05 Lasher.pdf

ANNE RICE

LASHER

Lasher Przekład Hanna Pustuła

Dla tych, których kocham:

Stana Rice’a,

Christophera Rice’a

Johna Prestona

Vicky Wilson,

dziękując za jej odwagę,

przenikliwość, duszę

Dla mojej ciotki i matki chrzestnej,

Patrycji O’Brien Harberson,

damy o kochającym sercu,

która zabierała mnie do kościoła,

a także

Alice Allen Daviau,

siostry mojej matki,

od której tak wiele otrzymałam

Wierzga świnia w siodle na grzbiecie.

Mały prosiaczek zjada swój becik.

Stara chochlę połknął kociołek.

Kubeł pomyj wskoczył na stołek.

Rożen wypadł z kąta za drzwiami,

wypchnięty przez miotłę, walczącą

z grabiami.

- Tfu! - rzecze ruszt,

- Ma być zgoda, i już!

Szeryfem tu jam,

Zaraz wam dam!

Mama Gęś

ROZDZIAŁ 1

Na początku był głos ojca.

„Emaleth!”, szeptał tuż przy brzuchu jej matki, gdy matka spała. A potem śpiewał

pieśni przeszłości. Pieśni o dolinie Donnelaith i o zamku; o miejscach, do których kiedyś się

razem udadzą; i o tym, że Emaleth przyjdzie na świat, wiedząc wszystko, co wie on sam. Tak

właśnie z nami jest, przemawiał do niej w wartkim języku, niezrozumiałym dla innych, którzy

słyszeli tylko coś w rodzaju bzyczenia czy pogwizdywania.

To była sekretna mowa, mogli bowiem rozróżnić sylaby, zbyt szybkie dla ludzkiego

ucha. Porozumiewali się ze sobą śpiewem. Emaleth już prawie umiała to zrobić, niemal

potrafiła wymówić...

„Emaleth, moja ukochana, moja córko. Emaleth, moja małżonko”. Ojciec czekał na

nią. Musiała szybko dla niego urosnąć, nabrać sił. Kiedy nadejdzie czas, będzie potrzebować

pomocy matki, jej mleka.

Matka spała. Matka płakała. Matce śniły się sny. Matka była chora. A kiedy ojciec i

matka kłócili się, świat trząsł się w posadach. Emaleth ogarniało przerażenie.

Lecz później zawsze przychodził ojciec, by dla niej śpiewać. Powiedział jej, że słowa

pieśni są zbyt szybkie i matka nie potrafi ich pojąć. Melodia rodziła uczucie, iż maleńki

kulisty świat rozszerza się i że Emaleth unosi się teraz w bezkresnej przestrzeni, popychana w

tę i we w tę dźwiękami pieśni.

Ojciec recytował cudowne wiersze, przepiękne, rymujące się słowa. Rymy

wywoływały w niej upojne dreszcze. Przeciągała się, rozprostowując ramiona i nogi i

obracając głowę we wszystkie strony. Rymy dawały jej rozkosz.

Matka nie rozmawiała z Emaleth. Nie powinna wiedzieć, że nosi ją w sobie. Emaleth

jest maleńka, mówił ojciec, ale w pełni ukształtowana. Ma już nawet swoje długie włosy.

Lecz gdy matka, mówiła, Emaleth rozumiała słowa; kiedy matka pisała, Emaleth

widziała litery. Emaleth słyszała jej szept. Czuła, że matka się boi. Czasami oglądała jej sny.

Zobaczyła twarz Michaela. Widziała walkę. Ujrzała ojca takim, jakim postrzegała go matka -

sprawcą cierpienia.

Ojciec kochał matkę, lecz ona doprowadzała go do wybuchów dzikiej wściekłości.

Jego uderzenia bolały matkę, zdarzało się nawet, że upadała pod nimi. Emaleth wtedy

krzyczała, przynajmniej próbowała krzyczeć. Lecz ojciec przychodził do niej, gdy już matka

spała, i mówił, że Emaleth nie wolno się bać. Opowiadał, jak we dwoje wstąpią w kamienny

krąg w Dohnelaith. Powtarzał historie o dawnych czasach, w których nie było jeszcze karłów,

a wszyscy piękni mieszkali na wyspie zwanej Rajem.

Zasmucająca i żałosna jest słabość istot ludzkich i tragedia karłów. Czy nie będzie

lepiej, kiedy znikną z powierzchni Ziemi?

Opowiem ci o wszystkim, co sam przeżyłem, i o tym, czego się dowiedziałem, mówił.

Emaleth ujrzała krąg głazów i wysoką sylwetkę ojca, uderzającego w struny harfy. Wokół

wirowały tańczące sylwetki. Zobaczyła kryjące się w mroku karły, złe i mściwe. Nie lubiła

ich, nie chciała, żeby wkradły się do miasta. Żywią do nas instynktowną nienawiść,

powiedział o karłach ojciec. Jakże mogłoby być inaczej? Ale karły nie miały już żadnego

znaczenia. Były jedynie upartym strzępkiem nie spełnionych rojeń.

Teraz nadeszła godzina. Godzina Emaleth i ojca.

Ujrzała ojca w dawnych czasach, stał z rozpostartymi ramionami. Był dzień Bożego

Narodzenia, dolinę pokrywał śnieg. Na zboczach rósł gęsty sosnowy las. Ludzie śpiewali

hymny. Emaleth zachwycało brzmienie ich głosów, to wznoszących się pod niebiosa, to znów

opadających. Będzie musiała jeszcze tyle zobaczyć, tak wiele się nauczyć.

Jeżeli nas rozdzielą, najdroższa, przyjdź do doliny Donnelaith. Znajdziesz ją. Potrafisz

to zrobić. Pewni ludzie szukają twojej matki. Chcą nas rozłączyć. Lecz pamiętaj, że

przyjdziesz na świat, posiadając całą potrzebną ci wiedzę. Czy możesz mi odpowiedzieć?

Emaleth spróbowała, lecz nie udało jej się to.

Taltos, wymówił, całując brzuch matki. Słyszę cię, maleńka. Kocham cię. Gdy matka

spała, Emaleth była szczęśliwa. Wtedy matka nie płakał.

Myślisz, że coś powstrzyma mnie od tego, żeby go zniszczyć?, mówił ojciec do matki.

Kłócili się na temat Michaela. Zabiłbym go w jednej chwili. Nie myśl, że jeśli odejdziesz ode

mnie, to się przed tym cofnę.

Emaleth widziała tego człowieka, Michaela, którego matka kochała, a ojciec

nienawidził. Michael mieszkał w Nowym Orleanie, w wielkim domu. Ojciec chciał wrócić do

tego domu. Pragnął objąć go w posiadanie, dom należał do niego i nie mógł znieść myśli, że

przebywa w nim Michael. Lecz wiedział, iż stosowna chwila jeszcze nie nadeszła. Musi

narodzić się dla niego Emaleth, wysoka i silna. Musi nastąpić Początek. Razem przybędą do

Doliny Donnelaith. Od Początku zależało wszystko. Bez niego, nic nie mogło się stać.

Rozwijaj się, moja córko.

Taltos.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: