Fielding Joy - Patrz jak Jane ucieka.pdf - zachomikowane - ssonja

Joy Fielding

Patrz, jak Jane ucieka

ROZDZIAŁ 1

Pewnego popołudnia późną wiosną Jane Whittaker wyszła do

sklepu po mleko i jajka i nagle zapomniała, kim jest. Miało to miejsce

na rogu ulic Cambridge i Bowdoin. Jane doskonale wiedziała, gdzie

jest - w jednej z gorszych dzielnic Bostonu. Lecz choć doskonale

wiedziała, „gdzie" jest, nie miała pojęcia, „kim" jest. Wiedziała tylko

tyle, że wyszła do sklepu kupić mleko i jajka. Miała zamiar upiec

ciasto, choć po co i dla kogo - tego już nie potrafiła powiedzieć.

Wiedziała doskonale, ile uncji kakao potrzeba do ciasta, jednocześnie

zaś nie mogła przypomnieć sobie, jak ma na imię.

Co więcej, nie pamiętała, czy jest mężatką czy panną, wdową czy

rozwódką, matką bliźniąt czy osobą bezdzietną. Nie znała swego

wzrostu, wagi ani koloru oczu, wieku ani daty urodzenia. Rozróżniała

kolory liści na drzewach, ale nie pamiętała, czy jest blondynką czy

brunetką. Wiedziała, dokąd się wybierała, ale nie - dokąd doszła. Co

się na Boga stało?

Samochody na Bowdoin zwolniły i zatrzymały się, a Jane

poczuła, że jakiś niewidzialny magnes odciąga ludzi na drugą stronę

ulicy. Samotnie stała wrośnięta w chodnik, ledwie oddychając,

niezdolna do ruchu. Ostrożnie, celowo powoli, z głową w kołnierzu

płaszcza, rzuciła ukradkowe spojrzenie za siebie. Przechodnie

przepływali obok ledwie świadomi jej obecności, mężczyźni i kobiety

o twarzach nie zdradzających wątpliwości i o pewnym kroku. Tylko

ona zamarła, nie chcąc lub nie mogąc się ruszyć. Świadoma była

dźwięków - warkotu silników, klaksonów, śmiechu ludzi, ich butów to

szurających, to stukających lub nagle kapitulujących przed ruchem

pojazdów.

Gniewny szept kobiecy zwrócił jej uwagę.

- Mała zdzira! - zasyczała kobieta, a Jane przemknęło przez myśl,

że to do niej. Kobieta pogrążona była w rozmowie ze swą

towarzyszką i żadna z nich jej nie zauważyła. Czy jest niewidzialna?

Przez jeden zwariowany moment pomyślała, że nie żyje. Jak

kobieta w jednym z odcinków „Strefy zmierzchu", zabłąkana gdzieś

na pustej drodze, telefonuje do swych rodziców i dowiaduje się, że ich

jedyna córka zginęła w wypadku samochodowym, a w ogóle to kim

jest, by niepokoić ich o tej porze? W tej samej chwili kobieta, której

usta właśnie wypowiedziały słowo „zdzira", spostrzegła ją i obdarzyła

niemal błogosławiącym uśmiechem, po czym odwróciła się do swej

powiernicy i odeszła.

Jasne, że nie umarła i że nie stała się przezroczysta. Dlaczego

jednak w ogóle przyszło jej do głowy coś tak idiotycznego jak stary

epizod ze „Strefy zmierzchu", a nie jej własne imię?

Kilka nowych osób pojawiło się obok. Przestępując z nogi na

nogę lub kołysząc się na obcasach czekały na zmianę świateł.

Kimkolwiek była, nie miała towarzysza. Nikt nie próbował ująć jej za

ramię ani nie niecierpliwił się z drugiej strony ulicy, dlaczego

zamarudziła. Była sama i nie wiedziała, kim powinna być.

- Tylko spokój - wyszeptała, szukając wskazówek we własnym

głosie, ale nawet on brzmiał obco.

Nic nie mówił o wieku i stanie cywilnym, bez akcentu, z lekka

zauważalną nutą niepokoju. Zakryła usta dłonią, by nie zwracać

uwagi, gdy mówi na głos.

- Nie panikuj! Wszystko się wyjaśni za parę minut.

Czy normalnie miała zwyczaj mówienia do siebie?

- Najpierw rzeczy istotne - dodała i zastanowiła się, co to znaczy.

Jak mogła rozpoznać rzeczy istotne, jeżeli nic nie wiedziała? - Nie, to

nieprawda - poprawiła się natychmiast. - Pewne rzeczy wiesz! Dużo

wiesz! Zróbmy przegląd - zachęcała się głośniej, sprawdzając

wzrokiem, czy ktoś nie podsłuchuje.

Zbliżała się do niej grupa około dziesięciu ludzi. „Przyszli zabrać

mnie tam, skąd uciekłam" - to była pierwsza i jedyna jej myśl. Młoda,

może dwudziestoletnia kobieta na czele grupy zaczęła mówić ze

znajomym, silnie bostońskim akcentem, którego, o dziwo, w głosie

Jane nie było. Jane zdała sobie sprawę, że nic dla tych ludzi nie

znaczy, tak jak uprzednio dla obu kobiet, których rozmowę słyszała.

Czy obchodziła kogokolwiek?

- Jak państwo widzą - mówiła młoda kobieta - Beacon Hill to

miejsce, którego mieszkańcom łatwo wyrzec się samochodu. Długo

uznawano ją za pierwszorzędną dzielnicę Bostonu. Przy stromych

brukowanych uliczkach stoją prywatne domy i małe kamienice,

których budowa zaczęła się w latach dwudziestych dziewiętnastego

stulecia i kontynuowana była w późniejszym okresie tego wieku.

Wszyscy posłusznie podziwiali prywatne domy i małe kamienice,

a młoda kobieta ciągnęła swoją dobrze wyuczoną lekcję:

- Część większych i bardziej eleganckich willi w ostatnich latach

przebudowano na apartamenty z uwagi na brak mieszkań i wzrastające

ceny. Beacon Hill był kiedyś głównie ośrodkiem Jankesów, ale choć

wciąż żyje tu wiele starych bostońskich rodzin, chętnie witamy ludzi o

innym pochodzeniu... o ile są w stanie płacić komorne lub spłacać

pożyczkę.

W grupie zapanowało lekkie podniecenie, gdy zawróciła, by iść

dalej.

- Przepraszam panią - powiedziała przewodniczka, otwierając

szeroko oczy i rozciągając usta w przesadnym uśmiechu, tak że jej

twarz przypominała ożywioną plakietkę „uśmiechnij się". - Zdaje się,

że pani nie należy do tej grupy?

Oświadczenie to zabrzmiało jak pytanie, z ostatnimi wyrazami

uniesionymi zgodnie z kącikami ust mówiącej.

- Jeśli jest pani zainteresowana zwiedzaniem miasta, proszę

zgłosić się do biura turystycznego przy Boston Common i tam panią

zapiszą na następną wycieczkę.

„Uśmiechnij się" na twarzy przewodniczki powolutku

wykrzywiało się w grymas niechęci.

- Przy Common? - spytała Jane. Ton kobiety przy słowie „pani"

zasugerował jej, że musi mieć co najmniej trzydzieści lat.

- Proszę iść prosto wzdłuż Bowdoin, aż dojdzie pani do Beacon.

Przejdzie pani obok State House, tego ze złotą kopułą. To tam. Na

pewno pani zauważy.

„Nie bądź taka pewna" - pomyślała Jane, a zwiedzający

przekroczyli tymczasem ulicę i zniknęli w następnej przecznicy.

„Jeżeli potrafię totalnie zagubić siebie, to mogę też zupełnie niczego

nie zauważyć".

Stawiała odważnie stopę przed stopą, jakby wstępując w nieznaną

i potencjalnie niebezpieczną wodę, i tak posuwała się wzdłuż

Bowdoin nieświadoma dziewiętnastowiecznej architektury,

skoncentrowana na drodze przed sobą. Przeszła Derne, potem

Ashburton Place bez zakłóceń, choć żadna z tych ulic ani nagły widok

State House nie obudziły w niej poczucia, kim jest. Skręciła w Beacon

Street.

Zgodnie z instrukcją Uśmiechniętej Twarzy przed nią rozciągał

się Boston Common. Zignorowała cmentarz Granary, na którym - jak

pamiętała - znajdowały się grobowce tak różnorodnych osobistości,

jak Paul Revere i Matka Gęś* [* Paul Revere - (1735-1818), bohater

Fielding Joy - Patrz jak Jane ucieka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: