Timothy Zahn - Trylogia Thrawna 02 - Ciemna Strona Mocy.pdf - Star Wars - zen.druid.66

GWIEZDNE

WOJNY

CIEMNA STRONA MOCY

TIMOTHY ZAHN

Przekład Anna i Jan Mickiewicz

Tytuł oryginału DARK FORCE RISING

Redaktor serii ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna DANUTA BORUC

lustracja na okładce TOM JUNG

Projekt graficzny okładki MAŁGORZATA CEBO-FONIOK

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

KSIĘGARNIA INTERNETOWA WYDAWNICTWA AMBER

Tu znajdziesz informacje o nowościach i wszystkich naszych książkach! Tu kupisz

wszystkie nasze książki! http://www.amber.supermedia.pl

All rights reseryed.

Used Under Authorization. Published originally under the title Dark Force Rising by

Bantam Books.

ISBN 83 - 7169 - 358 - 3

ROZDZIAŁ

Z tej odległości centralne słońce układu wyglądało jak niewielka,

żółtopomarańczowa kula. Iluminatory automatycznie pociemniały, aby zneutralizować

jego blask. Zarówno słońce, jak i statek były otoczone gwiazdami - błyszczącymi,

białymi punkcikami zawieszonymi w nieskończonej czerni kosmosu. W dole, dokładnie

pod statkiem, nad zachodnią częścią położonej na planecie Myrkr Wielkiej Puszczy

Północnej wstawał dzień.

Dla tych, którzy ukrywali się w puszczy, ten dzień miał być ich dniem ostatnim.

Stojąc na mostku imperialnego niszczyciela gwiezdnego “Chimera”, kapitan

Pellaeon obserwował przez iluminator, jak na leżącej pod nim planecie granica miedzy

dniem a nocą przesuwa się powoli w kierunku strefy ataku. Dziesięć minut wcześniej

otaczające cel siły lądowe zameldowały pełną gotowość do akcji. Sama “Chimera” już od

godziny tkwiła w tym samym miejscu, blokując przeciwnikowi możliwość ucieczki.

Teraz potrzebny był już tylko rozkaz do natarcia.

Powoli, niemal ukradkiem, Pellaeon obrócił głowę o parę centymetrów w prawo.

Wielki admirał Thrawn siedział nieruchomo na swoim stanowisku, wpatrując się błysz-

czącymi, czerwonymi oczami w otaczający go rząd monitorów kontrolnych. Jego

bladoniebieska twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Trwał tak w milczeniu od chwili, gdy

ostatnie oddziały zameldowały o dotarciu na pozycje. Kapitan widział, że żołnierze na

mostku zaczynają się niecierpliwić.

Pellaeon już dawno porzucił próby odgadywania sensu działań admirała. Wystarczał

mu fakt, że Imperator uznał niegdyś za stosowne uczynić Thrawna jednym ze swych

dwunastu wielkich admirałów, co było najlepszym dowodem zaufania ze strony

nieżyjącego już władcy - tym bardziej, że Thrawn nie był człowiekiem, a uprzedzenia

Imperatora w tej mierze nie stanowiły dla nikogo tajemnicy. Zresztą przez cały ten rok,

od chwili, gdy admirał przejął dowodzenie “Chimerą” i rozpoczął trudny proces od-

budowy Floty Imperialnej, raz po raz potwierdzał swój geniusz wojenny. Jeżeli do tej

pory wstrzymywał atak, to miał ku temu ważny powód - tego Pellaeon był pewien.

Równie ostrożnie co przedtem odwrócił się z powrotem w stronę iluminatora. Ale

ruch ten nie uszedł uwagi admirała.

- Chciałby pan o coś spytać, kapitanie? - spokojny głos Thrawna przeciął cichy

szmer rozmów.

- Nie, panie admirale - zapewnił Pellaeon, odwracając się do dowódcy.

Przez dłuższą chwilę admirał świdrował go gorejącymi oczami i kapitan odruchowo

przygotował się na ostrą reprymendę - a może i coś gorszego. Ale Thrawn, choć Pellaeon

ciągle jeszcze czasem o tym zapominał, nie miał tak porywczego usposobienia jak lord

Darth Vader.

- Zapewne zastanawia się pan, dlaczego jeszcze nie atakujemy? - podsunął admirał

tym samym uprzejmym tonem.

- Istotnie, panie admirale - przyznał Pellaeon. - Wydaje się, że wszystkie oddziały są

już na pozycjach wyjściowych.

- Oddziały wojskowe: tak - stwierdził Thrawn. - Ale nie wywiadowcy, których

wysłałem do Hyllyard.

- Do Hyllyard? - zdziwił się kapitan.

- Właśnie. Nie sądzę, aby człowiek tak sprytny jak Karrde zdecydował się założyć

bazę w środku lasu, nie zabezpieczywszy sobie przedtem odpowiedniej łączności z

pozostałymi w mieście współpracownikami. Hyllyard leży za daleko od obozu

przemytników, aby ktokolwiek z mieszkańców zdołał zauważyć nasz atak. O ile więc

zaobserwujemy w mieście nagłe przejawy gorączkowej aktywności, będzie to świadczyło

o istnieniu jakiejś specjalnej linii łączności. Na tej podstawie rozszyfrujemy współ-

pracowników Karrde'a i poddamy ich szczegółowej obserwacji. Po pewnym czasie sami

nas do niego zaprowadzą.

- Rozumiem, panie admirale. - Pellaeon zmarszczył czoło. - A więc zakłada pan, że

w czasie ataku nie zdołamy schwytać żywcem żadnego z jego ludzi.

- Powiem więcej - uśmiech zastygł na twarzy Thrawna - jestem przekonany, że nasze

oddziały wkroczą do kompletnie pustej bazy.

Pellaeon spojrzał przez iluminator na znajdującą się w dole, częściowo oświetloną

planetę.

- W takim razie... po co w ogóle atakujemy, panie admirale?

- Z trzech powodów, kapitanie. Po pierwsze, nawet ludzie tacy jak Talon Karrde

popełniają czasem błędy. Mogło się zdarzyć, że w czasie pospiesznej ewakuacji zostawił

w bazie coś ważnego. Po drugie, jak już mówiłem, ten atak może nas zaprowadzić do

jego ludzi w Hyllyard. A po trzecie, dzięki tej akcji nasze siły lądowe mają okazję

zdobyć choć trochę tak im potrzebnego doświadczenia bojowego. Niech pan nie

zapomina, kapitanie - admirał świdrował podwładnego wzrokiem - że naszym celem nie

są już jakieś ograniczone działania nękające w stylu tych, które prowadziliśmy przez

ostatnie pięć lat. Mając w ręku

górę Tantiss i pozostawione przez Imperatora komory spaarti, możemy znowu przejąć

inicjatywę. Już niedługo przystąpimy do odzyskania utraconych na rzecz Rebeliantów

planet. A do tego celu potrzebujemy armii, która pod względem wyszkolenia w niczym

nie będzie ustępować flocie.

- Rozumiem, panie admirale.

- To dobrze. - Thrawn zerknął na monitory. - Już czas. Niech pan przekaże

generałowi Covellowi, że może zaczynać.

- Tak jest. - Pellaeon zajął miejsce na swoim stanowisku. Obrzucił szybkim

spojrzeniem wskazania przyrządów, po czym włączył komunikator. Kątem oka

zauważył, że Thrawn zrobił to samo. “Czyżby jakaś prywatna wiadomość dla szpiegów

w Hyllyard?” - Tu “Chimera”. Przystąpić do ataku.

- Zrozumiałem - rzucił Covell do zamontowanego w hełmie mikrofonu. Starał się,

aby w jego głosie nie zabrzmiała pogarda. Cała ta sytuacja była typowa. Cholernie

typowa i łatwa do przewidzenia. Najpierw człowiek zasuwał jak diabli, byle tylko

żołnierze i pojazdy znalazły się na czas na wyznaczonych pozycjach, a potem... czekał

jak głupi, aż ci napuszeni durnie z floty, ubrani w nieskazitelne mundury i siedzący w

swoich wypucowanych statkach, skończą żłopać herbatkę i dadzą w końcu sygnał do

ataku.

“Cóż, usiądźcie sobie teraz wygodnie w fotelach - pomyślał zgryźliwie, patrząc na

wiszący w górze niszczyciel gwiezdny - bo niezależnie od tego, czy wielkiemu ad-

mirałowi chodzi o rzeczywiste efekty czy zwykły pokaz sprawności, dostanie to, na czym

mu zależy”. Sięgnął do tablicy przyrządów i przełączył się na lokalną częstotliwość

dowodzenia.

- Generał Covell do wszystkich pododdziałów: możemy ruszać.

Odebrał kolejne potwierdzenia przyjęcia rozkazu. W chwilę potem stalowy pokład

zadrżał i olbrzymi robot kroczący ruszył do przodu. Z pozorną ociężałością zaczął się

przedzierać przez las w kierunku odległego o kilometr obozowiska przemytników. Za

szybą pancerną od czasu do czasu migały dwa roboty zwiadowcze, posuwające się w

szpicy w poszukiwaniu stanowisk przeciwnika lub ewentualnych pułapek.

Każda próba oporu ze strony Karrde'a będzie jedynie daremnym gestem. Covell

kierował już w swoim życiu setkami ataków wojsk imperialnych i doskonale znał

śmiercionośną potęgę dowodzonych przez siebie pojazdów bojowych.

Wyświetlający się poniżej iluminatora różnobarwny hologram taktyczny wyglądał

jak jakiś element dekoracyjny. Czerwone, białe i zielone błyskające światełka

pokazywały pozycje robotów kroczących, pojazdów zwiadowczych i poduszkowców

szturmowych, zbliżających się ze wszystkich stron do bazy Karrde'a. Atak przebiegał

całkiem sprawnie.

Sprawnie - ale nie idealnie. Atakujący z północy robot kroczący i towarzysząca mu

eskorta zaczynały zostawać nieco w tyle w stosunku do innych pojazdów, tworzących

zaciskającą się pętlę.

- Zespół drugi: przyspieszcie trochę.

- Robimy, co możemy, panie generale - dobiegający z komunikatora głos był

dziwnie zniekształcony z powodu zakłóceń wywoływanych przez zawierającą znaczne

ilości metalu roślinność planety. - Ale napotkaliśmy gęste zarośla, które opóźniają

posuwanie się robotów zwiadowczych.

- Czy wpływa to w jakikolwiek sposób na możliwości pańskiego robota kroczącego?

- Nie, panie generale. Ale chciałem zachować przewidziany szyk...

- O zwarty szyk należy się troszczyć w czasie defilady, majorze - uciął Covell. -

Timothy Zahn - Trylogia Thrawna 02 - Ciemna Strona Mocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: