06 Taltos.pdf

ANNE RICE

TALTOS

Tłumaczyła Małgorzata Kicana

Ogród miłości

O, jakże się zadziwiłem

Wchodząc do Ogrodu Miłości;

Kaplicę zbudowano tam, gdzie niegdyś

W zieleni igrałem beztroski.

Jej wrota mocno zamknięte.

„Nie będziesz!” wypisane na wrotach.

Spojrzałem na Ogród, który zawsze

Barwami tyloma migotał.

Tam, gdzie niegdyś szło się po kwiatach,

Teraz ciężkie kamienie nad grobami.

Kapłani w czarnych szatach szli, by radość oplatać

I tęsknotę moją cierniami.

William Blake, Pieśni doświadczenia

(Przełożył Zygmunt Kubiak)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Śnieg sypał przez cały dzień. Mrok zapadał szybko i nieubłaganie, podczas gdy on stał

w oknie i przyglądał się maleńkim postaciom w Central Parku. Idealnie zakreślone kręgi

światła padały na śnieg pod każdą latarnią. Łyżwiarze ślizgali się po zamarzniętym jeziorku,

lecz nie mógł dostrzec żadnych szczegółów. Samochody przepychały się ospale przez ciemne

ulice.

Po obu stronach tłoczyły się wieżowce śródmieścia, lecz nic nie stało między nim a

parkiem, to znaczy nic poza dżunglą niższych budynków o spiczastych dachach bądź też

takich, na których urządzono ogródki lub na których czaiły się ogromne czarne bryły jakichś

sprzętów.

Uwielbiał ten widok. I ciągle go zaskakiwały określenia innych, ukazujące jego

niezwykłość: robotnicy, którzy przychodzili naprawić coś w biurze, mawiali, iż nigdy jeszcze

nie widzieli Nowego Jorku z takiej perspektywy. Smutne, że nie ma tu marmurowej wieży dla

każdego, że nie ma całego ciągu wież, na które wszyscy ludzie mogliby wchodzić i spoglądać

na świat z różnych wysokości.

Zapamiętaj: zbudować serię wież, które nie miałyby innej funkcji, jak tylko służyć

ludziom jako podniebne parki. Budulcem byłby jego ulubiony marmur. Może zabierze się do

tego jeszcze w tym roku? Bardzo możliwe. I biblioteki. Chciał założyć ich jeszcze więcej, a to

oznaczało konieczność podróżowania. Ale zrobi to wszystko, tak, i to już wkrótce. W końcu

parki były prawie na ukończeniu, a w siedmiu miastach otwarto już małe szkoły. Karuzele

działały już w dwudziestu różnych miejscach. I choć zwierzątka wykonano ze sztucznych

materiałów, to każde było kunsztowną i niezniszczalną reprodukcją słynnego, europejskiego,

ręcznie rzeźbionego dzieła. Ludziom szalenie się te karuzele podobały. Ale nadszedł czas, aby

zacząć snuć nowe plany. Zima zastała go pogrążonego w marzeniach...

W ciągu ubiegłego stulecia nadal materialną formę setkom takich pomysłów. Lecz i te

małe tegoroczne triumfy miały swój pocieszający urok. Nie szukając daleko: wewnątrz tego

budynku umieścił antyczną karuzelę, której figurki były replikami prawdziwych starych koni,

lwów i innych zwierząt. Jeden z poziomów piwnicy był już po brzegi wypełniony i został

zamieniony w muzeum klasycznych automobili. Publika waliła drzwiami i oknami, żeby

zobaczyć model T, stutze bearcaty oraz MGTD ze szprychowanymi kołami.

Rzecz jasna, były też muzea lalek - w ogromnych, dobrze oświetlonych pokojach na

dwóch piętrach ponad parterem - wystawa firmowa wypełniona lalkami, które zgromadził w

różnych częściach świata. I jego prywatne muzeum, udostępniane zwiedzającym tylko od

czasu do czasu, w którym znajdowały się lalki darzone przez niego wyjątkowym

sentymentem.

Co jakiś czas wślizgiwał się do pomieszczeń na dole, żeby obserwować ludzi,

przechadzać się wśród tłumów, zawsze zauważany, lecz przynajmniej nie rozpoznawany.

Istota, która mierzy przeszło siedem stóp wzrostu, nie uniknie ciekawskich spojrzeń

ludzi. Tak było zawsze. Ale w ciągu ostatnich dwustu lat stało się coś wyjątkowo zabawnego.

Ludzie osiągali coraz większy wzrost! I teraz, cud nad cudy, mimo swych rozmiarów, wcale

aż tak znacząco nad nimi nie górował. Oczywiście, oglądali się za nim, ale już się go nie bali.

Niewiarygodne było też to, że od czasu do czasu do budynku wchodził samiec

gatunku ludzkiego, który był nawet wyższy od niego. Oczywiście pracownicy zawsze go o

tym powiadamiali. To, że chciał, by donosili mu o każdym takim przypadku, uznali za jedną z

jego śmiesznych słabostek. Uważali, że to zabawne.

Wcale mu to nie przeszkadzało. Lubił, kiedy ludzie się uśmiechają i śmieją.

- Panie Ash, mamy tu na dole takiego jednego, bardzo wysokiego. Zobaczy go na pan

w piątej kamerze.

Odwracał się do rzędu małych lśniących monitorów i szybko wychwytywał tego

osobnika. Zwyczajny człowiek. Najczęściej wiedział o tym z całą pewnością już od

pierwszego wejrzenia. Rzadko kiedy nie był o tym przekonany. Wtedy zjeżdżał na dół cichą,

zaskakująco szybką windą i spacerował w pobliżu takiego „kogoś” dostatecznie długo, żeby

na podstawie wielu szczegółów przekonać się, że to tylko człowiek.

Inne marzenia: małe budynki, w których dzieci mogłyby się bawić, zbudowane z

najlepszego plastiku, obficie wykończone bogatymi i intrygującymi szczegółami. Widział

małe katedry, zamki, pałace - doskonałe repliki większych skarbów architektury -

wyprodukowane z zawrotną szybkością i przy „wydajnym wykorzystaniu środków”, jak

powiedziałaby jego rada nadzorcza. Różniłyby się rozmiarami: od domków dla lalek, po

takie, do których dzieci same mogłyby wchodzić. I konie z karuzel na sprzedaż, zrobione z

drewna nasączonego żywicą, żeby prawie każdego było na nie stać. Całe setki można by dać

szkołom, szpitalom i innym instytucjom. I była jeszcze jedna, wieczna obsesja - przepiękne

lalki dla biednych dzieci, lalki, które by się nie niszczyły i które łatwo byłoby myć - ale nad

tym pracował już mniej więcej od początku nowego stulecia.

W ciągu ostatnich pięciu lat produkował coraz tańsze lalki, lepsze od poprzednich,

zrobione z nowych materiałów, lalki, które były zarówno wytrzymałe, jak i śliczne; a jednak

nadal kosztowały zbyt wiele, pozostając niedostępne dla biednych dzieci. W tym roku

wypróbuje coś zupełnie innego... Miał już plany na desce kreślarskiej, kilka obiecujących

prototypów. Może...

Na myśl o tych licznych projektach przeszyło go pocieszające ciepło, gdyż

wprowadzenie ich w życie zajmie mu setki lat. Dawno temu, w starożytnych czasach, jak je

teraz nazywano, marzył o monumentach. O wspaniałych okręgach z kamieni, które wszyscy

mogliby zobaczyć, o gigantach tańczących wśród traw na równinach. Nawet skromne

rozmiarami wieże fascynowały go przez dziesiątki lat, a dawno temu przez stulecia cieszyły

go ozdobne litery w pięknych książkach.

Ale w tych zabawkach współczesnego świata, w tych lalkach, tych malutkich

postaciach ludzi, nawet nie dzieci, bo lalki właściwie nigdy ich nie przypominają, znalazł

przedziwną i wyzywającą obsesję.

Monumenty są dla tych, którzy podróżują, żeby je zobaczyć. A lalki i zabawki, które

udoskonalał i wytwarzał, docierały do każdego zakątka ziemi. W rzeczy samej, maszyny

produkują teraz różnego rodzaju nowe i piękne przedmioty, dostępne dla ludzi z wszystkich

stron świata - bogatych, biednych, tych, którzy potrzebują pocieszenia, podpory lub

schronienia, i tych, którzy są na zawsze zamknięci w sanatoriach i azylach.

Firma była jego odkupieniem; nawet najbardziej szalone i zwariowane pomysły

zostały przetworzone na sukcesy produkcyjne. Właściwie nie rozumiał, dlaczego inne firmy

produkujące zabawki wprowadzają tak mało innowacji, dlaczego podobne do siebie jak

krople wody lalki o nudnych twarzyczkach zalegają na półkach ogromnych magazynów,

dlaczego przy tej łatwości produkcji nie stworzono całej gamy oryginalności i różnorodności.

W odróżnieniu od jego pozbawionych radości kolegów, on z każdym swym triumfem

podejmował większe ryzyko.

Nie znajdował przyjemności w wypychaniu konkurencji z rynku. Nie,

współzawodnictwo nadal było czymś, co potrafił objąć jedynie umysłem. Skrycie wierzył, że

w dzisiejszym świecie liczba potencjalnych kupujących jest nieograniczona. Istnieje miejsce

dla każdego, kto chce wejść na rynek z czymś godnym uwagi. W tych ścianach, w strzelistej i

niebezpiecznej wieży ze stali i szkła, cieszył się swoimi triumfami w stanie niezwykłego

uniesienia, którego nie mógł z nikim dzielić.

Z nikim. Mógł je dzielić jedynie z lalkami, które stały na szklanych półeczkach

zawieszonych na ścianach z kolorowego marmuru, z lalkami, które stały na postumentach w

kątach sal, z lalkami, które tłoczyły się na szerokim drewnianym biurku. Jego Bru, jego

księżniczka, jego francuska ślicznotka miała już ponad sto lat; była jego najwierniejszym

świadkiem. Nie było dnia, by nie zszedł na drugie piętro budynku i nie odwiedził Bru -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: