kochanowski_piesn_XXIII_1.pdf

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Partnerem projektu

jest Prokom Software SA. Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza

pochodzącego ze zbiorów BN. Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie

publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.

Źródło: http://wiki.wolnepodreczniki.pl/Lektury:Kochanowski/Pie%C5%9Bni/Pie%C5%9B%C5%84_XXIII_%281%29

Jan Kochanowski

Pieśń XXIII (I)

Nieźle czasem zamilczeć, co człowieka boli,

By nie znał nieprzyjaciel, że cię ma po woli;

Ale to nade wszystko za raz odżałować,

A niewdzięcznemu panu tudzież podziękować.

Cierpiałem ja tak wiele, że mię wstyd powiadać,

A mógłby mi bezpiecznie każde głupstwo zadać,

Żem się dał za nos wodzić czas tak barzo długi,

Bacząc, że w małej wadze były me posługi.

Chciałem złość jakokolwiek wytrwać uprzejmością,

A zwyciężyć niewdzięczność swoją statecznością;

Ale moja uprzejmość i statek był próżny,

A jej niebaczny umysł zawżdy memu różny.

Bóg was żegnaj, niewdzięczne i nieludzkie wrota,

Świadome mych częstych dróg i mego kłopota;

Bodaj tu pajęczyna i pleśń na was padła,

A te niewierne zamki rdza plugawa zjadła!