Sprzęt sterowników PLC.pdf

(280 KB) Pobierz
15580605 UNPDF
5. SPRZĘT STEROWNIKÓW PLC
Ze względu na architekturę sterowniki PLC dzieli się na:
sterowniki kompaktowe,
sterowniki modułowe.
Sterowniki kompaktowe należą do klasy małych sterowników PLC o sztywnej architekturze,
i ze względu na wymiary tworzą rodziny nazywane przez firmy Micro (np. GE Fanuc) lub
Nano (np. Schneider-Modicon). W jednej obudowie znajduje się tu zasilacz, CPU oraz
niewielka liczba wejść i wyjść cyfrowych, rzadziej analogowych. Czasem występuje także
wejście szybkiego licznika. Przeznaczone są głównie do sterowania niewielkimi maszynami
lub aparatami.
W sterownikach modułowych poszczególne układy występują jako osobne moduły,
montowane bądź na sztywnej podstawie (ang. baseplate, backplane ) w gniazdach (ang. slot ),
bądź bezpośrednio na standardowej szynie montażowej DIN , i łączone są ze sobą łączami
zatrzaskowymi. Możliwe jest także tworzenie systemów rozproszonych, w których moduły
oddalone są od siebie o wiele metrów, a komunikacja między nimi a CPU odbywa się przy
użyciu odpowiedniej magistrali przemysłowej, np. system modułów Field Control łączonych
za pomocą sieci Genius firmy GE Fanuc lub sterowniki z rodziny Momentum firmy
Schneider-Modicon.
Moduły sterowników
Do zmontowania sterownika modułowego niezbędna jest płyta łączeniowa , zwana także
kasetą (ang. rack ), która posiada gniazda (ang. slots ) do podłączenia wybranych modułów,
w tym dwóch niezbędnych: zasilacza ( PS , ang. Power Supply ) oraz modułu jednostki
centralnej ( CPU , ang. Central Proccessing Unit ).
Zasilacz zwykle podłączany jest do źródła napięcia 120/240 VAC, ale często stosuje się też
zasilacze podłączone do źródła 12/24/48 VDC. W tym drugim przypadku zasilacz i jednostka
centralna mogą stanowić jeden moduł – przeważnie podwójnej szerokości.
W niektórych sterownikach CPU zapewnia, oprócz obsługi modułów z podstawowej płyty
łączeniowej, która zwykle umożliwia zamontowanie od kilku do dziesięciu modułów, także
obsługę pewnej liczby płyt rozszerzających (ang. expansion baseplates ), oddalonych do
kilku, kilkunastu metrów od płyty podstawowej, lub płyt zdalnych (ang. remote baseplates ),
odległych od płyty podstawowej nawet do kilkuset metrów. Stanowią one tzw. stanowiska
oddalonych wejść/wyjść ( RIOS , ang. Remote Input/Output Station ), które zawierają
interfejsy wejścia i/lub wyjścia, umożliwiając ich obsługiwanie tylko pod kontrolą jednostki
centralnej i w ograniczonym zakresie. Obsługiwanie to obejmuje multipleksowanie wejść lub
demultipleksowanie wyjść oraz wstępne i końcowe przetwarzanie danych.
Moduły podstawowe:
Moduły wejść i wyjść cyfrowych (ang. Digital Input, Digital Output ), zwane także
modułami we/wy dyskretnych (ang. discrete )
Moduły wejść i wyjść analogowych (ang. Analog Input, Analog Output ).
Inne moduły (w tym tzw. „inteligentne”):
Moduły szybkich liczników ( HSC , ang. High-Speed Counter ),
Moduły pozycjonowania osi ( APM , ang. Axis Positioning Module ),
Moduły komunikacyjne, do podłączenia sterownika do sieci lokalnej w określonym
standardzie,
Moduły wejściowe dla czujników temperatury,
Moduły regulatora PID lub regulatory rozmyte,
Moduły akwizycji kodu paskowego itd.
W pierwszym etapie programowania sterownika ustala się jego konfigurację . Odbywa się to
za pomocą systemu programującego sterownik, w którym wprowadza się podstawowe
informacje o zastosowanych elementach sprzętu oraz ich parametrach. Konfiguracja taka
stanowi pewien rodzaj interfejsu między oprogramowaniem a sprzętem i obejmuje:
liczbę i typy płyt łączeniowych (kaset), z których zbudowany jest sterownik, oraz typy
modułów włączonych do poszczególnych gniazd w płytach (podstawowej i ewentualnie
w płytach rozszerzeń lub zdalnych), poczynając od modułów zasilacza i CPU;
te parametry poszczególnych modułów , które mogą być ustawione przez
użytkownika, np. zakresy sygnałów dla modułów analogowych, praca w trybie
prądowym czy napięciowym, sposób kodowania (np. binarny, BCD), adresy
przyporządkowanych zmiennych wejściowych i/lub wyjściowych.
W starszych rozwiązaniach niektóre z parametrów modułów ustawiane są w sposób
sprzętowy, np. za pomocą odpowiednich zworek w module, w nowszych właściwie cała
parametryzacja odbywa się programowo. Dla modułów komunikacyjnych podaje się przede
wszystkim parametry łącza komunikacyjnego, jak np. prędkość transmisji, adres w sieci,
organizacja danych i sposób zabezpieczenia, adresy w pamięci dla wysyłanych lub
przyjmowanych danych itd.
W ramach konfiguracji sprzętowej należy określić przypisanie adresów w pamięci stanu
sterownika do poszczególnych wejść czy wyjść w modułach, tzw. mapowanie (ang I/O Map ).
Zadanie mapowania jest różnie rozwiązane w różnych sterownikach. Na ogół użytkownik
może przypisać poszczególnym punktom I/O wybrane przez siebie adresy z dopuszczalnego
dla danego CPU zakresu (np. sterowniki GE Fanuc, Schneider–Modicon). W niektórych
sterownikach jednak adresy takie są automatycznie przydzielane na podstawie kolejności
i typów modułów w poszczególnych gniazdach (np. Simatic czy Allen–Bradley).
Program użytkownika oraz zapis konfiguracji sterownika w CPU może być zabezpieczony
kluczem programowym.
Jednostka Centralna (CPU)
Obecnie producenci wprowadzają całe rodziny sterowników , co pozwala na lepsze
zaspokojenie potrzeb rynku i umożliwia właściwy dobór sprzętu dla różnych wielkości
projektowanych instalacji. Sterowniki danej rodziny programuje się w ten sam sposób, za
pomocą tego samego narzędzia, natomiast poszczególne modele CPU różnią się przede
wszystkim możliwościami obliczeniowymi i komunikacyjnymi, tj. szybkością
(częstotliwością zegara), pojemnością pamięci przeznaczonej na program i dane użytkownika,
liczbą obsługiwanych punktów I/O, możliwością korzystania ze specjalnych funkcji (np.
operacje zmiennoprzecinkowe), liczbą łączy komunikacyjnych itp.
Parametrem, który charakteryzuje szybkość poszczególnych jednostek CPU jest czas
typowego cyklu programowego , tj. czas wykonywania 1000 (1K) instrukcji bitowych lub
czas wykonywania 1K instrukcji mieszanych, w tym zazwyczaj 2/3 instrukcji bitowych i 1/3
instrukcji arytmetycznych. Niektórzy producenci sterowników podają natomiast czas
wykonania 1000 instrukcji bitowych i 200 arytmetycznych.
Do podstawowych danych charakteryzujących CPU zalicza się:
Czas typowego cyklu programowego;
Sposób zasilania;
Maksymalna liczba wejść i wyjść cyfrowych i analogowych, ewentualnie także
maksymalna liczba obsługiwanych modułów lub podstawek;
Wielkość pamięci przeznaczonej na program aplikacji i dane oraz typ stosowanej pamięci
(RAM, EPROM, FLASH);
Możliwość wykonywania obliczeń zmiennoprzecinkowych;
Możliwość forsowania zmiennych, tzn. możliwość wymuszania zprogramatora
określonych wartości dla zmiennych w sterowniku. Forsowanie takie jest szczególnie
przydatne na etapie testowania programu lub całego systemu sterowania;
Liczba portów, stosowane standardy i protokoły do komunikacji szeregowej oraz sieci
Ethernet. W niektórych sterownikach (np. GE Fanuc serii 90-30) podstawowy port
szeregowy do podłączenia programatora znajduje się nie na CPU, ale na zasilaczu.
Często CPU sterownika udostępnia także do programowania podtrzymywany bateryjnie zegar
czasu rzeczywistego, który można synchronizować poprzez łącza komunikacyjne.
Moduł CPU wyposażony jest zwykle w pewną liczbę diod typu LED, sygnalizujących stan
pracy sterownika, np. zasilanie ( POWER, READY ), tryb pracy ( RUN , STOP itp.), wystąpienie
błędu ( FAULT ) itp. oraz statusy łączy. W niektórych sterownikach, np. Allen Bradley serii
SLC 500 lub Simatic S7, moduł CPU wyposażony jest dodatkowo w kluczyk/przełącznik
umożliwiający wybór trybu pracy sterownika.
Cykl programowy i tryby pracy
Aby sterownik mógł skutecznie realizować zadania sterowania, musi pracować w tzw. czasie
rzeczywistym (ang. Real Time ). Oznacza to, że reakcja sterownika w postaci obliczonego
sterowania w odpowiedzi na zdarzenie, które miało miejsce w obiekcie musi wystąpić
w określonym czasie, akceptowalnym z punktu widzenia wymagań stawianych temu
sterowaniu. W sterownikach uzyskuje się to na drodze cyklicznego odczytu stanu sygnałów
wejściowych sterownika, realizacji programu użytkownika i aktualizacji sygnałów
wyjściowych. Tak więc sterownik pracuje w pewnym cyklu, zwanym cyklem programowym
(ang. Program Sweep ). Aby zapewnić odpowiednio szybką odpowiedź sterownika, cykl ten
musi być odpowiednio krótki, znacznie mniejszy niż wymagania czasowe nałożone na system
sterowania. W zależności od CPU sterownika, długości programu i liczby obsługiwanych
modułów cykl programowy może trwać od ułamków ms do kilkudziesięciu ms.
Często w sterownikach istnieje także możliwość ustawienia czasu trwania cyklu na stałą
wartość (ang. Constant Sweep ), co może być przydatne w niektórych zastosowaniach.
W takim przypadku zadany czas trwania cyklu powinien być nieco większy niż rzeczywisty
czas potrzebny na wykonanie wszystkich faz cyklu.
Typowy cykl programowy sterownika składa się z następujących faz:
1. Inicjalizacja cyklu (ang. House-keeping );
2. Czytanie stanów wejść (ang. Data Input );
3. Wykonanie programu użytkownika (ang. Program Execution );
4. Aktualizacja stanów wyjść (ang. Data Output );
5. Obsługa urządzeń zewnętrznych (ang. Service External Devices );
6. Wykonanie funkcji diagnostycznych ( ang. Diagnostics ).
Przykładowe czasy odczytu i zapisu przez CPU danych dla wybranych modułów
sterowników GE Fanuc serii 90-30:
Czas [ms]
Typ modułu
Płyta
główna
Płyta
rozszerze
ń
Płyta zdalna
Moduł 16 wejść cyfrowych
0,030
0,055
0,206
Moduł 16 wyjść cyfrowych
0,030
0,053
0,197
Moduł 4 wejść analogowych
0,075
0,105
0,396
Moduł 2 wyjść analogowych
0,058
0,114
0,402
Moduł 16 wejść analogowych
0,978
1,446
3,999
Moduł 8 wyjść analogowych
1,274
1,988
4,472
Moduł szybkiego licznika HSC
1,381
2,106
5,221
Moduł pozycjonowania APM (1 oś)
1,527
2,581
6,388
Moduł Ethernet
0,038
0,041
0,053
Moduł
komunikacyjny
GCM sieci Genius 32 węzły po 64 punkty
I/O
bez podłączeń
0,567
0,866
1,830
1,714
2,514
5,783
Moduł GBC
kontrolera sieci
Genius
bez podłączeń
0,798
1,202
2,540
32 węzły po 64 punkty
I/O
18,38
25,377
70,777
czytanie 128 rejestrów
0,485
-
-
15580605.001.png 15580605.002.png 15580605.003.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin