Thomas Harris - (2) Milczenie Owiec.pdf - Thomas Harris - Qarina

Pamięci mego ojca

Jeśli tylko ze względu na ludzi

walczyłem z dzikimi zwierzętami

w Efezie, jaki z tego dla mnie pożytek?

Skoro umarli nie zmartwychwstają...

św. Paweł, Pierwszy list do Koryntian 15,31

Czyż muszę patrzeć na czaszkę

w pierścieniu, mając tę samą w obręczy mej twarzy?

John Donne, Devotions

ROZDZIAŁ 1

Sekcja Behawioralna, zajmująca się w FBI morderstwami wielokrotnymi, mieści się na

najniższej, do połowy ukrytej w ziemi, kondygnacji Akademii FBI w Quantico. Clarice Starling

dotarła tam zaczerwieniona od szybkiego marszu ze strzelnicy przy Hogan's Alley. Miała źdźbła

trawy we włosach i utytłaną wiatrówkę - efekt czołgania się pod obstrzałem podczas ćwiczeń

praktycznych z techniki unieszkodliwiania przestępców.

W sekretariacie nie było nikogo. Przejrzała się w szklanych drzwiach i szybko poprawiła

włosy. Wiedziała, że wygląda dobrze, nie musi nic zmieniać. Ręce jej czuć było prochem

strzelniczym, ale nie miała czasu ich umyć. Wezwanie do szefa działu Crawforda brzmiało:

natychmiast.

Odnalazła Jacka Crawforda w zagraconej sali ogólnej.

Stał samotnie przy cudzym biurku i rozmawiał przez telefon. Miała sposobność przyjrzeć

mu się po raz pierwszy od roku. To, co zobaczyła, zaniepokoiło ją.

Normalnie Crawford wyglądał na zdrowego inżyniera w średnim wieku, który przeszedł

gładko przez college dzięki temu, że dobrze grał w baseball - sprytny napastnik, twardy, kiedy

trzeba blokować pole. Teraz wychudł, kołnierzyk koszuli był na niego o wiele za luźny, pod

zaczerwienionymi oczyma pojawiły się ciemne sińce. Dla każdego, kto czyta gazety, nie było

tajemnicą, że Sekcja Behawioralna znalazła się w oku cyklonu. Clarice miała nadzieję, że Crawford

niczym się nie szprycuje. W tej instytucji wydawało się to mało prawdopodobne.

Crawford uciął rozmowę telefoniczną krótkim „nie”. Wyjął spod pachy jej akta personalne i

otworzył je na pierwszej stronie.

- Starling Clarice M., dzień dobry - powiedział.

- Dzień dobry. - To, że się uśmiechnęła, wynikało wyłącznie z uprzejmości.

- Nic się złego nie stało. Mam nadzieję, że wezwanie cię nie przestraszyło.

- Skądże znowu. - Niezupełnie prawda, dodała w myślach.

- Twoi instruktorzy twierdzą, że dobrze sobie radzisz, na twoim roku jesteś w grupie

najlepszych.

- Mam taką nadzieję. Do tej pory nic mi o tym nie wspomnieli.

- Pytam ich od czasu do czasu.

To zdziwiło dziewczynę; dawno już spisała Crawforda na straty, uważając go za

dwulicowego sukinsyna, kaprala, który interesuje się rekrutem tylko dopóki nie złapie go na

haczyk.

Z federalnym agentem specjalnym Crawfordem zetknęła się po raz pierwszy, kiedy

prowadził gościnne wykłady na Uniwersytecie Wirginia. Wysoki poziom jego seminarium z

kryminologii był jednym z motywów jej decyzji przejścia do FBI. Kiedy dostała się do Akademii,

napisała do niego kartkę, ale nie odpowiedział i podczas trzech miesięcy, które spędziła w

Quantico, całkowicie ją ignorował.

Clarice Starling nie należała do ludzi, którzy narzucają się ze swoją przyjaźnią i proszą o

czyjąś łaskę, ale zachowanie Crawforda zdziwiło ją i trochę zabolało. Teraz, w jego obecności, z

przykrością uświadomiła sobie, że znów czuje do niego sympatię.

Najwyraźniej coś było z nim nie w porządku. Crawford posiadał jakieś szczególne,

niezależne od inteligencji, umiejętności. Clarice dostrzegła to w sposobie, w jaki dobierał kolory i

gatunek tkanin swoich ubrań, w tym, że umiał zaznaczyć swą indywidualność, mimo

obowiązujących w FBI kanonów. Teraz był schludny, ale bezbarwny, tak jakby wszedł w okres

linienia.

- Jest robota i pomyślałem o tobie - powiedział. - Właściwie nie robota, raczej interesujące

ćwiczenie praktyczne. Zabierz rzeczy Berry'ego z tego krzesła i usiądź. W swoim podaniu

napisałaś, że po ukończeniu Akademii chcesz przejść bezpośrednio do Sekcji Behawioalnej.

- Tak.

- Masz dobre przygotowanie kryminologiczne, ale brak ci praktycznej znajomości prawa

karnego. Szukamy ludzi z minimum sześcioletnim stażem.

- Mój ojciec był szeryfem. Znam życie. Crawford lekko się uśmiechnął.

- Twoimi atutami są bardzo dobre oceny z psychologii i kryminologii... Ile wakacji

przepracowałaś w ośrodku dla psychicznie chorych? Dwa kolejne lata?

- Tak.

- Czy ważna jest twoja licencja doradcy prawnego?

- Jeszcze przez dwa lata. Dostałam ją, zanim rozpoczął pan swoje seminarium na

Uniwersytecie Wirginia... Zanim zdecydowałam się tu przyjść.

- Utknęłaś w kolejce do egzaminów? Kiwnęła głową.

- Ale miałam szczęście i zdążyłam się zakwalifikować na kurs kryminalistyki. Dzięki temu

popracowałam trochę w laboratorium, jeszcze zanim zaczął się semestr.

- Kiedy się tu dostałaś, napisałaś do mnie list, ale nie wydaje mi się, żebym odpowiedział, to

znaczy wiem, że nie odpowiedziałem. Powinienem był to zrobić.

- Ma pan tyle innych spraw na głowie.

- Słyszałaś coś o programie VI-CAP?

- Wiem, że to program badawczy, którego przedmiotem są przestępstwa popełnione z

użyciem przemocy. W Law Enforcement Bulletin pisali, że pracuje pan nad stworzeniem banku

danych, ale że nie jest jeszcze gotowy.

Crawford kiwnął głową.

- Sporządziliśmy kwestionariusz. Można go zastosować wobec wszystkich znanych w

dzisiejszych czasach wielokrotnych morderców. - Wręczył jej gruby plik papierów w cienkiej

okładce. - Tę część wypełnia prowadzący śledztwo, tę ofiary, jeśli ocalały. Kwestionariusz

niebieski wypełnia, jeśli chce, morderca. Różowy zawiera pytania, które ma mu zadać prowadzący

śledztwo, notując zarówno jego odpowiedzi, jak i reakcje. Mnóstwo papierkowej roboty.

Papierkowa robota. W głowie Clarice Starling zabrzmiał dzwonek alarmowy. Czuła, że za

chwilę Crawford złoży jej ofertę pracy - polegającej prawdopodobnie na żmudnym wprowadzaniu

danych do komputera. Kusiło ją, żeby dostać się do Sekcji Behawioralnej na jakiekolwiek wolne

stanowisko, ale wiedziała, co czeka kobietę, którą choć raz zaprzęgnie się do pracy sekretarki - do

końca życia nie przestanie stukać na maszynie. Zbliżała się chwila wyboru, a ona chciała wybrać

dobrze.

Crawford czekał na coś; najwyraźniej zadał jej jakieś pytanie. Starling musiała pogrzebać w

pamięci, żeby je sobie przypomnieć.

- Jakie testy stosowałaś? Minnesota Multiphasic? Rorschacha?

- Minnesota Multiphasic tak, Rorschacha nie - odparła. - Poza tym test apercepcji

tematycznej, a z dziećmi - Bender-Gestalt.

- Czy łatwo cię przestraszyć, Starling?

- Nie sądzę.

- Widzisz, staramy się przesłuchać i zbadać wszystkich trzydziestu dwóch wielokrotnych

morderców, których trzymamy aktualnie pod kluczem. Pomoże to nam stworzyć bank danych, na

podstawie którego będzie można sporządzać portrety psychologiczne przestępców w nie

rozwiązanych sprawach. Większość skazanych poszła nam na rękę. Sądzę, że wielu chce się po

prostu popisać. Na współpracę zgodziło się dwudziestu siedmiu. W tym czterech przebywających w

celach śmierci, pod warunkiem, co zrozumiałe, że załatwi się im wniosek o apelację. Nie jesteśmy

jednak w stanie niczego uzyskać od człowieka, na którym najbardziej nam zależy. Chcę, żebyś

odwiedziła go jutro w szpitalu dla psychicznie chorych.

Clarice poczuła, że szybciej bije jej serce. Była zadowolona, ale jednocześnie trochę się

obawiała.

- Kim on jest?

- To psychiatra, doktor Hannibal Lecter - powiedział Crawford.

Wśród ludzi z branży po wymienieniu tego nazwiska zapada zawsze krótkie milczenie.

Starling wpatrywała się nadal spokojnie w Crawforda, trochę tylko znieruchomiała.

- Hannibal-Kanibal? - upewniła się jeszcze.

- Tak.

- No cóż, w porządku. Cieszę się, że otwiera się przede mną szansa. Zastanawiam się tylko,

dlaczego właśnie ja?

- Głównie dlatego, że jesteś akurat pod ręką - odparł Crawford. - Nie spodziewam się, żeby

chciał z nami współpracować. Właściwie już odmówił, ale zrobił to przez pośrednika, dyrektora

szpitala. Chcę z czystym sumieniem powiedzieć, że był tam nasz wykwalifikowany pracownik i

osobiście go zapytał. To, że idziesz tam ty, jest czystym przypadkiem. W sekcji nie został po prostu

nikt, komu mógłbym to zlecić.

- Jesteście zawaleni robotą. Buffalo Bill i ta afera w Newadzie...

- Zgadłaś. Powtarza się stara historia: ciała dawno już wystygły.

- Powiedział pan: jutro. To znaczy sprawa jest pilna. Czy to ma związek z bieżącym

dochodzeniem?

- Nie. Chciałbym, żeby tak było.

- Czy mam sporządzić diagnozę psychologiczną, jeśli stanie okoniem?

- Nie. Mam pełne biurko diagnoz psychologicznych na temat doktora Lectera. Wszystkie

stwierdzają, że nie daje się zbadać, i w każdej zawarte są inne wnioski.

Crawford wytrząsnął na dłoń dwie tabletki witaminy Ci wrzucił pastylkę alka-seltzer do

szklanki z wodą, żeby je popić.

- To zabawne. Lecter jest psychiatrą i sam pisuje do czasopism psychiatrycznych - notabene

niezwykłe artykuły - ale nigdy nie dotyczą one jego własnych, małych anomalii. Kiedyś udał, że

godzi się przystąpić do pewnych testów razem z dyrektorem szpitala, Chiltonem... Polegało to na

wspólnym przesiadywaniu z wstrzymującą odpływ krwi obrączką na penisie, na oglądaniu zdjęć

pornograficznych... A potem Lecter pierwszy opublikował wyniki swoich badań na temat Chiltona i

zrobił z niego idiotę. Odpisuje na poważne listy, które wysyłają do niego studenci psychiatrii, a

które dotyczą dziedzin nie związanych z jego sprawą - i to wszystko. Jeśli odmówi, chcę otrzymać

prosty raport: jak wygląda on sam, jak wygląda jego cela, co robi. Trochę lokalnego kolorytu, że tak

się wyrażę. Wchodząc i wychodząc uważaj na ludzi z prasy. Nie tej poważnej, ale ze szmatławców.

Uwielbiają Lectera bardziej jeszcze niż księcia Andrzeja.

- Czy któraś z brukowych gazet nie zaproponowała mu przypadkiem pięćdziesięciu tysięcy

za ujawnienie jakichś przepisów kulinarnych? Wydaje mi się, że coś na ten temat słyszałam.

Crawford kiwnął głową.

- Jestem całkiem pewien, że National Tattler opłaca kogoś w szpitalu i że kiedy umówię cię

telefonicznie na spotkanie, natychmiast będą o tym wiedzieli.

Crawford pochylił się ku niej i popatrzył z bliska w oczy. W soczewkach dwuogniskowych

okularów rozmazywały mu się worki pod oczyma. Musiał płukać sobie niedawno usta listeriną.

- Teraz chcę, żebyś wysłuchała mnie uważnie.

- Tak, sir.

- Bądź bardzo ostrożna z Hannibalem Lecterem. Szef szpitala, doktor Chilton, zapozna cię z

Thomas Harris - (2) Milczenie Owiec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: