01 Godzina czarownic t.1.pdf

ANNA RICE

GODZINA CZAROWNIC

The witching hour

Tom 1

Przełożyła: Anna Czajkowska

Wydanie polskie: 1994

I deszcz myślą barwiony,

I uderzenie gromu będące przypomnieniem.

Stan Rice

Doktor ocknął się, przerażony. Znowu przyśnił mu się ten stary dom w Nowym

Orleanie. Raz jeszcze ujrzał kobietę w bujanym fotelu i mężczyznę z brązowymi oczami.

I nawet teraz, w cichym pokoju hotelowym, wysoko ponad Nowym Jorkiem, ogarnęły

go znane uczucia: niepewność i lęk. Znów rozmawiał z brązowookim mężczyzną. Tak,

pomóż jej. Nie, to tylko sen. Chcę się z niego obudzić.

Doktor usiadł na łóżku. Ciszy nie mącił żaden dźwięk oprócz niskiego pomruku

klimatyzatora. Dlaczego przyszło mu to do głowy teraz, w pokoju hotelu Parker Meridien?

Przez moment nie mógł się otrząsnąć ze wspomnienia tego starego domu. Przed oczami miał

tamtą kobietę - jej pochyloną głowę, pusty wzrok. Nieomal słyszał bzyczenie owadów

obijających się o siatkę na starym ganku. Zaś mężczyzna o brązowych oczach mówił nie

otwierając ust. Niby woskowa lalka obdarzona życiem...

Nie. Przestań.

Doktor wstał z łóżka, bezszelestnie przemierzył dywan i stanąwszy przy nieskazitelnie

białych zasłonach, popatrzył na czarne jak sadza dachy domów i światła neonów

rozbłyskujące na ceglanych murach. Między chmurami widocznymi ponad przeciwległą

ponurą, betonową fasadą prześwitywał już blask wczesnego poranka. Tu nie ma ani

morderczego upału, ani usypiającego zapachu róż i gardenii...

Stopniowo zbierał myśli.

Raz jeszcze wrócił myślą do Anglika napotkanego przy barze w hotelowym hallu. To

właśnie przywołało wspomnienia - słowa tego człowieka, który rzekł do barmana, iż właśnie

przyjechał z Nowego Orleanu, i że to rzeczywiście miasto duchów. Tak, ów Anglik,

sympatyczny człowiek, prawdziwy, zdawać by się mogło, dżentelmen ze Starego Świata, w

wąskim garniturze w paski, z zegarkiem na złotym łańcuszku przymocowanym do kieszeni

kamizelki. Gdzie w naszych czasach można spotkać kogoś podobnego? - o wyraźnej

melodyjnej intonacji brytyjskiego aktora i jasnych, młodych oczach.

Wtedy, w hallu, doktor odwrócił się do niego i rzekł:

- Ma pan rację co do Nowego Orleanu. Ja sam widziałem tam ducha i to wcale nie tak

dawno temu... - Potem przerwał, zawstydzony i wlepił wzrok w kryształowy kieliszek

burbona, na którego dnie ostro załamywało się światło.

Brzęczenie much pośród lata; woń lekarstw. Aż tyle thorazyny? Czy to aby nie

pomyłka?

Anglik jednakże wykazał pełne szacunku zaciekawienie. Zaprosił doktora na wspólny

obiad. Powiedział, że zbiera takie opowieści. Przez moment doktor walczył z pokusą. Na

zjeździe nie działo się nic ciekawego, a ten mężczyzna przypadł mu do gustu, wzbudził

natychmiastowe zaufanie. Hall hotelu Parker Meridien był miłym, wesołym, pełnym światła,

ruchu i ludzi miejscem, tak odległym od ponurego zakątka Nowego Orleanu, od tego

spoczywającego w podzwrotnikowym upale, smutnego, starego miasta przeżartego sekretami.

Doktor jednak nie potrafił opowiedzieć tej historii.

- Jeśli kiedyś zmieni pan zdanie, proszę zadzwonić - rzekł Anglik. - Nazywam się

Aaron Lightner. - Potem wręczył doktorowi wizytówkę, na której widniała nazwa jakiejś

organizacji. - Zbieramy, jeśli można tak powiedzieć, historie o duchach - naturalnie te

prawdziwe.

TALAMASCA

Obserwujemy

Zawsze jesteśmy w pobliżu

Było to osobliwe motto.

Tak, to właśnie przywołało wspomnienia. Aaron Lightner i jego dziwaczna wizytówka

z europejskimi numerami telefonów, ten Anglik, człowiek wyruszający jutro na Wybrzeże,

żeby się spotkać z mężczyzną z Kalifornii, który niedawno utonął i został przywrócony do

życia. Doktor czytał o tej historii w nowojorskich gazetach - chodziło o jednego z tych typów,

którzy przeżywają śmierć kliniczną i wracają ujrzawszy „światło”.

O tym topielcu też dyskutowali, doktor z Anglikiem.

- Widzi pan, on twierdzi, że zdobył zdolności parapsychiczne - wyjaśniał rozmówca. -

A to nas oczywiście interesuje. Podobno pojawiają mu się obrazy, kiedy dotyka różnych

przedmiotów gołymi rękami. My nazywamy to psychometrią.

Doktor był wyraźnie zaciekawiony. Sam słyszał o kilku podobnych pacjentach,

zawałowcach, jeśli pamięć go nie zawodzi, którzy wrócili do życia, a jeden z nich twierdził

nawet, że poznał przyszłość. „Życie po śmierci”. W pismach naukowych można znaleźć coraz

więcej artykułów dotyczących tego fenomenu.

- Tak - potwierdził Lightner. - Ten temat został najlepiej zbadany przez lekarzy,

szczególnie kardiologów.

- Był chyba parę lat temu taki film - przypomniał sobie doktor - o kobiecie, która

powróciła z umiejętnością uzdrawiania. Bardzo wzruszający.

- Podchodzi pan do tego bez uprzedzeń - powiedział wyraźnie uradowany Anglik. - Na

pewno nie chce mi pan opowiedzieć o swoim duchu? Marzę o tym, żeby tego posłuchać.

Wylatuję dopiero jutro, przed południem. Ach, co bym dał, żeby usłyszeć pańską opowieść!

Nie, tylko nie to. W żadnym wypadku.

A teraz, samotny w pełnym cieni hotelowym pokoju, doktor znowu odczuwał lęk.

Gdzieś tam, w Nowym Orleanie, w zakurzonym korytarzu cyka zegar. Zdawało mu się, że

słyszy szuranie stóp swej pacjentki, kiedy pielęgniarka wyprowadza ją na spacer. Znów miał

w nozdrzach woń nowoorleańskiego domu w lecie: upał i stare drewno. A tamten mężczyzna

mówi do niego...

* * *

Nigdy, aż do owej wiosny w Nowym Orleanie, doktorowi nie zdarzyło się być w

środku rezydencji pochodzącej sprzed wojny secesyjnej. Ów stary dom miał od frontu

charakterystyczne białe, żłobione kolumienki, wyglądające wspaniale, chociaż farba już z

nich obłaziła. Mówiono o tym: styl klasycystyczny - długi fiołkowoszary budynek w mocno

zacienionym, prawie ciemnym zakątku Dzielnicy Ogrodów, a przy frontowej bramie, niby

strażnicy, dwa olbrzymie dęby. Ogrodzenie z ozdobnych prętów udekorowane było rozetami i

girlandami pnączy - fioletowych wisterii, żółtego dzikiego wina i bugenwilli w jaskrawym,

ciemnoróżowym kolorze.

Doktor lubił przystawać na marmurowych stopniach i spoglądać w górę, ku doryckim

kapitelom, które były wieńczone przez te kwiaty o usypiającym zapachu. Wąskie, pełne kurzu

snopy światła przebijały się między splątanymi gałęźmi. Pszczoły brzęczały w gęstwinie

jaskrawozielonych liści zwisających pod gzymsem, z którego odpadała farba. Cóż z tego, że

było tam ponuro i wilgotno?

Nawet spacer opustoszałymi ulicami zdawał mu się nęcący. Chadzał powoli po

spękanych lub wyboistych chodnikach z cegieł układanych w jodełkę lub szarych płyt, pod

ciągnącym się nieprzerwanie sklepieniem z dębowych gałęzi, gdzie światło wpadało jak

chmara plamek, a niebo było zawsze osnute zielenią. Często zatrzymywał się przy

największym drzewie, którego nabrzmiałe korzenie wypchnęły w górę żelazne ogrodzenie.

Jego pnia doktor nie zdołałby objąć ramionami, zaś gałęzie sięgały od chodnika aż do samego

domu, niby pokrzywione ramiona wczepiające się w okiennice, natomiast liście wplątywały

się w kwitnące pnącza.

A jednak niepokoił go panujący tam rozkład. Pająki tkały swe maleńkie

skomplikowane siatki na rozetach ogrodzenia. Żelazo miejscami pordzewiało tak, że

dotknięte rozsypywało się w proch. Tu i ówdzie w pobliżu balustrad drewniany ganek

przegnił na wskroś.

I jeszcze ten stary basen, dalej za ogrodem - duży, wydłużony ośmiokąt obrzeżony

kamiennymi płytami, który zmienił się już w bagnisko, pełne czarnej wody i dzikich irysów.

Sam zapach był odrażający. W wodzie zalęgły się żaby, których można było słuchać o

zmierzchu, kiedy zaczynały swoje zgrzytliwe, okropne śpiewy. Smutek ogarniał na widok

stojących po obu stronach basenu malutkich fontann, nadal tryskających strumieniami wody,

które łukiem spadały w błoto. Doktor marzył o tym, aby ten basen osuszyć, wyczyścić -

gotów był własnymi rękami oskrobywać ściany, gdyby zaszła potrzeba. Pragnął też

zreperować złamaną balustradę i powyrywać chwasty z zarośniętych urn.

Nawet stare ciotki jego pacjentki - panna Carla, panna Millie i panna Nancy - miały w

sobie coś, co przywodziło na myśl stęchliznę i gnicie. I nie chodzi tu o siwe włosy czy

okulary w drucianych oprawach. To była kwestia ich obejścia i zapachu kamfory, którym

przesiąkły ich ubrania.

Kiedyś doktor zaszedł przypadkiem do biblioteki i zdjął z półki książkę. Ze szpary

wyroiły się małe żuczki. Spłoszony, odstawił książkę z powrotem.

Założenie klimatyzacji wiele zmieniłoby. Ale stary dom był na to zbyt duży - a

przynajmniej tak wtedy mówiono. Sufity wznosiły się aż na wysokość czterech metrów.

Leniwe powiewy wiatru przynosiły ze sobą zapach pleśni.

Jednak jego pacjentka miała dobrą opiekę. To musiał przyznać. Urocza czarna

pielęgniarka o imieniu Viola wyprowadzała ją na osłonięty moskitierą ganek o poranku i

zabierała wieczorem.

- Ona nie sprawia żadnych kłopotów, panie doktorze. No, szybciutko, panno Deirdre,

proszę pokazać doktorowi, jak panienka chodzi - Viola unosiła kobietę z fotela i popychała ją

cierpliwie, krok za krokiem.

- Mija siedem lat, jak się nią opiekuję, panie doktorze, to moja słodka dziewczynka.

Siedem lat w tym stanie. Nic dziwnego, że stopy kobiety zaczynały już wykrzywiać

się w kostkach, a ramiona przywierały do klatki piersiowej, chyba że pielęgniarka na siłę

ułożyła je na jej kolanach.

Viola oprowadzała kobietę w koło po długim salonie, obok harfy i fortepianu, obu

pokrytych kurzem. Później szły do długiej, obszernej jadalni, ozdobionej wyblakłymi

freskami, na których widać było omszałe dęby i uprawne pola.

Stopy w kapciach szurające po wytartym dywanie. Ta kobieta miała czterdzieści jeden

lat, a wydawała się bardzo stara i młoda zarazem - zgarbione i blade dziecko, którego nie

zbrukały troski i namiętności dorosłych. Deirdre, czy miałaś kiedyś kochanka? Czy

kiedykolwiek tańczyłaś w tym salonie?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: