Ross Murdock 5-Ognista ręka.pdf

A NDRE N ORTON

AND P.M. G RIFFIN

O GNISTA RĘKA

P RZEKŁAD A NDRZEJ J.K OWALCZYK

T YTUŁ ORYGINAŁU : F IREHAND R OSS M URDOCK VOL . V

Mojemu wujowi Patrickowi Murphy’emu, który nauczył mnie,

jak budować okrągłe wieże

P.M.G.

Oczy Rossa Murdocka zamigotały płomykami ognia, który właśnie rozpalił. Ogień.

Starożytny symbol ogniska domowego. Źródło ciepła i światła. Sprzymierzeniec ludzkości w

walce z ciemnością i rzeczywistymi czy wymyślonymi stworami, które ją zamieszkiwały.

Przyjaciel człowieka. Wróg człowieka. Ogień może także ranić, świadczyły o tym poparzona

twarz i ręce Murdocka.

Mimo to ogień był mu pomocą. Ból, czysto fizyczna męczarnia, przedarł się przez łańcuchy

przymusu mentalnego, które kosmici próbowali nałożyć na jego umysł, by poddać go swojej

woli.

Zapłonął w nim gniew i rozszerzał się jak płomienie ognia, który właśnie rozpalił. Ci obcy

prześladowali go od wielu dni. Śledzili go bez wytchnienia przez cały czas, gdy szedł w dół

rzeki, rozpaczliwie usiłując dotrzeć do miejsca spotkania. Szukali go, skierowali przeciwko

niemu potworne siły swoich umysłów, aby go złamać i zmusić do powrotu. Każdy jego krok

był walką z własnym ciałem, a kiedy chciał się przespać, przywiązywał się do drzewa albo do

korzenia, żeby w stanie nieświadomości nie wrócić i nie oddać się w ich ręce.

Podniósł głowę. Poraniony, głodny, wyczerpany, jednak tego dokonał. Wprawdzie za późno,

ale jednak dotarł. Był wolny i odparł ich pierwszy atak.

Będzie wolny. Wszystko jedno, czy uda mu się jakimś cudem wrócić do własnych czasów,

czy pozostanie w epoce brązu, czy będzie żył jeszcze wiele lat, czy umrze wkrótce z głodu albo

od miecza — i tak nękać go będą problemy, których źródło znajdowało się na jego rodzinnej

Ziemi. Łysawcy nie dostaną go i nie będą nim rządzić.

Murdock spojrzał na broń, którą ściskał w prawej dłoni. Nie wyglądała na taką, która będzie

skuteczna przeciwko paraliżującej sile obcych. Była to tylko płonąca głownia wyjęta z ogniska

rozpalonego z drewna wyrzuconego przez morze, ale wystarczy — jeśli tylko będzie miał

odwagę jej użyć.

Znów zaatakowali. Byli zdecydowani skruszyć jego niewytłumaczalny opór, jednak wytężył

wszystkie siły, by zwalczyć dotkliwy ból, który eksplodował w jego głowie. Nadal panował nad

swoim umysłem. Był w stanie myśleć, był w stanie kontrolować mięśnie.

Rozpostarł lewą dłoń na szerokiej powierzchni głazu. Powoli, bezlitośnie przybliżył do niej

płonącą głownię…

Ross usiadł, tłumiąc krzyk, który go obudził. Jego serce nadal dudniło z przerażenia

wywołanego nocnym koszmarem. Minęło kilka chwil, zanim całkowicie odzyskał kontrolę nad

sobą.

Niech szlag trafi tych Łysawców! Niech szlag trafi każdego z ich po trzykroć przeklętego

rodzaju! Gdy nie spał, wspomnienie pierwszego starcia z ich wolą nie sprawiało mu kłopotu,

ale w czasie snu zbyt często jego umysł ogarniały przerażenie i ból.

Cóż, tym razem sam był sobie winien. Gdy był zmęczony po porannym wysiłku, powinien

odświeżyć się pływaniem, zamiast rozkładać się pod drzewem jak jakiś turysta podczas wakacji

tam, na Terrze.

Agent czasu wstał i poszedł plażą do brzegu morza. Oddychał głęboko, żeby świeże

powietrze rozwiało ostatnie ślady nieprzyjemnego snu.

Spoglądał ponuro na rozciągający się przed nim piękny krajobraz, nie odczuwając zachwytu,

który towarzyszyłby mu w innych okolicznościach.

Lazurowe niebo łączyło się na horyzoncie z błękitem bezkresnego oceanu przechodzącym

nad mieliznami w turkus. Woda była ciepła, doskonała do pływania. Nie odczuwało się szoku

termicznego, powodowanego zetknięciem rozgrzanego ciała z zimną wodą, Powietrze również

było wspaniałe, rozgrzane, ale tak rześkie od morskiej bryzy, że nie czuło się jego gorąca.

Wszystko było doskonałe na tej Hawaice z odległej przeszłości. Tak cholernie doskonałe…

Ross Murdock przycisnął do czoła pokryte bliznami po oparzeniach palce lewej dłoni, ale

odzyskał panowanie nad sobą. Byli nieodwołalnie uwięzieni i będą musieli tu zostać przez

resztę swoich dni. Musiał się z tym pogodzić i zrobić wszystko, aby ułożyć sobie życie jak

najlepiej.

Nie był w stanie! Starał się, ale nie znajdował tu niczego, co byłoby dla niego podporą,

czemu mógłby się poświęcić bez reszty. Tak było, dopóki on i jego towarzysze — człowiek i

delfiny — nie połączyli sił z tubylcami, by odeprzeć międzygwiezdnych najeźdźców, których

celem było zniszczenie wszystkich ważniejszych form życia na tym świecie.

Przez moment w jego bladych, szarych oczach zapłonął ogień. Odkąd siłą rzeczy stał się

uczestnikiem Projektu i zaczął podróżować w mglistą przeszłość swojej rodzimej Terry,

walczył z tym starożytnym, śmiertelnie niebezpiecznym ludem gwiezdnych wędrowców,

których nazwał Łysawcami z powodu ich ogromnych głów pozbawionych włosów. To oni byli

wrogami z jego koszmarów. Świetnie się do tego nadawali ze swoim znakomitym uzbrojeniem,

z przerażającą zdolnością kontroli umysłów i całkowitą pogardą dla wszelkich odmiennych

form życia.

Uniósł głowę. Kiedyś przecież ich pokonał. Należał do zespołu, który zdobył jeden z ich

statków gwiezdnych i sprowadził go Terrę wraz z całą biblioteką taśm z nagraniami z podróży,

co otworzyło jego rodzajowi świat gwiazd i planet je okrążających. Zabił tam wtedy kilku

gwiezdnych zbrodniarzy.

Światło znów go opuściło. Westchnął. Hawaika była jednym ze światów, na które

doprowadziły terrańskich odkrywców taśmy z zdobyte na Łysawcach. Znaleźli pokrytą

lotosami planetę, na której było żadnych większych form życia i nic nie wskazywało, żeby

kiedykolwiek istniały, dopóki on sam, Gordon Ashe, Karara Treli i towarzyszące jej delfiny —

Tino–rau oraz Taua — nie wybrali w przeszłość planety, w sam środek czasu, gdy poprzednia

rasa całkowicie wyniszczyła lokalne formy życia. Pomogli tubylcom zjednoczyć się — bo

istniały tu dwie odrębne rasy — i poprowadzili ich do zwycięskiej walki z najeźdźcami. Ceną

ostatecznego zwycięstwa była jednak utrata portalu, przez który tutaj weszli. Zwycięstwo i

życie dla Hawaiki były zarazem wyrokiem dla niego i jego ludzi.

Młody człowiek zadrżał i westchnął głęboko. Kiedy portal zniknął, zostali zamknięci w

czasie, w historii tego obcego świata, na zawsze odcięci od swoich czasów, swojego ludu i

swojej pracy. Od wielkiej bitwy upłynęły trzy miesiące. Trzy miesiące, a wydawało mu się,

jakby to były trzy lata. Albo trzydzieści…

Spoglądał ponuro, gdy nagle jego zadumę przerwały plusk i śmiech. Jakieś dziesięć metrów

od niego wyłoniła się z wody smukła kobieta, a chwilę później dwa rozbrykane srebrnobłękitne

kształty — delfiny baraszkujące tak, jak tylko one potrafią.

Ross pomachał ręką, bo oczekiwano od niego jakiejś reakcji, ale szybko odwrócił się i

poszedł w stronę oddalonych skał, gdzie mógł usiąść i chwilę spokojnie pomyśleć.

Zmienił trochę zdanie. Los, który przypadł w udziale ich misji, nie był nieszczęściem dla

wszystkich jej członków. Delfiny świetnie zaadaptowały się w tym świecie i w tych czasach. A

Karara…

Murdocka mimo upału przeszył dreszcz. Ten świat i ten czas były jakby dla niej stworzone.

W bitwie przeciwko najeźdźcom ludzie z Terry złączyli się i zmieszali z trzema Foanna,

ostatnimi, jakie zostały ze starej, magicznej rasy, rządzącej niegdyś Hawaiką. Do podjęcia tego

drastycznego kroku zmusiła ich potrzeba. Uczynili to mimo niebezpieczeństwa, że mogłoby to

ich samych jakoś przemienić. Murdock i jego partner, doktor Gordon Ashe, wyszli z tego bez

szwanku. Mówiąc ściślej — zostali odrzuceni przez Siły, które przywołali. Ale inaczej było z

Trehern. Zbadały ją i uznały, że się nadaje. Znów wstrząsnął nim dreszcz i zamknął oczy. Kiedy

do nich wróciła, nie była już człowiekiem.

Ross raz jeszcze przyjrzał się istocie igrającej z delfinami. Jej osobowość pozostała bez

zmian. Prawie. Błogosławił za to nieznane bóstwa, które rządzą czasem i przestrzenią. Nigdy

nie lubił Karary, mimo że szanował jej umiejętności i odwagę. Nie miało to zresztą znaczenia.

Byli towarzyszami, Terranami, ludźmi pośród pięknych, ale obcych istot…

Karara była przedtem istotą ludzką. Teraz była jedną z Foanna, jeszcze zaledwie cieniem

Foanna, ale z każdym tygodniem, gdy coraz lepiej rozumiała i poznawała tajemną trójcę,

różnica między nią a towarzyszami z Terry zdawała się pogłębiać — zarówno w jej wyglądzie,

jak i w jej wnętrzu.

Z początku sądził, że ta przeklęta planeta zmieniła również Gordona. Nie pod względem

fizycznym ani psychicznym. Ross miał wrażenie, że Gordon traktuje go inaczej niż podczas

pierwszej wspólnej misji. Jemu także łatwo przychodziło obcować z Foanna, ale on był

naukowcem, żądnym wiedzy i zdolnym do skoncentrowania się na nauce. Gdyby nie Projekt,

który ich połączył, Ross Murdock niewiele miałby wspólnego z tym człowiekiem.

Agent czasu zacisnął palce na rozgrzanym od słońca kamieniu Teraz, gdy niebezpieczeństwo

minęło, niewiele miał do zaoferowania Hawaice. Nie pasował tutaj. Nie był w stanie połączyć

się mentalnie z Foanna, chociaż one potrafiły odczytywać fragmenty jego myśli. Co więcej, nie

chciał dawać im głębszego dostępu do swoje go wnętrza i sama myśl o tym budziła w nim

niechęć.

Murdock uśmiechnął się smutno. Przez swój egoizm i litość nać sobą źle ocenił stosunek

Ashe’a do miejsca ich wygnania. Gordon mógłby lepiej sobie radzić, ale był równie

nieszczęśliwy, jak Ross.

Przede wszystkim był archeologiem, a nie antropologiem, a już na pewno nie należał do tych

miłośników czystej teorii, którzy ślęczą nad faktami zebranymi przez innych jak skąpiec nad

pieniędzmi, których nigdy nie wyda. On też poświęcił się Projektowi Czasu i perspektywom

gwiezdnych światów, które Projekt otwierał. Fakt że został odcięty od tego wszystkiego i

wciśnięty siłą w fotel obse watora, był dla niego równie zabójczy, jak i dla jego niespokojnego

młodszego towarzysza.

Jeśli chodzi o więź między nimi, to nie miał na ten temat zdania Nie uległa zerwaniu ani nie

osłabła. Zmieniły się tylko sposoby je okazywania w tych całkowicie zmienionych warunkach,

w których przyszło im żyć.

To, że archeolog spędzał wiele czasu z Foanna, wynikało za równo z jego wykształcenia i

zainteresowań, jak i z faktu, że umiał się z nimi dobrze porozumieć. Pan Czasu, pomyślał Ross,

nieświadomie powtarzając sformułowanie, którego użyła Eveleen. Ogarnęły go nagle ból i

wstyd. Powinien klęknąć przed nimi z wdzięczności, zamiast wzbudzać w sobie zazdrość. To

przecież im ten stary człowiek zawdzięczał całkowite wyleczenie ran umysłu, które od niósł po

stracie Travisa Foksa i jego kolonii. Ashe bez powodu czuł się za to odpowiedzialny, a ból i

poczucie winy omal go nie zniszczyły.

— Ross! Odwrócił się.

— Tutaj, Gordonie!

Dołączył do niego. Ashe był prawie o głowę wyższy od Murdocka i o kilka lat od niego

starszy, ale ciało miał smukłe, twarde i zbrązowiałe od słońca Hawaiki, chociaż nalegał, żeby

obaj chronili się przed promieniami słońca, które na dłuższą metę mogą okazać się

niebezpieczne.

— Spójrz na tych troje — powiedział Ross, wskazując na Kararę i morskie ssaki z wyraźną

przyjemnością. Jedno było pewne: nikt nie przyłapie go na tym, że jak jakiś rozpieszczony

nastolatek kręci nosem na los, którego nie jest w stanie zmienić.

— Znaleźli swój dom — zgodził się Gordon z uśmiechem. Popatrzył na towarzysza

badawczo, ale zaraz przeniósł wzrok na koniec plaży, w stronę statku o wysokich masztach

stojącego przy brzegu.

— Obserwowałem dzisiaj ciebie i Torgula. Wytrącenie mu broni zajęło ci dokładnie dwie

minuty i czterdzieści sekund, a on przecież uprawia szermierkę na miecze odkąd przestał

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: