obwołali się sukcesorami Sayeda Kazim Rashti'ego i ustanowili początek sukcesji jego nauki. Założyli w ten sposób sektę Shaikhiyya w której Mirza był "Bab" (Brama Niebios) a Haji przewodniczącym sekty. Technicznie to jeszcze nie był Bahaizm ale istniejący po dzień dzisiejszy Babizm. Bahaizm dopiero później wydzieli się z Babizmu. Ponieważ jeden z naprawdę religijnych uczniów Saycea - Mulla Hussain przystąpił do sekty, został oficjalnie nazwany "WALA MAN AMANA" co oznacza ze był pierwszym który uwierzył. W tym punkcie, praktycznie sekta zaczęła faktycznie istnieć.

Początkowo liczyli 18 członków zwanych "HURUF UL HAYY" którzy to ludzie zostali rozesłani w celu szerzenia nauk sekty. Rozpoczęło to okres krwawych prześladowań ze strony oficjalnego Islamu. Mirza został ścięty w roku 1850, ale nie powstrzymało to jego uczniów. Zanim Mirza zmarł, oficjalnie przekazał sukcesje sekty do Mirza Yahya, który był synem Mirza Buzurg'a, a bratem ciotecznym Mirza Hussain Alego. Mimo ze to przekazanie przywództwa sekty przebiegło w jasnej i wykluczającej wszelkie niejasności formie, wraz ze śmiercią mistrza, rozpoczęły się silne walki o władzę i nikt nie chciał uznać Mirza Yahya za nowego przywódcę. W efekcie, przywództwo w sekcie objął Mirza Hussain Ali, ten sam który później będzie znany jako pierwszy "BAHAULLAH".

Sekta rozpoczęła bardzo intensywna działalność religijną, polityczna i nawet terrorystyczna. W efekcie próby zamachu bombowego na szacha Iranu w roku 1852, sekta musiała zejść do podziemia i utajnić swoja działalność. Mirza Hussain Ali zmarł w roku 1892, pozostawiając 4 synów i 3 córki. Zapoczątkowało to niezwykle silną walkę pomiędzy braćmi o sukcesję ojca. Najstarszy z braci, Abbas Effendi twierdził bowiem ze jest jedynym sukcesorem. Wydawało się to sprzeczne ze słowami zmarłego ojca, ale Abbas Effendi szybko pozbył się tych którzy byli mu przeciwni i przejął całkowitą władzę w sekcie przyjmując imię Abdul Baha. Jego sekta rozpoczęła intensywne poszukiwanie wsparcia finansowego i w roku 1920 kolonialny rząd brytyjski przyznał Abdulowi tytuł szlachecki oraz spore wpływy. Doprowadziło to furii cały świat muzułmański i sekta jest od tego czasu pod niebywałym wprost naciskiem ze strony całego Islamu. Tymczasem sekta powoli ogarniała coraz większe obszary wpływów, tak ze została uznana przez ONZ za organizację ponadnarodową i obecnie ma w ONZ status obserwatora i współpracownika UNICEF. W roku 1921, Abdul zmarł, a sektę przejął jego syn, Shoghi Effandi Rabbani. Był on nie tylko absolwentem Oxfordu, ale również niewątpliwym współpracownikiem brytyjskich służb specjalnych. Zajmował się bardzo intensywnym propagowaniem bahaizmu w Europie. Jego największym osiągnięciem było ustanowienie 32 ludzi których nazwał "Ręce Boga" i którzy mają za zadanie propagowanie założeń sekty na świecie. Shoghi zmarł w roku 1957. Jego 32 uczniów podjęło się wyprowadzenia sekty z kłopotów co im się wspaniale udało. W 1963 roku ustalono ramowe prawa Baha i przeniesiono się do Izraela gdzie sekta wybudowała sobie siedzibę na Górze Karmel. Siedziba ta nazywa się "Uniwersalny Dom Sprawiedliwości". Wszystkie sprawy organizacyjne są załatwiane na międzynarodowej konferencji Bahai która odbywa się co piec lat. Przyjmuje się ze około 6 milionów ludzi jest wyznawcami Bahaizmu.

Wiara Bahai wywodzi się z Islamu i jest to wiara w jednego Boga, Allaha który jest wielkim i niepoznawalnym Bogiem. W imieniu Boga mówią prorocy, a za "Słowo Boga", Bahaiści uznają następujących proroków:

Abraham (rok 4122 pne.)

Mojżesz (rok 1456 pne)

Kryszna (rok 1249 pne)

Zoroaster (rok 1000 pne)

Budda (rok 757 pne)

Jesus który był Pierwszym Mesjaszem (rok 34 )

Mohammed (rok 613 )

Bab (rok 1844 )

Baha'u'llah (rok 1863 )

Nie należy się teraz spodziewać kolejnego proroka przez około 9 stuleci. Bahaiści wierzą w nieśmiertelną duszę, która po śmierci oddala się w odległe miejsce. To miejsce jest wewnątrz naszego wszechświata a jednocześnie jest to miejsce w pobliżu Boga. Bahaiści nie maja szacunku dla własnej tradycji i kilkadziesiąt razy zmienili już swoje własne doktryny. Wierzą w jedność ludzi na ziemi, w jedność religii i życia świeckiego. Sądzą, że kiedyś na świecie będzie istniał tylko jeden naród, tylko jeden rząd i tylko jedna religia. Twierdza ze to oni będą stali na czele tego rządu, a ta jedyna religia to będzie Bahaizm. Maja na myśli państwo wyznaniowe.

Kierownictwo sekty znajduje się w Hajfie, Izrael a w poszczególnych krajach znajdują się "Narodowe Zrzeszenia Duchowe" (National Spiritual Assemblies ,w skrócie N.S.A.) które zajmują się całością działań sekty. Baha nie ma kleru, rytuałów ani sakramentów. Praca jest sposobem wyznawania Boga. Życie religijne polega na przynależności oraz modlitwie i poście który zgodnie z ich kalendarzem wypada w ostatnim miesiącu roku oraz na powstrzymaniu się od alkoholu. Bahaiści są zobowiązani do co najmniej jednej pielgrzymki do Świątyni Bab'a która jest w Hajfie obok ich głównej siedziby.