Forgotten Realms 25 - Pięcioksiąg Cadderly'ego 03 - Nocne Maski.pdf - Forgotten Realms - uniwers1_u1

R. A. Salvatore - Nocne Maski

R. A. Salvatore

Nocne Maski

(Night Masks)

Pięcioksiąg Cadderly’ego

Księga III

Tłumaczenie: Robert Lipski

Ciotce Terry,

która nie zdaje sobie sprawy,

jak bardzo jest dla mnie ważne jej wsparcie.

Prolog

Potężny wojownik poruszył się niespokojnie na stołku i rozejrzał się po wnętrzu niemal pustej oberży. Mały dziś ruch –

zauważył szczupły, z wyglądu jakby senny człowiek, który siedział po drugiej stronie stołu. Skrzyżował przed sobą nogi

i położył na nich chudą rękę.

Potężniejszy mężczyzna przyglądał mu się uważnie i z wolna zaczynał rozumieć.

– Wiesz wszystko, co potrzeba – mruknął.

– Oczywiście.

Ogorzały wojownik obejrzał się i ujrzał ostatniego z klientów wymykającego się z oberży.

– Wychodzą, bo im kazałeś.

– Oczywiście.

– Mako cię przysłał.

Słabeusz wykrzywił usta w złowróżbnym uśmiechu, który poszerzył się, kiedy wojownik obrzucił jego chude ramiona

pogardliwym spojrzeniem.

– Aby mnie zabić – dokończył, usiłując zachować spokój. Zacierał ręce, jego palce poruszały się, jakby szukały jakiegoś

zajęcia. Wyraźnie było widać, że jest zdenerwowany.

Oblizał spierzchnięte wargi i rozejrzał się pospiesznie wokoło, ani na moment nie odrywając wzroku od asasyna.

Zauważył, że tamten nosi rękawiczki – jedną białą, a drugą czarną – i skarcił się w duchu, że nie był dostatecznie

spostrzegawczy.

– Wiedziałeś, że Mako odpłaci ci za śmierć swego kuzyna – odezwał się w końcu niepozorny człowieczek.

– To była jego wina! – odparł wojownik. – To on zadał pierwszy cios! Nie miałem wybo...

– Nie jestem sędzią ani ławą przysięgłych – upomniał go chudzielec.

– Tylko zabójcą – uzupełnił wojownik – służącym temu, kto da większy mieszek złota.

Asasyn pokiwał głową, bynajmniej nieporuszony tymi słowami. Zauważył, że jego ofiara wsunęła dłoń do ukrytej

sakwy, fitchetu, w przypominającym literę V wycięciu tuniki nad prawym biodrem.

– Proszę, nie – rzekł asasyn. Obserwował tego mężczyznę od wielu tygodni, starannie i uważnie. Wiedział, gdzie

ukrywa sztylet.

Wojownik znieruchomiał i spojrzał na niego z niedowierzaniem.

– Oczywiście, znam tę sztuczkę – wyjaśnił zabójca. – Nie rozumiesz, drogi Vaclavie, że właściwie jesteś już martwy?

Nie masz już dla mnie żadnych niespodzianek. Niczym mnie nie zaskoczysz.

Mężczyzna cofnął dłoń.

– Dlaczego teraz? – jęknął z rozpaczą. W jego głosie oprócz wyraźnej frustracji dał się również wyczuć narastający

gniew.

– Bo nadszedł czas – odparł asasyn. – Na wszystko przychodzi pora. Dlaczego jeżeli chodzi o zabójstwo, miałoby być

inaczej? Poza tym, mam pilną sprawę na Zachodzie i nie mogę przedłużać tej gry.

– Do tej pory mogłeś to skończyć już tysiąc razy – odparował Vaclav. Prawdę powiedziawszy, niepozorny mężczyzna,

kręcący się przy nim od wielu tygodni, zdołał zaskarbić sobie jego zaufanie, chociaż wojownik nie znał nawet jego imienia.

Oczy Vaclava zwęziły się wskutek przytłaczającej frustracji, kiedy się nad tym zastanowił i stwierdził, że marny wygląd

tamtego – szczupła sylwetka, zbyt chuda, aby mógł uważać go za jakiekolwiek zagrożenie – był podstawową przyczyną, dla

której go zaakceptował.

Gdyby ten człowiek, który teraz okazał się jego wrogiem, wyglądał groźniej, Vaclav nigdy nie pozwoliłby mu bardziej

się do siebie zbliżyć.

– Więcej niż mógłbyś przypuszczać – prychnął pogardliwie asasyn.

Potężny mężczyzna często go widywał, lecz zabójca, niejednokrotnie w przebraniu, obserwował Vaclava jeszcze

częściej.

– Szczycę się swoją profesją – ciągnął chudzielec – w przeciwieństwie do wielu tanich zabójców przemierzających

Krainy. Tamci wolą zachowywać dystans, aż nadarzy się właściwa okazja do ataku, podczas gdy ja... – jego małe jak paciorki

oczy zabłysły dumą – wolę personalizować te sprawy. Wiem o tobie wszystko. Kilku twoich przyjaciół nie żyje, a teraz znam

cię tak dobrze, że jestem w stanie przewidzieć każdy twój ruch.

Vaclav oddychał gwałtownie.

1 / 94

R. A. Salvatore - Nocne Maski

Kilku jego przyjaciół nie żyło? I ten słabeusz ośmielał się otwarcie mu grozić? Pokonał niezliczone hordy potworów

dziesięć razy cięższych od tego chuderlaka, brał udział w trzech wojnach, ba, walczył nawet ze smokiem! Teraz jednak bał się,

musiał to przyznać.

W tym, co się tu działo, było coś przeraźliwie złego, coś, co wydawało się wręcz nie na miejscu.

– Jestem artystą – mruknął zaspany, chudy człowieczek. – Właśnie dlatego nigdy nie zawodzę i dlatego pozostanę przy

życiu, podczas gdy wielu innych najemnych morderców spotka przedwczesna śmierć.

– Jesteś zwykłym zabójcą i niczym więcej! – wykrzyknął wojownik. Gniew wziął w końcu nad nim górę. Poderwał się

ze stołka i wyciągnął olbrzymi miecz.

Ostry ból spowolnił jego ruchy i nagle poczuł, że ponownie usiadł.

Zamrugał, usiłując odnaleźć w tym, co się stało, jakiś sens, ujrzał bowiem przy pustym barze samego siebie – samemu

sobie patrzył w oczy! Stał jak skamieniały patrząc, jak on sam – a raczej jego ciało – wsuwa ciężki miecz na powrót do

pochwy.

– Takie to brutalne. – Usłyszał własny głos. Spuścił wzrok, lustrując swe nowe ciało, szczupłą, słabą sylwetkę zabójcy.

– I niechlujne – ciągnął zabójca.

– Jak...?

– Obawiam się, że nie mam czasu na udzielanie wyjaśnień – odrzekł asasyn.

– Jak cię zwą? – zawołał Vaclav, usiłując jakoś odwrócić jego uwagę.

– Duch – rzucił asasyn. Pochylił się, przekonany, że mizerna z pozoru postać, którą znał tak dobrze, nie jest mu w stanie

uciec ani stawić oporu.

Vaclav poczuł, że coś unosi go w powietrze, ogromne dłonie zacisnęły mu się na szyi.

– Duch, ale czyj? – wykrztusił rozpaczliwym głosem człowieka, który wie, że jego chwile są już policzone. Kopał tak

silnie, na ile pozwalało mu jego nowe ciało, ale opór był znikomy wobec potężniejszego ogorzałego cielska, którym teraz

dysponował jego przeciwnik.

I nagle nie był w stanie zaczerpnąć tchu. Usłyszał trzask kości i był to ostatni dźwięk, który zdołał zarejestrować.

– Nie duch – rzekł do trupa zwycięski asasyn – ale Duch. Usiadł, by dopić wino. Wykonał misję wprost idealnie, nie

mógł się nadziwić, z jaką łatwością udało mu się wpędzić Vaclava w pułapkę.

– Jestem artystą – powiedział Duch, unosząc kubek i wznosząc toast za samego siebie.

Jego prawdziwe ciało zostanie w czarodziejski sposób uzdrowione jeszcze przed świtem, a wówczas będzie mógł je

odzyskać, pozostawiając za sobą pustą skorupę Vaclava.

Duch nie skłamał, kiedy stwierdził, że ma pilną sprawę na Zachodzie. Czarnoksiężnik skontaktował się z gildią

asasynów, obiecując wygórowaną sumę za zwykłą egzekucję.

Cena musiała być rzeczywiście wysoka. Duch doskonale o tym wiedział, skoro jego zwierzchnicy zażądali, aby to on

wypełnił tę misję. Najwyraźniej czarnoksiężnik chciał najlepszego w tym fachu.

Czarnoksiężnik chciał prawdziwego artysty.

Spokojne pola

Cadderly oddalał się wolno od kamiennej wieżycy, przemierzając pola w kierunku leżącego nad brzegiem jeziora

Carradoonu. Nastała już jesień. Drzewa, obok których przechodził – głównie klony – lśniły jaskrawo przyodziane w jesienne

szaty. Słońce świeciło tego dnia jasno i ciepło, w przeciwieństwie do chłodnych bryz napływających od strony pobliskich Gór

Śnieżnych – na tyle silnych, że wydymały gwałtownie niebieską jedwabną pelerynę Cadderly’ego i zaginały do góry skrzydła

jego równie błękitnego kapelusza. Zatroskany młody uczeń niczego nie zauważał. Od niechcenia odgarnął z szarych oczu

kosmyk piaskowych włosów, a jego gniew urósł jeszcze bardziej, kiedy niesforny pukiel, dłuższy niż zazwyczaj, ponownie

opadł mu na czoło. Niedługo potem w zasięgu jego wzroku pojawił się Carradoon leżący nad brzegiem rozległego Jeziora

Impresk i otoczony pociętymi żywopłotami polami, na których pasły się owce i bydło albo rosło zboże. Samo miasto, jak

większość osad w Krainach, było obwarowane, a w jego murach z obawy przed licznymi niebezpieczeństwami skupiała się

masa wielopiętrowych budowli. Długi most łączył Carradoon z pobliską wyspą, częścią miasta zarezerwowaną dla bogatszych

kupców i rządowych notabli.

Jak zawsze, kiedy wracał tą drogą, Cadderly spoglądał na miasto z mieszanymi i niepokojącymi uczuciami. Przyszedł na

świat w Carradoonie, ale tych wczesnych lat swego życia w ogóle nie pamiętał. Podążył wzrokiem poza obwarowane miasto,

ku zachodowi, ku strzelistym Górom Śnieżnym i przełęczy, na której wzniesiono Bibliotekę Naukową, odludny i bezpieczny

bastion wiedzy.

Była domem Cadderly’ego, choć teraz zmienił zdanie na jej temat, a tym samym nie mógł tam wrócić. Nie brakowało

mu funduszy – czarnoksiężnik z wieży, którą niedawno opuścił, zapłacił mu sporą sumkę za przepisanie zaginionej księgi

czarów – i dzięki temu przynajmniej na jakiś czas miał zapewniony dostatni byt.

Żadne jednak pieniądze nie były w stanie dać Cadderly’emu domu ani ukoić jego starganej duszy. Zbyt szybko dorósł

i poznał prawdę o brutalnym, niedoskonałym świecie.

Młody uczeń znalazł się w sytuacjach, do których kompletnie nie był przygotowany, i niejako na siłę zmuszony został

do odgrywania roli bohatera-wojownika, choć w gruncie rzeczy o heroicznych czynach i przygodach miał ochotę czytać

jedynie w książkach. Niedawno zabił człowieka i wziął udział w wojnie, która doprowadziła do wypalenia, zniszczenia

i splugawienia sporej połaci nieskalanej dotąd puszczy.

Nie znał odpowiedzi, znał jedynie pytania.

Pomyślał o swoim pokoju w Dragon’s Codpiece, gdzie na małym pulpicie leżała Księga Uniwersalnej Harmonii,

najcenniejsza księga boga Deneira. Cadderly otrzymał ją od Pertelopy, kapłanki swego zakonu, z obietnicą, że w tym opasłym

tomie znajdzie odpowiedzi na nurtujące go problemy.

2 / 94

R. A. Salvatore - Nocne Maski

Młody uczeń nie był tego taki pewny.

Usiadł na trawiastym wzniesieniu, skąd rozciągał się widok na miasto, i drapiąc się po szczeciniastej brodzie, rozmyślał

nad celem i powołaniem w swym niespodziewanie awanturniczym życiu. Zdjął szerokoskrzydły kapelusz i wbił wzrok

w porcelanową ozdobę przypiętą do czerwonej wstążki – oko i świecę – święty symbol Deneira, bóstwa sztuki i literatury.

Od wczesnego dzieciństwa Cadderly służył Deneirowi, choć nigdy nie był do końca pewien, na czym polegała owa

służba, nie wiedział również, jaki cel miało poświęcanie swego życia jakiemukolwiek bóstwu.

Był uczniem, wynalazcą i z całego serca wierzył w moce wiedzy i tworzenia, dwóch bardzo istotnych dla sekty Deneira

doktryn.

Dopiero niedawno zaczął odczuwać, że bóg to coś więcej aniżeli tylko symbol i ideał dla współzawodniczących ze sobą

uczniów. W puszczy elfów Cadderly poczuł narodziny mocy, których nawet nie zaczął pojmować. W magiczny sposób

uzdrowił ranę przyjaciela, która – gdyby nie on – mogła okazać się śmiertelna. Udało mu się uzyskać nadnaturalny wgląd

w historię elfów – nie tylko dotyczący zdarzeń znanych z zapisów – ale również odczuć, osobliwej aury, która nadawała

tożsamość owej prastarej rasie. Obserwował ze zdumieniem, jak duch szlachetnego wierzchowca odrywa się od jego

zmasakrowanego ciała i odchodzi dostojnie w dał. Widział driadę znikającą w pniu i rozkazał drzewu, aby wypchnęło

zwodniczą istotę na zewnątrz, a olbrzymi dąb usłuchał jego rozkazu!

Cadderly nie miał już wątpliwości – towarzyszyła mu potężna magia i to ona obdarzyła go tymi niesamowitymi

mocami. Jego towarzysze nazywali ową magię Deneirem i określali ją jako istotę dobra, ale w świetle tego, co uczynił, czym

się stał i jakich koszmarów był świadkiem, nie był pewien, czy faktycznie pragnie towarzystwa Deneira.

Wstał z trawiastego pagórka i ruszył w dalszą drogę ku obwarowanemu miastu, oberży Dragon’s Codpiece i Księdze

Uniwersalnej Harmonii, w której – o co się w duchu modlił – miał zamiar odnaleźć upragnione odpowiedzi i przynajmniej

odrobinę spokoju.

Odwrócił stronę, jego oczy rozpaczliwie usiłowały wchłonąć nową treść w ułamku sekundy potrzebnym na przełożenie

kolejnej kartki. Było to niemożliwe. Cadderly po prostu nie był w stanie sprostać swemu pragnieniu, zaspokoić głodu

odwracania stronic.

Przejrzał Księgę Uniwersalnej Harmonii, dzieło liczące sobie blisko tysiąc stron, w kilka minut. Z trzaskiem zamknął

wolumin, sfrustrowany i zaniepokojony. Usiłował wstać i przez chwilę myślał o spacerze albo o odszukaniu Brennana,

nastoletniego syna oberżysty, który stał się jego bliskim przyjacielem.

Księga pochwyciła go w swe sidła, zanim zdążył się podnieść. Z zuchwałym, acz bezsilnym warknięciem młody uczeń

ponownie zaczął kartkować wolumin i desperacko pochłaniać treść zawartą na jego kartach.

Strony śmigały jedna za drugą, Cadderly nie był w stanie przeczytać jednego pełnego słowa, a mimo to pieśń księgi,

szczególne znaczenie ukryte za zwyczajnymi słowami, rozbrzmiewała aż nadto wyraźnie w jego umyśle. Wydawało się, jakby

wszystkie sekrety wszechświata przeistaczały się w słodką, melancholijną melodię, pieśń żywych i umierających, zbawionych

i potępionych, pieśń wiecznej energii i wszelakiej materii.

Usłyszał również głosy – prastare akcenty i czcigodne tony rozbrzmiewały w najdalszych zakamarkach jego umysłu, ale

nie był w stanie zrozumieć słów, tak samo jak treści księgi. Cadderly postrzegał je jako całość, czuł ich konotacje, chociaż nic

zauważał ogólnej struktury. Czuł, że im bardziej zagłębia się w lekturze, tym szybciej traci siły. Bolały go oczy, ale nie mógł

ich zamknąć. Jego umysł błądził w zbyt wielu kierunkach, ujawniając tajemnice i magazynując je w bardziej zorganizowany

sposób w zakamarkach podświadomości. Podczas krótkich chwil przy odwracaniu stronic Cadderly zastanawiał się, czy straci

zmysły, czy może dzieło pochłonie go emocjonalnie.

I wówczas pojął coś innego, a myśl ta dodała mu sił, aby w końcu zamknąć wolumin. W Bibliotece Naukowej

znaleziono kilku wyższych rangą kapłanów Deneira, którzy leżeli martwi przy tej właśnie księdze. Śmierć w każdym

przypadku określono jako zaistniałą z przyczyn naturalnych – wszyscy ci kapłani byli dużo starsi od Cadderly’ego – ale młody

uczeń podejrzewał, iż prawda wyglądała nieco inaczej.

Wszyscy oni usiłowali usłyszeć pieśń Deneira, melodię tajemnic wszechświata, nie byli jednak dość silni, by zapanować

nad skutkami wpływu owej osobliwej i pięknej muzyki. Zostali pochłonięci.

Cadderly zasępił się nad czarną okładką zamkniętego tomu, wpatrując się weń jak w żywego demona. To przecież

absurdalne – upomniał samego siebie i zanim ponownie zdołał opanować go lęk, raz jeszcze otworzył księgę i gorączkowo

zaczął ją wertować.

Ogarnęła go melancholia – drzwi blokujące dostęp do poznania otworzyły się na oścież, a to, co znajdowało się za nimi,

trafiło do przepastnego umysłu Cadderly’ego.

Stopniowo zmęczenie wzięło nad nim górę, powieki mu opadły, ale pieśń brzmiała dalej, muzyka niebiańskich sfer,

wschodów i zachodów słońca, i wszystkiego, co od wieków działo się pomiędzy nimi.

Niekończąca się pieśń trwała dalej, a Cadderly poczuł, że go przyciąga i że staje się w niej tylko drobną nutą pośród

nieprzebranego mrowia innych nut.

Dalej i dalej, bez końca.

– Cadderly? – dobiegło z daleka, jakby z zupełnie innego świata. Młodzieniec poczuł chłodną i miękką rękę chwytającą

go za ramię. Ktoś delikatnie odwrócił go ku sobie.

Otworzył zaspane oko i ujrzał kędzierzawą czuprynę i uśmiechniętą twarz Brennana.

– Nic ci nie jest?

Cadderly zmusił się, by skinąć głową, i przetarł podpuchnięte oczy. Usiadł prosto na krześle, czując tuzin ognisk bólu

w zdrętwiałym ciele. Jak długo spał?

To nie był sen, uświadomił sobie nagle, ku swemu coraz większemu przerażeniu. Zmęczenie, które doprowadziło go do

tego omdlenia, było zbyt wielkie, by odegnała je odrobina snu.

A więc co?

To była podróż, skonstatował. Miał wrażenie, jakby dopiero co odbył daleką podróż. Ale dokąd?

– Co czytałeś? – spytał Brennan nachylając się, by zerknąć ponad jego ramieniem na księgę. Te słowa wyrwały

3 / 94

R. A. Salvatore - Nocne Maski

Cadderly’ego z otępienia.

Nagle przerażony, odepchnął Brennana na bok i zatrzasnął księgę.

– Nie patrz na nią! – rzucił ostro. Brennan wydawał się speszony.

– Przepraszam – powiedział, wyraźnie skonfundowany, spuszczając zielone oczy. – Ja... nie chciałem...

– Nie – przerwał mu Cadderly i zmusił się do uśmiechu. Nie zamierzał zranić chłopca, który przez ostatnie kilka tygodni

starał się być wobec niego usłużny. – Nie zrobiłeś nic złego. Ale obiecaj mi, że nigdy nie zajrzysz do tej księgi, a przynajmniej

nie bez mojego nadzoru.

Brennan cofnął się od stołu, lustrując wolumin z niekłamanym przerażeniem.

– To czarodziejska księga – mruknął Cadderly – i może skrzywdzić tego, kto nie potrafi czytać jej we właściwy sposób.

Nie gniewam się na ciebie, naprawdę. Tyle tylko, że mnie zaskoczyłeś.

Brennan, najwyraźniej nieprzekonany, pokiwał lekko głową.

– Przyniosłem ci strawę – wyjaśnił, wskazując tacę, którą położył na nocnym stoliku przy niewielkim łóżku

Cadderly’ego.

Młodzieniec uśmiechnął się na ten widok. Solidny Brennan. Kiedy Cadderly przybył do Dragon’s Codpiece, pragnął

spokoju i samotności, toteż umówił się z Fredegarem Harrimanem, oberżystą, aby posiłki zostawiano przed drzwiami jego

pokoju. Zasada ta niebawem została zmieniona, kiedy Cadderly poznał i polubił Brennana. Teraz chłopak miał wolny wstęp do

jego pokoju i osobiście przynosił mu tacę ze strawą – skądinąd posiłki były bardziej sute, niż opiewały ich rachunki. Cadderly,

pomimo swego uporu i chłodnego nastawienia, efektów udziału w wojnie o Shilmistę, już niebawem stwierdził, iż nie jest

w stanie zerwać nici przyjaźni, która ich połączyła.

Młody uczeń przez dłuższą chwilę wpatrywał się w talerz zupy. Na podłodze zauważył kilka okruchów z biszkopta

i parę ciemniejszych z chleba, jak stwierdził po namyśle. Zasłony w małym oknie zostały zaciągnięte, lampa przygaszona,

a następnie znów podkręcona.

– Nie mogłeś mnie obudzić, choć byłeś tutaj aż trzy razy? – zapytał.

Brennanowi odjęło mowę. Zdumiał się, że Cadderly odgadł, iż trzykrotnie odwiedził jego pokój.

– Trzy razy? – mruknął.

– Kiedy przyniosłeś mi śniadanie i obiad – odrzekł Cadderly, po czym przerwał, gdyż stwierdził, że nie powinien był

tego wiedzieć. – A potem jeszcze raz, kiedy sprawdzałeś, czy u mnie wszystko w porządku, zaciągnąłeś zasłony i podkręciłeś

lampę.

Cadderly spojrzał na Brennana i raz jeszcze się zdumiał. Już miał krzyknąć ostrzegawczo, ale szybko uświadomił sobie,

iż postacie, które dostrzega, tańczące na ramionach chłopca – mgliste sylwetki skąpo odzianych tancerek i bezcielesnych piersi

– są wytworem jego umysłu, jego skojarzeniem.

Cadderly odwrócił wzrok i przymknął powieki. Skojarzeniem z czym? Znów usłyszał pieśń, aczkolwiek bardzo odległą.

Tym razem miała specyficzny charakter, te same frazy powtarzały się, choć nadal nie mógł wychwycić poszczególnych słów –

z wyjątkiem jednego – aurora.

– Nic ci nie jest? – powtórzył Brennan.

Cadderly pokiwał głową i odwrócił wzrok. Tym razem tańczące cienie nie zdołały zbić go z tropu.

– Nie – odparł szczerze. – I zatrzymuję cię tu dłużej, niż byś chciał.

Na twarzy Brennana pojawił się grymas zaciekawienia.

– Bądź ostrożny w Moth Closet – ostrzegł Cadderly, mając na myśli cieszącą się niezbyt dobrą opinią spelunkę we

wschodnim sektorze Carradoonu, przy ujściu rzeki Shalane do Jeziora Impresk. – Jak to możliwe, by chłopak w twoim wieku

odwiedzał takie miejsca?

– Skąd... – wykrztusił Brennan, a jego krostowata twarz oblała się rumieńcem.

Cadderly machnął doń ręką na pożegnanie. Uśmiechał się. Tańczące cienie piersi na ramieniu Brennana znikły

w rozbryzgu czarnych kropel. Najwidoczniej upomnienie uspokoiło nieco rozbudzone hormony nastolatka.

– Tylko na chwilę – stwierdził Cadderly, kiedy Brennan ruszył w stronę drzwi, cienie bowiem zaczęły formować się na

nowo.

– Nie powiesz mojemu ojcu? – rzucił błagalnie chłopak. W odpowiedzi Cadderly tylko machnął ręką, tłumiąc śmiech

cisnący mu się na usta. Brennan zawahał się, skonfundowany. Niemal natychmiast się rozluźnił, przypomniawszy sobie, że

Cadderly jest jego przyjacielem. Uśmiech wrócił na jego twarz, a na ramieniu przycupnęła mu roztańczona dziewczyna.

Pstryknął palcami i żwawo wyszedł z pokoju.

Cadderly długo i z przejęciem wpatrywał się w zamknięte drzwi i zdradzieckie okruchy na podłodze przy nocnym

stoliku.

Wszystko było dlań tak oczywiste – zarówno to, co działo się w jego pokoju, kiedy spał, jak i zamiary Brennana

liczącego na wieczór pełen wrażeń. To było oczywiste, ale Cadderly wiedział, że wcale nie powinno tak być.

– Aurora? – wyszeptał, usiłując zrozumieć znaczenie tego słowa.

Świt? – przetłumaczył w myślach i wolno pokręcił głową. Co świt miał wspólnego z tancerkami pląsającymi na

ramionach Brennana?

Młody uczeń ponownie skupił uwagę na woluminie. Czy znajdzie w nim odpowiedzi?

Z trudem zmusił się do jedzenia, uprzytomniwszy sobie, że potrzebuje maksimum sił, czeka go bowiem nie lada

zadanie. Niebawem, zaspokoiwszy jeden głód, lecz trawiony zupełnie innym, ponownie pogrążył się w lekturze Księgi

Uniwersalnej Harmonii.

Strony znów zaczęły szeleścić, a pieśń brzmiała nieprzerwanie.

Czystka

4 / 94

R. A. Salvatore - Nocne Maski

Danica zdmuchnęła kosmyk truskawkowoblond włosów z niezwykłych, brązowych, migdałowych oczu i wbiła wzrok

w leśną ścieżkę, wypatrując oznak zbliżania się nieprzyjaciela. Przestępowała z nogi na nogę, zawsze utrzymując idealną

równowagę, a wspaniałe mięśnie jej pięćdziesięciokilogramowego, zbitego ciała drżały w wyczekiwaniu.

– Czy krasnoludy są już na pozycji? – spytał Elbereth, nowy król elfów Shilmisty, a jego osobliwe srebrne oczy

lustrowały bardziej drzewa okalające ścieżkę aniżeli sam trakt.

Do przyjaciół dołączyła dwójka elfów – złotowłosa kobieta i mężczyzna o kruczoczarnej, jak u Elberetha, czuprynie.

– Przypuszczam, że krasnoludy będą gotowe na czas – zapewniła króla elfów Danica. – Ivan i Pikel nigdy nas nie

zawiedli.

Trzy elfy pokiwały głowami. Elbereth uśmiechnął się mimowolnie. Przypomniał sobie, kiedy po raz pierwszy spotkał

zgryźliwe krasnoludy. Ivan, twardszy z tej dwójki, natknął się na niego, kiedy bezradnego i związanego przetrzymywano go

w charakterze jeńca w namiocie wroga. Elf nigdy by nie uwierzył, że już niebawem będzie tak bezgranicznie ufał brodatym

braciom.

– Driada powróciła – powiedział do Elberetha czarnowłosy elf czarodziej. Wskazał królowi pobliskie drzewo, gdzie

Elbereth zdołał dojrzeć zwodniczą driadę Hammadeen, kiedy, brązowoskóra i złotowłosa, wychynęła zza grubego pnia.

– Przynosi wieści, że niebawem zjawią się tu wrogowie – powiedziała Shayleigh. Drżenie głosu oraz iskierki, które

rozbłysły w jej fiołkowych oczach, przypomniały Danice o żądzy walki tej wojowniczki. Mniszka widziała, że Shayleigh

potrafi po mistrzowsku władać mieczem bądź łukiem, i z całego serca podzielała zdanie Ivana Bouldershouldera, który

stwierdził, iż cieszy się, że Shayleigh jest ich sojuszniczką.

Tintagel skinął na pozostałych, nakazując, by wraz z nim dołączyli do drużyny elfów. Było ich około czterdziestu, czyli

mniej więcej połowa wszystkich ocalałych elfów z Shilmisty. Czarodziej rozglądał się przez chwilę, po czym rozstawił elfy po

obu stronach ścieżki, rozdzielając je w miarę możliwości sprawiedliwie, biorąc pod uwagę to, czy umieją lepiej posługiwać się

łukiem czy mieczem. Następnie przywołał do siebie Danicę i zaintonował zaklęcie, przechodząc wzdłuż rzędów elfów

i rozrzucając białe okrawki brzozowej kory.

Kiedy zaklęcie dobiegało końca, Tintagel zajął swoje miejsce. Danica jak zawsze stanęła przy nim, a czarodziej posypał

kawałeczkami kory własną głowę oraz głowę swej strażniczki.

Gdy ucichły słowa czaru, w miejscach, gdzie wcześniej stała Danica i oddział elfów, pojawiły się rzędy smukłych

białych brzóz.

Danica w nowym kamuflażu rozejrzała się po lesie, który teraz wydawał się jej mglisty i niewyraźny – bardziej go

odczuwała, aniżeli postrzegała.

Skupiła się na ścieżce wiedząc, że ona i Tintagel muszą zachować szczególną czujność, muszą być gotowi wyrwać się

z mocy zaklęcia zmiany kształtów natychmiast, gdy tylko Ivan i Pikel rozpoczną atak.

Zastanawiała się, jak wygląda jako drzewo, i jak zawsze, kiedy Tintagel rzucał zaklęcie, pomyślała, iż dobrze byłoby

spędzić trochę czasu pod taką postacią, podziwiając las otaczający ją ze wszystkich stron i czując moc w stopach, które

przemieniły się w korzenie.

Ale póki co, czekało ją jeszcze zabijanie.

* * *

– Oo – jęknął Pikel Bouldershoulder, barczysty krasnolud o zielonej brodzie, której przerzucone do tyłu końce splecione

były w warkocze i powiązane z długimi, sięgającymi do połowy pleców włosami. Na sękatych stopach nosił miękkie sandały

i ze zdumieniem obserwował odległy efekt działania zaklęcia Tintagela. W jego spojrzeniu wyraźnie malowała się tęsknota –

o mało nie spadł z gałęzi drzewa, na której siedział.

– Ni, ty ni! – zaszeptał gorączkowo z naprzeciwka jego brat, który gardził ciągotami Pikela do druidów. Ivan wetknął

żółtą brodę za szeroki pas i przesunął twarde krasnoludzkie pośladki po gałęzi, poprawiając jednocześnie zdobny w okazałe

jelenie rogi hełm, który tkwił na jego głowie. Nie było mu wygodnie, oj nie. W jednym ręku dzierżył maczugę wyciętą

z grubego pieńka skamieniałego drzewa, w pasie zaś przewiązany był długim sznurem przerzuconym na wysokości połowy

ścieżki przez wysoką, solidną gałąź.

Ivan zgodził się wspiąć na konar wiedząc, iż będzie z tym wiele uciechy, niemniej jednak zaprotestował przeciwko

pomysłowi zamienienia go w drzewo pomimo utyskiwań i żałosnych skarg brata. Zaproponował rozwiązanie kompromisowe,

pytając Tintagela o pewien wariant jego potężnego zaklęcia, lecz czarodziej elfów odmówił wyjaśniając, że nie potrafi

zamieniać ludzi w kamienie.

Po drugiej stronie ścieżki, na gałęzi naprzeciwko Ivana, Pikel wydawał się być w dużo lepszym humorze. Cieszyło go

zarówno siedzisko na gałęzi, jak i solidna drewniana pała w garści. On również był obwiązany w pasie liną, tą samą, na której

drugim końcu znajdował się Ivan. Zasadniczo Pikel był zadowolony, choć na jego czole pojawiła się głęboka zmarszczka.

Wywołała ją tkwiąca głęboko w sercu tęsknota, aby być teraz z elfami i pod postacią drzewa zapuścić korzenie w gruncie

Shilmisty.

Burczący gardłowo goblin, który sunął ścieżką, ostrzegł krasnoludy o zbliżających się oddziałach wroga.

– Harcownicy – wyszeptał Ivan z szerokim uśmiechem, usiłując rozproszyć nieco smutek brata. Nie chciał, by Pikel

boczył się w tak krytycznym momencie.

Oba krasnoludy mocniej ścisnęły w kułakach grube pałki.

Niebawem oddział wroga przemaszerował dokładnie pod nimi. Były tam szpetne gobliny o chudych pajęczych

kończynach, orkowie o świńskich pyskach i więksi od nich orogowie. Ivan z trudem powstrzymał się przed splunięciem na

odrażającą ciżbę – musiał upomnieć samego siebie, że czeka ich dużo lepsza zabawa, jeżeli tylko zdołają wytrzymać jeszcze

przez jakiś czas na swoich pozycjach.

I wówczas, dokładnie tak jak powiedziała im Hammadeen, pojawił się idący wolno gigant. Wyglądał tak, jakby nie

zwracał na nic uwagi. Zgodnie ze słowami driady był to ostatni gigant, który pozostał w puszczy, a Ivan nie zamierzał

5 / 94

Forgotten Realms 25 - Pięcioksiąg Cadderly'ego 03 - Nocne Maski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: