5. Kuznicki, Percepcja darwinizmu na ziemiach polskich w latach 1860-1881 (2009).pdf

Tom 58 2009

Numer 3–4 (284–285)

Strony 279–285

L eszek k uźnicki

Zakład Biologii Komórki

Instytut Biologii Doświadczalnejim. M. Nenckiego PAN

Pasteura 3, 02-093 Warszawa

E-mail: kuznicki@nencki.gov.pl

PeRCePCJA DARWINIZMU NA ZIeMIACH POLSKICH W LATACH 1860–1881*

SPRAWA PeRIODYZACJI

Prawdopodobnie pierwsza wzmianka o

teorii doboru naturalnego napisana po pol-

sku ukazała się w 1860 r. na łamach „Gaze-

ty Rolniczej, Przemysłowej i Handlowej”. Jej

autorem był Leon k ąkoLewski (1860), który

w tymże piśmie zamieszczał przeglądy z cza-

sopism zagranicznych, dotyczące rolnictwa i

nauki. Notatkę tę odnalazła Wanda G rębecka ,

która pod kątem recepcji darwinizmu anali-

zowała prasę rolniczą z drugiej połowy XIX

w. Należała ona do zespołu pracowników

Ośrodka Dokumentacji ewolucjonizmu PAN.

W 1961 r. zespół ten opublikował artykuł

Recepcja darwinizmu w drugiej połowie XIX

wieku w Królestwie Polskim . W tymże roku

ukazała się obszerna praca źródłowa Celestyny

o rLikowskiej (1961) pt. Nurt ewolucjonizmu

w warszawskim środowisku lekarskim . Praw-

dziwą kopalnię materiałów przyniósł Zeszyt I

Materiałów do dziejów myśli ewolucyjnej w

Polsce , w którym znalazły się cztery publikacje:

Teodozji D łuGokęckiej (1963) Miejsce darwi-

nizmu w działalności Przeglądu Tygodniowe-

go (1866–1890) , Ireny L ipińskiej -z ubkiewicz

(1963) Problematyka ewolucyjna na łamach

Ateneum (1876–1901) , Wandy G rębeckiej

(1963) Materiały do recepcji darwinizmu na

łamach prasy rolniczej oraz Henryka D ominasa

(1962) Stosunek publicystów czasopism socjali-

stycznych (Równości, Przedświtu, Walki Klas,

Światła) do socjaldarwinizmu i darwinizmu .

Na łamach pism analizowanych przez

pracowników Ośrodka zamieszczali artykuły

uczeni, popularyzatorzy wiedzy i publicyści,

zarówno rzecznicy ewolucji i teorii doboru

naturalnego, jak i przeciwnicy. W Ośrodku

Dokumentacji ewolucjonizmu przejrzano po-

nad 1000 pozycji i na tej podstawie zapropo-

nowano (D łuGołęcka i współaut. 1961) na-

stępującą periodyzację recepcji darwinizmu

w Polsce w drugiej połowie XIX w.:

— lata 1860–1865 — sporadyczne informacje

o teorii Darwina;

— lata 1866–1871 — propagowanie teorii i

wstępne różnicowanie stanowisk;

— lata 1872–1876 — spór o darwinizm;

— lata 1877–1881 — reakcje po sporze;

— lata 1882–1900 — nasilenie dyskusji nad

socjaldarwinizmem i dyskusji merytorycz-

nych nad teorią Darwina.

W moim przekonaniu zaproponowana pe-

riodyzacja jest zbyt drobiazgowa i nieuzasad-

niona merytorycznie. Autorzy potraktowali

problematykę biologiczną, która wniosła teo-

rię doboru naturalnego, jako spójną całość

ze sprawami społeczno-politycznymi na linii

kapitalizm-socjalizm. Opublikowanie dzieła O

powstawaniu gatunku spowodowało też poja-

wienie się doktryn socjaldarwinistycznych, ale

socjaldarwinizm nigdy nie był darwinizmem.

Co więcej, spór wokół zwierzęcego pocho-

dzenia człowieka nie miał żadnych tendencji

słabnących. Kiedy więc pominiemy aspekty

publicystyczne, które nadawały różny koloryt

dyskusjom dotyczącym teorii doboru natu-

ralnego, jedyną obiektywną cezurą może być

1882 r. Po śmierci Darwina zaczął bowiem

gwałtownie narastać spór między neolamarc-

*Praca wykonana w ramach działalności statutowej Instytutu Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego PAN.

280

L eszek k uźnicki

kistami i neodarwinistami, który spowodował

nie tylko głęboki podział wśród uczonych, ale

był także początkiem wieloletniego kryzysu do-

tyczącego roli doboru naturalnego i sposobów

powstawania gatunków. Sprawa ta została sze-

roko omówiona przez k uźnickieGo i u rbanka

(1967, 1970).

Niezależnie od wydarzeń światowych,

również na gruncie polskim w latach 80. za-

istniała nowa sytuacja. Benedykt D ybowski

został profesorem zoologii we Lwowie i jed-

nocześnie w Warszawie Józef Nusbaum roz-

począł aktywność popularyzatorską na polu

ewolucjonizmu.

DARWINIZM I DARWINIŚCI NA WYŻSZYCH UCZeLNIACH

Po raz pierwszy syntezę rozwoju biologii

ewolucyjnej w Polsce przedstawiłem w opra-

cowaniu zamieszczonym w wielotomowej

Historii Nauki Polskiej (k uźnicki 1987).

Pierwszym w kraju rzecznikiem biologii

ewolucyjnej był Benedykt D ybowski . Z dzie-

łem On the origin of species zapoznał się w

1860 r., podczas pobytu w Berlinie, gdzie w

tymże samym roku uzyskał doktorat z zakresu

medycyny i chirurgii, na podstawie rozprawy

o dzieworództwie pszczół i trzmieli. Powołany

w 1862 r. na stanowisko profesora adiunkta

zoologii w Szkole Głównej w Warszawie — tak

opisał początki swojej pracy dydaktycznej: „W

chwili, gdy wśród młodzieży akademickiej War-

szawy w r. 1862 wrzało i kipiało jak w kotle

stojącym na płomieniach ogniska, rozpocząłem

w świeżo dźwigniętej Szkole Głównej War-

szawskiej wykłady zoologii i anatomii porów-

nawczej; przedmioty te po sławnych, genial-

nych pracach K. Darwina, ogłoszonych w 1859

r., nabierały znaczenia nowego, o olbrzymiej

doniosłości, nie przeczuwanego nawet przed-

tem. Miałem być w naszej Ojczyźnie pierw-

szym objaśniającym fakty teorii ewolucyjnej i

wykazującym doniosłość, jaką wniosła teoria

rzeczona w świat myśli ludzkiej. Na zebraniach

prywatnych młodzieży postępowej polskiej

objaśniałem już przedtem parokrotnie główne

zasady teorii ewolucyjnej, stąd też wiedziano,

że jestem jej zwolennikiem, a nadto gorącym

wielbicielem Darwina” (D ybowski 1930).

„… Dybowski, aktywnie zaangażowany w

działalność konspiracyjną, a w końcowych

fazach powstania działający w jego kierow-

nictwie, został w lutym 1864 r. aresztowany

i skazany na karę śmierci, zamienioną następ-

nie na 15 lat ciężkich robót na Syberii. Jego

obowiązki przejął August w rześniowski , do-

tychczasowy prosektor przy Katedrze Zoolo-

gii Anatomii Porównawczej. Idąc śladami swe-

go poprzednika, w rześniowski kontynuował

nauczanie ewolucjonizmu w Szkole Głów-

nej, aczkolwiek w sposób dość lakoniczny i

ostrożny. Na podstawie skryptu wykładów w

roku akademickim 1864/1865 pt. „Kurs zoo-

logii” należy sądzić, że ograniczało się ono do

krótkiego streszczenia teorii Darwina” (w rze -

śniowski 1864/65). W ówczesnych warunkach

było to i tak dowodem zarówno światłości

umysłu, jak i odwagi cywilnej .

Po objęciu Katedry Zoologii na Cesar-

skim Uniwersytecie Warszawskim (1870)

August Wrześniowski znacznie rozszerzył,

w obrębie swoich wykładów kursowych, za-

kres tematyki ewolucyjnej. To nowoczesne

ujmowanie przedmiotu zoologii kontynu-

ował aż do czasu usunięcia go z Uniwersyte-

tu (1889). Poza działalnością uniwersytecką

wkład Wrześniowskiego w upowszechnianie

ewolucjonizmu był znaczący. Między innymi

w Encyklopedii powszechnej Orgelbranda

(w rześniowski 1868), w haśle Zoologia , za-

mieścił streszczenie teorii Darwina oraz na

łamach „Ateneum” i „Wszechświata” ogłosił

wiele artykułów bezpośrednio lub pośred-

nio związanych z tą tematyką. w rześniowski

przełożył również na język polski T. Hux-

leya O przyczynach zjawisk w naturze or-

ganicznej (H uxLey 1873), O. Schmidta Na-

uka o pochodzeniu gatunków i darwinizmu

(s cHmiDt 1875) oraz A. R. Wallace Znaczenie

teorii wyboru naturalnego ze względu na

naśladownictwo i inne ochronne podobień-

stwa zwierząt (w aLLace 1875).

Zdecydowanym darwinistą był również

edward s trasburGer . Jego dwuletnia działal-

ność jako docenta Szkoły Głównej w War-

szawie owocowała publikacjami O istocie i

zadaniu nauk przyrodniczych (s trasburGer

1867) oraz Dwupłciowość, wielokształtność i

krzyżowanie się roślin. Rzecz w duchu teo-

rii Darwina wyłożona (s trasburGer 1869).

W tymże roku Strasburger został zaproszony

przez uniwersytet w Jenie, gdzie objął Kate-

drę Botaniki. Do kraju już nie powrócił.

Jednym z najwybitniejszych uczonych

polskich pracujących w Warszawie na stano-

wisku profesora, najpierw w Szkole Głównej,

a następnie w Uniwersytecie Cesarskim, był

Henryk Fryderyk H oyer (sen.). Szczególną

wartość poznawczą miały jego badania z za-

Percepcja darwinizmu na ziemiach polskich

281

kresu histologii tkanki łącznej, nabłonkowej i

nerwowej. H oyer jako nauczyciel akademic-

ki nie wykładał darwinizmu, ale publicznie

w tej sprawie się zadeklarował. Jego poglądy

wyrażone między innymi w artykule Krytycz-

ny pogląd na darwinizm (H oyer 1876) są

charakterystyczne dla postawy człowieka wie-

rzącego, a jednocześnie dostrzegającego prze-

łomowe znaczenie teorii doboru naturalne-

go. Hoyer nie miał wątpliwości, że „…D arwin

jest twórcą nowego systemu przyrodniczo-fi-

lozoficznego, który spowodował przewrót w

naukach biologicznych. Jego teoria wywołała

takież namiętne spory, jak odkrycie Koperni-

ka czy Galileusza. Twierdzenia Darwina do-

tyczące czynników i sposobów ewolucji nie

są wolne od luk i niejasności, ale” — pisał

Hoyer — „jego dzieło „otworzyło nową epo-

kę w rozwoju nauki o istotach organicznych,

dostarczywszy środków dla naukowego uza-

sadnienia teorii pochodzenia”. Uznanie teo-

rii descendencji nie musi jednak prowadzić

do wniosków krańcowo materialistycznych

i laickich. „Potęga Stwórcy będzie się wyda-

wała nie mniej cudowną, jeżeli przypuścimy,

iż świat powstał pod wpływem jego woli nie

od razu wedle schematu przez tradycję poda-

wanego, ale w niezmiernym przeciągu czasu,

który dla ludzkich pojęć wydaje się kolosal-

nym, ale w porównaniu z wiecznością spro-

wadza się do znaczenia jednej chwili [...]. Tak

więc teoria pochodzenia bynajmniej nie zno-

si dotychczasowych poprawnych poglądów

na świat, nie znosi także uprawnienia wiary;

owszem daje się najzupełniej pogodzić nie

tylko z monizmem, ale i z rozsądnym duali-

zmem, który sprowadza doniosłość teologicz-

nego tłumaczenia rzeczy do właściwych gra-

nic i przyznaje także pewną miarę swobody

istotom organicznym, zresztą zupełnie zależ-

nym od praw przyrody” (k uźnicki 1987)

Asystentem Hoyera (sen.) był Wacław

Mayzel, współodkrywca mitozy w komórkach

zwierzęcych (1875). Istnieją przesłanki, aby

uważać go za darwinistę. Z inicjatywy czaso-

pisma „Niwa” Mayzel rozpoczął przekład On

the origin of species (D arwin 1873a), które-

go fragmenty były drukowane w 1873 r. Pra-

ca nie została zakończona z powodu trudno-

ści finansowych czasopisma.

W popularyzowanie darwinizmu był rów-

nież zaangażowany Karol Jurkiewicz, profe-

sor Szkoły Głównej, a po roku 1869 — Uni-

wersytetu Cesarskiego w Warszawie, spe-

cjalista z zakresu geologii i paleontologii. W

sprawach ewolucji wypowiadał się w duchu

zbliżonym do stanowiska Hoyera (sen.).

W latach 1862–1881 teoria doboru natu-

ralnego była obecna w życiu uniwersyteckim

Warszawy, ale w ograniczonym zasięgu. Zaan-

gażowanie Dybowskiego, Strasburgera i May-

zela z różnych powodów było krótkotrwałe,

wypowiedzi Hoyera (sen.) i Jurkiewicza po-

niekąd ambiwalentne. Jedynie August w rze -

śniowski od 1864 r. pozostawał wytrwałym

krzewicielem ewolucjonizmu w uczelniach i

poza ich murami.

Istnieją przesłanki do zaliczenia do grona

darwinistów Maksymiliana Nowickiego (Siła-

Nowickiego), który w 1863 r. objął Katedrę

Zoologii w Uniwersytecie Lwowskim. Proble-

matyka ewolucyjna na tę uczelnię wkroczyła

w pełni dopiero po 1884 r., kiedy, po Maksy-

milianie Nowickim, Katedrę Zoologii przejął

Benedykt Dybowski. Do tego czasu darwi-

nizm we Lwowie upowszechniał głównie far-

maceuta Ignacy L. Petelenz (p eteLenz 1878).

Na Uniwersytecie Jagiellońskim darwi-

nizm zakorzenił się wraz z przybyciem do

Krakowa w 1876 r. Józefa Rostafińskiego.

Wkrótce po tym został on powołany na sta-

nowisko profesora nadzwyczajnego i dyrek-

tora Ogrodu Botanicznego UJ. W 1879 r.

ukazał się artykuł Rostafińskiego O prawie

Malthusa w przyrodzie . Publikacja stanowiła

istotny wkład do zrozumienia roli metodolo-

gii historycznej w biologii i czynników wy-

znaczających przebieg procesów ewolucji.

CHARAKTeR I PRZeBIeG DYSKUSJI

Reakcja wykształconych kręgów społe-

czeństwa polskiego na teorię Darwina była

dynamiczna i silnie zróżnicowana (z ubkie -

wicz 1981) tym więcej, że dostrzeżono jej

wpływ na działalność gospodarczą i społecz-

ną. Bardzo wcześnie nową koncepcją zain-

teresowali się hodowcy zwierząt i roślin, co

znalazło odzwierciedlenie w czasopismach

fachowych. W 1864 r. w „Dzienniku Rolni-

czym” ukazał się artykuł Teoria Darwina au-

torstwa Tadeusza Mateckiego, któremu towa-

rzyszyła uwaga redakcji:

„…Lubo teoria Darwina nie odnosi się

wprost do rolnictwa, że jednak stała się

przedmiotem ogólnego zajęcia wszystkich ba-

daczów natury, na której znajomości opiera

282

L eszek k uźnicki

się postęp rolnictwa, przeto podajemy tutaj

niniejszy artykuł jako nie mogący nie intere-

sować wykształconego rolnika”.

G rębecka (1963), która przeprowadziła

gruntowną analizę prasy rolniczej w drugiej

połowie XIX w. pod kątem recepcji darwini-

zmu, szczególne znaczenie w podjętej wów-

czas dyskusji przypisała „Gazecie Rolniczej”.

Jej zdaniem do autorów najaktywniejszych i

o najbardziej interesujących wypowiedziach

należeli: Juliusz Au — rolnik ekonomista, Zyg-

munt Gawarecki — korespondent z Belgii,

Leon Kąkolewski — publicysta, Bolesław Kle-

paczewski — hodowca owiec, Albin Kohn —

publicysta o wykształceniu agronomicznym,

Józef B. r oGowski — praktyk i teoretyk rol-

nictwa, Aleksander Trylski — hodowca zwie-

rząt oraz Stanisław Wotowski — hodowca

koni.

Charakterystycznym rysem artykułów za-

mieszczanych w „Gazecie Rolniczej” była

kontrowersja między negatywną oceną świa-

topoglądową darwinizmu a jednoczesnym

uznaniem dla jej walorów poznawczych w

zakresie podstaw naukowych, wyjaśniających

szereg procesów i zjawisk zachodzących w

żywej przyrodzie. Wątpiąc w ewolucyjny roz-

wój świata żywego starano się wykorzystać

podstawy teorii doboru naturalnego dla bie-

żących udoskonaleń uprawy roślin i hodowli

zwierząt (r oGowski 1869).

Do upowszechnienia darwinizmu w Pol-

sce szczególnie przyczynił się ruch umysło-

wy i społeczny zwany pozytywizmem war-

szawskim. Jego twórcami i propagatorami

byli Piotr c HmieLowski — historyk i krytyk li-

teratury, Aleksander Świętochowski — pisarz

publicysta, Julian Ochorowicz — psycholog

i publicysta, Bolesław Prus i Adam Wiślicki

— wydawca „Przeglądu Tygodniowego”. Po-

zytywizm warszawski propagował prace od

podstaw na rzecz gospodarki kraju, rozwo-

ju nauki i oświaty. Najważniejsze było to, że

ruch miał charakter społeczny i rozwijany

był przez wybitnych humanistów i pisarzy,

ale odwoływał się do nauk przyrodniczych,

głównie biologicznych (c HmieLowski 1876).

Uważano, że poznanie ewolucji i życia na Zie-

mi jest najlepszą drogą do poznania mecha-

nizmów rozwoju społeczeństwa. Pozytywizm

warszawski stworzył tak zwaną młodą prasę,

w której centralną rolę odgrywał „Przegląd

Tygodniowy Życia Społecznego, Literatury

i Sztuk Pięknych”. Do młodej prasy należały

później powstałe pisma „Niwa” i „Ateneum”,

propagujące w mniej radykalnej formie idee

pozytywizmu. To za ich pośrednictwem naj-

szerszym nurtem dotarł darwinizm do spo-

łeczeństwa polskiego. Szczególnie aktywnym

a jednocześnie kompetentnym był Bronisław

Rejchman, redaktor i tłumacz o wykształce-

niu przyrodniczym. W 1869 r. ukazała się w

jego przekładzie broszura (b ücHner 1869)

pt. Teoria Darwina według popularnej

prelekcji Ludwika Büchnera . Była to zapo-

wiedź jego własnej aktywności pisarskiej. Do

1882 r. Rejchman na łamach „Przeglądu Ty-

godniowego”, „Przyrody i Przemysłu”, „Niwy”

i „Ateneum” zamieścił kilkanaście artykułów,

w których z dużą znajomością przedmiotu

wyłożył założenia teorii doboru naturalnego,

jak i jego implikacje naukowe i społeczne.

Sądzę, że to przede wszystkim on miał naj-

większy wkład w proces upowszechniania

darwinizmu i publikacji w aLLace (1877a, b)

na ziemiach polskich. Rejchman był też wy-

trwałym obrońcą samego Darwina oraz jego

teorii przed licznymi i najczęściej niesłusz-

nymi zarzutami. Największą jednak zasługą

Rejchmana i innych wypowiadających się w

tych sprawach było wykazanie, że mamy do

czynienia z teorią naukową o wielkich im-

plikacjach. Interpretacje światopoglądowe

— pisał — są tylko jedną z pochodnych, a nie

istotą darwinizmu — w konsekwencji teoria

doboru naturalnego może być zaakceptowa-

na głównie przez osoby wierzące, do których

sam się zaliczał. Nie było to stanowisko od-

osobnione, reprezentował je również Antoni

Wałecki wybitny znawca fauny Syberii i Pol-

ski. Przekonanie, że wiarę w Boga stworzy-

ciela, nieśmiertelną duszę można pogodzić z

teorią ewolucji było jednak już w latach 60.

konsekwentnie odrzucane, a idee darwinow-

skie potępiane przez duchowieństwo i prasę

katolicką.

W „Tygodniku Katolickim” ukazał się w

odcinkach (wydany również w formie bro-

szury) esej ks. w artenberGa (1866) pt. O

teoryii Darwina . Autor starał się wykazać, że

jest ona bezzasadną, kacerską i aspołeczną.

W podobnym duchu występował Józef

Szujski i ks. Michał Nowodworski, późniejszy

biskup płocki, stojąc na stanowisku, że nauka

w pełni potwierdza obraz powstania życia i

stworzenia człowieka, który jest zapisany w

Biblii. Szerzeniu idei ewolucji przeciwstawia-

li się też intelektualiści świeccy. Taki cel miał

artykuł Teoria Darwina wobec uczonych an-

gielskich autorstwa filozofa i publicysty Wła-

dysława m iłkowskieGo (1869).

W 1871 r. zaszły wydarzenia, które jesz-

cze bardziej zaostrzyły ataki środowisk kato-

lickich. Darwin ogłosił The descent of man

Percepcja darwinizmu na ziemiach polskich

283

and selection relation to sex . Jednocześnie

we Lwowie — w przekładzie na język polski

— ukazała się książka H aeckLa (1871) Dzie-

je utworzenia przyrody , a trzy lata później

Thomasa H uxLeya (1874) Stanowisko czło-

wieka w przyrodzie .. W odpowiedzi wyda-

ny został jako druk zwarty pamflet Homo

versus Darwin czyli sprawa o pochodzeniu

człowieka … (1874). Jego autorem był L yon

(pseudonim). Utwór przełożył z angielskie-

go Stanisław Chomętowski, lekarz psychia-

tra, od 1865 r. ordynator szpitala Jana Bo-

żego w Warszawie. Tłumacz wystąpił pod

pseudonimem Dr. Bonifacjusz Nemo. W

latach 70. darwinizm był agresywnie zwal-

czany przez ks. Stefana p awLickieGo (1870,

1875), profesora filozofii, który w swych

ocenach również nie przebierał w słowach

potępienia. W rzeczywistości dopiero dzię-

ki jego wystąpieniom wzrosło zaintereso-

wanie problematyką ewolucyjną, mimo że

próby szukania dróg pogodzenia między

wiarą chrześcijańską i darwinizmem były

surowo potępione. Odpowiedzią na artykuł

Aleksandra t uszyńskieGo pt. Darwinizm

i pozytywizm (1873) i Hipoteza Darwina

jest czy nie jest antychrześcijańską? (1873)

był ostry sprzeciw ks. Michała Nowodwor-

skiego zatytułowany Niefortunne pośred-

niczenie (1873). Ten antyewolucyjny nurt

nie hamował udostępnienia polskiemu

czytelnikowi twórczości Darwina. Konrad

Dobrski, lekarz praktykujący w Warszawie

przełożył Wyraz uczuć u człowieka i zwie-

rząt (D arwin 1873b). Z kolei Ludwik Ma-

słowski dokonał przekładu dzieła Darwina

The descent of man and selection in rela-

tion to sex . Książkę wydano po polsku w

dwóch częściach O pochodzeniu człowieka

(D arwin 1874) i Dobór płciowy (D arwin

1875-1876).

Niezależnie od przekładów w latach 70.

ukazały się też obszerne rozprawy lekarzy z

wykształcenia, rozwijające w sposób umiar-

kowany (Wincenty Szyszło — Przegląd dzie-

jów przyrody, „Studia Filozoficzne”, t. 1 i 2,

1872), bądź zdecydowany (Józef Chwiećkow-

ski — Siła i materia, czyli stopniowy rozwój

pojęć o tych przedmiotach, t. 1 i 2, 1877)

koncepcje ewolucjonistyczne i światopogląd

materialistyczny.

W tym samym duchu były napisane książ-

ki przez okulistę Zygmunta k ramsztyka pt.

Jędrzej Śniadecki. Teoria jestestw organicz-

nych wobec dzisiejszych pojęć o życiu (1874)

i psychiatrę Alfonsa Perlickiego Kilka uwag

o poprawie przyrody (1876).

Należy też z naciskiem podkreślić, że w

toczącej się wówczas dyskusji, obok zacie-

trzewienia, istniały liczne próby pogłębienia

dyskusji merytorycznej.

Tadeusz Skomorowski w tomie 2 (1873) i

tomie 3 (1873/74) „Przyrody i Przemysłu” w

30 kolejnych odcinkach zamieścił opracowa-

nie zatytułowane Geneza gatunków ze stano-

wiska racjonalnej krytyki . Całość w formie

zwartej została wydana pod tytułem Rozbiór

teorii Darwina czyli geneza gatunków ze

stanowiska racjonalnej krytyki (s komorow -

ski 1874). Była to ocena teorii doboru natu-

ralnego oparta na książce G. S. Mivarta On

the origin of species wydanej w Londynie w

1871. Podstawowy zarzut postawiony Darwi-

nowi miał duży kaliber. Zdaniem Mivarta teo-

ria doboru naturalnego rzeczywiście przeko-

nywująco objaśnia, jak może się kształtować

i modyfikować narząd już istniejący, ale jest

zupełnie bezradna przy odpowiedzi na pyta-

nie, jak mogą się tworzyć zaczątki nowych

organów. Według Mivarta i Skomorowskiego

organogeneza jest procesem odrębnym od

doboru naturalnego. Takie poglądy nie były

odosobnione. Wraz z uznaniem dla idei ewo-

lucji wzrastała liczba antydarwinistów.

Taki charakter miał m.in. artykuł prakty-

kującego lekarza Adama c HałupczyńskieGo

O niektórych błędach w teorii Darwina ,

drukowany w odcinkach na łamach „Przyro-

dy i Przemysłu” (1879/1980). Siłą napędową

ewolucji biologicznej nie jest walka o byt i

wynikający z niej dobór naturalny — stwier-

dzał autor — lecz dążność do postępowego

rozwoju, będąca immanentnym przejawem

życia.

Stanisław Kramsztyk w pracy Sprawa

darwinizmu („Ateneum”, 1880) zwrócił

uwagę na teorię migracji i izolacji prze-

strzennej Moritza Wagnera, która jego zda-

niem lepiej wyjaśnia zjawiska ewolucyjne

od mechanizmu doboru naturalnego. Jedno-

cześnie w następnym roczniku „Ateneum”

(1881) bronił Kramsztyk wartości metodo-

logicznych i poznawczych teorii darwinow-

skiej przed zarzutami stawianymi jej przez

Chałupczyńskiego.

Recepcja naukowa i społeczna darwini-

zmu w żadnym kraju nie przebiegała bezkon-

fliktowo, lecz w wyniku ostrych dyskusji. Ich

natężenie było swoistym miernikiem aktyw-

ności życia intelektualnego. Zarówno zwo-

lennicy, jak i przeciwnicy — ci ostatni wbrew

swojej woli — swoimi wystąpieniami w isto-

cie przyczyniali się do upowszechnienia idei

ewolucji.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: