Łukjanienko Siergiej - Pociąg do ciepłego kraju.pdf - Inne - damian_lewandowski

SIERGIEJ ŁUKIANIENKO

POCIĄG DO CIEPŁEGO KRAJU

1. PRZEDZIAŁ

- Pada deszcz - powiedziała żona. - Deszcz… Cicho, niemal obojętnie. Mówiła tym tonem

już od dawna. Od chwili, gdy stojąc na przesiąkniętym zapachem mazutu peronie zrozumieli -

dzieci nie zdążą. Nawet gdyby udało się im przebić na plac pomiędzy dworcami, żadna siła nie

przeniesie ich ponad huczącym ludzkim wirem. Tutaj, na wąskiej przestrzeni pomiędzy ścianami,

torami, otoczonymi przez żołnierzy pociągami, miotali się ci, którzy nie dostali biletów: niegdyś

ludzie, teraz po prostu pozostający. Czasami ktoś czy to z rozpaczy, czy naprawdę wierząc, że mu

się uda, rzucał się w stronę pociągów: zielonoszarych, ciepłych, niosących w sobie ruch i

nadzieję… Seria z automatu i tłum cofał się na chwilę. Potem przez dworcowe radio ogłoszono, że

puszczą gaz, ale tłum jakby nie rozumiał, nie słyszał… Mężczyzna wciągnął żonę do wagonu,

jeszcze raz pokazał konduktorce bilety. Wreszcie skryli się w przystani czteroosobowego

przedziału. Dwa miejsca były puste i drogocenne bilety, teraz tylko pomięte kartoniki, leżały w

rogu odchylanego stolika. A za oknem biegali, trąc łzawiące oczy, pozostający. Przez szczeliny

przesączał się gaz. I on, i żona pospiesznie polali chusteczki do nosa zaoszczędzoną wodą

mineralną, zakryli twarze tymi żałosnymi respiratorami. Pociąg ruszył. Ostatni żołnierze

wskakiwali do końcowego z udostępnionych im wagonów.

Tłum powoli ucichał. Może zadziałał gaz, a może ludzie zdali sobie sprawę, że już niczego

nie da się zmienić. Z ołowianego nieba zaczęły spadać wielkie płaty śniegu. Pierwszy wrześniowy

śnieg… - Śpisz? - zapytała żona. - Będziesz pił herbatę? Skinął głową. Wiedział, że powinien

wziąć brudne szklanki, opłukać je w toalecie, w malutkiej trójkątnej umywalce, pójść do

konduktorki, nalać wrzątku do czajnika, - jeśli będzie wolny, albo do szklanek - jeśli będzie

wrzątek. A potem ostrożnie wsypać herbatę do niemal gorącej wody i zamieszać łyżeczką, próbując

nadać płynowi brązowawy odcień… Żona wzięła szklanki i wyszła. Pociąg jechał powoli, zapewne

zbliżał się do rozjazdu… „To nic” - pomyślał i sam przestraszył się swoich myśli - były zimne i

śliskie, niczym deszcz za oknem. „To już ostatni deszcz. Za pociągiem idzie Zima. Teraz będzie już

tylko śnieg”.

Gdzieś w głębi wagonu brzęknęło rozbite szkło. Zapłakało dziecko. Dał się słyszeć wysoki

głos konduktorki, która się z kimś kłóciła. Rozległo się ni to postukiwanie, ni to klaskanie - jakby

ktoś strzelał z pistoletu albo szarpał zatrzaśnięte drzwi.

Ostrożnie pociągnął okno w dół. Do przedziału wpadło świeże powietrze, zimne,

pożegnalnie wilgotne. I krople deszczu, szybkie, chłoszczące, wpadające do oczu. Wysunął głowę,

próbując dojrzeć lokomotywę. Ale zobaczył tylko długi wygięty segment pociągu, sunący po

torach, uciekający przed Zimą. „Dlaczego nie wysadzają torów?” - pomyślał. „Ja bym wysadzał. A

może są tak dobrze ochraniane?” Wsunął się z powrotem do przedziału, wziął ze stolika paczkę

papierosów, zapalił. Nie było sensu oszczędzać papierosów - robiąc zapasy brał pod uwagę syna. A

syn został. Spóźnił się… czy nie chciał? Przecież znał prawdziwą cenę biletów… Co za różnica.

Teraz mają duży zapas wszystkiego.

Weszła żona z dwiema szklankami, czystymi - ale pustymi. Powiedziała bez emocji:

- Wrzątku nie ma… Pójdziesz później.

Skinął głową, ssąc wilgotny niedopałek. Dym wpadał do przedziału.

- Co tam na korytarzu?

- Rozbili szybę kamieniem. W pierwszym przedziale, gdzie siedzi major z trzema

kobietami.

Żona odpowiadała suchym, lekko rozdrażnionym tonem. Jakby czytała sprawozdanie na

jakimś zebraniu.

- Major strzelał? - Zamknął okno i poniewczasie przestraszony zaciągnął brezentową roletę.

- Tak… Niedługo stacja. Tam wymienią szybę. Konduktorka obiecała.

Pociągiem rzucało i przedział kołysał się w takt drogowych wybojów.

- Dlaczego nie niszczą torów?

Położył się na górnej kuszetce, popatrzył na żonę - ona zawsze spała na dolnej. Teraz

położyła się nie zdejmując pantofli i na zwiniętym w nogach kraciastym pledzie zostały ślady

błota.

- Bo to nic nie da - odpowiedziała niespodziewanie. - Bo chodzą słuchy o dodatkowych

pociągach, które wywiozą wszystkich. Każdy chce się dostać do pociągu do Ciepłego Kraju.

Skinął głową, przyjmując wyjaśnienie. I przestraszył się myśli, że jego żona już zawsze

będzie taką spokojną, rozsądną, obcą kobietą.

2. STACJA

Pociąg stał już pół godziny.

Uchyliły się drzwi, zajrzała konduktorka, jak zwykle wstawiona i wesoła. Pewnie i jej nie

było łatwo załapać się na pociąg do Ciepłego Kraju. - Kontrola - powiedziała szybko. - Miejscowy

wymysł… Ochrona postanowiła się nie wtrącać.

- Co sprawdzają? - zapytał z dziwnym przeczuciem. - Bilety. I wolne miejsca. - Spojrzała na

dwa nie zaścielone łóżka, jakby zobaczyła je po raz pierwszy. - Za zatajenie wolnych miejsc

wysadzają z pociągu. - Mamy bilety na wszystkie cztery miejsca - ze złością i niezadowoleniem

odezwała się żona ze swojej kuszetki.

- Nieważne. Powinny być i bilety, i pasażerowie. Macie dwa bilety dla dorosłych i dwa

dziecięce. Radźcie sobie.

- Drzwi zamknij! - krzyknęła żona.

Odwróciła się do niego, spojrzała wyczekująco. Za oknem nie było już strug deszczu.

Wirowały mokre białe płatki, parodia tego prawdziwego śniegu, który gonił pociąg już trzeci dzień.

- Nie ma innego wyjścia? - zapytała z nutką zainteresowania w głosie. Nie odpowiedział.

Wyszedł na korytarz, rozejrzał się. Wszystkie przedziały były zamknięte, kontrola nie doszła

jeszcze do wagonu. Zza sąsiednich drzwi dobiegała cicha muzyka. „Gluck” - pomyślał. I szybko

się poprawił: „Jaki Gluck, do licha, nigdy nie miałeś pojęcia o klasyce… Trzeba się spieszyć”.

Żołnierz z automatem wypuścił go bez zbędnych pytań, zerknął tylko na trzymany w ręku bilet.

Malutki pomarańczowy kwadracik, przepustka do Ciepłego Kraju. Za rzadkim kordonem

żołnierzy, przemieszanych z miejscowymi ochroniarzami w obcych mundurach i z nieznaną bronią,

stali ludzie. Niewielu, widocznie dojście do dworca też było ograniczone.

Szedł wzdłuż pociągu, specjalnie trzymając się blisko żołnierzy. I zobaczył, kogo szukał:

kobiety z dziećmi. Stały oddzielnie, w swojej malutkiej grupce, jeszcze bardziej milczącej i

nieruchomej niż pozostali. Kobieta w długim ciemnym palcie patrzyła w milczeniu, jak on

podchodzi. Na czarnym futrzanym kołnierzu leżały płatki śniegu. Obok, w jakiś nieuchwytny

sposób kopiując ją, stali dwaj chłopcy w szarych kurtkach puchowych. - Mam dwa dziecięce bilety

- powiedział. - Dwa. - Co? - zapytała kobieta w palcie. Właśnie „co”, a nie „ile”. Pieniądze już

dawno straciły wartość.

- Nic - odpowiedział ze zdumieniem konstatując zachwyt własną potęgą. - Nic nie potrzeba.

Moi się spóźnili… - Poczuł, jak coś ściska mu gardło i zamilkł. Potem ciszej dodał: - Przewiozę

ich.

Kobieta patrzyła mu w twarz. Potem zapytała. Był wstrząśnięty tym pytaniem - w tej

sytuacji miała czelność czegoś żądać!

- Obiecuje pan?

- Tak - obejrzał się na pociąg. - Szybciej, tam teraz kontrola biletowa. - Ach, więc to

dlatego… - Kobieta westchnęła z niezrozumiałą ulgą. I pchnęła chłopców w jego stronę. - Idźcie.

Nawet się nie pożegnali. Widocznie wcześniej się umówili, co robić w takiej niemożliwej

sytuacji. Szybko szli za nim, mijając żołnierzy z uniesioną bronią i obce wagony. W pociągu

pokazał żołnierzowi trzy bilety i ten skinął głową. Jakby już nie pamiętał, że mężczyzna wychodził

z pociągu sam. W przedziale było ciepło. Albo tylko się tak wydawało po przedzimowej wilgoci

dworca. Dzieci stały w milczeniu. Zauważył na ich plecach wypchane plecaki. - Mamy jedzenie -

powiedział cicho młodszy.

Żona milczała. Oglądała dzieci z zaprawionym ciekawością obrzydzeniem, niczym

szkaradne morskie ryby za szkłem akwarium. Były obce, znalazły się w pociągu, nie mając do tego

żadnego prawa. Tylko dlatego, że ci, którzy mieli prawo, spóźnili się.

- Rozbierajcie się i kładźcie - polecił. - W razie czego, jedziecie z nami od stolicy. Jesteśmy

waszymi rodzicami. Jasne?

- Jasne - odparł młodszy.

Starszy już się rozbierał, ściągając ciepłą odzież warstwa po warstwie.

Puchówka, sweter, dżemper…

- Szybciej - rzuciła żona.

Korytarzem już szli - szybko, ale zaglądając do każdego przedziału. Szczękanie

otwieranych zamków rozlegało się coraz bliżej. Dzieci zacichły na kuszetkach. - Wiek nie pasuje -

powiedziała żona. - Trzeba było wybrać starsze… Drzwi się otworzyły i do przedziału wszedł

oficer w nieznanym mundurze. Skrzywił się na widok błota na podłodze.

- Spacerek? - zapytał czy raczej stwierdził przeciągle. - Bilety. Przez chwilę obracał w ręku

kartonowe kwadraciki. Potem w milczeniu odwrócił się i wyszedł. Szczęknęły drzwi sąsiedniego

przedziału. - To wszystko? - zapytała po cichu kobieta. I nagle zupełnie innym, ostrym tonem

zakomenderowała: - Ubierajcie się! I wychodźcie.

Wziął ją za rękę, pogładził. I cicho powiedział:

- Mogą być inne kontrole… Czy to nie wszystko jedno… Może zostanie nam to

policzone… tam… Zmieszał się, umilkł. Gdzie „tam”? W niebie? W Ciepłym Kraju? Żona długo

patrzyła na niego nic nie mówiąc. Potem wzruszyła ramionami.

- Jak chcesz.

I odwróciła się do czekających dzieci.

- Żeby mi było cicho. Boli mnie głowa. Siedźcie, jakby was nie było. Starszy chciał coś

powiedzieć, popatrzył na młodszego i nie odezwał się. Młodszy kiwnął głową kilka razy po rząd.

Pociąg ruszył. Za oknem już padał śnieg - prawdziwy, gęsty, zimowy.

3. ZAGĘSZCZENIE

Stali już drugą dobę. Przez okno było widać góry. Niewiarygodnie wysokie, z

przysypanymi śniegiem szczytami i szarymi mgłami na przełęczach. - Niektórzy pójdą piechotą -

powiedział major.

Zajrzał, żeby się rozgrzać - szyby w jego przedziale jednak nie wymienili. Zresztą, miał

cały zestaw „rozgrzewaczy” - w zwykłych butelkach, w piersiówkach, a nawet w gumowych

termoforach. Nie wiadomo było tylko, czy dowiezie do Ciepłego Kraju chociaż gram alkoholu.

Teraz przyniósł butelkę wódki i powoli pili. Żona wypiła pół szklanki i zasnęła. „Udała, że śpi” -

Łukjanienko Siergiej - Pociąg do ciepłego kraju.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: