kochanowski_piesn_XX_2.pdf

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Partnerem projektu

jest Prokom Software SA. Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza

pochodzącego ze zbiorów BN. Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie

publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.

Źródło: http://wiki.wolnepodreczniki.pl/Lektury:Kochanowski/Pie%C5%9Bni/Pie%C5%9B%C5%84_XX_%282%29.

Jan Kochanowski

Pieśń XX (II)

Jaką, rozumiesz, zazdrość zjednałeś sobie,

Zacny biskupie, w mojej małej osobie,

Żeś mię z domu wyciągnął w te dalsze strony

Od małych dziatek i od teskliwej żony?

Nie myśli-ć ona o tym, że ja przy tobie

Głowy nie ufrasuję bynamniej sobie;

Że w twym pałacu mieszkam, że przy twym boku

Siadam; koń mój, sługa mój na twym obroku.

Rychlej, niesposobnego będąc świadoma

Zdrowia mego, frasuje swe serce doma,

Żeby jakiej choroby nagłej nie użył

Nie mając, kto by mi w tym jej sercem służył.

Ciężar także domowy, społeczny nama s ,

Teraz w mej niebytności musi nieść sama,

Strzegąc w domu porządku, warując szkody,

Dziadek lichych pilnując, zakładów zgody.

Któż wie, jeśli i tego przed się nie bierze

(Acz wątpić nie potrzeba o mojej wierze),

Że na świecie rodzą się takowe zioła,

Których smak pamięć domu wygładza zgoła;

Że taka jest muzyka i takie strony,

Których człowiek słuchając, już ani żony,

Ani dziatek nawiedzi, ale w niewoli

Pod pany sromotnymi wiecznie trwać woli.

To i czego jest więcej, za wżdy w miłości

Serca trapi, chocia też zstawa ufności;

A ty nie bądź przyczyną, biskupie drogi,

Niczyjej, lubo słusznej, lub płonej trwogi!

Ale złącz, jakoś rozwiódł, bo acz oboje

Twój urząd niesie, wszakże wyroki twoje

Na ludzkiej chęci wiszą: i ja, i ona

Nie pragniewa do śmierci być rozdzielona.