Miroslav Zamboch & Jiri W. Proc - Tom 04 - Armie Niesmiertelnych.pdf - PDF - aachenac

TŁUMACZYŁ

Andrzej Kossakowski

ILUSTRACJE

Dominik Broniek

P ORUSZENIE

NA CESARSKIM DWORZE

Rudolfa II otoczyły płomienie. Cesarz skrzyżował ręce w obronnym geście,

ale wcale nie odstraszył w ten sposób diabelskich mocy, które wtargnęły do

sali koronacyjnej. Infernalny spektakl dopiero się zaczynał. Władca wiedział

wprawdzie, że ogień jest tylko świetlną iluzją, lecz sprawiał wrażenie aż nadto

realne. Jęknął i skulił się na tronie jak zbity pies w budzie. Szambelan Lang z

Langenfelsu ukradkiem spojrzał na rabbiego Löwa. Uczony stał we wnętrzu

purpurowo połyskującej kuli. Pociągłą twarz otaczała srebrzysta broda,

rozdzielona w dolnej części na dwa warkoczyki. Oczy miał zamknięte.

Rabbi Jehuda Löw ben Bezalel nie należał do rzeszy pokątnych szarlatanów, uzdrawiaczy albo

samozwańczych czarnoksiężników, którzy starali się dostać na listę plac cesarskiego dworu. Rabbi

Löw był najprawdziwszym i największym czarodziejem, jaki kiedykolwiek żył na tym świecie.

- Rabbi, Jego Wysokość zapewne rad byłby odzyskać swobodny oddech - zauważył szambelan.

Mag kiwnął głową i powoli opuścił ręce. Płomienie opadły, kurtyna iluzji zniknęła. Rudolf II

spoglądał na tlące się szczątki eleganckiego parku, opalone rzędy cyprysów i tuj, zburzone

świątynie oraz ruiny domów. Po chwili wrócił do równowagi, pogładził wąsy i zamyślony

oznajmił:

- Tak właśnie zginęły Sodoma i Gomora. Przynajmniej w tym, jak to nazywasz, równoległym

świecie. Ale w podobny sposób może zginąć i nasz świat, nieprawdaż?

Rabbi Löw przytaknął:

- Racja, Wasza Wysokość. Tak to opisują pergaminy. A ja potrafię wydobywać ukryte w nich

obrazy.

Wyszedł z przygasającej już purpurowej kuli. Przeniknął przez migoczącą powierzchnię i odwrócił

się przodem do świetlistej sfery. Poruszeniem rozwartej dłoni zmniejszył ją do wielkości kuli

wróżbiarskiej. Opalizujący kryształ przepłynął ku niemu i skrył się w fałdach długiego płaszcza.

Rabbi podszedł do cesarza, w jego ręce pojawił się nagle zwój pergaminu, który podał zdumionemu

władcy. Ten rozwinął dokument, ale zobaczył tylko niezrozumiałe dlań znaki pisma hebrajskiego.

- Z tych znaków potrafisz wywołać w przestrzeni ruchome obrazy?

- Wiem, że brzmi to niedorzecznie - uśmiechnął się mag. - Ale tak właśnie jest. W zamierzchłych

czasach pergamin został poddany procedurom alchemicznym i od tej pory służy jako źródło

obrazów optycznych. Działa na podobieństwo księgi, która zawiera w sobie zarówno pismo, jak i

ilustracje.

- Gdy tak to tłumaczysz, wszystko wygląda bardzo prosto - zaśmiał się cesarz, może nieco

sztucznie.

Niemniej jednak był to sygnał dla towarzyszącej władcy elity i reszty dworaków. Wszyscy zaczęli

się uśmiechać i po cichu wymieniać uwagi, jaki otwarty umysł ma cesarz. Nachylali się ku sobie,

gestykulując żywo. Damy wachlowały się, wszyscy szczebiotali i przybierali miny, jakie etykieta

przewiduje w podobnych okolicznościach. Cesarz uniósł ramiona i dwór umilkł niczym ptaki przed

burzą.

- Wystarczy więc zapisać obecne dzieje na takim pergaminie - ciągnął - a przekażemy przyszłym

pokoleniom wszystko, czego dokonaliśmy na tej ziemi. Aby nasi potomkowie mogli ocenić

umiejętności i czyny swoich przodków.

- A szczególnie Waszej Wysokości - uzupełnił Lang z lekkim ukłonem.

- Sam bym lepiej tego nie wyraził, mój wierny Langu. - Monarcha uśmiechnął się, a potem

odwrócił znów do Löwa: - Czcigodny rabbi, przygotowałeś nam piękne przedstawienie, frapujące,

wzbudzające przestrach. Słyszałem jednak, że masz w zanadrzu jeszcze inne cuda.

- Nie wiem, co Wasza Wysokość ma na myśli. - Rabin badawczo spojrzał na Rudolfa.

- Mam na myśli twego sługę, glinianego golema - powiedział cesarz, wstając.

Rozpostarł ramiona i zwrócił się do obecnych:

- No, powiedzcie sami, nie chcielibyście obejrzeć tej tajemniczej figury?

- O tak, Wasza Wysokość - zaszumiała sala.

- Nie dosłyszałem! - Rudolf II szelmowsko spojrzał na rabina. - Może wielki rabbi też nie usłyszał

aplauzu w odpowiedzi na moje niezwykłe życzenie.

- Tak! Golema! Chcemy golema! - zaczęli skandować dworzanie.

Lang dyrygował laseczką, a zadowolony władca stukał do rytmu obcasem i czubkiem buta w podest

tronu.

- Golema! Golema! - wołali dworzanie.

- Sam osądź, rabbi, miałbyś serce odmówić tak gorącym prośbom? - rzekł Rudolf, uciszając

entuzjastyczne, choć nie spontaniczne okrzyki.

- Wasza Wysokość, zostawiłem sługę w domu i...

- Mój drogi, przecież od czasu, gdy ludzkość wynalazła powozy i zaprzęgła do nich konie,

przewiezienie kogoś lub czegoś na dowolną odległość nie stanowi już wielkiego problemu.

- Za pozwoleniem, panie. Golem sam przyjdzie. Muszę go jednak ożywić.

- Czy coś temu przeszkadza? Niesprzyjający układ gwiazd lub moje kiepskie trawienie?

- Golem nie jest przyzwyczajony do tak licznej publiczności, panie.

- Dobrze. Służący odejdą, a dworzanie ukryją się za filarami albo w przyległych komnatach. Czy to

będzie odpowiadać twemu tajemniczemu słudze?

Rabbi Löw skinął lekko głową. Nie chciał sprzeciwiać się cesarzowi, był zadowolony, że zdołał

wzbudzić w nim zainteresowanie starym Miastem Żydowskim, a szczególnie jego mieszkańcami.

- A więc za godzinę możemy kontynuować, rabbi?

- Jak sobie Wasza Wysokość życzy. - Mag skłonił się i ruszył ku wyjściu. Na zewnątrz oczekiwał

powóz z cesarskim herbem. Czarodziej wsiadł i zza szyby jeszcze raz spojrzał na wieczorne niebo.

Wśród ciemnych chmur pojawiła się pierwsza błyskawica.

* * *

Cesarz Rudolf II był szczególnym władcą. Europa znała go jako zapalonego mecenasa i

kolekcjonera sztuki. Był również zwolennikiem alchemii, astrologii i magii. Szambelanom z

wielkim trudem udawało się czasem przekonać monarchę, że przyjmowanie posłów, zajmowanie

się notami dyplomatycznymi lub rozsądzanie sporów jest ważniejsze niż pasja kolekcjonerska.

Rudolf nigdy nie ukrywał, że swoje obowiązki wykonuje tylko na zasadzie zła koniecznego, co go

nieustannie odrywa od czynności o wiele bardziej interesujących. Cesarz wykazywał coraz większe

upodobanie do zamkniętego, prawie obskuranckiego świata, jaki wytworzył się wokół dworu przez

minione lata. Musiałby jednak zapełnić zdolnymi czarodziejami trzy Złote Uliczki, aby dorównać

wiedzy i umiejętnościom jednego żydowskiego rabina.

U drzwi wejściowych rozległ się odgłos potrójnego uderzenia ceremonialną laską o dębową

podłogę. Cesarz otarł usta serwetką i odłożył soczysty kawałek udźca na alpakową misę. Opłukał

palce w porcelanowej misce, wytarł je podanym białym ręczniczkiem i ruszył z powrotem w stronę

tronu. Jeszcze przełykał ostatni kawałek mięsa, gdy od progu zabrzmiało:

- Rabbi Jehuda Löw ben Bezalel i jego... - mistrz ceremonii zająknął się: - jego asysta.

Za rabinem do Sali Władysławowskiej wkroczył olbrzym.

* * *

Rudolf II o mało się nie zakrztusił. Miał jakieś wiadomości o osobliwym słudze maga, ale zawsze

wyobrażał go sobie jako ponad miarę wyrośniętą marionetkę wędrownych komediantów. To, co

właśnie zobaczył, zasadniczo zmieniło jego wyobrażenia o „służącym".

Za żydowskim czarodziejem kroczył kolos wzrostu mniej więcej trzech metrów. Wbrew licznym

Miroslav Zamboch & Jiri W. Proc - Tom 04 - Armie Niesmiertelnych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: