03. Rozdzial 10-13.pdf

Rozdział 10.

Straszliwe odkrycie.

Było to następnego dnia.

Janka znajdowała się w gabinecie ojca nieboszczyka. Dziewczę stało przed stalową skrzynką

w ścianie i otwierało ją z wahaniem.

Były jej potrzebne pieniądze na koszty pogrzebu, a wiedziała, że ojciec przechowywał

pieniądze i klejnoty w tej właśnie skrytce.

Obecnie dręczyła ją posępna troska, czy znajdzie dostateczną ilość pieniędzy na pokrycie

wszystkich kosztów. Wiedziała bowiem dobrze, że jest biedną, prawie nędzarką .

Drżąc przekręciła klucz w tajemniczym zamku i uchyliła stalowe drzwiczki. Przyszło jej przy

tym do głowy, że nigdy za życia ojca nie miała sposobności ujrzenia wnętrza skrytki.

Ojciec trzymał ją zawsze zamkniętą, a jeśli nawet ją otwierał, to ledwie Janka ukazała się na

progu gabinetu ojcowskiego, Bogdan Liniecki zamykał pospiesznie drzwiczki tajemniczego

schowku.

Spojrzenie dziewczęcia zatrzymało się na małej, czarnej szkatułce, znajdującej się w schowku.

Zawahała się na chwile, niezdecydowana, wreszcie jednak ujęła szkatułkę, zaniosła na biurko

i uniosła wieko.

Okrzyk przerażenia wydarł się z jej piersi. Szkatułka była zupełnie pusta. Nie było w niej

nawet najdrobniejszej monety.

Boże! - pomyślała - cóż ja teraz zrobię? Czym opłacę pogrzeb i służbę ?

Zaczęła przeszukiwać dno szkatułki w nadziei znalezienia jakiegoś banknotu. Wtem palce jej

natrafiły na mały guziczek w szkatułce. Dno uchyliło się, ukazując przestrzeń. Szkatułka miała

podwójne dno. Lecz wąska przestrzeń pod dnem nie była pusta. W szkatułce zalśnił

metalowym blaskiem jakiś mały przedmiot. Janka nachyliła się zaciekawiona i nagle ogarnął

ją dziwny niepokój.

Była to mała, owalna płytka ze szczerego złota. Na płytce tej wyrzeźbione były dziwne,

niezrozumiałe znaki. Janka wzięła owal do ręki i nagle serce jej poczęło walić jak młotem.

Poznała, że były to chiński litery.

Nigdy przed tym nie widziała u ojca tego medalionu. Nigdy nie pokazywał jej ojciec tego

dziwnego przedmiotu. Na odwrotnej stronie złotej płytki był wyrzeźbiony smok chiń-ski.

Mała dziurka przy brzegu wskazywała, że owalną tę płytkę noszono zapewne na jedwabnym

sznurku, zawieszonym na szyi, podobnie jak talizman, skradziony Li-Fangowi.

Czy był to również talizman?

Janka uchyliła powtórnie podwójne dno szkatułki i przeszukała wszystkie jej zakamarki.

I wówczas palce jej natrafiły na cienki, czarny sznurek. Lecz sznurek ten nie był z jedwabiu.

Dziewczyna przyjrzała się bliżej i dostrzegła, że sznurek był spleciony misternie z długich,

czarnych włosów kobiecych, które posiadały niezwykły jedwabisty połysk.

I oto nagle, kiedy trzymała ten sznurek w ręku, przeszyło jej serce dziwne uczucie, jakiś

niewytłumaczalny ból, wielka tęsknota za czymś , czego nie była w stanie sobie wytłumaczyć.

Dziwne to uczucie wycisnęło łzy w jej oczach. Co się z nią dzieje ? Dlaczego płacze na

widok tego sznurka, splecionego z czarnych włosów kobiecych? Jednocześnie uświadomiła

sobie, że ten mały owalny wizerunek chińskiego smoka ma coś wspólnego z tajemnicą, którą

jej ojciec tak starannie przed nią ukrywał.

A może tajemniczy ów Chińczyk morderca szukał właśnie tego złotego przedmiotu, owej

fatalnej nocy księżycowej?

Tajemnicza, dziwna, moc poczęła oddziaływać z chwilą, gdy Janka wydobyła owal ze

szkatułki. Nie zdając sobie dokładnie sprawy z tego, co czyni, dziewczyna przewlokła sznurek

przez otwór medalionu i zawiesiła pod sukienką na szyi. I, co to ? Uczuła nagle dziwny

jakiś spokój w chwili, gdy zawiesiła ten chiński talizman na szyi. Niezwykła moc płynęła z

tego medalionu.

Dziewczę poczuło się nagle mocne i odporne na wszystkie troski i zmartwienia.

Janka nie zrozumiała na razie, że dziwne to ukojenie sprawiał właśnie ten amulet, zawieszony

na szyi.

Zamknęła szkatułkę i w tej samej chwili do drzwi zapukano dyskretnie.

Był to stary Tomasz, który zameldował wizytę hrabiego.

Janka zbladła i miała właśnie zamiar powiedzieć Tomaszowi, by nie wpuszczał hrabiego,

gdy ten ukazał się już w drzwiach we własnej osobie. Służący oddalił się .

Hrabia Winters i nienawidząca go dziewczyna stanęli oko w oko.

Ona w czarnej, żałobnej sukni, blada i zimna jak marmur, on zaś poważny na pozór, lecz

z pożądliwym z trudem powstrzymywanym błyskiem w oczach.

- Czego pan sobie życzy? - zapytało dziewczę, drżąc mimo woli. - Jak pan śmiał przyjść do

tego domu?

- Wybacz mi, Janko – odpowiedział hrabia, zbliżając się do niej - lecz dowiedziałem się o

śmierci twego ojca i przyszedłem wyrazić ci swoje najszczersze współczucie. Żałuję bardzo,

że nie mogłem przybyć wcześniej, by zakomunikować mu radosną nowinę, nowinę, która z

pewnością uzdrowiłaby go, gdyby ją usłyszał. Niestety, los chciał inaczej, gdyż ja sam

dopiero teraz dowiedziałem się o tym... Jestem szczęśliwy, że mogę przyjść ci z pomocą .

Janka nie mogła zrozumieć, co hrabia miał na myśli, lecz jakiś wewnętrzny instynkt kazał jej

mieć się na baczności .

- mów wyraźniej hrabio! - rzekła - wątpię, czy z pańskiej strony może mnie spotkać coś

dobrego!

Hrabia usiłował ująć jej rękę , lecz Janka cofnęła się szybko.

Winters uśmiechał się z lekkim szyderstwem, po czym wydobył z kieszeni blankiet

telegraficzny i podał go Jance, mówiąc :

- Oto radosna nowina. Przeczytaj ten telegram, moja piękna dziewczyno! Jesteś nie

sprawiedliwa względem mnie, Janeczko. Przynoszę ci ratunek w nieszczęściu, ty zaś

przyjmujesz mnie z nienawiścią prawie.

- Ratunek w nieszczęściu? - wyszeptało piękne dziewczę , biorąc telegram. Wzrok jej począł

przebiegać treść depeszy :

Poprzednie wieści o kopalni srebra były fałszywe. W kopalni wre praca

- wydobywamy podwójną ilość srebra. Zyski rosną z dnia na dzień, akcje

podniosły się znacznie.

Magyarlag

naczelny dyrektor kopalni

Janka zachwiała się, jakby otrzymała dotkliwy cios. Telegram wysunął się z jej ręki. Piękna

jej twarzyczka zbladła jeszcze bardziej, usta jej drżały.

- To... to jest okropne! Jakże to możliwe? - wyjąkała.

- Fałszywy meldunek, Janko! - oświadczył hrabia. - Zapewne jakaś ciemna spekulacja była

przyczyną tego kłamstwa. Tak czy owak, dołożę wszelkich starań, by wykryć podłego

sprawcę tych kłamliwych wieści, które spowodowały upadek akcji.

- Biedny mój ojciec! - wyszeptała dziewczyna, z trudem powstrzymując łzy.

- Pieniądze przychodzą w porę, Janeczko! Obecnie jesteś bogata - dwa razy bogatsza, niż

poprzednio. Jestem szczęśliwy, że właśnie ja, a nie kto inny, przyniosłem ci tę radosną wieść.

Mam nadzieję, że teraz zawrzesz ze mną pokój i będziemy nadal dobrymi przyjaciółmi ?

Janeczko ty sobie nie zdajesz sprawy, jak bardzo cierpię, odtrącony przez ciebie. Czyż w dniu

pogrzebu twego ojca cała Warszawa ma widzieć, że kroczysz za karawanem bez twego

narzeczonego?

Janka nie słyszała tych słów. Była jakby pogrążona we śnie, gdyż wiadomość zawarta w

telegramie zadała jej bolesny cios.

Biedny, biedny ojciec! Któż był ten zbrodniarz, który oszukał giełdę i w ten sposób w

przeciągu jednej tylko nocy wtrącił w nędzę wielu, wielu ludzi?

Czyż przez tego człowieka nie cierpiał również jej ojciec w przededniu śmierci ?

Obecnie wiadomość ta nie przyniosła jej zadowolenia. Cóż z tego, że majątek został

uratowany, skoro ojciec nie żyje?!

I na domiar wszystkiego wiadomość tę przynosi jej nie kto inny, lecz właśnie hrabia Winters,

by zobowiązać ją do wdzięczności.

Janka ocknęła się ze swego zamyślenia i odtrąciła ze wstrętem rękę hrabiego, który korzystając

z jej nieuwagi objął ją w pół. Dreszcz obrzydzenia przebiegł po jej ciele. W ciągu jednej

sekundy uprzytomniła sobie, że mężczyzna, który stoi przed nią , ponosi odpowiedzialność

za troski i zmartwienia, jakie spadły na nią ostatnio.

Czyż nie hrabia Winters oskarżył Li-Fanga o morderstwo i w ten sposób spowodował jego

uwięzienie? Czyż nie on ciężko zranił kochanego, dobrego Karola w pojedynku?

W jej oczach hrabia był człowiekiem bez krzty sumienia, był po prostu mordercą.

- Precz stąd! - zawołała - wiadomość, którą pan mi przyniósł, ucieszyłaby mego ojca, gdyby

żył jeszcze, lecz dla mnie ona nie ma żadnego znaczenia, gdyż przyszła za późno!

Zejdź! mi z oczu, hrabio!

Ciągle ten upór! - zgrzytnął zębami hrabia. O, jakże jesteś piękna w gniewie, Janeczko,

piękniejsza niż zazwyczaj! Musisz być moja!

- Nie chcę słyszeć więcej pańskich słów! - krzyknęła dziewczyna w najwyższym oburzeniu.

- Pan nie ma prawa odzywać się w ten sposób do narzeczonej księcia Li-Fanga!

Nigdy tego nie zapomnę, że z niskich, podłych pobudek skierował pan niesłuszne podejrzenie

na nieszczęśliwca, którego niewinność dopiero teraz wyszła na jaw! Lecz nie tylko szczęście

chciał mi pan zniszczyć. Zranił pan śmiertelnie mego najlepszego przyjaciela, Karola Garlicza.

O, ja przejrzałam na wylot twą podłą grę, hrabio! Wszystkiego chciał mnie pan pozbawić,

wszystkiego - miłości i przyjaźni. Lecz zimne wyrachowanie zawiodło cię, hrabio! Nie

odzyskasz mnie, nigdy! Gdybym nawet została najnędzniejszą z nędzarek, to i wówczas nie

osiągnąłbyś swego celu. Oto moje ostatnie słowo!

- Janko dosyć tego! - krzyknął hrabia, tracę panowanie nad sobą - mówisz od rzeczy,

dziewczyno!

Z głuchym okrzykiem wściekłości rzucił się ku niej i porwał ją w ramiona.

- Jesteś moja i pozostaniesz moją na zawsze! - charczał - twoja miłość do tego pół-azjaty jest

śmieszna i ja na to nie pozwolę!

- Kocham Li-Fanga, hrabio, ciebie zaś nienawidzę! - zawołała dziewczyna.

Oburzenie dodało jej sił. Odepchnęła hrabiego z taką mocą, że ów zatoczył się i byłby upadł,

gdyby nie chwycił ręką klamkę od drzwi. Blady niesamowicie spoglądał hrabia w milczeniu

na Jankę. Straszliwa wściekłość zawrzała w jego sercu .

Dotychczas znał ciche, słodkie dziewczątko, lecz obecnie stanęła przed nim Janka w zupełnie

innej postaci. Z trwożnego dziewczęcia przeobraziła się w płonącą oburzeniem dumną

kobietę. On zaś, hrabia Winters, miał wygląd nędznego żebraka, któremu pokazano drzwi.

Porażka ta omal nie pozbawiła zdrowych zmysłów dumnego hrabiego, któremu dotychczas

żadna jeszcze kobieta nie mogła się oprzeć.

I nagle dzikie uczucie zemsty zrodziło się w jego piersi. Obecnie jedno tylko miał pragnienie :

zniszczyć za wszelką cenę księcia Li-Fanga.

- Dobrze! - rzekł - spokojnie na pozór - odejdę, jeśli sobie tego życzysz, moje piękne dziecię.

Ale wrócę, kochanie, wrócę, a wówczas ręczę, że przyjmiesz mnie z radością.

Haa, haa... Hrabia Winters nie pozwoli odebrać sobie tego, co do niego należy. Li-Fang nigdy

nie osiągnie swego celu. Bądź pewna, że umiem walczyć i zwyciężać.

- Zapewne bronią, podobną do tej, jaką zwyciężył pan Karola Garlicza! - zawołała z bolesną

ironią dziewczyna i nacisnęła dzwonek. - Precz! - wyciągnęła rozkazująco rękę w stronę

drzwi. Tomasz ukazał się w drzwiach i przestraszony spojrzał na swą kredowo-bladą panią .

- proszę wyprowadzić hrabiego Wintersa! - rozkazała głośno dziewczyna, z trudem

utrzymując zewnętrzny spokój.

Hrabia zacisnął pięści, lecz pohamował się najwyższym wysiłkiem, po czym skłonił się nisko

i wyszedł, pieniąc się z wściekłości.

Janka stała nieruchomo. Zimne dreszcze przechodziły po jej plecach. Po chwili jednak ocknęła

się z odrętwienia. Znużona zbliżyła się do biurka, wzięła szkatułkę i zamknęła ją starannie

w stalowym schowku.

Następnie zadzwoniła na służącego i kazała przynieść kapelusz i palto.

- Muszę dowiedzieć się, czy hrabia Winters mówił prawdę - pomyślała. - jeśli bowiem nie

będę miała pieniędzy na pogrzeb, nie wiem co zrobię.

Droga do banku nie trwała dłużej, niż pół godziny.

Bankier Thorn przyjął ją prawie natychmiast w swoim prywatnym gabinecie. Złożył pełen

szacunku pocałunek na delikatnej rączce dziewczęcia, lecz wyraz jego twarzy zmieszany i

zaniepokojony zarazem świadczył, że wizyta Janki wprawiła go w zakłopotanie.

- Moje najszczersze współczucie - rzekł niepewnym tonem - jestem do głębi duszy wstrząśnięty

nieszczęściem jakie panią spotkało. Znałem ojca pani długie lata i pomimo, że łączył nas

stosunek czysto oficjalny, byliśmy w szczerej przyjaźni z sobą.

Janka spojrzała badawczo na bankiera i w cichych słowach podziękowała mu za wyraz

współczucia.

Thorn był zdenerwowany w sposób łatwo dostrzegalny. Nerwowym ruchem przysunął głęboki,

okryty skórą fotel i poprosił, by usiadła. Następnie począł czegoś szukać pomiędzy papierami

na biurku.

- Książę Li-Fang przesłał nam czek na pół miliona złotych na pokrycie długu pani ojca w

naszym banku. Czek ten przyjąłem, lecz chciałbym wiedzieć, czy wie pani o tym, że książę

Li-Fang spłacił dług nieboszczyka?

Zaskoczona tą niespodziewaną wiadomością Janka uniosła jasną główkę, a w oczach jej ukazał

się radosny błysk szczęścia. Na przeciąg jednej chwili ogarnęło ją czułe roztkliwienie.

Jakiż on szlachetny, jaki dobry jej ukochany książę Li-Fang .

Wtem przypomniała sobie hrabiego Wintersa i właściwy cel jej wizyty w banku. Janka

odrzuciła do tyłu czarny welon i zapytała, spoglądając badawczo na bankiera :

- Czy wie pan, panie Thorn, że rozpowszechniane wiadomości o kopalni srebra, której akcje

posiadał mój ojciec, były zupełnie fałszywe?

Bankier drgnął i wahająco spojrzał na Jankę, w następnej jednak chwili skinął twierdząco

głową i odpowiedział zdenerwowanym tonem :

- Tak proszę panią. Wiadomość o wyczerpaniu kopalni była zmyślona. Dowiedziałem się o

tym zaledwie przed godziną. Cieszę się bardzo, że majątek pani ojca został uratowany, wobec

czego pięćset tysięcy złotych księcia Li-Fanga nie będzie już nam potrzebne.

Dziś jeszcze odsyłam czek. Chciałbym jednak wiedzieć, skąd pani wie o tym, że wiadomość,

która spowodowała chwilowy upadek akcji, była fałszywa. Janka zbladła. Z trudem ukrywając

swe wzburzenie, odpowiedziała:

- Doniósł mi o tym hrabia Winters.

W oczach bankiera zalśnił dziwny płomień, gdyż pojął wlot, na czym polegała sprytna

kombinacja tego nędznika. Przynosząc jej radosną wieść o odzyskanym majątku, hrabia sądził,

że odzyska sympatię i wdzięczność dziewczęcia.

W piersi jego zawrzał gniew na tego człowieka, który długo trzymał go w swych rękach,

szantażując w niemiłosierny sposób. Czy nie byłoby wskazane wyjawić prawdę i ostrzec to

piękne dziewczę przed diabelskimi machinacjami hrabiego?

- Panie bankierze - zapytała nagle - czy wiadomo panu, kim jest ten człowiek bez czci i

sumienia, który zrujnował tylu ludzi i mego ojca, puszczając w świat tą fałszywą wiadomość?

Thorn podniósł się ze swojego miejsca i zawołał drgającym z podniecenia głosem :

- Czy nie domyślała się pani, że uczynił to sam hrabia Winters?! Czy inaczej wymógł by na

pani ojcu zgodę na otrzymanie jej ręki?

- Wielki Boże! - krzyknęła Janka przerażona - a więc tym łotrem był hrabia Winters? Czy to

możliwe, by człowiek ten był zdolny do tylu podłości? Bankier Thorn pożałował swych słów.

Lecz teraz było za późno, gdyż Janka znała już całą prawdę.

- Panno Janino! - rzekł zdenerwowany - nie powinna pani przejmować się zbytnio tą całą

historią. Bardzo żałuję, że musiałem otworzyć pani oczy, lecz mam pewną podstawę, by

nienawidzić hrabiego Wintersa i szczerze pani powiem, że on nie jest wart takiej żony, jak

pani!

- Hrabia Winters jest dla mnie niczym, albowiem zerwałam zaręczyny!

Jedno jest dla mnie niezrozumiałe, panie Thorn. Dlaczego hrabia, który urządził tę niecną

machinację, tak szybko jej zaniechał i wyjawił mi prawdę?

- To jest zupełnie jasne, panno Janino - rzekł bankier, zbliżając się ku niej.

- Otóż dowiedziałem się od mego zaufanego agenta, który jest jednocześnie urzędnikiem w

kopalni srebra, że kopalnia ta została bezprawnie zamknięta przez hrabiego. Gdy powiedziałem

mu że jest oszustem, wówczas przestraszony odwołał kłamliwą wiadomość, zwalając winę na

jakiegoś nieznanego osobnika, który istnieje, rozumie się, tylko w jego wyobraźni.

Obecnie hrabia panicznie obawia się mnie, bankiera Thorna! - zakończył z triumfem finansista.

- Teraz nie on mnie, lecz ja jego trzymam w ręku!

Janka nie mogła jednak pojąć całej tej zawiłej intrygi. W tej samej chwili uczuła, że w sercu

jej powstała instynktowna niechęć do starego bankiera. Dziwne, poczynając od tej chwili,

dziewczyna uczuła doń podobny wstręt, jaki czuła względem hrabiego Wintersa.

Thorn okazał jej, co prawda, wielką usługę, wyjawiając jej całą prawdę, lecz niezawodny

instynkt mówił jej, że starzec działał w ten sposób, gdyż nie mógł inaczej postąpić - w

gruncie zaś rzeczy nie był daleko lepszy od hrabiego Wintersa.

Dziewczę podniosło się z swojego miejsca.

Szybko pożegnała się z bankierem i wybiegła śpiesznie z gabinetu, nie życząc sobie, by ją

odprowadził do drzwi.

Z westchnieniem ulgi schowała w torebce paczkę banknotów, które podjęła z konta swego ojca,

po czym opuściła gmach banku.

Bezsilnie, z zamkniętymi oczami opadła na skórzane poduszki auta i szeptała smutnie:

- Biedny, nieszczęśliwy ojcze! Byłbyś żył jeszcze, gdyby ten nędznik hrabia Winters nie zadał

bolesnego ciosu twemu znękanemu sercu!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: