ponadto święta Bożego Narodzenia i Wielkiej Nocy oraz karnawał, w którym odbywają się najczęściej wesela i inne uroczystości.
Uboju tucznika (wieprza), barana lub cielaka może gospodarz dokonać sam lub zaprosić do tego fachowca — rzeźnika, jeżeli taki znajduje się w okolicy. Dużym ułatwieniem dla gospodarzy są punkty ubojowe „Samopomocy Chłopskiej", do których odwozi się zwierzę. W punktach tych sztuki są bite bez żadnych kłopotów, a mięso zostaje zbadane na przydatność do spożycia, przy czym opłata za ubój i badanie jest niewysoka. Jeżeli ubój dokonywany jest sposobem gospodarskim, mięso należy także poddać zbadaniu przez oglądacza mięsa, przy czym:
a) mięso może być dowiezione do miejsc urzędowania oglądacza,
b) oglądacza można wezwać za opłatą na miejsce uboju,
c) mięso można przedstawić do zbadania w punkcie przeznaczonym do sprzedaży mięsa z domowego uboju, jeżeli całość lub część mięsa przeznacza się do sprzedaży.
Obowiązku poddania mięsa badaniu weterynaryjnemu nie wolno zaniedbać, bez względu na to:
a) czy zwierzę ubite miało przed ubojem wszelkie oznaki zdrowia, czy też było chore,
b) czy mięso przeznaczone jest na własne potrzeby domowników czy też na sprzedaż.
Wezwanie lekarza weterynaryjnego lub osoby przez niego upoważnionej ma specjalne znaczenie, jeżeli ubój dokonywany jest z tzw. „konieczności", a więc wówczas, gdy zwierzę ubija się w obawie, aby nie padło. Przyczyną uboju może być wówczas zadławienie, okaleczenie, wystąpienie oznak poważnej choroby itd. Pominięcie tego obowiązku może doprowadzić do groźnych następstw zatruć i a się mięsem, jeżeli okaże się, że zapadło ono na chorobę zakaźną dla ludzi. Mięsa z uboju z „konieczności — oczywiście nadającego się do spożycia — nie należy przetrzymywać zbyt długo, ponieważ najczęściej jest ono mało odporne na zepsucie.
10
SPRZEDAŻ MIĘSA Z UBOJU GOSPODARCZEGO
Obowiązujące przepisy dopuszczają do sprzedaży mięso pochodzące z uboju gospodarczego. Zasady obrotu mięsem pochodzącym z uboju gospodarczego zostały określone w rozporządzeniu Ministra Handlu Wewnętrznego z dnia 21 listopada 1959 r. w sprawie obrotu mięsem pochodzącym z uboju gospodarczego.(Dz. U. nr 60, poz. 445).
W myśl przepisów, za mięso z uboju gospodarczego uważa się nadwyżki mięsa pochodzącego z uboju zwierząt rzeźnych, wyhodowanych we własnym gospodarstwie rolnym, pozostałe u producentów rolnych po wykonaniu obowiązkowych dostaw lub u producentów zwolnionych od tych dostaw.
Prawo sprzedaży mięsa z uboju gospodarczego przysługuje:
1) producentom rolnym, którzy wykonali w całości obowiązkowe dostawy zwierząt rzeźnych na dany rok lub część obowiązkowych dostaw rocznych, przypadających na dany kwartał i nie zalegają w obowiązkowych dostawach za okresy poprzednie oraz
2) producentom rolnym, którzy nie są objęci obowiązkowymi dostawami zwierząt rzeźnych lub są od tych dostaw zwolnieni.
Producent może sprzedawać mięso z uboju gospodarczego jedynie na terenie powiatu, w którym znajduje się jego gospodarstwo oraz w powiatach graniczących z tym powiatem.
Sprzedaż mięsa może być prowadzona na targowiskach (halach targowych, bazarach i placach targowych) i może obejmować mięso wieprzowe, wołowe, cielęce, baranie, słoninę, podroby i jelita, jednak z wyłączeniem wędlin oraz wyrobów wędliniarskich. Producent rolny powinien bezwzględnie posiadać zezwolenie na wprowadzenie mięsa do obrotu, wydane przez organ urzędowego badania mięsa.
Zgodnie z przepisami wyżej podanego rozporządzenia — mięso z uboju gospodarczego powinno być sprzedawane przede wszystkim indywidualnym konsumentom tylko w ilościach detalicznych i tylko na potrzeby gospodarstwa domowego, nie przekraczających łącznie 5 kg mięsa i tłuszczu na jednego nabywcę.
Nabywanie mięsa pochodzącego z uboju gospodarczego w celu dalszej odprzedaży jest zabronione.
11
marcinkoden