Lian Hearn - Opowieści rodu Otori 04 Krzyk czapli.pdf - Lian Hearn (Gillian Rubinstein) - morefaya2006

LIAN HEARN

KRZYK CZAPLI

Opowieści rodu Otori:

Księga I Po słowiczej podłodze Księga II Na posłaniu z trawy

Księga III W blasku księżyca Księga IV Krzyk czapli

w przygotowaniu : Księga V

L. HEARN

KRZYK CZAPLI

przełożyła

DOMINIKA

CIEŚLA-SZYMAŃSKA

Patronat medialny

INTERIAIW

Ali rights reserved

translation by Wydawnictwo W.A.B., 2007

Wydanie I Warszawa 2007

Dźwięk dzwonu z klasztoru Shoja

Echem jest niestałości wszechrzeczy,

A barwa kwiecia drzewa shara

Zwiastuje nam tę prawdę,

że cokolwiek rozkwita,

Niezawodnie sczeźnie.

Buta człowieka tak krótko trwa

Jak w noc wiosenną marzenie senne,

A kto waleczny, też wprędce przepadnie,

Zupełnie jako pył w podmuchu wiatru.

Opowieść o rodzie Taira (przekład Wiesława Kotańskiego)

Osoby

Otori Takeo - władca Trzech Krain

Otori Kaede - jego żona

Shigeko - ich starsza córka, dziedziczka Maruyamy

Maya, Miki - ich córki bliźniaczki

Arai Zenko - wódz klanu Arai, pan Kumamoto Arai Hana - jego żona, siostra

Kaede Sunaomi, Chikara - ich synowie

Muto Kenji - mistrz rodziny Muto i Plemienia

Muto Shizuka - jego siostrzenica i następczyni, matka Zenko

Taku Muto Taku - szef siatki szpiegowskiej Takeo Sada - członkini Plemienia,

towarzyszka Mai, córki Takeo Mai - siostra Sady Yuki (Yusetsu) - córka Kenjiego,

matka Hisao

Muto Yasu - kupiec

Imai Bunta - informator Shizuki

Doktor Ishida - mąż Shizuki, lekarz Takeo

Sugita Hiroshi - wyższy rangą dworzanin Maruyamy

Miyoshi Kahei - namiestnik Takeo, pan Yamagaty Miyoshi Gemba - jego brat

Sonoda Mitsuru - pan Inuyamy Ai - jego żona, siostra Kaede

Matsuda Shingen - przeor świątyni w Terayamie Kubo Makoto (później Eikan) -

jego następca, najbliższy przyjaciel Takeo

Minoru - sekretarz Takeo

Kuroda Junpei, Kuroda Shinsaku - strażnicy Takeo

Terada Fumio - podróżnik i kapitan statku

Pan Kono - arystokrata, syn pana Fujiwary

Saga Hideki - generał Cesarza, pan Wschodnich Wysp

Don Joao - cudzoziemski kupiec

Don Carlo - cudzoziemski kapłan

Madaren - ich tłumaczka, odnaleziona siostra Takeo

Kikuta Akio - mistrz rodziny Kikuta Kikuta Hisao - jego syn Kikuta Gosaburo -

stryj Akio

WIERZCHOWCE Tenba - kary koń, którego Shigeko dała Takeo

Dwaj synowie Raku, oba o czarnych grzywach i ogonach: Ryume - koń Taku

Keri - koń Hiroshiego

Ashige - siwek Shigeko

Rozdział pierwszy

- Chodźcie szybko! Ojciec walczy z matką!

Otori Takeo słyszał wyraźnie, jak jego córka woła siostry z wnętrza rezydencji na

zamku Inuyama, słyszał też wszystkie pomieszane odgłosy warowni i miasta

poniżej. Lecz zignorował je, tak jak i śpiew desek słowiczej podłogi pod stopami,

skupiając się całkowicie na przeciwniku: swej żonie Kaede.

Walczyli na drewniane kije; przewyższał ją wzrostem, ona jednak, od urodzenia

leworęczna, miała obie ręce równie silne, podczas gdy jego prawą dłoń okaleczył

przed laty cios zadany nożem i Takeo musiał nauczyć się posługiwać lewą; nie

był to zresztą jedyny uraz, który spowalniał jego ruchy.

Był ostatni dzień roku, panował przenikliwy chłód, niebo było bladoszare,

świeciło słabe zimowe słońce. Zimą często tak ćwiczyli: dzięki temu przestawało

się marznąć, a stawy nabierały giętkości, poza tym Kaede chciała, by jej córki

widziały, że kobieta może walczyć na równi z mężczyzną.

Właśnie do nich przybiegły: Shigeko, najstarsza, miała w nowym roku skończyć

piętnaście lat, dwie młodsze trzynaście. Deski zaśpiewały pod stopami Shigeko,

bliźniaczki jednak stąpały lekko, na sposób Plemienia. Od dziecka biegały po

słowiczej podłodze i w lot nauczyły się, jak poruszać się po niej bez jednego

dźwięku.

Kaede owinęła głowę czerwonym jedwabnym szalem, który zasłaniał jej twarz,

tak że Takeo widział tylko błyszczące oczy. Jej ruchy były szybkie i mocne.

Trudno było uwierzyć, że jest matką trojga dzieci: nadal poruszała się z siłą i

swobodą młodej dziewczyny. Atak aż nadto dobitnie uświadomił mu własny wiek

i słabość ciała. Impet uderzenia w jego kij obudził ból w prawej dłoni.

- Poddaję się - powiedział.

- Mama wygrała! - zawołały z triumfem dziewczynki. Shigeko podbiegła do

matki z ręcznikiem.

- Dla zwycięzcy - rzekła i skłoniwszy się, podała jej ręcznik w obu dłoniach.

- Powinniśmy być wdzięczni, że żyjemy w pokoju - odparła Kaede z uśmiechem,

wycierając twarz. - Wasz ojciec posiadł sztukę dyplomacji i odtąd nie musi już

walczyć o życie!

- Przynajmniej teraz jest mi ciepło - powiedział Takeo, dając znak jednemu ze

strażników, który przyglądał się im z ogrodu, by zabrał kije.

- Pozwól nam spróbować z tobą, ojcze! - poprosiła Miki, młodsza z bliźniaczek.

Podeszła na skraj werandy i wyciągnęła ręce do strażnika. Ten wręczył jej kij,

bardzo uważając, by jej nie dotknąć ani nawet na nią nie spojrzeć.

Takeo zauważył tę rezerwę. Nawet dorośli mężczyźni, doświadczeni wojownicy,

obawiali się bliźniaczek - lękała się ich, jak pomyślał ze smutkiem, nawet ich

własna matka.

-Wolałbym zobaczyć, czego nauczyła się Shigeko - powiedział.

- Obie możecie z nią walczyć jeden raz.

Od wielu lat jego najstarsza córka spędzała większą część roku w Terayamie,

gdzie pod nadzorem starego przeora, Matsudy Shinge-na, Kubo Makoto i

Miyoshiego Gemby zgłębiała Drogę Houou. Do Inuyamy przybyła poprzedniego

dnia, by wraz z rodziną świętować Nowy Rok i własne wejście w dorosłość.

Takeo obserwował ją teraz, jak bierze kij, którym poprzednio walczył, i upewnia

się, że Miki dostała lżejszy. Z wyglądu bardzo podobna do matki, tak samo

szczupła i pozornie krucha, miała jednak zupełnie inny charakter: była rzeczowa,

pogodna i zdecydowana. Droga Houou oznaczała surową dyscyplinę, nauczyciele

nie byli skłonni traktować Shigeko ulgowo ze względu na wiek czy płeć, a jednak

podchodziła do nauki i ćwiczeń, długich dni milczenia i samotności, z ogromnym

zapałem. Pojechała do Terayamy z własnej woli, gdyż Droga Houou była drogą

pokoju, a ona już od dzieciństwa, tak jak jej ojciec, pragnęła kraju bez wojny, do

którego przemoc nigdy nie miałaby wstępu.

Jej sposób walki zupełnie różnił się od tego, którego niegdyś uczono Takeo.

Uwielbiał ją obserwować, patrząc z podziwem, jak tradycyjne techniki ataku

zmienia w metody samoobrony, których celem jest rozbroić przeciwnika tak, by

go zarazem nie zranić.

- Żadnych sztuczek - powiedziała Shigeko do Miki, jako że bliźniaczki miały

wszystkie zdolności Plemienia, którymi obdarzony był ich ojciec. Takeo

podejrzewał, że mają ich nawet więcej. Teraz, kiedy prawie skończyły trzynaście

lat, umiejętności te rozwijały się bardzo szybko, a chociaż bliźniaczkom

zabroniono korzystać z nich na co dzień, niekiedy pokusa, by zakpić sobie z

nauczyciela lub przechytrzyć służącą, okazywała się dla dziewczynek zbyt silna.

- Dlaczego nie mogę pokazać Ojcu, czego się nauczyłam? - zapytała Miki, która

także niedawno wróciła z wioski Plemienia, gdzie pobierała nauki u rodziny

Muto. Jej siostra Maya miała pojechać tam po świętach. Była to jedna z rzadkich

chwil, kiedy cała rodzina mogła być razem: ponieważ dzieci uczyły się w różnych

miejscach, a ich rodzice musieli troszczyć się na równi o wszystkie Trzy Krainy,

nieustannie podróżowali i często musieli się rozstawać. Obowiązków mieli coraz

więcej: negocjacje z cudzoziemcami; zamorskie wyprawy i handel; utrzymywanie

i rozwój uzbrojenia; nadzór nad lokalnymi okręgami, które organizowały własną

administrację; eksperymenty z uprawą roślin; sprowadzanie cudzoziemskich

rzemieślników i nowych technik; sądy, które wysłuchiwały skarg i narzekań.

Takeo i Kaede dzielili się tym ciężarem po równo, ona zajmowała się głównie

Zachodem, on Krainą Środkową, oboje zaś wspólnie Wschodem, gdzie siostra

Kaede, Ai z mężem Sonodą Mitsuru władali dawnymi włościami Tohan.

Miki była o pół głowy niższa od siostry, za to bardzo silna i szybka. Wydawało

się, że w porównaniu z nią, Shigeko ledwo się rusza, a jednak młodsza

dziewczynka nie mogła ominąć jej zasłony. Po krótkiej chwili Miki straciła kij:

zdawało się, że wyfrunął jej z palców, a kiedy wzleciał w górę, Shigeko złapała

go bez trudu.

- Oszukiwałaś! - wydyszała Miki.

- Pan Gemba nauczył mnie tego ciosu - odparła z dumą Shigeko. Teraz

spróbowała walki druga bliźniaczka, z podobnym skutkiem. Wtedy Shigeko, z

zaróżowionymi policzkami, poprosiła:

- Ojcze, pozwól mi walczyć z tobą.

-Dobrze - zgodził się, bo jej umiejętności zrobiły na nim wrażenie. Był też

ciekaw, czy wystarczą przeciwko sile doświadczonego wojownika.

Zaatakował szybko, bez ostrzeżenia, i pierwszy cios ją zaskoczył. Kij dotknął jej

piersi, Takeo wyhamował jego impet, by nie uderzyć córki.

-Gdyby to był miecz, byłoby po tobie - powiedział.

-Jeszcze raz - odrzekła spokojnie. Tym razem była gotowa do walki; poruszała się

szybko i swobodnie, uniknęła dwóch ciosów, po czym zaatakowała go od prawej;

tę rękę miał słabszą. Uderzyła lekko, dość, by wybić go z równowagi, po czym

obróciła się całym ciałem. Kij Takeo upadł na ziemię.

Dziewczynki i strażnicy aż wciągnęli powietrze.

- Dobra robota - stwierdził.

- Ale nie starałeś się naprawdę - powiedziała Shigeko, rozczarowana.

- Ależ starałem się. Tak samo jak za pierwszym razem. Oczywiście zmęczyła

mnie nieco twoja matka, nie mówiąc o tym, że jestem już stary i niedołężny.

- Nie! - zawołała Maya - Shigeko naprawdę cię pokonała!

- Ale to jest jak oszustwo - rzekła z powagą Miki. - Jak ty to robisz?

Shigeko uśmiechnęła się, potrząsając głową.

- Zarazem myślą, duchem i ramieniem, wszystkim jednocześnie. Uczyłam się

tego przez długie miesiące. Nie mogę tak po prostu wam pokazać.

- Doskonale się spisałaś - powiedziała Kaede. - Jestem z ciebie dumna. - Jej głos

przepełniały miłość i podziw, jakie zwykle miała dla najstarszej córki.

Bliźniaczki popatrzyły po sobie.

"Zazdroszczą - pomyślał Takeo. - Wiedzą, że uczucia matki do nich nie są tak

samo silne". Poczuł znajomy przypływ opiekuńczych uczuć wobec swych

młodszych córek. Wydawało się, że zawsze stara się uchronić je przed krzywdą -

od kiedy się narodziły i gdy Chiyo chciała zabrać drugie dziecko, Miki, by

pozwolić mu umrzeć. Tak wówczas zwykle postępowano z bliźniętami i

najprawdopodobniej czyniono tak nadal w większej części kraju, ponieważ

narodziny więcej niż jednego dziecka uważano za naturalne nie dla kobiety, tylko

dla kotki lub suki.

- Tobie wydaje się to okrutne, panie - przekonywała go wtedy Chiyo. - Ale lepiej

zrobić to, niż cierpieć hańbę i nieszczęście, które wedle ludzi będą na tobie

ciążyć, jako na ojcu bliźniąt.

- W jaki sposób ludzie mają pozbyć się zabobonów, jeśli im nie pokażemy, że są

one fałszem? - odrzekł z gniewem, ponieważ jako urodzony wśród Ukrytych,

Lian Hearn - Opowieści rodu Otori 04 Krzyk czapli.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: